Δέκα λεπτά μετά βρίσκομαι έξω από το κατώφλι του σπιτιού του παππού και της γιαγιάς και μπαίνω μέσα με γρήγορα βήματα, με τον Αλέξη πίσω μου να μου φωνάζει να ηρεμήσω.
Βρίσκω τον παππού να κάθεται στην αυλή απολαμβάνοντας τον πρωινό καφέ του. Μόλις με βλέπει χαμογελάει. "Μαρίλια μου..." δεν τον αφήνω να ολοκληρώσει την πρόταση του. "Είναι αλήθεια;" τον ρωτάω με τα δάκρυα μου να εμφανίζονται και πάλι στα μάτια μου.
"Πες μου είναι αλήθεια; Κοροΐδευες όλη την οικογένεια τόσα χρόνια; Παππού πες μου, είναι αλήθεια;" του φωνάζω μέσα από τα δάκρυα μου.
"Κόρη μου ηρέμησε τι έπαθες;" με ρωτάει απορημένος αλλά αμέσως η έκφραση του αλλάζει όταν ο Αλέξης ενφανίζεται δίπλα μου. Καταλαβαίνει αμέσως για ποιο πράγμα μιλάω. "Πες μου παππού." του λέω με ένα παρακλητικό ύφος.
"Ελάτε να πάμε μέσα να κάτσουμε και θα μιλήσουμε. Μόνο ηρέμησε κόρη μου σε παρακαλώ." λέει και κατευθυνόμαστε και οι τρεις προς το εσωτερικό του σπιτιού.
Η γιαγιά κάθεται στην πολυθρόνα της και πλέκει αλλά μόλις μας βλέπει σηκώνεται και μας αγκαλιάζει. Όταν βλέπει ότι τα μάτια μου είναι κατακόκκινα από το κλάμα γυρνάει στους άλλους δύο ζητώντας εξηγήσεις.
"Ξέρει Βασιλική. Ήρθε η ώρα να πούμε την αλήθεια στα παιδιά." Τι; Η γιαγιά ξέρει για όλο αυτό; Βλέπω την γιαγιά να γνέφει στον παππού και κάθεται στην θέση της και ο παππούς δίπλα της στην άλλη πολυθρόνα. "Αλέξη πήγαινε φέρε στην αδερφή σου λίγο νερό και έλα να μιλήσουμε." Ο Αλέξης κατευθύνεται στην κουζίνα και εγώ προς τον τριθέσιο καναπέ αλλά η φωνή του παππού με σταματάει πριν καθίσω. "Μικρή μου;" μου λέει και ανοίγει τα χέρια του. Αυτή του η κίνηση από μικρή θυμάμαι δηλώνει την ανάγκη του να με πάρει στην αγκαλιά του. Χωρίς δισταγμό κάθομαι στα πόδια του και κουρνιάζω σαν μικρό παιδί στην αγκαλιά του. Μου χαϊδεύει τα μαλλιά όπως μου έκανε όταν ήμουν μικρή. Η αγκαλιά του ήταν πάντα για μένα μια ασπίδα προστασίας και ακόμα και τώρα το ίδιο νιώθω.
Ο Αλέξης επιστρέφει και μου προσφέρει το ποτήρι με το νερό και κάθεται στη θέση του απέναντι μας.
