Βρίσκομαι στο σπίτι της Έλενας πράγμα που γίνεται σχεδόν καθημερινά από τη μέρα που μάθαμε για τη συγγένεια μας, εδώ δηλαδή και ένα μήνα.
Επίσης γνώρισα και αυτόν τον τέλειο και ευγενικό άντρα που μου έλεγε η Έλενα και δεν είναι άλλος από τον Κωνσταντίνο, ο οποίος είναι κολλητός του αδερφού μου και δικός μου φίλος. Όταν το ανακάλυψα η χαρά μου ήταν απερίγραπτη.
Έχω ήδη μπει στο μήνα μου εδώ και λίγες μέρες άρα πρέπει να είμαι ιδιαίτερα προσεκτική και να μην κουράζομαι αλλά και πάλι δεν μπορώ να μένω κλεισμένη στο σπίτι. Το θέμα του Ορέστη και το γράμμα που μου έστειλε είναι νωπό ακόμα αλλά προσπαθώ να μην με επηρεάζει.
Καθόμαστε μπροστά στο τζάκι στο σπίτι της Έλενας μαζί με τη μητέρα της απολαμβάνοντας ένα φλιτζάνι από την υπέροχη ζεστή σοκολάτα που η θεία Μαρίνα φτιάχνει με τόση μαεστρία. "Ο θείος που είναι;" ρώταω την Έλενα. "Είναι μέσα." με ένα νεύμα του κεφαλιού της μου δείχνει το γραφείο του θείου. Ευθύς αμέσως σηκώνομαι και κατευθύνομαι προς την δίφυλλη πόρτα του γραφείου. Σκέφτομαι μήπως δεν πρέπει να τον ενοχλήσω αλλά έχω την ανάγκη να του μιλήσω. Νομίζω πως η ιστορία του επαναλαμβάνεται στη δική μου ιστορία αλλά με διαφορετικό τρόπο και έτσι νιώθω πως αν του μιλήσω κάτι θα αλλάξει.
Χτυπάω δύο φορές την λευκή πόρτα και περιμένω να μου απαντήσει. "Παρακαλώ." λέει και ανοίγω την πόρτα. Κάθεται σκυμμένος στο γραφείο του και μελετάει κάποια χαρτιά. "Θείε" λέω και σηκώνει το κεφάλι του. Μόλις με βλέπει ενα ζεστό χαμόγελο εξαπλώνεται στο πρόσωπο του, ένα χαρακτηριστικό που μοιάζει στον μπαμπά μου.
"Μαρίλια μου. Καλωσόρισες κορίτσι μου. Πως είσαι;" σηκώνεται από την καρέκλα του και έρχεται να με αγκαλιάσει.
"Καλά είμαι θείε μου. Περιμένω τον μικρό να βγει." λέω χαμογελώντας.
"Εσύ πως είσαι;" τον ρωτάω. "Καλά είμαι κορίτσι μου. Με βασανίζουν οι γυναίκες της οικογένειας μου αλλά αντέχω. Έχει τραβήξει πολλά αυτό το κορμί αλλά ευτυχώς δεν χάνω από την τελειότητα μου." μου λέει με ένα δραματικό ύφος αλλά μετά γελάει και παρασέρνει και εμένα μαζί του. "Τώρα καταλαμβαίνω από που πήραν το χιούμορ και τον αυτάρεσκο χαρακτήρα τους η Έλενα και ο αδερφός μου." λέω μέσα από το γέλιο μου.
"Είστε και οι τρεις ίδιοι. Έχετε ένα αυτάρεσκο χαρακτήρα όμως είστε ψυχούλες. Χαίρομαι που σε γνώρισα αλλά περισσότερο χαίρομαι που είσαι θείος μου." του λέω και βλέπω έντονη τη συγκίνηση στα μάτια του. Με παίρνει από το χέρι και με βάζει να καθίσω στον καναπέ που έχει στο γραφείο του και κάθεται δίπλα μου. "Ξέρεις Μαρίλια, η Έλενα μου μιλόυσε για σένα πολύ πριν σε γνωρίσω. Χάρηκε πολύ όταν σε γνώρισε και γίνατε φίλες. Από τότε κατάλαβα ότι η Έλενα ωρίμασε εξαιτίας της φίλης της. 'Τόσο πολύ διαφέρει αυτή η φίλη σου από τις άλλες κοπέλες στην ηλικία σου;' την ρώτησα μια μέρα όταν ήρθε σπίτι μαζί με τα άλλα μου παιδιά τα οποία ήταν ενθουσιασμένα που σε γνώρισαν. 'Αν το να έχεις μεγάλη ψυχή, να δέχεσαι τους πάντες έτσι όπως είναι και να είσαι πάντα εκεί για όποιον σε χρειάζεται είναι διαφορετικό τότε ναι διαφέρει κατά πολύ από πολλούς ανθρώπους.' μου είπε υποστηρίζοντας σε με σθένος. Ξέρεις τι θα πει αυτό Μαρίλια; Ότι είσαι πρότυπο για την Έλενα και πιστεύω και για πολλούς άλλους." μου λέει και εγώ μένω να τον βλέπω έκπληκτη από αυτά που άκουσα.
