Κανείς δεν πιστεύει πως ο Ορέστης θα έκανε κάτι τέτοιο αλλά δυστυχώς είτε το πιστεύουν είτε όχι, έτσι έγιναν τα πράγματα. Ο Ορέστης, το καλό παιδί συμπεριφέρθηκε με τέτοιο τρόπο; Σίγουρα δεν το έβγαλα από το μυαλό μου όλο αυτό. Μακάρι να γινόταν έτσι αλλά εδώ και τρία χρόνια ζω με αυτή την αντιμετώπιση από την πλευρά του Ορέστη. Πλήρης αδιαφορία.
Κάθομαι σκυφτή στο σκαλί της εισόδου και προσπαθώ με μεγάλες ανάσες να ηρεμήσω τον εαυτό μου. Πρέπει να τελειώσω αυτή την κουβέντα με τον πάτερ Ανδρέα αλλά πρέπει να είμαι ήρεμη.
Ξαφνικά νιώθω έντονη την αίσθηση ότι κάποιος με παρακολουθεί. Σηκώνω το κεφάλι μου αργά προς τα πάνω και σοκάρομαι με αυτό που βλέπω απέναντι, δύο μέτρα μακριά μου. Δεν περίμενα να τον δω τόσο γρήγορα σήμερα αλλά, τι λέω; Στο σπίτι του είμαι, υπήρχε πιθανότητα να μην τον συναντήσω;
"Μαρίλια;" λέει έκπληκτος που με βλέπει.
"Ορέστη;" αποκρίνομαι κι εγώ το ίδιο ξαφνιασμένη.
Νιώθω την καρδιά μου να χάνει το ρυθμό της. Τον βλέπω σε απόσταση δύο μέτρων μετά από τόσα χρόνια. Είναι πολύ πιο όμορφος. Είναι πλέον ένας πιο ώριμος άντρας και όχι ένας εικοσάχρονος νεαρός. Τα μπλε του μάτια με μαγνητίζουν και πάλι και νιώθω να καίγομαι μετά από χρόνια στο βλέμμα του. Μα τι λέω; Πως μπορώ να τον σκέφτομαι με τέτοιο τρόπο μετά από ότι έκανε;
"Τι κάνεις εδώ Μαρίλια; Γιατί ήρθες;" Ακούω την φωνή του πιο ψυχρή από ποτέ. Πλέον ό,τι σκεφτόμουνα πριν λίγο έχει αντικατασταθεί από το θυμό που νιώθω ακούγοντας τον να με ρωτάει αυτό το πράγμα.
"Τι κάνω εδώ Ορέστη; Αλήθεια τώρα με ρωτάς τι κάνω εδώ;"
Το αίμα μου βράζει από την αδιαφορία του.
"Ναι σε ρωτάω τι κάνεις εδώ. Δεν περίμενα να σε δω ξανά μετά από αυτό που μου έκανες πριν χρόνια." λέει και πραγματικά νευριάζω με το θράσος του.
"Είσαι σίγουρος πως δεν μιλάς για τον εαυτό σου Ορέστη; Ακριβώς αυτό θα σου έλεγα κι εγώ. Ούτε εγώ περίμενα να σε ξαναδώ αλλά βλέπεις είπα να σου δώσω ακόμα μια ευκαιρία μήπως και ενδιαφερθείς αυτή τη φορά." του απαντάω και εγώ πίσω με το ίδιο θράσος.
"Να ενδιαφερθώ για ποιο πράγμα Μαρίλια; Μήπως ήρθες εσύ να ζητήσεις δεύτερη ευκαιρία; Σε άφησε ο γκόμενος και θυμήθηκες τον καλό και ηλίθιο Ορέστη;" Το ύφος του με τρομάζει. Η ειρωνία στάζει μέσα από τις λέξεις του.
"Τι εννοείς και για ποιο γκόμενο μου λες ε; Νομίζω μπέρδεψες τα δικά σου με τα δικά μου." Προσπαθεί να ρίξει όλα όσα έκανε αυτός σε μένα αλλά δεν θα του βγει σε καλό.
"Συγνώμη αλλά δεν θα έρθω και μην με ψάξεις. Έχω φτιάξει πια τη ζωή μου με κάποιον άλλο άντρα. Συγνώμη και πάλι."
Φτύνει τις λέξεις λες και έχουν δηλητήριο αλλά δεν καταλαβαίνω τι λέει.
