*Τα πνευματικά δικαιώματα της ιστορίας είναι επίσημα κατοχυρωμένα με τις νόμιμες διαδικασίες.
Πριν προλάβει να συνέλθει από την συνάντηση με τον Ρόραν, η Σελίν κλήθηκε να αντιμετωπίσει και τον Άιζακ.
Ο αρχηγός τη Σύναξης σχεδόν εισέβαλε μέσα στο σπίτι, με τον μαύρο μανδύα του να κυματίζει πίσω του σαν σημαία και το σαγόνι του τόσο σφιγμένο που τα δυο κορίτσια περίμεναν να ακούσουν δόντια να ραγίζουν.
Η Νάγια άφησε την Σελίν και σηκώθηκε από το πάτωμα, ισιώνοντας τις φούστες του φορέματος της. ''Ίσως δεν είναι η πιο κατάλληλη στιγμή για να...'' ξεκίνησε να λέει με την πιο ευγενική και γλυκιά φωνή που διέθετε, αλλά ένα αγριεμένο βλέμμα από τον Άιζακ την έκανε να σταματήσει απότομα.
''Πήγαινε μέσα'' την διέταξε, λες και δεν βρισκόντουσαν στο δικό της σπίτι.
Η κοκκινομάλλα συνοφρυώθηκε αλλά ο φόβος της για τον Άιζακ υπερτερούσε της ενόχλησης της. Έριξε ένα συμπονετικό βλέμμα στην φίλη της και βγήκε από το δωμάτιο αφήνοντας τους μόνους. Η Σελίν μπορούσε μονάχα να ελπίζει πως η Νάγια είχε δει την σιωπηλή ικεσία στο πρόσωπο της να μην αφήσει τον Έρικ να βγει από την κρεβατοκάμαρα.
Πήρε τον χρόνο της για να σηκωθεί, ποιος ο λόγος να βιαστεί άλλωστε; Ούτε έκανε κάποια κίνηση για να σκουπίσει τα πρησμένα μάτια της και να φανεί ευπαρουσίαστη. Κάτι τέτοιο δεν θα βοηθούσε να μετριάσει αυτό που ερχόταν.
''Το ήξερα πως ήσουν ανεύθυνη, αλλά αυτό...'' είπε ο Άιζακ, συγκρατώντας μετά βιας τον θυμό του. Και αυτό για τον Άιζακ, που ήταν η προσωποποίηση του αυτοέλεγχου, έλεγε πολλά.
''Συγνώμη'' ήταν το μόνο που είπε, αλλά η φωνή της ήταν άδεια, χωρίς κανένα συναίσθημα. Ένιωθε κενή. Δεν ήθελε να τον απογοητεύσει και ήξερε πως αυτό που είχε κάνει ήταν πολύ βαρύ, αλλά τότε γιατί δεν ένιωθε ενοχές, ή μεταμέλεια, ή κάτι;
Ίσως υπήρχε ένα όριο στο πόσα μπορούσε να αντέξει και να διαχειριστεί κάποιος. Αν η απόρριψη του Ρόραν ήταν το δικό της; Αν είχε χάσει την ικανότητα της να νιώθει;
''Δεν με ενδιαφέρει η συγνώμη σου! Αρκετά ανέχτηκα τις ανοησίες σου. Έκανα υπομονή τόσα χρόνια, αλλά πλέον έχεις ξεπεράσει κάθε όριο! Θα παντρευτείς τον Ρόραν, θα μάθεις πως να φέρεσαι, και δεν θα δημιουργήσεις πρόβλημα ποτέ ξανά''
''Όχι!'' του φώναξε και ολόκληρο το σπίτι τραντάχτηκε. ''Δεν θα παντρευτώ!''
Τα μάτια του Άιζακ άνοιξαν διάπλατα για μια στιγμή και εστίασαν πάνω της, σαν να έβλεπε ένα άγριο ζώο και προσπαθούσε να υπολογίσει αν είχε περιθώρια να πλησιάσει περισσότερο ή αν αποτελούσε μια πιθανή απειλή.
