Λίγη ώρα αργότερα αποφασίζω πως ήρθε η ώρα να κάνω αυτό που είπα πριν. Να επανορθώσω.
Λέω στον Αλέξη πως πρέπει να βγω για λίγο έξω και φεύγω από το δωμάτιο του Ανδρέα με προορισμό ένα άλλο. Ευτυχώς είδα προηγουμένως σε ποιο δωμάτιο μπήκε η κοπέλα έτσι δεν δυσκολεύτηκα να το βρω.
Μπαίνω μέσα στο δωμάτιο αλλά κανείς άλλος δεν βρίσκεται εδώ εκτός από τον νεαρό στο κρεβάτι. Ένας αδύνατος και ψηλός άντρας βρίσκεται στο κρεβάτι σε παρόμοια κατάσταση με τον γιο μου με τη διαφορά οτι αυτός έχει αρκετά χτυπήματα στο πρόσωπο του κάτι όμως που δεν αλλάζει το πόσο όμορφος είναι.
Πλησιάζω κοντά στο κρεβάτι και κάθομαι δίπλα του αλλά αρχικά βρίσκω το όνομα του από τον κατάλογο αναφοράς που βρίσκεται μπροστά στο κρεβάτι. Τον κοιτάζω για αρκετή ώρα μεχρι να αποφασίσω να του μιλήσω.
"Γεια σου Γιώργο. Δεν με γνωρίζεις προσωπικά αλλά οι καταστάσεις το έφεραν έτσι ωστε να γνωριστούμε. Λυπάμαι που σε γνωρίζω με αυτό τον τρόπο γιατί σε κανέναν δεν αξίζει να βρισκεται εδώ. Ονομάζομαι Μαρίλια και είμαι η οδηγός του αυτοκινήτου με το οποίο τράκαρες. Δεν ήρθα εδώ για να σε κατηγορήσω για κάτι Γιώργο. Είμαι σίγουρη πως κατάλαβες το λάθος σου έστω και αν δεν μπορείς να μας μιλήσεις. Ήρθα για να επανορθώσω για το λάθος μου. Ξέρεις, τέσσερις μέρες τώρα δεν ενδιαφέρθηκα για κανέναν άλλο εκτός από τον γιο μου αλλά ελπίζω να καταλαβαίνεις. Θέλω να γίνεις καλά Γιώργο, μην αφήσεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Μπορεί να προκάλεσες το ατύχημα αλλά δεν σου αξίζει να φύγεις με αυτό τον τρόπο, σε κανέναν δεν αξίζει. Δεν μπορώ να σε κατηγορώ για ό,τι έγινε, δεν είμαι καλύτερη από σένα για να έχω το δικαίωμα να σε κατηγορώ και από ότι βλέπω πληρώνεις ακριβά για το λάθος σου. Απλά αν... Αν συμβεί τελικά κάτι άσχημο στον Ανδρέα δεν ξέρω αν θα έχω τη δύναμη να σου πω αυτά που σου λέω τώρα. Δεν ξέρω τι αντίδραση θα έχω αν δεν έχουμε καλή κατάληξη. Δεν είμαι απαισιόδοξη, πιστεύω στον γιο μου αλλά αν τελικά γίνει αυτό που κανείς δεν θέλει τι θα κάνω; Τι θα κάνω Γιώργο; Θα πρέπει να σε μισήσω; Θα πρέπει να μισήσω τον εαυτό μου; Τι; Δεν είμαι άνθρωπος που έχει μίσος και κακία αλλά για τον γιο μου δεν ξέρω τι άλλο συναίσθημα θα βγει από μέσα μου, είναι όλη μου η ζωή. Αν μου πάρουν τη ζωή τότε μετά τι θα μείνει; Σου ζητάω προκαταβολικά συγνώμη. Συγνώμη αν στο μέλλον σε μισήσω, αν σε κατηγορήσω. Δεν θέλω να συμβεί τίποτα από αυτά αλλά το μυαλό του ανθρώπου, Γιώργο, συνήθως διαλέγει άσχημα μονοπάτια αν του συμβεί κάτι άσχημο. Ζητάω συγνώμη τώρα γιατί απλά αν η κατάσταση χειροτερέψει σίγουρα δεν θα είμαι αυτή που είμαι τώρα, και επίσης σίγουρα δεν θα είμαι σε θέση να το κάνω μετά. Είμαι σίγουρη πως όλο αυτό δεν ήθελες να συμβεί και θα έκανες τα πάντα να το αλλάξεις, αν μπορούσες. Εγώ απλά προσεύχομαι να γίνετε εσύ και ο γιος μου καλά και να ξέρεις πως μετά από πολλή προσπάθεια κατάφερα να μην έχω κακία ή μίσος για σένα και εύχομαι έτσι να συνεχίσει. Ελπίζω σε όποιον κόσμο και να βρίσκεσαι τώρα να άκουσες όσα σου είπα. Συγνώμη αν κάποια στιγμή είχα άσχημα αισθήματα προς το πρόσωπο σου. Αντίο Γιώργο και καλή τύχη." λέω και σηκώνομαι για να φύγω αφού πρώτα όμως αφήσω δίπλα στο μαξιλάρι του μια μικρή εικόνα της Αγίας Μαρίνας που μου έδωσε ο πάτερ Ανδρέας.