"Μα τι είναι αυτά που λες θείε; Δεν είμαι ούτε καλύτερη ούτε διαφέρω από κανέναν άλλο. Έκανα και κάνω λάθη για αυτό το λόγο δεν γίνεται να είμαι κανενός το πρότυπο. Θα κάνω μωρό από τα δεκαεννέα μου χρόνια και δεν έχω καν ολοκληρώσει τις σπουδές μου." του λέω.
"Κανείς δεν είναι τέλειος κορίτσι μου. Ξέρω ότι θυσίασες πολλά για την αγάπη, ο αδερφός σου μου μίλησε για όλα όσα συνέβησαν. Εγώ από όλα αυτά δεν κράτησα τα λάθη σου αλλά την δύναμη της ψυχής σου και την αληθινή σου αγάπη που σπάνια συναντάς σε άνθρωπο." μου απαντάει αλλά δεν είμαι σίγουρη πως θα καταφέρω να μην κάνω άλλα λάθη. "Θείε φοβάμαι για τα λάθη που θα κάνω. Φοβάμαι για το μέλλον του γιου μου. Δεν ξέρω αν θα είμαι σωστή μητέρα γι'αυτόν." λέω και τρέμω μόνο στην ιδέα πως μπορεί να πληγώσω με τα δικά μου λάθη τον γιο μου.
"Δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι. Είναι λογικό αυτό που νιώθεις τώρα αλλά όταν γεννηθεί αυτό το μωρό θα δεις πόσο καλή μητέρα θα γίνεις. Εξάλλου θα έχεις όλους εμάς δίπλα σου για ό,τι χρειαστείς. Επίσης ποτέ σου μην σκεφτείς πως η δική μου ιστορία μοιάζει έστω και στο ελάχιστο με τη δική σου. Ο γιος σου δεν πρόκειται να χάσει από δίπλα του την οικογένεια του. Να ξέρεις πως από την ώρα που θα γεννηθεί δεν θα του λείψει η αγάπη." λέει και τον αγκαλιάζω συγκινημένη.
"Άντε έλα πάμε τώρα να βρούμε τα βάσανα μου." Σηκώνεται και κατευθύνεται προς την πόρτα και εγώ τον ακολουθώ.
Βγαίνω έξω από το γραφείο αλλά ένας δυνατός πόνος κάτω χαμηλά στην κοιλιά με ακινητοποιεί. Προσπαθώ να κρατηθώ από τον τοίχο για να μην πέσω κάτω και φωνάζω τον θείο μου.
"Μαρίλια τι έπαθες;" έρχεται κοντά μου τρέχοντας με το που με ακούει να τον φωνάζω.
"Θείε νομίζω την αγάπη σου στον μικρό θα πρέπει να την δείξεις από σήμερα." του λέω με δυσκολία. Ο θείος με κοιτά απορημένος σαν να είμαι καμία τρελή και με το δίκιο του δηλαδή αφού αντί να του πω τι εχω του λέω βλακείες αλλά μόνο έτσι δεν θα αγχωθώ.
"Θείε δεν θέλω να αγχωθείς αλλά νομίζω ήρθε η ώρα να υποδεχτούμε τον μικρό." λέω και ελπίζω να κατάλαβε τι είπα μόλις τώρα.
"Που είναι;" ρωτάει αλλά το επόμενο δευτερόλεπτο γουρλώνει τα μάτια του και μάλλον κατάλαβε επιτέλους ότι γεννάω.