''Αχάριστη'' Ο τόνος του ήταν σκληρός και γεμάτος κατηγορία. ''Έφερες έναν Κηνηγό στο χωρίο μας. Έχεις χάσει το μυαλό σου; Έτσι ξεπληρώνεις τους ανθρώπους που σε φρόντισαν όλα αυτά τα χρόνια;'' Κάθε λέξη που έβγαινε από το στόμα του ήταν σαν χαστούκι για την νεαρή μάγισσα.
Ήταν εκτός εαυτού, και ως ένα σημείο ήταν δικαιολογημένος, αλλά είχε άδικο. Η Σελίν δεν θα έκανε ποτέ κάτι που θα τον έβαζε σε κίνδυνο εκείνον, τον Ρόραν, την Αλίρα, την Νάγια, την Σάλυ και την Ανν, την Αριάνα ή οποιονδήποτε άλλον από την Σύναξη. Δεν θα επέτρεπε να πάθει κακό η οικογένεια της, θα έμπαινε ανάμεσα σε αυτούς και σε ό,τι τους απειλούσε και θα το σκότωνε με τα ίδια της τα χέρια αν χρειαζόταν.
Ο θυμός που σιγόκαιγε μέσα της, πυροδοτημένος από τα λόγια του μεγαλύτερου μάγου, παραδόξως της προσέφερε κάποια ανακούφιση. Σήμαινε πως μπορούσε ακόμα να νιώσει.
''Σου έδωσα ένα σπίτι'' συνέχισε ο Άιζακ. ''Φαγητό, ρούχα, μόρφωση, θα σε πάντρευα με τον μοναχογιό μου...''
''Για να είναι ο Ρόραν ευτυχισμένος, όχι εγώ!'' ξέσπασε, διακόπτοντας τον. Οι εποχές που χαμήλωνε το βλέμμα της και απλά άκουγε σιωπηλή είχαν περάσει. ''Ρώτησες ποτέ τι ήθελα εγώ; Ξέρω τι έχεις κάνει για ΄μένα, αλλά αυτό δεν σου δίνει το δικαίωμα να ορίζεις την ζωή μου!''
Πλέον ήξερε πως ήταν να της στερούν την ελευθερία και δεν σκόπευε να επιτρέψει σε κανέναν να της το κάνει ξανά αυτό, είτε κυριολεκτικά, είτε με έμμεσο τρόπο όπως προσπαθούσε να κάνει ο Άιζακ και το Συμβούλιο, για τον όποιο λόγο κι αν ένιωθαν την ανάγκη να το κάνουν. Το κοριτσάκι που μπορούσαν να ελέγξουν είχε χαθεί. Δεν ήθελε να τον βγάλει από την ζωή της, στο κάτω-κάτω παρά τα προβλήματα τους ήταν οικογένεια, αλλά αν δεν συμφωνούσε να μείνει με τους δικούς της όρους θα το έκανε. Και αν αυτή η έξοδος ήταν να γίνει με μια επιεική σύγκρουση, ας ήταν.
Εκείνη αποφάσιζε για τον εαυτό της και μόνο εκείνη.
