Μέσα στο μπαρ...
Ο Γκρέγκορ με το απλανές βλέμμα του, εντόπισε αμέσως τον Ντέρεκ να το περιμένει υπομονετικά, θαυμάζοντας τα επιμηκυμένα κίτρινα νύχια που τον χαρακτήριζαν ως λυκάνθρωπο. Δεν μπορούσε να αναλογιστεί τη σοβαρότητα της κατάστασης μιας και βρισκόταν υπό την επιρροή του Κυρίλ, υπνωτισμένος, υπακούγοντας πιστά στις εντολές του.
«Έχε χάρη... που δεν σφάζω κόσμο δίχως λόγο. Δεν αφαίρεσες ζωή για να σε τιμωρήσω έτσι» έσκυψε και είπε γλυκά στο αυτί του ο Ντέρεκ, την ώρα που ο Γκρέγκορ καθόταν μηχανικά δίπλα του.
Η Μαίρη μέσα από τον καθρέφτη πίσω από τα μπουκάλια του μπαρ, ανακάλυψε τη σιλουέτα του Γκρέγκορ, γυρίζοντας με ανασηκωμένα τα φρύδια της προς το μέρος που καθόταν. Ο άγνωστος του έλεγε ακατάπαυστα κάτι στο αυτί, και η περιέργειά της ανέβαινε στα ύψη. Δεν υποτίθεται πως θα ήταν με την Κάρα έξω... αναρωτήθηκε από μέσα της. Γύρισε ολόκληρο τον κορμό της ώστε να τους παρατηρεί καλύτερα.
«Μην έχεις αυτό το αποβλακωμένο ύφος, μας κοιτάει. Χαμογέλα» μουρμούρισε ο Ντέρεκ. Και ο Γκρέγκορ υπάκουσε, γελώντας δυνατά καθώς ακουμπούσε την πλάτη του πίσω στον καναπέ σαν να είχε ακούσει κάτι ξεκαρδιστικό.
Εκείνη την ώρα το ακαταμάχητο μελί βλέμμα του Ντέρεκ καρφώθηκε πάνω στη Μαίρη, με ένα στραβό χαμόγελο κρυμμένο μέσα στο μούσι πολλών εβδομάδων, που υποσχόταν πολλά, να κάνει το πανέμορφο πρόσωπό του επικίνδυνο. Τα μάτια του άστραψαν με τη γνωστή χρυσαφιά λάμψη, την οποία η Μαίρη απέδωσε στον ελάχιστο φωτισμό.
Η ανάσα της Μαίρης σκάλωσε στα πνευμόνια της, και η καρδιά της, φάνηκε, σα να είχε σταματήσει να χτυπάει, τη στιγμή που τα μάτια τους κλείδωσαν μεταξύ του. Το βλέμμα του παρέμεινε για αρκετή ώρα πάνω της σα να προσπαθούσε να διεισδύσει στα κρυφά μονοπάτια του μυαλού της.
Γύρισε ξανά μπροστά της αποσύροντας τα μάτια της πρώτη, με το κορμί της ολόκληρο να δέχεται κάποιου είδους σοκ. Ξέχασε αμέσως τις προηγούμενες έγνοιες της, επικεντρωμένη πάλι στο ανακάτεμα του ποτού της. Το οποίο και κατέβασε μονορούφι αμέσως μετά. Τι στο διάολο ήταν αυτό... τη ρώτησε το υποσυνείδητό της.
Έξω στο στενό...
Τα επιδέξια δάχτυλα του ενός χεριού του Κυρίλ, κατέβαζαν το φερμουάρ του φορέματός της. Το άλλο χάραζε ήδη ένα μονοπάτι πάνω στην γυμνή πλάτη της. Δεν φορούσε στηθόδεσμό, ο Κυρίλ το ήξερε από πριν. Επέτρεψε στον εαυτό του να εγκλωβίσει το στήθος της στην παλάμη του, καθώς κολλούσε τη λεκάνη του στον πισινό της, πιέζοντάς την κόντρα στον τοίχο.
Η αναπνοή της Κάρα ήταν διακεκομμένη και με κάθε καινούριο άγγιγμα αναστέναζε ηχηρά. Τα παγωμένα χείλη του ακούμπησαν απαλά το δέρμα του ώμου της και όλο το κορμί της ανατρίχιασε την ίδια στιγμή, την ίδια ακριβώς στιγμή, δεν ήξερε ποια ήταν, που ήταν, και γιατί ήταν. Το μόνο που την ένοιαζε ήταν το παγωμένο στέρνο στην πλάτη της και τα χέρια του, που εξερευνούσαν κάθε σπιθαμή του κορμιού της.
Η ανάγκη της όμως, να αισθανθεί, να ακουμπήσει το δικό του σώμα, την επανέφερε στην πραγματικότητα.
