Χάρυ- καλά... Αφού θα βγεις καλύτερα να πηγαίνω εγω. Εκτός κι αν... ψελλίζει χαμογελώντας
Άρια- όχι. ανταποδίδω το χαμόγελο και παίρνω την τσάντα μου
Χάρυ- καλα καλα.
Ακουμπάω το πόμολο της πόρτας για να την ανοίξω όμως όλα ξαφνικά αρχίζουν να μαυρίζουν, μέχρι που δεν βλέπω τίποτα.
Harry's POV
Λίγο πριν ακουμπήσει το πάτωμα, προλαβαίνω και την κρατάω από την μέση.
Χάρυ- Άρια;! φωνάζω στο χλωμό πρόσωπό της
Πριν λίγα δευτερόλεπτα στεκόταν μπροστά μου και μιλούσαμε. Και ξαφνικά τώρα έγινε αυτό.
Χάρυ- Άρια σε παρακαλώ, ξύπνα!
Χτυπάω ελαφρά το πρόσωπό της και την ακουμπάω στο κρεβάτι της. Φωνάζω τον αδερφό της ,και κάνω οποιαδήποτε προσπάθεια για να την συνεφέρω.
Πέτρος- τι έγινε; ψελλίζει μπαίνοντας μέσα
Μόλις βλέπει την αδερφή του αναίσθητη, παγώνει
Χάρυ- δεν ξέρω τι έπαθε! Εκεί που ήταν καλά, ξαφνικά λιποθύμισε. ψελλίζω ανήσυχα
Πέτρος- μα γιατί;
Χάρυ- κάλεσε ένα ασθενοφόρο.
Μένει για λίγα δευτερόλεπτα να μας κοιτάει και μετά του κάνω νόημα να φύγει.
Δεν μπορώ να καταλάβω τι έπαθε. Αυτό δεν είναι φυσιολογικό.
Σφίγγω το αδύνατο χέρι της και παρατηρώ τα κλειστά μάτια της. Έγινε τόσο άσπρη, που μικρές φλεβίτσες διακρίνονται στα βλέφαρά της.
Ο Πέτρος μπαίνει απότομα στο δωμάτιο
Πέτρος- το ασθενοφόρο έρχεται. ψελλίζει κοιτώντας την Άρια
Μου δίνει ένα ποτήρι νερό και ρίχνω λίγες σταγόνες στο πρόσωπό της. Καμία αντίδραση.
Το νοσοκομειο δεν είναι και κοντά απο εδώ πέρα. Και ήρθα με τα πόδια απτο σπίτι μου, γαμώ.
Χάρυ- ποτε θα ερθουν; ρωτάω αγχωμένος
Πέτρος- λογικα σε λίγα λεπτά θα είναι εδώ. Ηρέμησε
Μου λέει να ηρεμίσω, ενώ κι αυτός φαίνεται εξίσου ανήσυχος με εμένα. Πηγαίνει πάνω κάτω όλη την ώρα, και κοιτάει συνέχεια το ρολόι.
Όμως αλήθεια τώρα, υποτίθεται το ασθενοφόρο θα ερχόταν μέχρι τώρα.
Χάρυ- ξαναπάρε. λέω κάνωντας μια ακόμη προσπάθεια για να την ξυπνήσω.
Λουκ POV (η Δανάη έχει φύγει από το δάσος μόνη της)
Ή μπορεί να μην πρόλαβε να φύγει. Είναι και η ώρα των μαστουρωμένων μεθύστακων...
Μπα.
Πωω είναι τόσο ηλίθια δεν το πιστεύω ότι έφυγε μόνη της. Δεν με νοιάζει αν πάθει τίποτα.
Ομως το υποσυνείδητό μου δεν με αφήνει ήσυχο. Κανονικά θα έπρεπε να έχει επιστρέψει πίσω τρέχοντας από τον φόβο της. Αποκλείεται να άντεξε να βγει από εδώ...
Πρέπει να την βρω.
...
Περπατάω στο μονοπάτι φωνάζοντας την Δανάη. Καμία απάντηση. Συνεχίζω να περπατάω κοιτώντας γύρω μου, μηπως και την βρω λιπόθυμη από το φόβο της.