Το πρόσωπο του Άιζακ άλλαξε, σαν να είχε συμβεί κάτι που απευχόταν, αλλά ταυτόχρονα το περίμενε κιόλας να συμβεί. ''Έφερες έναν δολοφόνο στην πόρτα μας και αντί να μετανοήσεις για το λάθος σου το υπερασπίζεσαι. Τελικά αποδείχθηκε πως έκανα μεγάλο λάθος για 'σένα. Κρίμα''
Σταύρωσε τα χέρια της μπροστά στο στήθος της. ''Τελείωσες; Δεν έχεις κανένα δικαίωμα να με κατηγορείς με αυτόν τον τρόπο ενώ δεν ξέρεις όλη την ιστορία''
''Ξέρω αρκετά'' απάντησε διφορούμενα. ''Αλλά να ξέρεις πως εσύ θα είσαι υπεύθυνη για ότι συμβεί από 'δω και πέρα, όχι εγώ''
''Νομίζω πως ήρθε η ώρα να φύγεις'' Ο τόνος της δεν άφηνε περιθώρια για αντιρρήσεις, ακόμα και από τον αρχηγό μιας ολόκληρης Σύναξης. Είχε βαρεθεί να τον ακούει και δεν θα ανεχόταν άλλο τις κατηγορίες του. Τον παρακολούθησε να πηγαίνει προς την πόρτα και να βγαίνει από το σπίτι, ενώ αναρωτιόταν πόσο χειρότερη μπορούσε να γίνει αυτή η μέρα.
Πήρε μια βαθιά ανάσα για να ηρεμίσει τα νεύρα της. ''Μπορείτε να βγείτε τώρα''
Η πόρτα της κρεβατοκάμαρας άνοιξε και το κόκκινο κεφάλι της Νάγιας ξεπρόβαλλε από μέσα. ''Δεν νομίζω να έχω ξανακούσει κανέναν να μιλάει έτσι στον Άιζακ'' σχολίασε με ενθουσιασμό αλλά σοβάρεψε μόλις αντίκρισε την έκφραση της άλλης κοπέλας. ''Αυτό σημαίνει πως δεν μπορείς να γυρίσεις στο σπίτι σου;''
''Δεν νομίζω πως έχω αυτή την επιλογή πια'' Χαμογέλασε σφιγμένα. ''Δεν είναι και τόσο άσχημα τα πράγματα''
Στην πραγματικότητα είχε επιλογές. Μπορούσε να μείνει με την Νάγια μέχρι να επιστρέψουν οι γονείς της, και μετά να πάει στην Αλίρα που σίγουρα δεν θα την άφηνε στον δρόμο. Ή θα μπορούσε να πάει στην Αλθία και να γίνει μαθητευόμενη θεραπεύτρια. Αυτά που είχε κάνει θα προκαλούσαν αντιδράσεις από πολλούς, αλλά υπήρχαν κι άλλοι που θα άνοιγαν τα σπίτια τους στην νεαρή μάγισσα. Η Σύναξη φρόντιζε τους δικούς της.
Ένα μικρό, σκοτεινό κομμάτι του μυαλού της ψιθύριζε πως το Συμβούλιο θα μπορούσε να στήσει την επιλογή για τις Θυσίες -υπήρχαν φήμες πως είχε ξενίσαμε στο παρελθόν- και να στείλουν εκείνη στα βαθύτερα σημεία του δάσους. Αφού πλέον ήταν ξεκάθαρο πως δεν μπορούσαν να την ελέγξουν ίσως αποφάσιζαν πως η προτιμότερη επιλογή ήταν να την ξεφορτωθούν.
Μπορούσαν να έρθουν και να προσπαθήσουν αν ήθελαν.
''Έλα να καθίσεις'' είπε στον Έρικ, θέλοντας να στρέψει την προσοχή κάπου αλλού. ''Πρέπει να φτιάξουμε το χέρι σου. Νάγια, μπορείς να φέρεις μερικούς επιδέσμους;''
Η κοκκινομάλλα στριφογύρισε ειρωνικά τα μάτια της και μουρμούρισε κάτι ακατάληπτο, αλλά έκανε αυτό που της είπε.
Η Σελίν τράβηξε μια καρέκλα και έκανε νόημα στον Έρικ να καθίσει. Το αγόρι υπάκουσε.