"Η αλήθεια είναι πως έχω ένα ακόμα γιο και το όνομα του είναι Αναστάσης..." ξεκίνησε να μας λέει ο παππούς. Από όλα αυτά που άκουσα κατάλαβα ότι είναι μια θλιβερή ιστορία. Την ιστορία αυτή ο παππούς την έμαθε από τον Αναστάση ο οποίος με τη σειρά του την έμαθε από μια νοσηλεύτρια που ήταν παρών στη γέννα του. Όταν έψαξε να βρει στοιχεία για τον πατέρα του βρήκε αυτή τη γυναίκα και του διηγήθηκε όσα η μητέρα του της είπε λίγο πριν πεθάνει, εκτός όμως από το όνομα του βιολογικού του πατέρα. Ο παππούς λοιπόν είχε σχέση με τη μητέρα του Αναστάση, την Κατερίνα, προτού παντρευτεί τη γιαγιά Βασιλική. Η Κατερίνα άφησε τον παππού και έφυγε μακριά γιατί ερωτεύτηκε κάποιον άλλο νεαρό αλλά τότε δεν το ήξερε ότι ήταν έγκυος στο παιδί του. Ο νεαρός δέχτηκε το παιδί του παππού έστω και αν δεν ήταν δικό του και παντρεύτηκε την Κατερίνα. Όταν η Κατερίνα βρισκόταν στον όγδοο μήνα ξεκίνησαν μαζί με τον άντρα της για να επιστρέψουν πίσω στο χωριό της αφού δεν ήθελε να γεννήσει σε ξένο τόπο με την ευχή ότι ο παππούς δεν θα την ανακάλυπτε. Ο κακός καιρός αλλά και η απότομη στροφή στο δρόμο είχαν ως αποτέλεσμα ο νεαρός να χάσει τον έλεγχο του αυτοκινήτου. Η κατάληξη ήταν τραγική αφού ο νεαρός πέθανε ακαριαία και η Κατερίνα ήταν σε σοβαρή κατάσταση. Το παιδί αυτό γεννήθηκε αλλά η Κατερίνα πέθανε λίγες ώρες μετά τη γέννα με αποτέλεσμα το μωρό να μείνει ορφανό.
Μια πλούσια οικογένεια η οποία είχε ήδη δύο παιδιά υιοθέτησε αυτό το μωρό και το ονόμασε Αναστάση. Κανείς δεν ήξερε ποιος ήταν ο πατέρας αυτού του παιδιού μόνο το όνομα της μητέρας γνώριζαν αφού ήδη είχαν ενημερωθεί απο την Κατερίνα ότι ο νεαρός στο αυτοκίνητο δεν ήταν ο πατέρας.
Ο παππούς ποτέ δεν έμαθε για αυτό το γεγονός αφού μετά την εγκατάλειψη της Κατερίνας έριξε μαύρη πέτρα πίσω του. Ένα χρόνο μετά γνώρισε την Βασιλική και αμέσως την παντρεύτηκε αφού ο έρωτας ήταν κεραυνοβόλος. Ο ερχομός των παιδιών τους, Δημήτρη και Αιμιλίας ήταν αυτό που έσβησε όλες τις άσχημες μνήμες από το μυαλό του παππού.
Όταν ο Αναστάσης μεγάλωσε θέλησε να γνωρίσει τον πατέρα του αφού η μητέρα του ήταν νεκρή αλλά όσο και να έψαχνε δεν τον έβρισκε. Ακόμη και στον τόπο καταγωγής της μητέρας του πήγε χωρίς όμως να μάθει απολύτως τίποτα. Παππούδες δεν είχε από την πλευρά της μητέρας του και έτσι δεν μπορούσε να ξέρει αν είχε άλλους συγγενείς. Το μόνο που έμαθε ήταν το επίθετο του άντρα που η μητέρα του είχε σχέση πριν φύγει από το χωριό αλλά και πάλι οι πληροφορίες δεν ήταν αρκετές. Πριν ένα μήνα ο Αναστάσης μετά από πληροφορίες φίλων και γνωστών έφτασε στο κατώφλι του παππού. Η συνάντηση ήταν άκρως συγκινητική με τον παππού από την μια να μην μπορεί να πιστέψει αυτό που ακούει και από την άλλη τον Αναστάση να ευχαριστεί το Θεό για την ευκαιρία που του έδωσε να γνωρίσει τον πατέρα του.
'Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το αν ο Αναστάσης είναι γιος του αφού όλα πάνω του είναι ίδια.' όπως μας είπε η γιαγιά. Για να επιβεβαιώσουν όμως το αποτέλεσμα έκαναν τεστ πατρότητας και πριν πέντε μέρες βγήκαν τα αποτελέσματα και έτσι επισήμως ο Αναστάσης είναι γιος του παππού.
