Ξυπνάω απότομα από τον συνεχόμενο και εκνευριστικό ήχο του κουδουνιού, το οποίο τόση ώρα αντηχεί σε όλο το σπίτι. Κοιτάζω το ρολόι και βλέπω πως είναι μολις οκτώ το πρωί. Κάτι θα έγινε για να χτυπάει το κουδούνι τόσο πρωί.
Φοράω βιαστικά τη ρόμπα μου και κατευθύνομαι στην πόρτα.
Ανοίγω την πόρτα και βλέπω μπροστά μου τον Αλέξη. Αμέσως πανικοβάλλομαι αφού σκέφτομαι ότι κάτι θα έγινε για να έρθει τέτοια ώρα ο Αλέξης εδώ.
"Τι έγινε; Έπαθε κάποιος κάτι;" τον ρωτάω χωρίς να παίρνω ανάσα. "Όχι, ηρέμησε." μου λέει και μπαίνει μέσα και πηγαίνει στην κουζίνα.
"Ε τότε τι κάνεις εδώ πρωινιάτικα; Σας έλειψε ο καφές;" τον ρωτάω αφού τον βλέπω να προσπαθεί να φτιάξει καφέ. "Όχι ήρθα να δω αν είσαι καλά." μου λέει.
"Καλά είμαι αλλά και πάλι δεν καταλαβαίνω. Χτυπούσες τόσο επίμονα το κουδούνι για να δεις αν ειμαι καλά; Γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο να μάθεις; Από ότι είδα δεν έχω αναπάντητες κλήσεις." του λέω χωρίς να καταλαβαίνω τι συμβαίνει με τον αδερφό μου.
Γυρνάει προς το μέρος μου δίνοντας μου ένα φλιτζάνι καφέ αλλά δεν με βλέπει στα μάτια. "Αλέξη;" τον φωνάζω για να με κοιτάξει στα μάτια. Όταν ο Αλέξης δεν με κοιτάει στα μάτια σημαίνει ότι θέλει κάτι να κρύψει ή ότι νιώθει ενοχές για κάποιο λόγο. Είπε πως ηρθε να δει αν ειμαι καλά αλλά νιώθει ενοχές για κάτι. Σε έπιασα Αλέξη.
"Γιατί δεν με πήρες τηλέφωνο όταν το έμαθες;" τον ρωτάω αλλά παριστάνει τον ανήξερο. "Θες να πιστέψω ότι δεν σου είπε τίποτα ο θείος. Αλλά καλός είναι. Του είπα να μην πει τίποτα και ήρθε και σου το είπε." του λέω για να δω αν θα πιαστεί στην παγίδα μου. Δεν με πείραξε που του το είπε ο θείος γιατί ξέρω πως θέλει να έχω κάποιο δίπλα μου που να γνωρίζει τι έγινε.
"Μαρίλια δεν φταίει ο θείος. Τον πίεσα να μου πει γιατί κατάλαβα ότι κάτι έγινε χθες. Μου είπε να σε αφήσω λίγο μόνη να ηρεμήσεις και το έκανα αλλά σήμερα δεν άντεξα και για αυτό ήρθα να σε δω. Σου είπα αλήθεια όταν σου είπα πως ήρθα να δω αν είσαι καλά." μιλάει τόσο γρήγορα προσπαθώντας να δικαιολογηθεί αλλά εγώ γελάω γιατί όντως πιάστηκε στην παγίδα μου.
"Γιατί γελάς;" με ρωτάει.
"Γιατί είσαι χαζός. Πιστεύεις πως αλήθεια θύμωσα που σου μίλησε ο θείος;" τον ρωτάω γελώντας.
"Δεν θύμωσες, με δοκίμαζες πάλι." διαπιστώνει μόνος του και του γνέφω θετικά.