Προσπάθησε να κατεβάσει το ύφασμα του πουκαμίσου του αρκετά ώστε να μπορέσει να φροντίσει σωστά το τραύμα, αλλά ο ώμος του είχε πρηστεί αρκετά τις τελευταίες ώρες εμποδίζοντας το έργο της. ''Ξέρεις κάτι...'' είπε, εγκαταλείποντας την προσπάθεια. ''Δεν μπορώ να δουλέψω έτσι. Βγάλε το πουκάμισο σου''
''Περίεργο, μια κοπέλα μου είχε πει αυτά ακριβώς τα λόγια στην γιορτή''
''Να είσαι σίγουρος πως δεν εννοούμε το ίδιο πράγμα'' αντεγύρησε. ''Βγάλ' το''
Με αργές κινήσεις, αφού δεν μπορούσε να χρησιμοποιήσει και τα δυο του χέρια, έβγαλε το γιλέκο του, αλλά κάθε φορά που πήγαινε να βγάλει το πουκάμισο του ο πληγωμένος ώμος του κουνιόταν στέλνοντας του σουβλιές πόνου που τον έκαναν να μορφάζει.
''Άσε με να σε βοηθήσω'' του είπε η Σελίν, και έπιασε την άκρη του πουκαμίσου του, τραβώντας το προσεχτικά πάνω από το κεφάλι του.
Ναι, ίσως να μην ήταν και η πιο έξυπνη ιδέα που είχε.
Η νεαρή μάγισσα ένιωσε την ανάγκη να αποστρέψει το βλέμμα της από τον γυμνό κορμό του αλλά δεν ήθελε να καταλάβει την αμηχανία της. Είχε δει τον Ρόραν να αλλάζει αμέτρητες φορές αλλά η ψιλή, λιγνή φιγούρα του ήταν πολύ διαφορετική από τις φαρδιές πλάτες του Έρικ και...
Σταμάτα, διέταξε τον εαυτό της.
''Ήσουν τόσο πρόθυμος να γδυθείς και για την άλλη κοπέλα;''
''Όχι'' αποκρίθηκε απλά, αφήνοντας το πουκάμισο του πάνω στο τραπέζι. ''Επειδή το ίδιο βράδυ γνώρισα και μια άλλη γυναίκα που μου απέσπασε την προσοχή και δεν μου άφησε μυαλό για τίποτα άλλο. Δε βαριέσαι...''
Πίεσε τα δάχτυλα της πάνω στο ευαίσθητο, μελανιασμένο δέρμα και το αγόρι δάγκωσε τα χείλη του για να πλήξει ένα μικρό πονεμένο επιφώνημα. ''Μπορώ να διώξω τον πόνο και να μειώσω το πρήξιμο αν με αφήσεις, αλλά και πάλι ο ώμος θα πρέπει να δεθεί και να μείνει ακίνητος για μερικές μέρες''
Δεν της απάντησε αλλά ούτε και διαμαρτυρήθηκε οπότε η μάγισσα άρχισε να δουλεύει σιγομουρμουρίζοντας τα ξόρκια της. Θα επουλωνόταν εύκολα. Η Αλθία της έλεγε πάντα πως ήταν καλή στα ξόρκια ίασης.
Είχε σχεδόν τελειώσει όταν χωρίς προειδοποίηση ο Έρικ έπιασε το χέρι της.
''Τι κάνεις;'' τον ρώτησε ξαφνιασμένη. Αν είχε αποφασίσει πως τελικά δεν ήθελε την βοήθεια μιας μάγισσας τότε ήταν λιγάκι αργά.