Αλλα δυστυχώς ή ευτυχώς δεν την είδα κάπου σωριασμένη. Κοντοστέκομαι σε ένα σημείο και κοιτάω λίγο πιο προσεκτικά και πιο μακριά. Αποκλειεται να έχει φύγει τόσο γρήγορα. Σίγουρα κάτι θα της συναίβηκε.
Σχηματίζω τον αριθμό της και πατάω το πράσινο κουμπί αυτόματα.
Εε νταξει στο εβδομο χτύπημα το έκλεισα.
Περπατάω απεγνωσμένα παρακάτω. Βλέπω κάτι να κινείται ανάμεσα στους θάμνους.
Λουκ- Δανάη;;!
Μετακινώ τα κλαρια και τα φύλλα βιαστικά. Ένα μικρό ζώο (λογικά ποντίκι) τρέχει μακριά αφήνοντάς με μόνο με τα κούτσουρα. Δεν εξηγείτε αλλιώς, πρέπει να είμαι τέρμα ηλίθιος για να κάθομαι εδώ πέρα να την ψάχνω.
Τι κι αν χάθηκε; Δικό της πρόβλημα. Δεν φταίω εγώ αν είναι ξεροκέφαλη.
Απομακρύνομαι τελείως από το μέρος και βγαίνω έξω στον δρόμο. Λίγο πριν κάνω ένα βήμα για να διασταυρώσω, παίρνει το μάτι μου κάτι να λαμπιρίζει κάτω. Σκύβω και το παρατηράω. Είναι ένα μενταγιόν με το γράμμα "Δ". Και φυσικά αυτό είναι το μενταγιόν της Δανάης που της έκανε δώρο ο Μεντας. Άραγε να το πετάξω ή να της το επιστρέψω;
Φαίνεται και ακριβό...Λες να το πουλήσω; Δε θα βγάλω και λίγα.
Διασταυρώνω τον δρόμο και συνεχίζω να απομακρύνομαι, μέχρι που φτάνω στα φανάρια. Μια βαρεμένη τρέχει στον δρόμο και το αυτοκίνητο ίσα που προλαβαίνει να φρενάρει. Αλληλοβρίζονται και η κοπέλα φεύγει θυμωμένη.
Κι αν η Δανάη...;
Μπα, είμαι υπερβολικός.
Αυτο ήταν, σταματάω να σκέφτομαι τι μπορεί να έγινε γιατί δεν έγινε τιποτα.
Φτάνω στο σπίτι μου εκνευρισμένος και βαράω την πόρτα πίσω μου. Η αδερφή μου, που με παρατηρούσε από το παράθυρο, με κοιτάει ξαφνιασμένη
Λουκ- τι κάνεις ξύπνια τέτοια ώρα μικρη; λέω απότομα
Παίρνω ένα τσιγάρο και ψάχνω για αναπτήρα
Κατερίνα- Λουκ, δεν κάνει καλό να καπνίζεις
Λουκ- Παράτα με κι εσυ
Ανεβαίνω στο δωμάτιό μου και ακούω τα ελαφρά βήματά της πίσω μου. Σταματάω και ξεφυσάω.
Λουκ- Μην με ακολουθείς
Κατερίνα- μπορώ να κοιμηθώ μαζί σου; ψελλίζει σχεδόν ψιθυριστά
Λουκ- οχι σήμερα, λέω ανοίγωντας την πόρτα του δωματίου μου.
Κατερίνα- γιατί είσαι τόσο κακός;
Κλείνω γρήγορα την πόρτα μου και ξαπλώνω στο κρεβάτι μου. Τοποθετώ τα χέρια μου πίσω από το κεφάλι μου και αναστενάζω.
Βαρέθηκα την ζωή μου. Παλιά δεν έλειπε η περιπέτεια σε ότι κι αν έκανα. Γούσταρα να ζω.
Που πήγαν όλα τα κυνηγητά με τους μπάτσους; Ή όλες εκείνες οι κοπάνες για βόλτες με τις μηχανές μας; Παλιά δεν υπήρχε μέρα που να μην είχα αρπάξει κάτι από μαγαζί. Οτιδήποτε. Όχι γιατί τα έχω ανάγκη. Τα περισσότερα τα έκλεβα μόνο για την πλάκα.
Ο κίνδυνος να μην σε τσακώσουν. Όλο εκείνο το θέατρο λίγο πριν βγω έξω από το μαγαζι...