Έτσι λοιπόν μάθαμε τι έχει συμβεί. Ο παππούς τελειώνοντας την εξιστόρηση των γεγονότων είναι αρκετά συγκινημένος αλλά στην ίδια κατάσταση είμαστε και εμείς. "Παππού μου συγνώμη. Συγνώμη για ό,τι σου είπα." του λέω και τον αγκαλιάζω σφιχτά. "Όχι Μαρίλια μου να μην ζητάς συγνώμη. Καταλαβαίνω την ταραχή που μπορεί να είχατε όταν μάθατε για αυτό, έτσι μην ανησυχείς." μας λέει τρυφερά. "Θέλω και εγώ να ζητήσω συγνώμη που δεν έκατσα να ακούσω και βιάστηκα να βγάλω συμπεράσματα." λέει ο Αλέξης και καταλαβαίνω πως είναι στεναχωρημένος με την τροπή των γεγονότων αλλά και με την στάση του απέναντι στον παππού. "Αλέξη ο οποιοσδήποτε στη θέση σου θα αντιδρούσε έτσι γι' αυτό σε παρακαλώ ξέχνα το." του λέει ο παππούς με ένα χαμόγελο.
"Ο μπαμπάς και η θεία γνωρίζουν για όλο αυτό;" ρωτάω.
"Μα φυσικά και γνωρίζουν Μαρίλια. Είναι παιδιά μας και πρέπει να ενημερώνονται για όλα. Απλά εσάς δεν θέλαμε να σας πούμε τίποτα πριν να είναι κάτι σίγουρο." λέει η γιαγιά. "Και τώρα που τα μάθαμε όλα πότε θα γνωρίσουμε τον θείο Αναστάση;" τους ρωτάω. "Πρέπει να κάνεις λίγες μέρες υπομονή γιατί ο Αναστάσης λείπει για δουλειές στο εξωτερικό και έρχεται στο τέλος της εβδομάδας. Μέσα στις επόμενες μέρες θα μαζευτούμε όλοι εδώ." λέει η γιαγιά.
"Πολύ ωραία λοιπόν. Δεν μας είπατε όμως έχει οικογένεια; Βασικά έχουμε ξαδέρφια;" ρωτάω με ενδιαφέρον τη γιαγιά.
"Μα φυσικά έχετε. Τρία ξαδέρφια και μάλιστα από ότι μας είπε ο Αναστάσης είναι κοντά στην ηλικία σας." λέει με ένα γλυκό χαμόγελο.
"Παππού μπορούμε να μιλήσουμε λίγο μονοι;" ρωτάει ο Αλέξης. "Και βέβαια μπορούμε. Έλα να πάμε στον κήπο. Δεσποινίς μου, με συγχωρείτε αλλά θα πρέπει να αποχωριστώ την αγκαλιά σας." μου λέει ο παππούς απόλυτα σοβαρός. "Ω, να μην σας ανησυχεί αυτό κύριε μια χαρά θα είμαι εγώ." του λέω καθώς σηκώνομαι και προσπαθώ να παραμείνω σοβαρή αλλά δεν αντέχω και γελάω.
Ο παππούς και ο Αλέξης αποχωρούν και μένω μόνη με τη γιαγιά. Με κοιτάζει εξονυχιστικά από πάνω μέχρι κάτω αλλά σταματάει όταν φτάνει στα μάτια μου.
"Γιατί είναι θλιμμένα;" με ρωτάει και είμαι σίγουρη πως αναφέρεται στα μάτια μου.
"Γιατί δεν ξέρω τι άλλο να κάνω πια. Ό,τι και να κάνω ο Ορέστης δεν βγαίνει από τη σκέψη μου. Χθες έκανα ακόμα μια προσπάθεια να του μιλήσω για το μωρό αλλά έπεσε στο κενό. Σκέφτομαι να μην ασχοληθώ άλλο με αυτό το θέμα, να το αφήσω στην άκρη και να επικεντρωθώ στο παιδί μου." της λέω με ειλικρίνεια όλα αυτά που σκέφτομαι.
"Μαρίλια αυτό το μωρό είναι και των δύο αλλά η απόφαση σου αν θα του μιλήσεις ή όχι είναι καθαρά δικό σου θέμα. Μόνο ένα πράγμα θα σου πω. Πρέπει να ξεχωρίσεις πότε κάποια πράγματα πρέπει να τα αφήσεις στην άκρη, γιατί για να τα αφήσεις εκεί σημαίνει πως σίγουρα δεν θα ασχοληθείς εσύ ξανά μαζί τους αλλά ούτε και αυτά. Αν πιστεύεις πως το να μην ασχοληθείς ξανά με τον Ορέστη είναι σωστό τότε κάνε το αλλά είσαι σίγουρη πως με κάποιο άλλο τρόπο, κάπου ή κάποτε αυτό το θέμα δεν θα εμφανιστεί μπροστά σου;" "Γιαγιά τι εννοείς;" τη ρωτάω αφού δεν καταλαβαίνω που θέλει να καταλήξει.