''Γιατί δεν μπορώ να σταματήσω να σε σκέφτομαι;'' Η ερώτηση του την ξάφνιασε τόσο που η κοπέλα έμεινε ακίνητη σαν άγαλμα. Τι; Σίγουρα είχε παρακούσει. ''Ακόμα κι όταν ήμουν γεμάτος οργή και χωρίς να το συνεισηποποιω είχα αρχίσει να αμφισβητώ τα πάντα το μυαλό μου γύριζε σε εσένα, ξανά και ξανά, κι ας ήξερα ότι ήταν λάθος'' Το βλέμμα του συνάντησε το δικό της και έμεινε εκεί, σαν να προσπαθούσε να βρει την απάντηση στο βάθος των ματιών της. ''Γιατί δεν μπορώ να σε διώξω από τις σκέψεις μου;''
Ήθελε να του πει πως αν έβρισκε την απάντηση να την έλεγε και σε εκείνη, αλλά ήταν λες και ξαφνικά είχε ξεχάσει πως να σχηματίζει λέξεις. Μπορεί να την βοηθούσε να βρει μια λογική εξήγησε και για τη δική της συμπεριφορά. Θα έπρεπε να μισεί αυτό το αγόρι με όλη της την ψυχή, αντ' αυτού καθόταν και φρόντιζε τον τραυματισμένο ώμο του.
Ίσως η φυλακή την είχε κάνει να τρελαθεί.
Ο Έρικ απέστρεψε το βλέμμα του σπάζοντας την οπτική επαφή μεταξύ τους, έχοντας καταλάβει πως αποκάλυψε πολλά. ''Ο άντρας που μόλις έφυγε-''
''Με υιοθέτησε όταν ήμουν νεογέννητο'' του εξήγησε γρήγορα πριν προλάβει να ολοκληρώσει την ερώτηση του, που σίγουρα θα προκαλούσε περισσότερη αμηχανία απ' όση πλανιόταν ήδη ανάμεσα τους.
''Υιοθέτησε'' επανέλαβε το αγόρι σαν να δοκίμαζε την λέξη. ''Αυτό εξηγεί πολλά'' Έκανε μια μικρή παύση πριν μιλήσει ξανά. ''Λυπάμαι που δεν μπορείς να γυρίσεις στο σπίτι σου''
''Εγώ όχι'' απάντησε χωρίς να διστάσει, χωρίς καν να αφιερώσει χρόνο για να σκεφτεί τι έλεγε πριν ξεστομίσει τις λέξεις. Ήταν αλήθεια. Φυσικά ήταν στεναχωρημένη με αυτή την κατάσταση, αλλά ταυτόχρονα ένιωθε μια περίεργη αίσθηση ελευθερίας, σαν να είχε κόψει ένα σχοινί που την κρατούσε πίσω και την εμπόδιζε να ανοίξει τα φτερά της.
Αλλά δεν σκόπευε να παραιτηθεί τόσο εύκολα από τον Ρόραν. Το ήξερε καλά, πρώτα γινόταν απόμακρος, ακολουθούσε ένα ξέσπασμα που μπορεί να ερχόταν μετά από λίγες ώρες ή ακόμα και βδομάδες, αλλά όταν ερχόταν συνήθως ήταν μεγάλο, και αφότου το είχε βγάλει από μέσα του όλα επέστρεφαν στους φυσιολογικούς τους ρυθμούς. Αυτό ακριβώς σκόπευε να κάνει η Σελίν: Θα του έδινε χρόνο και χώρο για να ηρεμίσει και μετά θα πήγαινε να τον βρει για να τα ξεκαθαρίσουν όλα.
''Αν ήμουν στη θέση σου θα ανησυχούσα περισσότερο για τον εαυτό μου'' του είπε, τελειώνοντας με τον ώμο του. ''Τι σκοπεύεις να κάνεις;''
''Δεν ξέρω. Ποτέ δεν φαντάστηκα την ζωή μου μακριά από το χωριό μου, αλλά υπάρχουν κι άλλα μέρη, μακριά από αυτό και το δάσος. Μπορώ να πάω σε ένα από αυτά. Ή σε όλα''
''Αυτό είναι ένα καλό σχέδιο'' συμφώνησε η κοπέλα. Γιατί να μην το εφαρμόσει και η ίδια; Γιατί η ζωή της έπρεπε να περιστρέφεται γύρω από την Σύναξη. Εξάλλου, σύντομα τα πράγματα θα γινόντουσαν άσχημα με τις Θυσίες και με όλα. Θα μπορούσε να ταξιδέψει όπως ονειρευόταν πάντα, και αν νοσταλγούσε τους δικούς της και τους φίλους της τι την εμπόδιζε να επιστρέψει και να τους επισκεφτεί;
''Χαμογελάς'' παρατήρησε ο Έρικ.