"Εσύ το είπες αυτό δεν το θυμάσαι;" Ποτέ μου δεν του είπα κάτι τετοιο. Μάλλον προσπαθεί να βρει καλύτερες ατάκες από τη δική του.
"Δεν μπορώ να ασχοληθώ τώρα μαζί σας αλλά όταν μπορέσω θα το κάνω. Εσύ το είπες αυτό δεν το θυμάσαι;" λέω αυτό ακριβώς που μου έγραψε πριν χρόνια στο γράμμα.
Με κοιτάζει με απορία.
"Τι έγινε δεν θυμασαι ούτε τι γράφεις στα γράμματα σου; Ή μήπως σου τα γράφει η γκόμενα;" Τον ειρωνεύομαι αφού δεν αντέχω να με βλέπει με το δήθεν ανήξερο ύφος.
"Δεν σου έγραψα ποτέ γράμμα. Σιγά μην σου έγραφα μετά από όλα αυτά που μου είπες."
Το αίμα μου ανεβαίνει στο κεφάλι. Δηλαδή εκτός του ότι λέει ψέματα, ότι δηλαδή δεν μου έγραψε γράμμα, εξακολουθεί να αδιαφορεί για το παιδί του.
Ψάχνω στην τσάντα μου και βρίσκω το γράμμα που μου έγραψε κάποτε. Το κουβαλώ πάντα μαζί μου μαζί με κάποια άλλα πράγματα. Του το πετάω στα μούτρα για να το διαβάσει, μπας και θυμηθεί τι μου έγραψε.
"Τι είναι αυτό; Θέλεις να θυμηθώ τι μου έστειλες; Δεν χρειάζεται τα θυμάμαι όλα απ'έξω." Γελάει ειρωνικά και μου επιστρέφει το γράμμα.
"Διάβασε το." τον διατάζω.
"Τι μου λες; Ότι αυτό το έγραψα εγώ; Σου το είπα και πριν, δεν ασχολήθηκα άλλο μαζί σου μετά το γράμμα που μου έστειλες." λέει ψυχρά και πετάει το γράμμα.
"Αλήθεια Ορέστη το σημείωμα που σου άφησα στην Αμερική όταν ήρθα το θυμάσαι ή μόνο το γράμμα που σου έστειλα θυμάσαι;" ρωτάω και με κοιτάζει απορημένος.
"Είναι καλή η Φωτεινή στο κρεβάτι Ορέστη;" Η έκπληξη κάνει εμφάνιση στο πρόσωπο του όταν τον ρωτάω αλλά είναι κάπως υπερβολική αφού ήδη γνωρίζει πως πήγα εκείνη τη νύχτα στο διαμέρισμα του.
"Δεν θυμάσαι; Θέλεις να σου θυμίσω τη Φωτεινή;" τον ειρωνεύομαι αλλά ας τον βοηθήσω να θυμηθεί.
Βγάζω το τηλέφωνο μου και βρίσκω την συγκεκριμένη φωτογραφία. "Για δες εδώ Ορέστη. Ποιοι είναι αυτοί στη φωτογραφία;" Βάζω το τηλέφωνο σε απόσταση αναπνοής από το πρόσωπο του.
"Ήρθες." ψελλίζει έκπληκτος. "Ναι ήρθα. Ήρθα η ηλίθια να σου πω τα ευχάριστα και σε βρήκα μεθυσμένο με άλλη στο κρεβάτι. Μην μου κάνεις όμως τον έκπληκτο Ορέστη. Με είδες εκείνη τη νύχτα και μάλιστα με κάλεσες στην παρέα σας. Το σημείωμα δεν το είδες Ορέστη; Κατάλαβα πως ήσουν μεθυσμένος και σου άφησα σημείωμα πάνω στο τραπεζάκι στο σαλόνι. Ακόμα και όταν με απάτησες σου άφησα σημείωμα για να το δεις και να θυμηθείς πως ήμουν σπίτι σου το προηγούμενο βράδυ. Σου έβαλα διορία μια μέρα να επικοινωνήσεις μαζί μου αλλά δεν το έκανες."
Η φωνή μου έγινε βραχνή μετά από όλα αυτά που του είπα. Ο Ορέστης με κοιτάζει σαν χαμένος.
"Ποτέ δεν βρήκα κάποιο σημείωμα." Ψιθυρίζει και είναι ακόμα έκπληκτος αλλά και θυμωμένος. Λέει κάτι μέσα από τα δόντια του αλλά δεν τον ακούω καθαρά.
