Περπατάμε και οι τέσσερις με βαρύ βήμα στο πεζοδρόμιο ενός πολυσύχναστου δρόμου και από ότι φαίνεται τίποτα δεν μπορεί να μπει εμπόδιο στη χαώδη κατάσταση στην οποία βρίσκεται το μυαλό μου.
Ακόμη και όταν οι σειρήνες ενός ασθενοφόρου που περνάει δίπλα μας ηχούν, ούτε αυτό δείχνει να μας συγκινεί.
Προχωράμε χαμένοι ο καθένας στις δικές του σκέψεις. Σκέψεις που βασανίζουν το μυαλό μου εδώ και μέρες και με κάνουν να τρελαίνομαι. Πως γίνεται να είμαι καλά όταν πρέπει να αποχαιρετήσω σε λιγότερο από μία ώρα τον έρωτα της ζωής μου; Μπορεί να μην χωρίζουμε λόγω κάποιου τσακωμού ή άλλου σοβαρού λόγου αλλά το να βρίσκεται το άλλο σου μισό στην άλλη άκρη της γης αυτό σημαίνει ότι θα ζούμε χωριστά λόγω απόστασης έστω και αν αυτό θα είναι μόνο για ένα χρόνο, αφού μετά θα πάω εγώ να τον συναντήσω. Φεύγουμε λοιπόν από την καφετέρια, όπου ο Ορέστης αποχαιρέτησε όλους του τους φίλους εκτός φυσικά από τον Ιάσονα ο οποίος θα πάει κι εκείνος μαζί του.
Αμίλητοι μπαίνουμε στο αυτοκίνητο και όλοι μας εξακολουθούμε να είμαστε φορτισμένοι μετά τα όσα εξελίχθηκαν στην καφετέρια.
Πάντα ένας αποχαιρετισμός είναι δύσκολος. Όσο κι αν γίνεται για το καλό του Ορέστη, και οι σπουδές σίγουρα ανήκουν σε αυτή τη κατηγορία, δεν παύει όλο αυτό να είναι δύσκολο. Κατευθυνόμαστε προς το αεροδρόμιο αλλά το κλίμα που υπάρχει στο αυτοκίνητο δεν είναι και το καλύτερο αφού επικρατεί μια μεγάλη αμηχανία. Ο αδερφός μου, που είναι ο οδηγός, μαζί με τον Ιάσονα που κάθεται στην θέση δίπλα του προσπαθούν να χαλαρώσουν την ατμόσφαιρα με κάποια αστεία. Από την άλλη ο Ορέστης που κάθεται ακριβώς δίπλα μου κρατώντας με στην αγκαλιά του, το μόνο που κάνει είναι να με κοιτάζει στα μάτια ψιθυρίζοντας μου πόσο με αγαπάει.
Φτάνουμε στο αεροδρόμιο μετά από περίπου είκοσι λεπτά και καταλαμβαίνω πως έφτασε η ώρα να τον αποχωριστώ. Προσπαθώ να μείνω ήρεμη, δεν θέλω καθώς φεύγει να δει ότι είμαι σε άσχημη κατάσταση αλλά είμαι σίγουρη πως η θλίψη και ο πόνος που νιώθω σκιαγράφονται έντονα στο πρόσωπο μου. Ο Ορέστης αγκαλιάζει τον αδερφό μου και προσπαθώ να καταλάβω τι του λέει διαβάζοντας τα χείλη του. 'Να μου την προσέχεις αδερφέ', αυτή η φράση βγαίνει από το στόμα του Ορέστη και ξέρω πως αυτό το λέει για μένα.
Αμέσως μετά στρέφει την προσοχή του σε μένα, όπου βρίσκομαι λίγα μέτρα μακριά τους και με μεγάλα βήματα τον βλέπω να φτάνει μπροστά μου. Όση ώρα περπατούσε προς το μέρος μου δεν έχασα επαφή με τα μάτια του, που τώρα παρατηρώντας τα από κοντά προδίδουν τη θλίψη, τον πόνο αλλά και το φόβο που νιώθει. Ένα χαμόγελο σχηματίζεται στα χείλη μου αλλά δυστυχώς δεν είναι αληθινό γιατί όσο και να θέλω να του χαμογελάσω αυτή τη στιγμή είναι ακατόρθωτο, ειδικά τώρα που τα δάκρυα μου κάνουν την εμφάνιση τους.
"Μην υποκρίνεσαι αγάπη μου. Ξέρω πως νιώθεις γιατί το ίδιο νιώθω και εγώ. Αν θέλεις να κλάψεις θέλω να το κάνεις τώρα που είμαι εγώ εδώ για να μπορώ να σε πάρω στην αγκαλιά μου. Σε αγαπώ πολύ Μαρίλια μου και το ξέρεις ότι θα κάνω τα πάντα για να μην κλαις. Θέλω να είσαι ευτυχισμένη γι'αυτό και τώρα αν μου ζητήσεις να μείνω γιατί αυτό θα σε κάνει χαρούμενη, εγώ θα μείνω. Απλά να μου το ζητήσεις και θα κάνω ό,τι μου πεις." Με έχει στην αγκαλιά του και είναι σε τέτοια απόσταση που τα χείλη του καθώς μιλούσε χαΐδευαν απαλά τα δικά μου. Τρελαίνομαι στην αίσθηση των χειλιών του πάνω μου γι' αυτό και μόλις τελειώνει την πρόταση του, του χαρίζω ένα φιλί γεμάτο αγάπη.