Προχωρώ σκυφτή προς την πόρτα και σηκώνω το κεφάλι μου λίγο πριν φτάσω σε αυτή και τότε βλέπω να στέκεται ακουμπισμένη στην πόρτα η κοπέλα που είδα προηγουμένως. Δάκρυα τρέχουν από τα κόκκινα μάτια της και από ότι κατάλαβα άκουσε αν όχι όλα, κάποια από όσα είπα στον Γιώργο. Χωρίς δισταγμό με αγκαλιάζει και μου ζητάει συγνώμη αλλά βλέπω πως είναι σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση και έτοιμη να καταρρεύσει.
"Κορίτσι μου ηρέμησε. Σε παρακαλώ μην κλαις. Λοιπόν ηρέμησε και αν θέλεις πάμε κάπου ήσυχα να μιλήσουμε αφού καταλαβαίνω πως αυτό θες." της λέω και συμφωνεί. "Πως σε λένε;" την ρωτάω αφού δεν γνωρίζω το όνομα της. "Αργυρώ" λέει αδύναμα. "Λοιπόν Αργυρώ σε πέντε λεπτά να με συναντήσεις στην κεντρική είσοδο του νοσοκομείου." της λέω και γνέφει.
Επιστρέφω πίσω στο δωμάτιο του Ανδρέα και λέω στον Αλέξη για ότι προηγήθηκε.
"Είμαι πολύ περήφανος για σένα. Δεν ξέρω που βρίσκεις τόση δύναμη και συγχωρείς και είσαι μολις είκοσι δύο χρονών." μου λέει.
"Αλέξη πιστεύω πως αν δεν συγχωρέσω τον Γιώργο τότε ο Ανδρέας δεν θα γίνει καλά. Όπως σου ξαναείπα ο μικρός ήρθε στη ζωή μου για να μάθω να συγχωρώ και να που τώρα μου το υπενθυμίζει αυτό." του λέω και αφού δίνω ένα μεγάλο φιλί στον γιο μου φεύγω για να συναντήσω την Αργυρώ.
Φτάνω στο ισόγειο και πηγαίνω στο σημείο συνάντησης μας. Την βλέπω να στέκεται δίπλα από την μεγάλη δίφυλλη πόρτα και πηγαίνω προς το μέρος της. "Είσαι έτοιμη;" την ρωτάω όταν φτάνω κοντά της.
"Ναι. Που θα πάμε;" ρωτάει. "Στο αγαπημένο μου μέρος, στην θάλασσα. Έλα θα πάμε με το αυτοκίνητο μου." της λέω και βγαίνουμε έξω.
Οι αναμνήσεις απρόσκλητες με επισκέπτονται και πάλι και είναι λογικό αφού η θάλασσα στην οποία έχω έρθει με την Αργυρώ είναι η ίδια με αυτήν που ερχόμουν με το Ορέστη. Βάζω πίσω στο κουτάκι τις αναμνήσεις μου και επικεντρώνομαι στο ατομο που βρίσκεται τώρα δίπλα μου.
