Το μαγαζάκι είναι σχεδόν γεμάτο και εκτός του ότι είναι μόλις έντεκα το πρωί, ήταν επίσης και μια βδομάδα κλειστό και δεν ειδοποιήσαμε για το πότε θα ανοίξει αλλά ευτυχώς οι πελάτες επέστρεψαν.
"Μαρίλια ήρθε μια παρέα στο τραπεζάκι δέκα μπορείς να πας;" ρωτάει η Άννα όταν περνάει από δίπλα μου. Της γνέφω και αφού αφήσω τα ποτά στους πελάτες κατευθύνομαι στο τραπέζι που μου είπε η Άννα.
Παίρνω παραγγελία από όλους και μένω εκεί να μιλάω για λίγο μαζί τους αφού μου είπαν ότι έρχεται ακόμα ένας φίλος τους, ο οποίος είναι ακριβώς απ'έξω. "Έλα ρε φίλε πόση ώρα να σε περιμένουμε; Αφήσαμε και την κοπέλα εδώ για να πάρει παραγγελία." λέει ο ένας από την παρέα και τότε στρέφω το βλέμμα μου για να τον δω και να πάρω παραγγελία.
Δεν μπορεί, σίγουρα τα μάτια μου με γελούν. Ελπίζω μόνο να μην έρθει και αυτός τώρα εδώ γιατί δεν είμαι προετοιμασμένη.
Παίρνω την παραγγελία του και φεύγω βιαστικά. Πριν φτάσω στον πάγκο για να δώσω στον Στέλιο την παραγγελία νιώθω κάποιον να με κρατά από το μπράτσο και τότε γυρίζω να δω ποιος είναι αν και υποπτεύομαι ποιος μπορεί να είναι.
"Μαρίλια; Εσύ είσαι έτσι;" με ρωτάει.
"Ναι Ιάσονα εγώ είμαι." του λέω και ελευθερώνω το χέρι μου. "Γιατί δεν μου μίλησες αφού με κατάλαβες;" με ρωτάει απορημένος.
"Επειδή νόμιζα πως ούτε εσύ θέλεις να έχεις επαφές μαζί μου." του λέω.
"Γιατί ποιος άλλος δεν θέλει να έχει επαφές μαζι σου; Εσύ Μαρίλια..." Όχι δεν θα τον αφήσω να τον δικαιολογήσει γατί από το ύφος του καταλαβαίνω πως είναι έτοιμος να μου επιτεθεί, λεκτικά πάντα.
"Ιάσονα δεν θέλω να ακούσω τίποτα. Το μόνο που θέλω είναι να μην πεις στον φίλο σου ότι με συνάντησες γιατί θα τον επισκεφτώ σύντομα." του λέω αυστηρά.
"Μα Μαρίλια..." λέει αλλά τον διακόπτω και πάλι.
"Αν κάποτε ήσουν φίλος μου τότε θέλω να με ακούσεις και να μην του πεις τίποτα." του λέω και γνέφει αλλά δεν με αφήνει να φύγω.
"Τι θέλεις επιτέλους Ιάσονα; Να ακούσεις αν ισχύουν όλα αυτά που σου είπε; Ε ναι λοιπόν ισχύουν. Έχω ένα γιο, τον γιο μας με τον Ορέστη ο οποίος αδιαφορεί για την ύπαρξη του. Σου είπε Ιάσονα τι μου είπε; Δεν βρήκε ακόμα χρόνο να ασχοληθεί μαζί μας;" Πλέον άνοιξε ο Ασκός του Αιόλου αφού αυτό το θέμα πάντα όταν το θυμάμαι με πληγώνει. Βασικά η αδιαφορία είναι αυτή που με πληγώνει. "Μαρίλια τι λες;" Ο Ιάσονας με κοιτάζει απορημένος και αναρωτιέμαι αν τελικά ήξερε όλα όσα έγιναν και ειπώθηκαν. "Αυτό που άκουσες. Ο φίλος σου όταν του είπα ότι περιμένω το παιδί μας μου έστειλε το συγκεκριμένο κείμενο. 'Αγαπητή Μαρίλια, έλαβα το πακέτο σου και μπορώ να πω πως ξαφνιάστηκα με το περιεχόμενο του. Σε ευχαριστώ πολύ για την κίνηση που έκανες να με ενημερώσεις. Δεν μπορώ να ασχοληθώ τώρα μαζί σας αλλά όταν μπορέσω θα το κάνω.'." Δεν μπορώ να ερμηνεύσω το ύφος του Ιάσονα, μετά από αυτά που άκουσε, αν είναι έκπληξη ή κάτι άλλο αυτό που δείχνει αλλά δεν θέλω να ασχοληθώ άλλο τώρα με αυτό.
"Όπως σου είπα Ιάσονα, στον Ορέστη δεν θα πεις ούτε ότι με είδες ούτε και ότι μιλήσαμε. Σε εκλιπαρώ μην το κάνεις." του λέω αλλά ακόμα είναι παγωμένος στη θέση του.
"Ναι εντάξει Μαρίλια." μου λέει αλλά φαίνεται ότι ακόμα επεξεργάζεται όσα του είπα.