"Θα γεννήσεις; Τωρα;" με ρωτάει και καταλαβαίνω πως έχει αγχωθεί.
"Ναι θείε γεννάω τώρα. Δεν έχω κλείσει ραντεβού και έτσι ήρθε απροειδοποίητα. Μήπως ενοχλεί να του πω να έρθει κάποια άλλη στιγμή;" τον ρωτάω και απορώ με τον εαυτό μου που βρίσκω την όρεξη και τον πειράζω.
"Τι; Ρε Μαρίλια μην με κοροϊδεύεις." λέει και με βοηθάει να πάω στο σαλόνι.
Μόλις μας βλέπουν η θεία Μαρίνα και η Έλενα έρχονται κοντά μας και μας ρωτάνε τι συμβαίνει.
"Κάνω πρόβα για όταν θα γεννήσω." τους λέω και αμέσως νιώθω υγρά να τρέχουν στα πόδια μου. Ωχ σπάσανε τα νερά. "Τι κοιτάτε; Γεννάει απλά δεν καταλαμβαίνω που βρίσκει τόση όρεξη και μας κοροϊδεύει ολους. Μαρίνα πάρε τον αδερφό μου τηλέφωνο και εσύ Έλενα βοήθησε με να την μεταφέρουμε στο αυτοκίνητο." λέει ο θείος μου και μαζί με την Έλενα με βοηθούν να πάμε στο αυτοκίνητο.
Καθόμαστε στις πίσω θέσεις με την Έλενα και ο θείος Αναστάσης στην θέση του οδηγού και η θεία δίπλα του. "Μαρίλια ο μπαμπάς σου ρωτάει πόσο συχνά έχεις συσπάσεις." με ρωτάει η θεία μου.
"Είχα την πρώτη μου σύσπαση πριν περίπου δεκαπέντε λεπτά. Δεν εμφανίστηκε άλλη ακόμα." της λέω.
"Εντάξει Μαρίλια, ηρέμησε τώρα έχουμε πολύ ώρα μπροστά μας μέχρι να γεννήσεις. Θέλω να κάνεις τις αναπνοές που μάθαμε μαζί έτσι όταν έρθει η επόμενη σύσπαση να είσαι έτοιμη." ακούω τον μπαμπά μέσα από το τηλέφωνο να μου να λέει.
"Εντάξει μπαμπά." λέω και ξεκινάω τις αναπνοές που έμαθα για τον ανώδυνο τοκετό. "Μαρίνα αν έχει άλλη σύσπαση μέχρι να έρθετε κατάγραψε την σε παρακαλώ. Εγώ πηγαίνω στην κλινική και θα σας περιμένω. Η Αγγελική είναι εκεί." λέει ο μπαμπάς.
"Εντάξει Δημήτρη θα τα πούμε εκεί." του λέει η θεία και κλείνει το τηλέφωνο.
Μία ακόμη σύσπαση εμφανίζεται δέκα λεπτά μετά. Προσπαθώ να μην φωνάξω και κρατάω σφιχτά το χέρι της Έλενας συνεχίζοντας τις αναπνοές μου.
"Έλενα σημειώστε την ώρα." της λέω.
"Μαμά σημείωσε σε παρακαλώ επτά και δέκα τη δεύτερη σύσπαση." λέει η Έλενα.
Είκοσι λεπτά μετά και μία σύσπαση ακόμα μπαίνουμε στην κλινική και κατευθυνόμαστε στο γραφείο του μπαμπά μου.
"Κορίτσι μου έλα πάμε μέσα να σε εξετάσω. Πόσο συχνά είναι οι συσπάσεις σου;" ρωτάει καθώς αφήνουμε τους άλλους πίσω μας και με οδηγεί σε ένα δωμάτιο.
"Η τελευταία εγινε πριν πέντε λεπτά σε συχνότητα δεκαπέντε λεπτών." του λέω και με βοηθάει να ξαπλώσω για να με εξετάσει.
"Λοιπόν η διαστολή σου είναι στο πέντε. Έχουμε ώρα ακόμα μέχρι να είσαι έτοιμη. Πρέπει τώρα να πάω να ειδοποιήσω τις νοσηλεύτριες να ετοιμάσουν το χειρουργείο και εσένα και θα έρθω πάλι. Θα είσαι εντάξει;" λέει και με ένα νεύμα μου βγαίνει έξω.