"Αλήθεια όμως καλά είμαι αλλά δεν θέλω να συζητήσω τίποτα τώρα. Δεν περίμενα αυτή τη 'συγγένεια' του Ορέστη με τον θείο αλλά και πάλι πλέον δεν είναι αυτό που έχει τώρα πια σημασία. Αλέξη πρέπει να μιλήσω στον Ορέστη αλλά..."
"Τι αλλά ρε Μαρίλια; Όλο αυτό λες αλλά δεν σε βλέπω να το κάνεις. Τι περιμένεις μου λες; Περιμένεις πότε θα 'ρθει να σας βρει; Γιατί αν αυτό συμβαίνει τότε σου λέω πως μάλλον δεν πρόκειται να το κάνει. Που είναι Μαρίλια, τον είδες πουθενά αλλού εκτός από εκείνο το βράδυ; Μπορεί να σου φαίνομαι σκληρός αλλά αυτή είναι η αλήθεια και εσύ το ξέρεις καλύτερα από όλους, κι ας μην το παραδέχεσαι." μου λέει με την ένταση της φωνής του ορισμένες φορές να αυξάνεται.
"Λες να μην το ξέρω; Νομίζεις πως είμαι τόσο χαζή να πιστεύω στ'αλήθεια τέτοιο πράγμα; Δεν πρόκειται να 'ρθει και το γνωρίζω αυτό, αλλά μπήκε κανείς στη θέση μου να δει πως νιώθω; Ναι, το ξέρω πως πρέπει να τον βρω και να του μιλήσω για τον Ανδρέα αλλά φοβάμαι Αλέξη, φοβαμαι την αντίδραση του εαυτού μου σε μια πιθανή απόρριψη του. Φοβάμαι πως θα χαθώ αν γίνει αυτό γιατί, ναι, μπορεί να είμαι δυνατή για τον γιο μου αλλά για τον εαυτό μου δεν είμαι και τέσσερα χρόνια τώρα ζω μόνο για αυτόν και για κανένα άλλο. Είμαι μόλις είκοσι δύο χρονών και νιώθω πολύ πιο μεγάλη, έχασα έναν έρωτα αλλά δεν βλέπω τον εαυτό μου να βρίσκει άλλο. Ο Ορέστης ήταν ο έρωτας της ζωής μου αλλά και συνεχίζει να είναι παρόλα τα γεγονότα. Όλοι λέτε πως πρέπει να του μιλήσω, πρέπει να το κάνω για τον γιο μου και συμφωνώ αλλά για μένα τι πρέπει να κάνω; Δεν λέω, σίγουρα προτεραιότητα έχει ο Ανδρέας αλλά για να είναι καλά ο Ανδρέας πρέπει να είμαι κι εγώ. Μια συνάντηση με τον Ορέστη όμως θέλει πολλή ψυχική δύναμη από μένα για να βγω ανεπηρέαστη από αυτή." του λέω αδύναμα.
"Όλοι μιλάνε για το πρέπει αλλά δεν βλέπουν τη δύσκολη θέση στην οποία βρίσκομαι. Δεν θα του γνωρίσω έναν γνωστό αλλά το γιο του. Σκεφτήκατε εσείς όλοι πως θα αντιδράσει ο Ορέστης; Δεν μας θέλει Αλέξη και αυτό φαίνεται από την αδιαφορία του. Εγώ πες ότι δεν πειράζει να πληγωθώ πάλι αλλά ο Ανδρέας; Θα πάω να τον βρω είτε το θέλω είτε όχι γιατί το χρωστάω στον γιο μου αλλά αν μου κλείσει τη πόρτα ποιος θα δεχτεί αυτό το χτύπημα Αλέξη; Εσύ; Η οικογένεια μου; Οι φίλοι μου; Ποιος; Φυσικά εγώ θα το δεχτώ και εγώ θα είμαι αυτή που θα το πω στον γιο μου. Θα πρέπει να του πω πως ο πατέρας του δεν τον θέλει. Πες μου τώρα λοιπόν ποιος στη θέση μου θα ήταν έτοιμος να το κάνει αυτό ξέροντας ήδη πως θα απορριφθεί;" του λέω με δάκρυα στα μάτια. Ο Αλέξης με αγκαλιάζει περιμένοντας με να ηρεμήσω.
