Eviana
"I think this is the best night of my life so far. Let's stop it for now.. I might end up to something we're both not ready to enter." as he said that, I literally felt uncomfortable. Who wouldn't be?!
"You're crazy!"
"I love you." after he said that, he kissed my forehead and cuddled with me.
He did not even wait for my response. He respects my feelings and my decisions. My heart and my soul. I wanna keep this man. Is there a way to keep him forever?
How to replace the man who only brought pain in my life?
----------
Pagka-gising ko ay gutom na gutom ako. Napabalikwas ko nang maalala ko na nakatulog ako kagabi nang hindi kumakain. The morning is just starting.
Tumayo ako sa higaan nang dahan-dahan, dahil baka magising si Jaeo.
Umupo muna ako sa kama at nagisip-isip. Bigla namang pumasok sa isip ko na engaged na pala ako. Ganito kasi 'yun...
Flashback....
"I can't, Jaeo. Hindi ko kayang matali sa hindi ko naman lubos na mahal. I don't
want to be selfish. Ayokong maging rebound ka. I haven'totally moved on with Blue.
Ayokong masaktan kita." I said while crying so hard.
"Pero handa akong maging rebound. Okay lang. Can't move on? Tutulungan kita. I'll help you. Kapag nakalimutan mo na siya, pwedi na tayo. 'Diba? We can live happily together then." sabay hawak niya sa pisngi ko.
"No. You don't deserve me. You deserve someone who's better than me." kasabay no'n ang pag-alis ko ng kamay niya sa pisngi ko.
"I don't deserve anybody, but you. I'm so deeply inlove with you. Mamamatay ako nang wala ka..." He's willing to be a rebound just to be with me? Really? Gosh!
Love is so crazy. And he is crazy. I'm crazy for another man who've hurt me.
"Love is not selfish." yumuko ako. Naguguluhan ako. Parang ayaw kong masaktan siya, pero kahit naman saan sa dalawa
ang pipiliin ko.. Masasaktan at masasaktan siya.
"But..." hindi ko pinatapos ang niya at nagsalita ako.
"Masasaktan ka lang sa'kin." sabi ko pero inangat niya ang ulo ko at ngayon
nagkakasalubong na ang mga mata namin.
"Mas gugustuhin kong masaktan habang kasama kita, kaysa sa masaktan ako,
dahil wala ka." he said as he burst into tears. Bigla siyang lumuhod sa harap ko.
"I'm begging you." Pinatayo ko siya at hinalikan sa labi.
Call me unfair, but I deserve him. I deserve someone who's willing to sacrifice his heart for me. I must keep him.
Sa pag-ibig, kailangan mo munang masaktan, bago ka matuto. Sa lahat naman ng bagay, eh. Sa pag-ibig kailangan mo munang sumugal, para matamasa ang saya.
End of flashback
It's seven in the morning. Nagising na si Jaeo. Nasa labas na siya ng kwarto. Nandito ako ngayon sa CR habang pinag-iisipan kung ano ang gagawin ko.
Aatras ba ako sa engagement namin?
Pero sa isang part ko naman ay parang sinasabi nito na sige, go lang. I-try mo lang. Baka matutunan ko siyang mahalin. Hindi naman siya imposibleng mahalin.
Sa susunod na week na kami lilipad patungong Pilipinas. Na-move ang flight naming nang mas maaga. Na-miss ko din doon. I missed everything there. Mapamabuti o masama man na alaala. Memories padin 'yon.
Andami ko nang napagdaanan. Marami nang nagbago. Marami nang nawala. Marami nang dumating. Marami nang napalitan, pero heto parin ako, mahina parin.
I'm still not the kind of person who's fully recovered. I recovered, a bit. I leveled up, but not to the point that I don't feel pain when I see them together. I admit. It still hurts.
Oo, alam nila na matatag ako. Pinapakita ko sakanila na matapang ako, kahit na hindi ko na kaya. Go lang. Fight lang. Ganyan naman ang buhay, eh. Dapat habang buhay ka, laban lang.
'Yung dalawang matanda na kasama namin dito, magulang 'yon ni Jaeo. Nagka-utang kami nang malaking pera sa kanila. At hindi namin kayang bayaran 'yon. Hindi naman kami nalugi, pero hindi namin kaya ang ganoong halaga.