Και άμα τύχαινε καμιά αναποδιά, ήταν ότι καλύτερο. Ναι μεν, υπήρχε περίπτωση να με τσάκωναν για τα καλά, αλλά όλο το ρίσκο και η αδρεναλίνη, ήταν ότι πιο γαμάτο ένιωθα.
Όπως εκείνη την φορά με την Δανάη. Είχαμε συγκρουστεί και όλα τα πράγματα που εκρυψα στις τσέπες και την ζακέτα μου, έπεσαν κάτω.
Ακόμη θυμάμαι την έκφρασή της.
Harry's POV
Φτάνουμε στο νοσοκομείο και μεταφέρουν την Άρια σε ένα δωμάτιο. Αναγκαστικά εγώ και ο Πέτρος, βγαίνουμε έξω από το δωμάτιο για να την εξετάσει ο γιατρός. Κάθομαι ανήσυχος σε μια καρέκλα και κοιτάω το πάτωμα. Δεν ξέρω, όσο κι αν προσπαθώ να σκέφτομαι θετικά, όλο κάτι κολλάει στον ηλίθιο εγκέφαλό μου και τα βλέπω όλα στραβά.
Ο Πέτρος προσπαθεί να μείνει ψύχραιμος αλλα η έκφρασή του δεν με πείθει τόσο.
Μετά από κάποια λεπτά ο γιατρός βγαίνει έξω.
Γιατρός- μην ανησυχείτε, είναι καλά. Όμως είναι αρκετά αδύναμη.
Σημειώνει κάτι στα χαρτιά του
Γιατρός- μήπως ξέρετε αν έχει κάποιο πρόβλημα υγείας;
Κοιτάω ανήσυχα τον Πέτρο
Πέτρο- όχι, από ότι ξέρω
Γιατρός- μήπως είχε πιει το προηγούμενο βράδυ;
Πέτρος- όχι, χθες δεν βγήκε έξω.
Η πόρτα του δωματίου ανοίγει, και η Άρια στέκεται κρατώντας το κεφάλι της
Άρια- που στο καλό είμαι; υψώνει την φωνή της κοιτώντας τον γιατρό
Χάρυ- Άρια! πάω δίπλα της και τυλίγω το χέρι μου γύρω της.
Γιατρός- παρακαλώ, δεν πρέπει να σηκώνεστε.
Άρια- και τι είμαι εγώ ρε; καμιά γριούλα για να μην σηκώνομαι;
Γιατρός- σας παρακαλώ δεσποινίς. λέει αυστηρά
Άρια- τι μου μιλάς στον πληθυντικο μωρέ; Και ποιος με έφερε εδώ;!
Χάρυ- εγώ σε έφερα Άρια, και σταμάτα αυτές τις μαγκιές. Μόλις πριν λιγο ήσουν αναίσθητη!
Την παίρνω με το ζόρι στο κρεβάτι και την κρατάω από τους ώμους για να μην ξανασηκωθεί.
Χάρυ- σταμάτα να κουνιέσαι, γαμώ!
Άρια- για ποιο λόγο με φέρατε εδώ; σιχαίνομαι τα νοσοκομείο, και ειδικά αυτα τα πράγματα στο χέρι μου.
Χάρυ- που δεν είναι πλέον στο χέρι σου, γιατί προφανώς τα έβγαλες
Πάει να μου αντιμιλήσει αλλά της κλείνω το στόμα.
Χάρυ- Άρια. ο τόνος μου γίνεται πιο σοβαρός
Στριφογυρίζει τα μάτια της
Χάρυ- τι είναι αυτές οι ασπιρίνες που παίρνεις "οταν έχεις πονοκέφαλο";
~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~
Ναιιι καινουριο παρτ. 😭❤
Αρχικά, καλή χρονια να έχουμεε 💜💜
Ξέρω έχω καιροοο να ανεβασω. Ευτυχώς ήρθαν οι διακοπές και μπορεσα να γράψω (επιτελους). Έμειναν ακόμα λίγα (πολλααα) διαγωνίσματα μόλις ανοίξουμε (😑👎) και τελος το τετράμηνο.
Ελπίζω να σας άρεσε το κεφάλαιοο❤️❤️ Σχολιάστε γνώμεςς και πατήστε το αστεράκι για να συνεχισω ⭐️❣️
Τα λέμεε στο επόμενο😘
~Στυλιάνα Mendes 🤓😁