«Άσε με να γυρίσω» ζήτησε.
Ο Κυρίλ μουρμούρισε μια αρνητική απάντηση, επιτιθέμενος με την γλώσσα του στο λαιμό της, καθώς είχε ανασηκώσει τα μαλλιά της πάνω από το κεφάλι της, συγκρατώντας τα στην χούφτα του.
«Ξέρω ότι δεν είσαι ο Γκρέγκορ, γι αυτό και το κόλπο με το μαντίλι» συνέχισε η Κάρα, και ο Κυρίλ πάγωσε στη θέση του ευχαριστημένος. Χαμογέλασε αυτάρεσκα πάνω στο δέρμα της.
«Έτσι έ;» είπε με χέρια του και πάλι στο στήθος της.
«Άσε με να γυρίσω» πρόσταξε η Κάρα ξανά.
Χωρίς δεύτερη σκέψη ο Κυρίλ τη στριφογύρισε από τη μέση, βλέποντας το πλατύ χαμόγελό ανακούφισης στα χείλη της.
«Ορίστε» είπε με μια μικρή απόσταση ανάμεσά τους και τη βελούδινη χροιά της φωνής του βραχνή.
Τα χέρια της Κάρας στα τυφλά εντόπισαν το σκληρό στήθος του, πάνω από το λεπτό ύφασμα του πουκαμίσου του, αναζητώντας κιόλας τα κουμπιά.
Το χαμόγελο του Κυρίλ εξαφανίστηκε. Οι κυνόδοντές ξεπετάχτηκαν κάτω από τα χείλη του, μα τους μάζεψε την ίδια στιγμή. Τα δικά του χέρια παρέμειναν μαγκωμένα στη μέση της. Το άγγιγμα των δαχτύλων της πάνω στο γυμνό στέρνο του, τον είχε καθηλώσει. Το φόρεμά της γλίστρησε πάνω από τους ώμους της, μένοντας στερεωμένο στη μέση της, εκθέτοντας σε πλήρη θέα το μπούστο της. Ο Κυρίλ δε συγκρατήθηκε στην παρόρμηση να σύρει τα χέρια του πάνω από το στομάχι της προς αυτό.
Η Κάρα τώρα είχε τις παλάμες της γύρω από το σβέρκο του, ενώ με τους αντίχειρές της χάραζε μονοπάτια πάνω στο αξύριστο σαγόνι του. Ασκώντας ελάχιστη πίεση στα υπόλοιπα δάχτυλά της τον έφερνε κοντά της.
«Τι είσαι, πανάθεμά σε, φάντασμα που ξεπήδησε από το όνειρό μου;» είπε η Κάρα μια ανάσα από τα χείλη του, με τη βαθιά ηδονική φωνή της.
«Ό,τι θες είμαι» μουρμούρισε εκείνος πάνω στα χείλη της, ακουμπώντας τα δικά του ξυστά πάνω τους.
«Φίλα με δαίμονα. Σε θέλω σαν μανιακή... σα ναρκομανής που αναζητά τη δόση της. Δώσε τη μου» παρακάλεσε τον άγνωστο η Κάρα ξεψυχισμένα, με τα χέρια της στο κοντοκουρεμένο κεφάλι του, που όσο ανέβαιναν εντόπισαν στο πάνω μέρος το κεφαλιού του πιο μακριά μαλλιά, χώνοντας τα δάχτυλά της μέσα τους αισθησιακά.
Κάθε νεκρό και ζωντανό κύτταρο του Κυρίλ άρπαξε φωτιά στο άκουσμα του παρακλητικού της τόνου. Πλησίασε κι άλλο ακουμπώντας τα χείλη του στα δικά της απαλά.
Η ανάσα τους κόπηκε καθώς ένα αγνό φιλί εξελισσόταν. Με τις παλάμες του να σμιλεύουν τώρα τα μάγουλά της σα να φιλούσε για πρώτη φορά στην μακραίωνη ζωή του. Σαν ερωτευμένο έφηβο αγόρι που γνώριζε την αγάπη για πρώτη φορά. Αυτό το φιλί δε θα μπορούσε να συγκριθεί με κανένα άλλο στα 1533 χρόνια της ζωής του.
Τα καυτά χείλη της πάνω στα παγωμένα δικά του, και μια παράξενη αίσθηση να απλώνεται σε όλο το κορμί του, που για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου, έφεραν στην επιφάνεια ένα συναίσθημα που ποτέ δεν ένιωσε. Φόβο.
Βάθυνε το φιλί του επιτρέποντας στην πεινασμένη γλώσσα του να συναντήσει τη δική της.
Από εκεί και ύστερα η αντίστροφη μέτρηση ξεκίνησε.