"Ορέστη μου η αγάπη μου για σένα είναι τόσο δυνατή που πονάει το μυαλό και το σώμα μου από την ένταση. Φυσικά και θέλω να μείνεις αλλά ποτέ δεν θα σου το ζητήσω. Ξέρεις γιατί; Γιατί μωρό μου θέλω να είσαι ευτυχισμένος. Το ξέρω πως αν μείνεις δεν θα είσαι γιατί τα όνειρα μας όταν τα πραγματοποιούμε μας χαρίζουν ευτυχία. Δεν λέω πως νιώθεις ολοκληρωμένος όταν τελικά πραγματοποιείς τα όνειρα σου αλλά βάζεις στόχο για τα επόμενα. Ονειρέψου μωρό μου και θα δεις. Εγώ ονειρεύτηκα την φιλία και την σχέση μας και τα πέτυχα. Τώρα ξέρεις τι ονειρεύτηκα μωρό μου; Ονειρεύτηκα την ευτυχία μου η οποία μπορεί να πετύχει μόνο με την δική σου ευτυχία. Γι' αυτό σου λέω Ορέστη μου πήγαινε, πέτυχε αλλά ονειρέψου. Ποτέ μην ξεχάσεις πως σ' αγαπώ, ακόμα και στα δύσκολα σε παρακαλώ μην το ξεχάσεις γιατί η αγάπη δίνει δύναμη και θέλω να την νιώθεις όταν τη χρειάζεσαι. Θα έρθουν στιγμές που θα αμφιβάλεις για την αγάπη μου και θα λες ότι για να σε αφήσω να φύγεις σημαίνει πως δεν σε αγάπησα αλλά βάλε τον εαυτό σου στη θέση μου και θα δεις. Σε αγάπησα και σε αγαπώ αληθινά και όχι εγωιστικά, γι' αυτό και σε αφήνω να φύγεις."
Νιώθω ξανά το φιλί του και χάνομαι στον κόσμο που δημιούργησα μόνο για μας τους δύο.
Διακόπτουμε το φιλί για να πάρουμε ανάσα και βλέπουμε ότι τα δάκρυα και των δύο τρέχουν σαν ποτάμι, ένα ποτάμι γεμάτο αγάπη. "Θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα προσέχεις τον εαυτό σου και θα είσαι ευτυχισμένη. Είσαι μόνο δεκαοχτώ χρονών και εγώ είκοσι αλλά σε αγαπώ και θα συνεχίσω να το κάνω. Υποσχέσου μου ότι θα με περιμένεις όπως θα σε περιμένω κι εγώ. Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου." λέει και το άγγιγμα του χεριού του στο πρόσωπο μου με κάνει να κλείσω τα μάτια και να απολαύσω το χάδι του.
"Ό,τι κι αν γίνει ψυχή μου." Επαναλαμβάνω μετά από εκείνον την πρόταση του.
"Σε αγαπώ Μαρίλια. Για πάντα." Μου λέει φιλώντας με για τελευταία φορά και απομακρύνεται μαζί με τον Ιάσονα. "Σε αγαπώ Ορέστη. Για πάντα." Του φωνάζω και εγώ με τη σειρά μου για να ακούσει. Τον βλέπω να σηκώνει το χέρι του χωρίς καν να γυρίσει και κάνει την κίνηση σαν να αρπάζει κάτι στον αέρα. Πήρε μαζί του το σ' αγαπώ μου αλλά και την καρδιά μου.
Ο αδερφός μου με παίρνει από το χέρι και οδηγούμαστε προς την έξοδο για να επιστρέψουμε πίσω στο σπίτι. Στη θύμιση μου έρχεται το προηγούμενο βράδυ που περάσαμε μαζί και χάνομαι στην ανάμνηση αυτή.
* * * * * *
Σαν αιώνας μου φάνηκε η ώρα που πέρασε από την στιγμή του αποχωρισμού μου με τον Ορέστη στο αεροδρόμιο εώς τώρα και ας έχει περάσει μονάχα μισή ώρα που φτάσαμε στο σπίτι. Η ανάμνηση της προηγούμενης νύχτας παίζει ξανά και ξανά στο μυαλό μου λες και κάτι πρέπει να θυμάμαι από τη χθεσινή ημέρα εκτός από το ότι ήταν η τελευταία που πέρασα μαζί με τον Ορέστη. Σαν κάτι να έγινε χθες και αυτή τη στιγμή μου διαφεύγει.
"Σ’ αγαπώ. Δεν μπορώ τίποτ’ άλλο να πω
πιο βαθύ, πιο απλό, πιο μεγάλο!"
Μυρτιώτισσα