Hoofdstuk 10 ~ Sterrenkunde
Opgedragen aan alanxrickman.
'Laten we hier gaan zitten' zei Sirius terwijl hij een dik picknicklaken over de koude aarde legde. We zaten aan de beschutte kant van de grote boom bij het meer, zodat Filch ons niet zou kunnen betrappen. In de verte hoorden we het signaal dat de lessen begonnen waren. 'Nou, vertel me iets over jezelf' zei Sirius terwijl hij met zijn rug tegen de boom leunde.
'Wat wil je weten?'.
'Alles,' antwoorde hij meteen. 'Begin maar bij het begin'.
'Nou, oké dan. Als een papa en een mama-'
'-niet zover!' onderbrak Sirius. Ik grinnikte zacht en hij volgde mijn voorbeeld.
'Uh... ik ben geboren in Engeland, maar toen ik zeven was, verhuisden mijn vader en ik naar Frankrijk. Hij kreeg daar een goede baan aangeboden, dus was de beslissing snel genomen'.
'En jouw moeder? Ging die niet mee?'.
'Nee, ik kan haar ook niet herinneren. Vader praat nooit over haar'.
'Dat moet zwaar zijn geweest' zei Sirius vol medelijden.
'Ik weet niet beter. Ik ben niets anders gewend. En jij?'. Ik probeerde het onderwerp snel te verleggen.
'Mijn ouders waren zeker geen pretje, of nou ja, sinds dat ik in Gryffindor zit dan' zei hij treurig. 'Ze behandelden me eerst als een zoon op wie ze trots waren, maar nu is dat respect ver te zoeken'.
'Alleen omdat je in Gryffindor zit?'. Hij knikte.
'Ik heb vaak nagedacht om gewoon weg te gaan. Weg van al dat pureblood-gedoe'.
'Dat begrijp ik. Gelukkig ben ik daar niet mee opgevoed'.
'En dat is precies de reden waarom mijn ouders jou aan mij hebben gekoppeld'. Ik keek hem vragend aan. 'Jouw vader weet niets van alle pureblood relaties hier in Engeland. Hij denkt dat ik een uitstekende match ben voor jou, maar het tegendeel is waar. Jij bent veel te goed voor mij'.
'Dat is niet waar. Zo moet je niet denken' zei ik snel.
'En toch is het zo' lachte hij grimmig. 'Maar laten we het nu over leuke zaken hebben'.
'Zoals wat?' vroeg ik nieuwsgierig. Sirius trok zijn tas dichter naar zich toe en haalde er een boek uit. 'Sirius Black met een boek? Droom ik?' grijnsde ik.
'Ha ha, erg leuk, White' zei hij sarcastisch. 'Ik heb echt wel ooit een boek opengeslagen'. Hij gaf het boek aan mij en ik las de titel op de kaft.
'Hee, dit boek heb ik ook!' zei ik enthousiast. 'De raadsels van het heelal. Hoe wist je dat ik van sterren hield?'.
'Wist ik niet' grijnsde Sirius. 'Ik wilde je alleen iets grappigs laten zien'. Hij gebaarde naar me dat ik het boek open moest doen op de pagina met de boekenlegger.
'Lijst van helderste sterren' las ik hardop voor.
'Kijk eens wie er op één staat' grijnsde hij. Ik rolde met mijn ogen en sloeg het boek weer dicht.
'De Sirius-ster' zuchtte ik nep geïrriteerd.
'Máár,' begon hij. 'Jij staat er ook op. Of nou ja, je tweede naam'. Hij nam het boek uit mijn handen en ging weer naar de juiste pagina. Hij bladerde iets door en wees naar de ster met het nummer 46.
'Polaris' zei ik glimlachend. 'Hoe wist je dat mijn tweede naam Polaris was?'.
'Ik heb zo mijn bronnen' zei hij mysterieus. 'De ster Polaris is veel minder helder dan de Sirius-ster, maar toch helder genoeg om te zien bij daglicht. Ik dacht dat het misschien romantisch was om jouw ster te zoeken?'.