Kaya bilang kapalit, kailangan nila akong ipakasal sa panganay nila. Dalawa silang magkapatid. Hindi ko pa nakikita ang kapatid niya. Pero sabi naman ng mama ni Jaeo, sa engagement party namin ay kumpleto sila.
May masama akong kutob.. Ewan ko kung ano 'yon, pero masama talaga ang pakiramdam ko sa bunso niyang kapatid. Parang tuwing binabanggit ito sa akin, bumibilis ang tibok ng puso ko.
Earone ang pangalan niya. Hindi naman siya familiar. Ang sabi sa akin ay half brother lang niya 'yun. Iba ang nanay ni Earone sa mama ni Jaeo. Kaya iba ang apelyido nito sa kanila, dahil sa apelyido ng mommy niya ang sinunod sakanya. Hindi nila nabanggit ang apelyido nito, pero ang apelyido nina Jaeo ay Clifford.
Lumabas na ako ng banyo at nagpalit ng damit. Kakatapos ko lang mag-hilamos. Nakasuot ako ng pajama at, long sleeves, dahil malamig.
Siguradong aalis kami mamaya. Mayroon kasing bagong bukas na boutique ng sapatos. Kaya titignan namin kung magaganda.
Lumabas na ako. Nasa hapag na silang lahat kasama ang mga magulang ni Jaeo. Hindi pa sila kumakain. Hinihintay ba nila ako?
Mukhang may paguusapan kami, ah? Ano kaya yon?
Nakaupo na ako ngayon katabi si Jaeo sa hapag-kainan. Wala pa rin gumagalaw sa amin kaya binasag ko nalang ang katahimikan nang kumuha ako ng pagkain.
Gumalaw na din sila at kumuha na din sila ng pagkain. Ang weird naman nila. Mukhang may gusto silang sabihin, na ayaw masabi.
"Aray!" sigaw ni Jaeo. Kinurot ko kase ang tagiliran niya.
Pati siya hindi ako kinikibo, eh. Napa- tingin naman sa gawi namin ang daddy ni Jaeo.
"Hmm.. Clare? May gusto sana akong hingin na favor sa'yo. Sana pumayag ka ha, hija?" Pinunasan naman niya ang labi niya gamit ang tissue.
"Ah.. What is it po ba, tito? Kung kaya ko naman po, okay lang." Sabi ko habang kumukuha nang pan.
"Ah.. eh.. Hija, napag-usapan namin nang tita mo na kailangan niya nang umuwi ng Pilipinas." nabigla ako. 'Diba next week palang 'yon?
"But tita, tito... Bakit ang bilis naman po? May nangyari po ba sa Pinas na hindi ko alam?" tanong ko.
"Ay! Wala naman, hija. Gusto lang sana namin agad maka-uwi kayo sa Pinas, para maayos na ma-organize ang engagement party niyo. Tsaka kailangan niyo din tapusin ang last semester niyo doon." oo nga pala. Hindi kami nakakapag-aral dito, dahil naging busy kami.
"Tita pag-iisipan ko muna po. Excuse me po." sabi ko at tumayo na ako sa hapag.
Napatingin naman si Jaeo sakin. Hindi ko nalang siya pinansin at dumeretso na sa kwarto. Narinig ko naman ang mga yapak papalapit sa akin. I knew it. Sumunod si Jaeo. Alam niya kasi na nabigla ako sa favor ng Dad niya. Kasi naman eh! Ba't ang bilis?
"Babe?" he knocked.
"Hm?" ipinihit ko ang door knob para pagbuksan siya ng pinto.
Tumabi siya sa akin at hinawakan niya ang mga kamay ko. Nagwawala na nanaman ang mga halimaw sa tiyan ko.
"Babe naman? Pagbigyan mo na si Dad. Para naman sa'tin 'yon, eh. Sige na." he said while he pouts his lips. Such a cutie.
Naiilang parin ako sa pag-tawag niya sa akin ng babe, pero keri lang. Okay lang naman, since may relation naman kame. Kaya pumayag na ako.
"Kase naman, eh! Akala ko ba magtatagal tayo dito?" at pinalo ang braso niya.
Agad naman niyang hinawakan parteng napalo ko. Napalakas ata ang palo ko, kaya tinignan ko ang parteng 'yon. Pagtingin ko ay hinalikan niya ang ulo ko.