"Συγνώμη Μαρίλια. Συγνώμη για όσα περνάς εξαιτίας μας. Φταίω κι εγώ για αυτό." μου λέει και την κοιτάζω απορημένη.
"Εσύ γιατί φταις;" τη ρωτάω. "Φταίω γιατί ήξερα πως ο Γιώργος ήπιε πάρα πολύ και δεν κατάφερα να τον πείσω να μην οδηγήσει. Προσπάθησα να τον αποτρέψω αλλά δεν με άφησε. Αν του έπαιρνα τα κλειδιά όταν έπρεπε τώρα κανένας δεν θα ήταν στο νοσοκομείο και σίγουρα δεν θα πέθαινε η φίλη μου." λέει και ξεσπάει σε κλάματα.
"Αργυρώ δεν πρέπει να αφήσεις τις τυψεις να σε νικήσουν. Ναι έκανες λάθος που δεν τον έπεισες να μην οδηγήσει αλλά αρκετά έπαθες. Μην κατηγορείς άλλο τον εαυτό σου. Ξέρεις πως μια πράξη μας έχει και ένα αποτέλεσμα πάντα. Εσένα το πάθημα σου έγινε μάθημα και μην σκεφτείς ποτέ πως αυτό είναι τιμωρία από τον Θεό αλλά αποτέλεσμα κάποιων πράξεων μας." της λέω αλλά το απορημένο υφος της μου δείχνει πως δεν κατάλαβε τι εννοώ.
"Θα σου πω το πιο απλό παράδειγμα για να καταλάβεις τι εννοώ. Αν εγώ τώρα μπω στην θάλασσα, Μάρτιο μήνα τότε σίγουρα θα αρρωστήσω αλλά θα λέω πως με τιμώρησε ο Θεός. Αυτό όμως δεν είναι αλήθεια. Εγώ ήξερα από πριν οτι το νερό είναι παγωμένο αλλά μπήκα στην θάλασσα με αποτέλεσμα να αρρωστήσω. Το αποτέλεσμα Αργυρώ δεν είναι η τιμωρία του Θεού αλλά η ξεροκεφαλιά και ανευθυνότητα μας." της εξηγώ.
"Δηλαδή μου λες ότι έκανες και εσύ μία λάθος πράξη και βρίσκεσαι σε τέτοια κατάσταση τώρα; Όχι Μαρίλια δεν φταις εσύ για το ατύχημα." μου λέει αλλά ίσως πρέπει να δει και από κάποια άλλη οπτική τα πράγματα.
"Αργυρώ δεν σου λέω ότι φταίω για το ατύχημα αλλά το ότι έπραξα λάθος εκείνη τη νύχτα ισχύει και θα σου εξηγήσω τι εννοώ όπως και για τους υπόλοιπους. Εκείνη τη νύχτα ο μικρός είχε ψηλό πυρετό και αποφάσισα να τον πάρω στο νοσοκομείο αφού δεν έβρισκα την παιδίατρο στο τηλέφωνο. Το λάθος που έκανα είναι ότι οδηγούσα μέσα σε άσχημο καιρό χωρίς να σκέφτομαι πως μπορεί κάτι να συμβεί. Σκεφτόμουνα μόνο την υγεία του γιου μου αλλά αν περίμενα καπως να ησυχάσει ο καιρός όλα θα ήταν καλύτερα και όχι να βρίσκεται ο Ανδρέας σε αυτή την κατάσταση. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της πράξης μου. Πιστεύεις πως θα κάνω ξανά το ίδιο λάθος;" τη ρωτάω και μου γνέφει αρνητικά.
"Ο Γιώργος έκανε λάθος στο ότι μέθυσε και οδήγησε. Υπερεκτίμησε τον εαυτό του και δεν σε άφησε να οδηγήσεις. Ως αποτέλεσμα είναι ότι προκάλεσε δυστύχημα μετρώντας έτσι τον θάνατο μιας φίλης και τον τραυματισμό όλων εμάς όπως και του εαυτού του. Όταν με το καλό συνέλθει θέλω να τον ρωτήσεις αν θα έκανε και πάλι το ίδιο λάθος." Την βλέπω να επεξεργάζεται τα όσα της λέω.