"Μικρή μου εσύ δεν είσαι από τους ανθρώπους που ακούνε τι λένε οι άλλοι. Θα κάνεις ό,τι είναι να κάνεις όταν και όποτε εσύ το θέλεις και είσαι έτοιμη. Κανείς δεν σε κρίνει και εξάλλου απέδειξες σε όλους τι άνθρωπος είσαι. Απλά ίσως, επειδή είσαι ήδη δυνατή, όλοι να θεωρήσαμε ότι μπορείς να αντέξεις αυτή την στιγμή. Δεν βρέθηκα σε τέτοια θέση στην οποία βρίσκεσαι εσύ και έτσι δεν μπορώ να πω πως ξέρω τι περνάς. Αλλά βλέπω καθημερινά στα μάτια σου κάθε συναίσθημα όσο καλά και να το κρύβεις και ξέρω πως ζεις μονάχα για τον γιο σου. Ό,τι θες εγώ εδώ είμαι." μου λέει χωρίς να σχολιάζει όμως την πιθανή απόρριψη του Ορέστη και έτσι προς το παρόν λήγει αυτό το θέμα.
Πίνουμε τον καφέ μας αφού έκανε αυτή τη πρωινή εισβολή στο σπίτι μου και μετά αποφασίζουμε να φτιάξουμε πρωινό για τους γονείς μας και την Αντιγόνη, τους οποίους ειδοποιούμε να έρθουν για πρωινό στο σπίτι μου. Ευτυχώς είναι Κυριακή σήμερα και το μαγαζάκι στις δέκα θα το ανοίξουμε. Θα προλάβω να πάω να πάρω τον μικρό και να τον δω λιγάκι πριν φύγω αφού σήμερα δεν θα τον πάρω μαζί μου αλλά θα μείνει με τον παππού και τη γιαγιά του.
* * * * * *
Το μαγαζάκι και σήμερα έχει πολλή δουλειά αλλά ευτυχώς τα άτομα που δουλεύουν μαζί μου είναι εξαιρετικά.
"Μαρίλια σε ζητάνε στο τραπέζι στη γωνιά." μου λέει ο Μάρκος, ένας από τους υπαλλήλους και μου δείχνει το σημείο.
Ξεκινώ λοιπόν για εκείνο το τραπέζι αλλά δεν μπορώ να δω ποιοι είναι αφού το μόνο που βλέπω είναι μια αντρική πλάτη. "Παρακαλώ με ζητήσατε;" ρωτάω όταν φτάνω κοντά τους.
Είναι ένα ζευγάρι που όμως ακόμα δεν είδα τα πρόσωπα τους αλλά όταν το κάνουν εκπλήσσομαι ευχάριστα. "Αργυρώ; Τι κάνεις κορίτσι μου;" Δεν το πιστεύω πως την συναντώ τόσο σύντομα. Σηκώνεται και με αγκαλιάζει και όπως και την πρώτη φορά που την γνώρισα πάλι δάκρυα τρέχουν από τα μάτια της. "Κορίτσι μου μην κλαις. Έλα πες μου τι έγινε; Συμβαίνει κάτι σοβαρό;" Ελπίζω να μην έγινε κάτι άσχημο για την Αργυρώ. "Όχι Μαρίλια μου αντιθέτως είναι δάκρυα χαράς." λέει και ανακουφίζομαι.
"Αλήθεια; Συνήλθε ο Γιώργος;" τη ρωτάω και μου γνέφει. "Χαίρομαι τόσο πολύ. Να του στείλεις την αγάπη μου." της λέω και πραγματικά χαίρομαι που όλα πήγαν καλά.