Para-paraan, eh! Clap clap! Galing! Bigla naman akong nag-seryoso, kaya tumahimik siya. "Please? Kahit ano gagawin ko pumayag ka lang, babe." Kahit ano? Sige ba! "Uuwi ako sa isang kondisyon..."
Sa totoo lang, wala pa talaga akong ma-isip, pero kailangang may pumasok sa isip ko. At isa lang ang naisip ko.
"Let's make a deal just between us. Walang makakaalam." mukha naman siyang na-curious. "Anong klase ng deal?"
"Let's just be a fake couple. Pero dapat, hindi malaman ng mga magulang mo. Let's just act sweet couple in front of everyone. In short, let's pretend." nabigla naman siya sa sinabi ko. Who wouldn't be?
"Pero... Bakit?" bigla naman lumungkot ang mukha niya.
"Because I'm not yet ready, Jaeo. I don't think I'll ever be ready." bigla namang may tumulong luha sa mga mata niya.
"Akala ko, ako na 'yung nand'yan." he pointed at my heart.
"Akala ko, ako na yung laman niyan." may tumulo ulit na luha.
Pinunasan ko ang luha niya.
"Yes, Jaeo. Bahagi ka na ng puso ko. But I think we need to work things out more. Hindi pa sapat 'yon." umiiyak na din ako.
"Sorry, pero hindi ko pa kaya, Jaeo. I hope you understand me.." pinunasan ko ang mga luha niyang pumapatak.
"Mahal kita, Clare.. Hindi pa ba sapat 'yon?" there he goes again.
"Jaeo, minsan hindi sapat ang mahal mo lang. Dapat ka rin magparaya. Dapat kadin magpalaya. Tandaan mo, Jaeo.. Love isn't selfish. Love isn't made to be forced. Kusa itong nararamdaman. No exact date, time or place."
Akala ko hindi siya papayag, kaya nabigla ako nang bigla niya akong yakapin.
"Then if that's what you want, I'll do it. Not because I want it, but because I need to do it. If that's what love for you, then I go beyond my own definition of love." He agreed. Yes, he did.
I never thought that making a deal with a person would be this hard. Ang sabi niya kahit anong hilingin ko, he'll grant it. And he really did. In return, I hurt his feelings. Ang hirap palang makitang may nasasaktan ka..
Naisip ko kung paano ako nasaktan nang ganito ni Blue? May puso ba siya o sadyang hindi lang siya tao?
-------------
Kasalukuyan kong nageempake ng mga gamit ko na dadalhin pauwi ng Pinas.
Without realizing, a tear suddenly fell.
I feel pressured, nervous and at the same time excited.. Why excited?
Kasi makikita ko na ulit ang parents ko. Makakasama ko na sila. My face is all over the world's magazines, billboards and even the wholewide internet world. The fact that as soon as I step on the Philippines ground, many cameras will flash and people will go crazy for my comeback.
Isinara ko na ang zipper ng maleta ko,umupo muna at saglit na sinuklay ang buhok ko gamit ang mga daliri ko.
I picked up my phone and opened my Facebook account.
I was about to search for the name of the man who cause my pain. The man I can't move on with, and the man that I hate so much.
But I suddenly erase his name. Binura ko na ito sa search box. I can't. Hindi ko pa yata kaya. Baka lalo lang akong masaktan.
Instead, I homed my phone and just put it inside my bag.
"Clare, everyone is there. Ikaw nalang hinihintay. Are you okay?" there's Kina, knocking at my door. "Uh, yes. I'm okay. Lalabas na ako. Wait lang."
Kinuha ko na ang dalawang malaking maleta at pinihit na ang doorknob. Binuksan ko na ito. Surprisingly, nasa labas na silang lahat. Ako nalang talaga ang wala.
Hindi sasama ang parents ni Jaeo. Business thing. Plus, I don't mind. Hindi ko naman sila masyadong ka-close, but I know that they're kind.
Mabait sila. Papunta na ako ng sasakyan nang lumabas si Jaeo sa van at tinulungan ako.
God.. I suddenly felt guilt inside me. Ang hirap ng hiniling ko, para sa kan'ya. I don't wanna see him hurting. Kaso ito yung sa tingin ko ang tama. Ayokong lokohin siya. Ayokong paasahin siya lalo.But this set up... Parang mas lalo ko lang ata siyang pinapaasa. Wala. Wala akong maisip na iba pang paraan. This is all I can think of.
Dapat sumugal muna bago maging masaya...