Πέντε λεπτά μετά έρχονται δύο νοσηλεύτριες και με ετοιμάζουν. Οι συσπάσεις γίνονται πιο δυνατές και έντονες όσο η συχνότητα με την οποία εμφανίζονται πυκνώνει. Είμαι εξαντλημένη πριν ακόμα μπω στο χειρουργείο αλλά πρέπει να φυλάξω δυνάμεις. Στο δωμάτιο εμφανίζεται ο Αλέξης με μια κάμερα στα χέρια.
"Πες γεια μελλοντική μανούλα." μου λέει και έρχεται δίπλα μου έχοντας το φακό της κάμερας στραμμένο πάνω μας.
"Γεια" λέω και χαιρετώ το φακό. "Αγόρι μου αυτή είναι η μαμά και περιμένει να σε φέρει στον κόσμο. Εγώ όπως βλέπεις είμαι ο κούκλος, θεός, τέλειος θείος σου. Λοιπόν θα τα πούμε σε λίγο όταν θα σε καλωσορίσουμε στον κόσμο μας." λέει ο Αλέξης και γελάω.
"Λοιπόν είσαι έτοιμη να υποδεχτείς το γιο σου μανούλα;" με ρωτάει με ένα γλυκό χαμόγελο.
"Είμαι. Ελπίζω τουλάχιστον." του λέω φοβισμένη.
"Ε μην φοβάσαι μικρή. Θα είμαστε οικογενειακώς εκεί μέσα και θα είμαστε όλοι δίπλα σου." λέει και με φιλάει στοργικά στο μέτωπο.
"Τι εννοείς θα είμαστε όλοι μέσα. Μην μου πεις ότι θα είσαι και εσύ μαζί μου;" τον ρωτάω και πραγματικά αν το εννοεί αυτό θα τσιρίξω.
"Και βέβαια θα είμαι μαζί σου. Θέλω να τραβήξω βίντεο τη γέννα του μικρού μας." λέει τόσο φυσικά λες και δεν είναι παράξενο αυτό που λέει.
"Τι;" πάω να φωνάξω αλλά άλλη μία σύσπαση κάνει την εμφάνιση του και τελικά ουρλιάζω.
"Ρε Αλέξη είσαι σίγουρος για αυτό που πας να κάνεις; Ίσως πρεπει να περιμένεις όταν μείνει έγκυος η Αντιγόνη να μπεις στο μαιευτήριο γιατί είμαι αδερφή σου Αλέξη και όχι κοπέλα σου." του λέω αλλά δεν τον βλέπω να σκέφτεται καθόλου αυτό που του λέω. "Μαρίλια θα μπω στο μαιευτήριο μαζί σου. Εξάλλου μην ανησυχείς έχω μπει ξανά σε γέννα μαζί με τον μπαμπά." λέει πάλι σίγουρος για την απόφαση του.
"Ναι αλλά εγώ είμαι αδερφή σου. Δεν είναι σωστό Αλέξη." προσπαθώ να τον μεταπείσω αλλά δεν δέχεται κουβέντα.
Μετά από λίγο μπαίνει στο δωμάτιο και η μαμά μου και έρχεται κατά πάνω μου με ένα μεγάλο χαμόγελο. Με αγκαλιάζει και τότε νιώθω τον φόβο που ένιωθα πριν να καταλαγιάζει.
"Όλα θα πάνε καλά αγάπη μου. Μην ανησυχείς." μου λέει και τα λόγια της μου δίνουν δύναμη. Βγάζει έξω τον Αλέξη και με εξετάζει γιατί έχουν περάσει ήδη δύο ώρες που είμαι σε αυτό το δωμάτιο.
"Έχεις πλήρη διαστολή Μαρίλια μου πράγμα που σημαίνει πως ήρθε η ώρα." μου λέει και φωνάζει στις νοσηλεύτριες να με πάρουν στο μαιευτήριο.
Βγαίνω από το δωμάτιο και βρίσκω εκεί όλη μου την οικογένεια. Ακόμα και ο παππούς με τη γιαγιά ήρθαν. Ο Αλέξης μου χαρίζει ένα τρυφερό χαμόγελο και μας ακολουθεί. Οι γονείς μου ειναι μέσα και με περιμένουν και αφού παίρνω θέση μέσα στο μαιευτήριο μετά από λίγο έρχεται και ο Αλέξης με την κάμερα.