'Dat lijkt me echt heel leuk, Sirius' meende ik oprecht. Hij haalde een opvouwbare telescoop uit dezelfde tas en prepareerde deze.
'Ik zal de ster eerst zoeken. Remus heeft me verteld waar ik ongeveer moest zoeken'. Sirius keek door de telescoop en kneep zijn andere oog dicht. Na nog geen twee minuten had hij iets gevonden. 'Kom hier' zei hij terwijl hij met zijn hand op de vrije plaats tussen zijn benen tikte. Ik kroop naar hem toe en ging zitten. Hij trok me tegen zich aan en hield de telescoop voor mijn gezicht. Ik probeerde naar de juiste plek te kijken en na een tijdje had ik mijn ster gevonden.
'Wow' zuchtte ik.
'Mooi hè?' zei Sirius. Ik knikte. 'Maar niet zo mooi als het origineel'. Ik probeerde een giechel te onderdrukken en ik keek naar de punten van mijn schoenen. Ik dacht terug aan de dag, waarop Sirius het opnam voor me tegenover Christopher.
'Weet je, Lucy' zei Sirius zacht terwijl hij zijn armen om me heen sloeg, zodat ik met mijn rug tegen zijn borst aanleunde. 'Ik weet dat de verloving ons hele leven op zijn kop gaat zetten en dat het misschien een van de meest gruwelijke dingen is die onze ouders ons aan zouden kunnen doen. Maar als ik dan toch moet gaan trouwen, ben ik blij dat het met jou is'.
'Meen je dat?' vroeg ik verlegen. Hij knikte en keek me met zijn prachtige grijze ogen aan. Snel drukte ik een kus op zijn wang.
'Mis' grijnsde Sirius.
'Wat bedoel je?'.
'Ik zei: mis' herhaalde hij. 'Mijn lippen zijn hier'. Hij nam mijn hoofd tussen zijn handen en drukte zijn lippen op de mijne. Mijn oogleden dwarrelden dicht en ik kroop dichter tegen Sirius aan. De kus leek uren te duren, maar al snel had ik behoefte aan zuurstof.
'Je hebt geen idee hoelang ik dat al heb willen doen' zuchtte Sirius, mijn hoofd nog steeds tussen zijn warme handen. Mijn ogen gingen langzaam weer open. We zaten nog steeds erg dicht tegen elkaar aan. Zijn lichaamswarmte straalde naar me uit.
'Hier kan ik wel aan wennen' glimlachte ik.
'Ik ook'. Onze lippen smolten weer samen en zijn handen streelden over mijn rug, terwijl de mijne door zijn haar gingen. Plots hoorde ik een geluid in de verte. Ik maakte me een beetje van hem los en fronste mijn wenkbrauwen.
'Is er iets?' vroeg hij.
'Ik hoorde iets'. Ik keek rond, maar zag op het eerste gezicht niets.
'Het zal wel niets zijn' antwoordde Sirius terwijl hij zijn schouders ophaalde. Weer plantte hij zijn lippen op die van mij. Maar weer hoorde ik een geluid.
'Nu hoor ik het weer!'. Ik kroop van Sirius af en keek om de boom heen naar het kasteel. Ik kneep mijn ogen een beetje dicht en keek naar de personen bij de ingang. 'Zijn dat James en Lily?'. Sirius keek nu ook en bevestigde mijn gedachte. Hij hielp me overeind en we renden op het stel af.
'Dat is geen goede reden!' schreeuwde Lily naar hem.
'Lily! Hij is gevaarlijk!' schreeuwde James terug.
'Wow wow, jongens!' riep Sirius. Hij ging tussen hen in staan en draaide zich om naar James.
'Wat is er aan de hand?' vroeg ik een beetje buiten adem.
'Snape wilde me zien, weet je nog? De brief die je me gaf?'. Ik knikte. 'Maar James moest zo nodig alles verpesten'.