"Δεν χρειάζεται, θα του το πεις η ίδια." λέει και την κοιτάζω απορημένη αλλά με τα μάτια της μου δείχνει να κοιτάξω δίπλα.
Γυρνάω και βλέπω τον Γιώργο με ένα μεγάλο και λαμπερό χαμόγελο.
"Γεια σου Γιώργο είμαι η Μαρίλια." Δίνω το χέρι μου για χειραψία αλλά ο Γιώργος σηκώνεται και αυτός και με αγκαλιάζει. "Ξέρω ποια είσαι. Και να μην μου έλεγες το όνομα σου θα σε αναγνώριζα. Η Αργυρώ από την μέρα που ξύπνησα μιλάει συνεχώς για σένα." λέει και μπορώ να πω πως αυτό δεν το περίμενα. "Αλήθεια είμαι και διάσημη τώρα;" τους λέω και γελάμε.
"Μαρίλια ήρθα εδώ γιατί ήθελα να σου πω ένα συγνώμη και ένα ευχαριστώ. Συγνώμη για όσα πέρασες εξαιτίας μου και εσύ αλλά και η οικογένεια σου. Επίσης, ευχαριστώ για όσα είπες στην Αργυρώ και για όσα έκανες. Μόνο και μόνο που ήρθες και με είδες για μένα είναι πολύ σημαντικό."
Ο Γιώργος φαίνεται μετανιωμένος αλλά και συγκινημένος.
"Γιώργο, δέχομαι όλα όσα μου είπες αλλά θέλω να σε ρωτήσω κάτι." του λέω και τον βλέπω να μου κάνει νόημα να συνεχίσω. "Ζήτησες συγχώρεση από τον εαυτό σου και από αυτούς που πραγματικά έχεις πληγώσει με τις πράξεις σου; Δεν στο παίζω ούτε Θεός, ούτε κριτής αλλά είμαι ένας άνθρωπος που έζησα και την προδοσία αλλά και έχω πληγωθεί από άλλους ανθρώπους. Εμένα ο τρόπος μου πλέον να προχωράω είναι με το να συγχωρώ. Τι έχω να κερδίσω με το να μισώ ή να μην συγχωρώ τους άλλους; Τίποτα δεν έχω να κερδίσω αλλά αντιθέτως έχω να χάσω. Ο χρόνος μας είναι πολύτιμος και το να τον σπαταλάμε σε σχέδια εκδίκησης και μίσους είναι σπατάλη. Μετάνιωσες και το βλέπω αυτό αλλά σε βασανίζει. Έγινε αυτό αλλά για να μπορέσεις να συνεχίσεις πρέπει να συγχωρέσεις τον εαυτό σου. Με το να τιμωρείς τον εαυτό σου δεν θα σε κάνει να νιώσεις καλά. Αυτό που θα σε λυτρώσει είναι η συγχώρεση. Ζητά συγχώρεση από το Θεό και θα δεις πως όλα θα αλλάξουν." του λέω και τον βλέπω να σκέφτεται όλα όσα του είπα.
Ο Γιώργος και η Αργυρώ κάθισαν στο μαγαζάκι μαζί μου μέχρι αργά και μιλούσαμε. Τους έδωσα το τηλέφωνο του πάτερ Ανδρέα και τους εξήγησα που είναι το ξωκκλήσι της Αγίας Μαρίνας γιατί ήθελαν να το επισκεπτούν.
Άλλη μια μέρα πέρασε λοιπόν και ήρθε η ώρα να πάω στο σπίτι μου, στον γιο μου.
"Αυτός που δεν μπορεί να συγχωρέσει τους άλλους, γκρεμίζει τις γέφυρες που
θα χρειαστεί ο ίδιος για να περάσει. Γιατί κάθε άνθρωπος έχει ανάγκη να τον συγχωρούν."
Thomas Fuller