Οι συσπάσεις μου τα τελευταία λεπτά είναι έντονες και προσπαθώ όσο μπορώ να μην φωνάζω αλλά να παίρνω μεγάλες αναπνοές.
"Λοιπόν Μαρίλια μου όταν νιώθεις σύσπαση θέλω να εισπνέεις και με το που εκπνέεις να σπρώχνεις. Εντάξει μικρή μου;" μου λέει ο μπαμπάς και νεύω. Αμέσως μετά νιώθω μια δυνατή σύσπαση και κάνω ακριβώς ότι μου είπε.
"Μπράβο κορίτσι μου. Συνέχισε έτσι." λέει η μαμά.
* * * * * *
Δύο ώρες μετά είμαι στο μαιευτήριο και ακόμα να γεννήσω. Τόση ώρα ο Αλέξης είναι δίπλα μου κρατώντας μου το χέρι με το ένα χέρι και με το άλλο κρατάει την κάμερα.
"Έλα Μαρίλια, σπρώξε δυνατά κορίτσι μου βλέπω το κεφάλι του." λέει ο μπαμπάς αλλά νιώθω πως δεν θα αντέξω άλλο αφού ο πόνος είναι αφόρητος. "Δεν αντέχω άλλο." λέω αδύναμα.
"Έλα αγάπη μου. Δύο ωθήσεις μόνο και θα κρατάς το γιο σου στα χέρια σου." ακούω τη μαμά μου να λέει και παίρνω και πάλι δύναμη. Λίγα λεπτά αργότερα και αφού νιώσω ένα κενό μέσα μου, ακούω ένα δυνατό κλάμα.
Έρχεται δίπλα μου ο μπαμπάς μου κρατώντας στα χέρια του το μικρούλι μου. "Κόρη μου ο γιος σου." λεει ο μπαμπάς μου βουρκωμένος και αφού τον φιλάει προστατευτικά στο κεφαλάκι του, τον τοποθετεί πάνω στο στήθος μου. Δεν μπορώ να περιγράψω το πως νιώθω αυτή τη στιγμή. Δάκρυα πέφτουν από τα μάτια μου στην εικόνα του γιου μου και αυτόματα οποιοδήποτε πόνος με βασάνιζε πριν τώρα πια εξαφανίστηκε. Χαϊδεύω το κορμάκι του και μοιράζω φιλιά στο προσωπάκι του μη μπορώντας να πιστέψω το μεγαλείο που έχω μπροστά μου.
Μετακινώ το κεφάλι του για να τον δω πιο καθαρά και ανοίγει για λίγο τα μάτια του, σπάνιο πράγμα για νεογέννητο. Αυτό που βλέπω με συγκλονίζει. Αν και γεννημένος μόλις λίγα λεπτά πριν η ομοιότητα με τον πατέρα του είναι εμφανές.
Ακούω αμυδρά ομιλίες γύρω μου αλλά αυτό που με ενδιαφέρει αυτή τη στιγμή είναι ο γιος μου. "Μαρίλια μου πρέπει να πάρουμε τον μικρό να τον εξετάσουμε." μου λέει η Μαρία, μια από τις νοσηλεύτριες και με βαριά καρδιά της τον δίνω αφού δεν θέλω να τον αποχωριστώ. "Γεωργία συμπλήρωσε σε παρακαλώ τα στοιχεία του μικρού." λέει ο μπαμπάς στην άλλη νοσηλεύτρια.
"Μάλιστα γιατρέ. Πείτε μου ώρα γέννησης και ημερομηνία." λέει η Γεωργία.
"Δωδεκα και δεκαεπτά πρώτα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα. Ημέρα Κυριακή εικοσιεννέα Μαρτίου." λέει ο μπαμπάς μου και η ημερομηνία επαναλαμβάνεται συνεχώς στο μυαλό μου. Εικοσιεννέα Μαρτίου γεννήθηκε εκείνος πριν εικοσιένα χρόνια και την ίδια μέρα, δηλαδή σήμερα γεννήθηκε ο γιος του.
"Ορέστη" λέω αδύναμα προτού κλείσω τα μάτια μου.
"Υπάρχουν πολλά θαύματα, αλλά κανένα τόσο θαυμάσιο όσο ο άνθρωπος."
Σοφοκλής