"Για αυτό μου έστειλες το γράμμα και μου είπες πως βρήκες άλλον;" λέει με θυμό. Συνεχίζει να λέει πως του έστειλα αυτό το γράμμα;
"Όχι Ορέστη ποτέ δεν σου είπα κάτι τέτοιο στο γράμμα. Σου ανέφερα ένα τρίτο πρόσωπο αλλά εννοούσα τον γιο μας Ορέστη. Για αυτόν σου έλεγα στο γράμμα που τόσα χρόνια δεν ενδιαφέρθηκες ούτε μία φορά." Φωνάζω και με κάθε μου λέξη οι λυγμοί μου γίνονται όλο και πιο δυνατοί.
"Ποιο παιδί μας; Άκου, δεν χρειάζεται με ψέματα να με κάνεις να σε ακούσω. Ποτέ μου δεν πήρα κάποιο γράμμα από σένα που να αναφέρει τέτοιο πράγμα. Σοβαρά τώρα, δεν σκέφτηκες κάτι άλλο να μου πεις; Ήρθες στο σπίτι μου να μου πεις αυτό το ψέμα. Τι νομίζεις πως θα κερδίσεις;" Τα λόγια του με πληγώνουν ακόμα περισσότερο αλλά ήρθα εδώ για ένα σκοπό.
"Ορέστη δεν με ξέρεις καθόλου τελικά. Με έχεις ικανή να πέσω σε αυτό το επίπεδο και να ζητώ δεύτερες ευκαιρίες με αυτό το τρόπο; Εσύ Ορέστη, αν θυμάσαι πήρες την ελευθερία που σου έδωσα για να πραγματοποιήσεις το όνειρο σου αλλά μάλλον δεν σκέφτηκες καθόλου εμένα. Εγώ έπραττα ανάλογα με τα δικά σου θέλω. Πηγές στην Αμερική και μετά από λίγο καιρό έκοψες κάθε επαφή μαζί μου. Σκέφτηκες γιατί εγώ δεν επικοινώνησα μαζί σου μετά από λίγους μήνες; Πριν λάβεις το γράμμα από μένα Ορέστη μεσολάβησε ένα τρίμηνο που δεν μιλούσαμε. Γιατί δεν έστειλες ένα μήνυμα τότε;" του κάνω απανωτές τις ερωτήσεις αλλά δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να μάθω.
"Σε νίκησε ο εγωισμός σου Ορέστη. Ακόμα και όταν όπως λες πήρες ένα γράμμα από μένα στο οποίο σου έλεγα να χωρίσουμε εσύ δεν έκανες κάτι. Αυτή είναι η αγάπη σου Ορέστη;"
"Μην τολμήσεις να αμφισβητήσεις ξανά το πόσο σε αγάπησα. Δεν ξέρεις πως ένιωθα όταν έφυγα. Επί μήνες παρέα μου είχα το ποτό για να μπορώ να ζησω μακριά σου. Κινδύνεψα να χάσω και τη ζωή μου κάποια στιγμή." μου λέει αυστηρά.
"Δεν γνωρίζεις όλα όσα έγιναν στην Αμερική με την Φωτεινή. Το γράμμα σου το έλαβα σε μια άσχημη στιγμή για μένα. Ήμουν ήδη ψυχολογικά χάλια και αυτό το γράμμα ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Με έριξε και αυτό στον πάτο. Μπορεί να έβαλα όπως λες τον εγωισμό μου μπροστά αλλά το έκανα από ανάγκη. Με χώρισες με ένα γράμμα. Ήθελες να τρέξω πίσω σου να ζητήσω εξηγήσεις; Αν ήταν κάποια άλλη στιγμή θα το έκανα αλλά τη συγκεκριμένη περίοδο δεν μπορούσα, μου ήταν αδύνατο να το κάνω και έτσι το άφησα, το πίστεψα και το δέχτηκα δίχως εξηγήσεις. Δεν είχα τη δύναμη να κάνω το οτιδήποτε, δεν άντεχα να ακούσω από το στόμα σου πως με αφήνεις. Γι'αυτό δεν έτρεξα πίσω σου να ζητήσω εξηγήσεις. Για αυτό το λόγο έβαλα μπροστά τον εαυτό μου, τον εγωισμό μου. Με χτύπησες στο κέντρο, στην καρδιά και για να επουλωθεί το χτύπημα έπρεπε να θυμώσω, να φερθώ εγωιστικά. Αν δεν το έκανα αυτό, τότε δεν ξέρω ποια θα ήταν η συνέχεια μου. Εσύ νομίζεις πως έκανες το σωστό; Αν όπως λες δεν ισχύει αυτό το γράμμα και δεν με χώρισες τότε γιατί δεν με έψαξες περισσότερο, όταν εγώ δεν το έκανα; Εσύ δεν φέρθηκες εγωιστικά Μαρίλια; Είμαστε ακριβώς στην ίδια θέση, για αυτό μην κατηγορείς μόνο εμένα. Λες πως έχουμε ένα παιδί αλλά δεν σε βλέπω να προσπάθησες αρκετά να μας φέρεις κοντά. Το μόνο που ξέρω είναι πως με άφησες να φύγω για Αμερική και μετά με χώρισες με ένα γράμμα. Το σχέδιο σου πέτυχε αλλά δεν χρειαζόταν να με διώξεις και μετά να με χωρίσεις." λέει φανερά πικραμένος και λυπημένος αλλά και πάλι δεν μπορώ να το πιστέψω πως με έχει για τέτοιο άνθρωπο.