"Εννοώ πως αυτό πρέπει να το αφήσεις στη μέση και όχι στην άκρη. Σε κάποια στιγμή αυτό το μωρό που κουβαλάς θα γεννηθεί και έπειτα θα αναζητήσει τον πατέρα του. Άρα είτε το θέλεις είτε όχι το θέμα Ορέστης θα απασχολήσει τη ζωή σου ξανά." Πραγματικά έχω μπερδευτεί. Η γιαγιά λέει πως πρέπει να μην αφήσω τον Ορέστη ακόμα και μετά από αυτά που έγιναν; Αφού ο ίδιος με άφησε.
"Δηλαδή μου λες να δώσω μια δεύτερη ευκαιρία; Ο Ορέστης έδειξε ήδη πόσο ενδιαφέρεται και μου λες να μείνω στάσιμη και να μην προχωρήσω;" τη ρωτάω και θυμάμαι ξανά τη συμπεριφορά του Ορέστη και ταράζομαι.
"Μπορείς; Μπορείς στ'αλήθεια κάποια στιγμή να τα ξεχάσεις όλα και να προχωρήσεις; Εγώ είμαι σίγουρη πως δεν μπορείς να το κάνεις αλλά για να απαντήσω και στην ερώτηση σου, όχι δεν σου λέω να μείνεις στάσιμη αλλά να δώσεις τις ευκαιρίες που εσύ πιστεύεις ότι θα είναι καλύτερες για σένα." Η γιαγιά σήμερα μιλάει με γρίφους και έτσι δεν νομίζω να τα βγάλω πέρα μαζί της.
"Δεν καταλαβαίνω." της λέω και ψάχνω να βρω στα λόγια της την απάντηση.
"Μαρίλια η κάθε ευκαιρία δίνει νέα τροπή στη ζωή σου. Αν δημιουργήσεις και δώσεις κάποια ευκαιρία τότε είναι σαν να γεμίζεις ένα χαρτί με χρώματα. Αυτά τα χρώματα είναι οι μικρές καθημερινές στιγμές της ζωής σου με τα άτομα που θέλεις εσύ να είσαι. Αν όμως δεν είσαι σίγουρη αν αυτό το χαρτί πρέπει να το γεμίσεις και το κρατάς στο χέρι αφήνοντας το κενό, τότε η ευκαιρία χάνεται. Τώρα πες μου πως επιλέγεις να ζήσεις; Με ένα ζωγραφισμένο ή με ένα κενό χαρτί; Αξίζει να αφήσεις τις στιγμές να περνούν ή απλά πρέπει να τις ζήσεις έστω και αν στο τέλος χάσεις από αυτές;" με ρωτάει και μόλις τώρα αντιλαμβάνομαι τι εννοεί.
"Και αν επιλέξω να τις ζήσω και στο τέλος χάσω από αυτές, τότε τι γίνεται;" τη ρωτάω ξανά αλλά μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσω τις σκέψεις μου. "Τότε κόρη μου παίρνεις ένα νέο χαρτί και αρχίζεις να δημιουργείς νέες ευκαιρίες." Οι ευκαιρίες λοιπόν, σύμφωνα με τη γιαγιά, πρέπει να δίνονται όταν δεν θα μετανιώσουμε για αυτές ακόμα και όταν χάσουμε από αυτές. Αν θέλουμε να ζούμε εκ του ασφαλούς τότε καλύτερα να αφήνουμε κενό το χαρτί αλλά τότε θα χάνουμε πολύ σημαντικά πράγματα της ζωής.
Άρα, πρέπει να είμαι σίγουρη για τις ευκαιρίες που θα δώσω και ιδιαίτερα στον Ορέστη αλλά επίσης πρέπει να είμαι έτοιμη για όλα.
"Η 'απλή και καθαρή αλήθεια' είναι σπάνια καθαρή και ποτέ απλή."
Oscar Wilde