'Verpesten?!' riep James uit. 'Ik probeerde je alleen te beschermen!'. Sirius hield James tegen en probeerde hem te kalmeren.
'Ik heb je bescherming niet nodig' kaatste Lily terug.
'Dat heb je wel! Snape is gevaarlijk! Je weet met wie hij omgaat! Ik dacht dat je hem haatte, nadat...'. James maakte zijn zin niet af. Lily kreeg tranen in haar ogen, maar behield de strakke blik op haar gezicht.
'Ik weet wat hij gezegd heeft' zei ze zacht. 'Maar dat geeft jou geen reden om ons te bespioneren'.
'Dat geeft me alle reden' zei James een stuk zachter. 'Lily, ik geef om je. Ik wil niet dat er iets met jou gebeurd'. James maakte zich los van Sirius en liep weer terug het kasteel in.
'Ik volg hem wel' zei Sirius snel. Lily en ik bleven achter in de kou.
'Hij geeft echt om je' zei ik zacht. Lily keek naar de lege plek waar James zo-even stond.
'Ik dacht gewoon...' zuchtte Lily. 'Ik bedoel... Potter is...'.
'Wat?'.
'Ik wil hem niet leuk vinden' zei ze terwijl ze naar haar schoenen keek.
'Maar?'.
'Maar ik... ugh...Wat moet ik doen, Lucy?' vroeg ze wanhopig.
'Ik denk dat je dat wel weet, Lily. Ga sorry zeggen. James bedoelde het goed'.
'Ga je mee?' vroeg ze hoopvol. Ik knikte en nam haar hand vast. Samen renden we naar de Gryffindor Common Room, op zoek naar James. We stapten door het schilderij en zagen de Marauders op de bank zitten. Ik kneep bemoedigend in Lily's hand en duwde haar een stukje dichterbij.
'Uh... James' zei ze zacht. 'Kan ik even met je praten?'. James keek even naar haar op en knikte. 'Onder vier ogen graag'.
'Waarom?' zei hij enkel. 'Mijn vrienden mogen alles horen'. Lily schuifelde ongemakkelijk heen en weer.
'Nou, oké dan' zei ze zacht. 'Het spijt me'.
'Wat?' zei James die net alsof deed dat hij het niet hoorde.
'Het spijt me' zei Lily nu iets harder. James stond op en ging voor Lily staan.
'Wat spijt je?'.
'Het spijt me, dat ik zo flauw deed over het hele Snape-gedoe. Ik weet dat je het allemaal aardig bedoeld, maar ik wilde alleen maar-'. Lily kon haar zin niet afmaken, want James drukte snel zijn lippen op die van haar.
'Nee!' schreeuwde alle Marauders. Remus staarde angstig naar het stel en Peter verstopte zich achter de bank. Sirius rende naar zijn vriend en trok hem van Lily af.
'James! Je hebt zojuist al je kansen verpest! Je zat op het goede spoor en nu dit?' zei Sirius. Lily bleef blozend staan. Haar vingers raakten haar lippen aarzelend, alsof ze niet wist wat er zojuist gebeurd was. James' adem stokte in zijn keel.
'Lily, ik... ik' stotterde hij. 'Ik weet niet wat me overkwam. Ik-'. Nu was het Lily die zichzelf vastmaakte aan James. De overige Marauders en ik vielen bijna om van verbazing.
'Dit is te gek voor woorden' lachte Sirius.
'Kom, we laten ze even alleen' stelde Remus voor. De jongens namen me mee naar hun slaapzaal, waar we de rest van de tijd gezellig kletsten over van alles en nog wat.
'Het was een goede dag voor de Marauders' grijnsde Sirius terwijl hij mijn hand vastpakte.
'Dat was het zeker'.
[A/N]
Sorry, voor het ultra-trieste hoofdstuk. Het is niet mijn beste werk, I know. Maar mijn trein vertrekt bijna en ik wilde nog iets posten! Laat me weten wat je ervan vond! Geef eventueel nog suggesties voor de verdere loop van het verhaal!
Dikke kus,
ClementineCarson