''Απλά σκεφτόμουν να ακολουθήσω κι εγώ το σχέδιο σου'' αποκρίθηκε, προσπαθώντας να πάρει μια σοβαρή έκφραση αλλά ένα μικρό, αχνό χαμόγελο ακόμα τρεμόπαιζε στις γωνίες των χειλιών της. ''Από μικρή ήθελα να ταξιδέψω''
''Μόνη;''
Έκανε πως το σκέφτεται. ''Λοιπόν, είμαστε και οι δυο διωγμένοι από τα σπίτια μας, εξόριστοι από τους ανθρώπους μας, χωρίς ξεκάθαρα σχέδια και πορεία. Έχουμε τόσα κοινά! Ίσως θα έπρεπε να γίνουμε και συνταξιδιώτες'' αστειεύτηκε, αλλά ένα μικρό κομμάτι του εαυτού της παρέμενε σοβαρό.
Ο Έρικ γέλασε σιγανά. ''Μια χαρά τα κατάφερα με στο δάσος, έτσι δεν είναι;''
''Ναι'' συμφώνησε. ''Αν εξαιρέσεις ότι χωρίς εμένα θα είχες γίνει τροφή για τα φυτά''
''Αυτό έγινε μόνο μια φορά!''
Η Νάγια ξερόβηξε για να τραβήξει την προσοχή τους και οι δυο νέοι σταμάτησαν απότομα. ''Διακόπτω κάτι;'' Η αποδοκιμασία ήταν κάτι παραπάνω από εμφανής στο πρόσωπο και την φωνή της. Μπήκε στο σαλόνι και άφησε το καθαρούς, λευκούς επιδέσμους που κρατούσε πάνω στο τραπέζι, πριν στραφεί προς την φίλη της. ''Μπορώ να σου μιλήσω λίγο στην κουζίνα;'' της είπε, κάνοντας τα πάντα για να κρατήσει τα μάτια της μακριά από το ημίγυμνο αγόρι που καθόταν στην τραπεζαρία της.
''Θα γυρίσουμε αμέσως'' του είπε η Σελίν και ακολούθησε την μικροκαμωμένη κοκκινομάλλα στην κουζίνα όπου μια τσαγιέρα σφύριζε πάνω στην σιδερένια σόμπα.
''Έχεις τρελαθεί;'' απαίτησε να μάθει η Νάγια, κρατώντας την φωνή της χαμηλή για να μην τις ακούσει ο Έρικ. ''Γελάς μαζί του; Σοβαρά;''
Η Σελίν την κοίταξε ενοχλημένη και σταύρωσε τα χέρια της μπροστά στο στήθος της. ''Από πότε είναι κακό να γελάς;'' Μετά από όσα είχε περάσει δικαιούνταν περισσότερο από τον καθένα να χαλαρώσει λίγο. Εντάξει, όφειλε να παραδεχθεί ότι ο Έρικ ίσως να μην ήταν το πιο κατάλληλο άτομο για να το κάνει, δεδομένου των συνθηκών, αλλά δεν έκαναν κάτι κακό.
''Ο τρόπος που τον κοιτάζεις είναι κακός. Με κάνει να ανησυχώ, Σελίν. Ποτέ δεν σε είδα να κοιτάζεις έτσι τον Ρόραν. Τι τρέχει με εσένα και αυτόν τον άνθρωπο;''
Η Σελίν ξεφύσηξε.
Μακάρι να ήξερε την απάντηση σε αυτή την ερώτηση.