"Τώρα εσύ. Εσένα το λάθος σου όπως είπαμε ήταν ότι δεν τον έπεισες αρκετά ώστε να μην οδηγήσει. Το αποτέλεσμα της πράξης σου είναι ότι έχασες την φίλη σου και ο Γιώργος είναι σοβαρά στο νοσοκομείο. Τώρα σε ρωτάω αν βρεθείς πάλι κάπου όπου κάποιος είναι μεθυσμένος και θέλει να οδηγήσει θα τον αφήσεις;" την ρωτάω.
"Όχι φυσικά." απαντάει με σιγουριά.
"Αυτό είναι λοιπόν έπαθες και έμαθες άρα προχωράς χωρίς τα ίδια λάθη. Μην αφήσεις όμως αυτό το συμβάν να σε νικήσει γιατί αν συνεχίσεις να λες πως εσύ φταις για αυτό τότε θα καταστραφείς. Αν κάποιος φταίει τότε θα πω πως όλοι μας φταίμε. Όλοι έχουμε μερίδιο ευθύνης, άλλοι πολύ και άλλοι λίγο όμως δεν πρέπει να μας αφήσει πίσω. Είναι δύσκολο να το αντιμετωπίσει κάποιος με αυτό τον τρόπο το συμβάν και θα είναι ακόμη πιο δύσκολο αν υπάρχουν χειρότερες εξελίξεις. Αν εμείς οι δυο κατηγορούμε και ρίχνουμε ενοχικές ευθύνες από τώρα στον εαυτό μας τότε είμαστε χαμένες. Αν τελικά έχουμε ένα τραγικό αποτέλεσμα, πράγμα που απεύχομαι, τότε η μόνη κατάληξη που θα έχουμε εμείς θα είναι η αυτοκτονία. Πρέπει να είμαστε συνειδητοποιημένοι για τις πράξεις και τα λάθη μας και να τα αναγνωρίζουμε έτσι ώστε να μην τα ξανακάνουμε αλλά Αργυρώ μην χαθείς στις ενοχές και στις τύψεις γιατί αυτή θα είναι η δική σου κατάληξη. Ζητά συγχώρεση από τον Θεό και από τα άτομα που νομίζεις ότι πρέπει να σε συγχωρέσουν και θα δεις ότι θα νιώσεις καλύτερα. Εγώ να ξέρεις δέχομαι την συγνώμη σου." της λέω και με αγκαλιάζει.
"Σε ευχαριστώ Μαρίλια. Για το ότι δέχεσαι την συγνώμη μου και για όλα αυτά που μου είπες. Με βοήθησαν πολύ να καταλάβω κάποια πράγματα. Είσαι θαυμάσιος άνθρωπος και χαίρομαι που σε γνώρισα αν και οι συνθήκες είναι άσχημες και λυπηρές. Δεν πίστευα ότι θα γνώριζα ποτέ μου κάποια σαν εσένα και μάλιστα σε αυτή την ηλικία." μου λέει συγκινημένη.
Μιλούσαμε για αρκετή ώρα μέχρι που άρχισε να βραδιάζει. Επιστρέψαμε στο νοσοκομείο όπου και συνεχίσαμε την κουβέντα μας αφού δεν μπορούσαμε να δούμε τους ασθενείς μας.
* * * * * *
Όλη νύχτα λέγαμε για τη ζωή μας μέχρι που μας βρήκε το πρωί.
"Αργυρώ εγώ θα πρέπει να συναντήσω τον γιατρό. Αν δεν τύχει να σε συναντήσω ξανά εύχομαι καλή ανάρρωση και επίσης θα χαρώ πολύ να σας δω με τον Γιώργο στο μαγαζάκι μου. Είμαι σίγουρη ότι θα γίνει καλά για αυτό θα σας περιμένω." της λέω και την αγκαλιάζω.
"Συγνώμη και ευχαριστώ για όλα. Θα έρθουμε να δούμε και τον Ανδρέα." μου λέει και φεύγω για να βρω το νονό μου.
"Να συγχωρείς σημαίνει να ξεχνάς, παρόλο που θυμάσαι."
Νταγκ Χάμερσκελντ