Το δαντελωτό μαύρο εσώρουχό της, βρέθηκε στην άσφαλτο. Το φερμουάρ του παντελονιού του κατέβηκε, με τη βοήθεια της Κάρα. Τα πόδια της εγκλώβισαν τη λεκάνη του. Ολόκληρος ο κόσμος πέρα από τους κάδους ανακυκλώσιμων απορριμμάτων, έπαψε να υπάρχει. Απομονώνοντάς τους σε μια δική τους σφαίρα φαντασίας. Εκεί στο θεοσκότεινο στενό πλάι του Shadow bar.
Μέσα στο μπαρ...
Μια αναπάντεχη δυσφορία κατέκλεισε τη Μαίρη. Ένα άγγιγμα στην πλάτη της την επανέφερε στην πραγματικότητα, από τις ανάκατες σκέψεις της. Αναπήδησε από στιγμιαίο τρόμο.
«Συγνώμη που σε τρόμαξα όμορφη» φώναξε ο Γκρέγκορ στο αφτί της.
Το κοίταξε σμίγοντας τα τοξωτά φρύδια της μεταξύ τους. «Εσύ δε θα έπρεπε να είσαι έξω με την Κάρα;» τον κατηγόρησε.
Το βλέμμα του περιπλανήθηκε σε εκείνο του Ντέρεκ, που τον παρακολουθούσε με μίσος. Η Μαίρη ακολούθησε το βλέμμα του και η έκφραση του Ντέρεκ άλλαξε στη στιγμή, αποκτώντας το πιο σαγηνευτικό χαμόγελο, συνεχίζοντας την ομαλή ροή του παιχνιδιού.
«Πρέπει να φύγω» είπε απότομα ο Γκρέγκορ. «Θα... ε... τα ξαναπούμε» είχε ήδη αρχίσει να πισωπατά, χωρίς να απαντήσει στην αρχική ερώτησή της.
Το στόμα της Μαίρης έμεινε να χάσκει ανοιχτό. Απογοήτευση και ένα μπερδεμένο ύφος σαν μάσκα, κυριάρχησαν στο πρόσωπό της. Κούνησε το κεφάλι της δύσπιστα, βλέποντας τον συνεργάτη της να εξαφανίζεται μέσα στο πλήθος. Θα του ζητούσε εξηγήσεις αύριο.
Σήκωσε το χέρι της για να έρθει ο μπάρμαν κοντά της, ώστε να παραγγείλλει άλλο ένα πιο βαρύ ποτό.
Όταν εκείνος το άφησε μπροστά της, έσκυψε κοντά της. «Κερασμένο από το παιδί» της είπε με τα μάτια του πίσω από την πλάτης της εκείνη εντόπισε ξανά τον Ντέρεκ μέσα από τον καθρέφτη, να της χαρίζει άλλο ένα από τα υπέροχα χαμόγελά του.
Μια ανατριχίλα διέτρεξε την σπονδυλική της στήλη, μα αγνόησε αυτό το συναίσθημα. Αγκαλιάζοντας το ποτήρι με τα δάχτυλά της και στρέφοντας το κορμί της προς το μέρος του Ντέρεκ, που δεν έπαιρνε τα μάτια του από πάνω της, σήκωσε το ποτήρι της. «Ευχαριστώ. Στην υγειά σου» σχημάτισε με τα χείλη της.
Εκείνος κούνησε πλάγια το κεφάλι του, κλείνοντας τα μάτια του σιγά σιγά. Σήκωσε το δικό του ποτό. «Στη δική σου» είπε, εισπράττοντας ένα ψεύτικο χαμόγελο από εκείνη, κάτι που του προξένησε γέλιο.
Η Μαίρη γύρισε μπροστά της αγνοώντας τις ματιές που τις έριχνε ο Ντέρεκ επιδεικτικά. Κοίταξε το ρολόι της, ανακαλύπτοντας με απογοήτευση πως η Κάρα έλειπε πάνω από μια ώρα. «Γαμώτο Κάρα. Που είσαι και με άφησες μόνη μου» ψέλλισε κατεβάζοντας και το δεύτερο ποτό της, που της προκάλεσε μια κάποια ζάλη.
«Γλεντάει» της απάντησε ο Ντέρεκ, μα δεν τον άκουσε ποτέ.
Χαλαρώνοντας η Μαίρη κουνούσε τους γυμνούς ώμους της υπό τον απαλό ήχο της μουσικής και η πλάτη της χόρευε στο ρυθμό.
Ο Ντέρεκ εξακολουθούσε να μαγεύεται από την κάθε της κίνηση. Εσκεμμένα κρατούσε σήμερα μια απόσταση, υποσχόμενος στον εαυτό του να κάνει αύριο το πρώτο του χτύπημα.