"Νομίζεις πως όλο αυτό ήταν σχέδιο για να σε χωρίσω; Αν ήθελα να το κάνω αυτό, δεν θα το έκανα πριν φύγεις; Στ'αλήθεια πιστεύεις πως θα σου συμπεριφερόμουν με τέτοιο τρόπο; Ορέστη το παιδί υπάρχει, δε σου λέω ψέματα. Εγώ δεν σου έστειλα κανένα γράμμα χωρισμού. Στο γράμμα σου έγραψα για το παιδί μας. Ναι το παραδέχομαι πως φέρθηκα εγωιστικά αλλά μπες για λίγο στη θέση μου Ορέστη. Έρχομαι στην Αμερική και σε βρίσκω με γκόμενα, δεν επικοινωνείς καθόλου και έτσι και εγώ για ένα τρίμηνο δεν έκανα κίνηση να το κάνω όμως μετά αποφασίζω να σου τηλεφωνήσω αλλά και αυτό το βήμα χάνεται. Τελικά αφού δεν επικοινωνείς πάλι μαζί μου δεν το αφήνω αλλά σου στέλνω γράμμα που σου λέει πως περιμένω το παιδί σου. Για πες μου λοιπόν τι θα έκανες εσύ αν λάμβανες μια απάντηση σαν αυτή που μου έστειλες; Ούτε εγώ είχα τη δύναμη να αντιδράσω πλέον Ορέστη. Ήμουν έγκυος και δέχτηκα μία απάτη και μία απόρριψη από σένα. Δέχτηκα λοιπόν και εγώ την απάντηση σου έτσι απλά και δεν έψαξα για απαντήσεις γιατί φοβόμουν, φοβόμουν πως αν επικοινωνούσα πάλι μαζί σου θα έπαιρνα ακόμα μια απόρριψη και σίγουρα δεν θα το άντεχα. Είχα ένα μωρό να σκεφτώ και αυτό έκανα, το έβαλα πάνω από όλους και απ'όλα όμως αυτό τώρα δεν είναι αρκετό. Ζητάει τον πατέρα του και δεν μπορώ άλλο να κρύβομαι. Δεν φταίει σε τίποτα αυτό το παιδί αν εμείς είμαστε εγωιστές, θέλει να γνωρίσει τον πατέρα του, ακόμα και αν αυτός επιμένει πως δεν έλαβε κανένα γράμμα που να τον ενημερώνει για αυτόν." Πραγματικά θα με τρελάνει με την άρνηση του. Γιατί επιμένει τόσο πως δεν πήρε το γράμμα μου;
"Ενταξει Μαρίλια, πες πως σε πιστεύω. Πες μου λοιπόν, αν δεν μου έστειλες εσύ εκείνο το γράμμα τότε ποιος το έστειλε;" ρωτάει με ένα δύσπιστο ύφος αλλά φαίνεται και αρκετά μπερδεμένος.
"Εγώ το έστειλα." Ακούω μια τρίτη φωνή να λέει.
"Η ζωή αλλάζει, μα δεν χάνεται. Η ελπίδα σβήνει, μα δεν πεθαίνει. Η αλήθεια σκεπάζεται, μα πάλι ξαναλάμπει."
Πέρσι Σέλεϊ