Φεύγω και πάω στον πάγκο να παραδώσω την παραγγελία και αμέσως μετά πάω στην αποθήκη. Δεν γίνεται να εμφανίζεται μπροστά μου και να θέλει να του μιλώ κανονικά από την στιγμή που ο φίλος του δεν ενδιαφέρεται για μας και επίσης δεν νομίζω ο Ιάσονας να έκανε κάτι για να αλλάξει αυτό. Φυσικά δεν του ρίχνω φταίξιμο σε κάτι αλλά και πάλι αποκλείεται να μην γνωρίζει τα όσα έγιναν. Δεν με ρώτησε καν για τον μικρό αλλά και πάλι γιατί να το κάνει αφού δεν είναι κάτι άλλο εκτός από ένας παλιός φίλος. Άλλος έπρεπε να ρωτά.
* * * * * *
Μια ώρα είμαι στην αποθήκη και ευτυχώς έχω ηρεμήσει κάπως. Ο Στέλιος ανησύχησε που με είδε ταραγμένη πριν αλλά όταν του είπα ποιον συνάντησα κατάλαβε αμέσως το λόγο της ταραχής μου.
Βγαίνω έξω από την αποθήκη για να ενημερώσω τα παιδιά ότι θα φύγω.
"Άννα εγώ θα φύγω και θα έρθω κατά τις τέσσερις πάλι για να σας αλλάξω. Με χρειάζεστε κάτι πριν φύγω;"τη ρωτάω.
"Εντάξει Μαρίλια. Το μόνο που θέλω να κάνεις είναι να βρεις ακόμα ένα υπάλληλο. Δεν είναι σωστό να δουλεύεις δέκα ώρες την ημέρα." λέει και ξέρω πως έχει δίκιο. Την φιλάω και πηγαίνω να βρω τον Στέλιο.
Κάθεται στο ψηλό σκαμπό πίσω από τον πάγκο με τον Ανδρέα δίπλα του.
"Στέλιο θα φύγω και θα επιστρέψω το απόγευμα." του λέω και πιάνω τον μικρό στην αγκαλιά μου.
"Θα είμαι και εγώ εδώ το απόγευμα Μαρίλια, δεν μπορείς ολομόναχη." μου λέει και το βλέμμα του δεν σηκώνει αντίρρηση. Πρέπει επειγόντως να βρω υπάλληλο.
"Ωραία. Άκου, δημοσίευσε στην σελίδα μας στο διαδίκτυο ότι ζητάμε υπάλληλο." του λέω και κάνω μεταβολή για να φύγω.
"Μαρίλια ήρθε πριν μια κυρία γύρω στα πενήντα και ρωτούσε αν είσαι εσύ η ιδιοκτήτρια εδώ και επίσης ήθελε να σε δει." μου λέει.
"Όνομα είπε;" τον ρωτάω.
"Όχι αλλά είπε ότι θα ξαναπεράσει όταν της είπα ότι δεν είσαι εδώ. Ξέρεις ήρθε όταν ήσουν στην αποθήκη και της είπα ότι λείπεις." λέει και μέσα μου τον ευχαριστώ.
"Εντάξει Στέλιο. Γεια σου θα τα πούμε μετά." λέω και φεύγω.
Στο δρόμο για το σπίτι σκέφτομαι ξανά και ξανά την συνάντηση με τον Ιάσονα. Έκανα λάθος έπρεπε να τον αφήσω να μου μιλήσει αλλά δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτή την συνάντηση.
"Μαμά το τηλέφωνο." ακούω τον Ανδρέα να μου λέει. Χάθηκα στις σκέψεις μου και δεν άκουσα ούτε το τηλέφωνό να χτυπάει. Βάζω ακουστικά και απαντώ στην κλήση της Έλενας. "Έλα κορίτσι μου." της λέω όταν απαντώ το τηλέφωνο.
"Ρε Μαρίλια σε πεθύμησα και σένα και τον μικρό. Είμαι στο σπίτι μου θέλεις να έρθεις από εδώ;" με ρωτάει.
"Τώρα; Μόλις έφυγα από το μαγαζάκι και πρέπει να πάω σπίτι να μαγειρέψω." της λέω και σκέφτομαι τι να φτιάξω. "Λοιπόν ελάτε από εδώ να φάμε όλοι μαζί. Μην τολμήσεις να αρνηθείς." με απειλεί στο τέλος και γελάω.
"Όχι δεν θα αρνηθώ γιατί είσαι ικανή να μας απαγάγεις. Έλα γεια θα τα πούμε σε λίγο." λέω και τελειώνω την κλήση.
"Ανδρέα θα πάμε στον θείο Αναστάση." του λέω αν και γνωρίζω ήδη πως δεν έχει πρόβλημα.
"Θα δω το καραβάκι." λέει χαρούμενος. Αυτό το καραβάκι που έχει ο θείος στο γραφείο του είναι σαν μνημείο για τον Ανδρέα αφού κάθε φορά που πάμε εκεί ζητάει να το δει σαν τρελός. Ας πάμε λοιπόν.
"Όταν ακούει κάποιος μόνο τη μια παράταξη, δεν μαθαίνει παρά μόνο τη μισή αλήθεια."
Αισχύλος