Tinkerbell has always been there for Peter.
And Peter ?
He chose Wendy.
ถ้าหากขอพรได้หนึ่งข้อคุณอยากจะขออะไร?
แก้วแหวน?
เงินทอง?
ชื่อเสียง?
อำนาจ?
แต่สำหรับผม... ขอแค่ให้เขากลับมาที่เนเวอร์แลนด์อีกสักครั้งก็พอ
'เด็กหลงทาง' คือคำที่ใช้เรียกเด็กที่ตกจากรถเข็นเวลาที่พี่เลี้ยงไม่สนใจ และพวกเขาคงจะหนาวตายอยู่ตรงนั้นถ้าไม่ได้รับความช่วยเหลือจากเด็กที่ชื่อ 'ทอม ฮอลแลนด์' คนที่ตั้งตนขึ้นเป็นหัวหน้ากลุ่มเด็กหลงทาง เจ้าแห่งเนเวอร์แลนด์ โดยมีภูตประจำตัวอย่าง 'แฮริสัน ออสเตอร์ฟิลด์' คอยให้ความช่วยเหลือ
จะเรียกว่าให้ความช่วยเหลือก็คงจะพูดได้ไม่เต็มปาก ในเมื่อทุกคนต่างลงความเห็นอย่างพร้อมเพรียงโดยไมได้นัดหมายว่าหน้าที่หลักของแฮริสันคือดูแลจอมป่วนทอม ฮอลแลนด์เสียมากกว่า
อย่างที่รู้กันดีว่าในเนเวอร์แลนด์ เด็กทุกคนจะไม่มีวันโต และการเล่นสนุกตั้งแต่พระอาทิตย์ขึ้นจนพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าเป็นประจำทำให้ทอมเองหลงลืมที่จะนับวันนับคืนไปโดยไม่รู้ตัว หลงลืมทุกสิ่งอย่างว่าตนเป็นใคร มาจากที่ไหน และอายุเท่าไหร่ สิ่งเดียวที่จดจำได้เกี่ยวกับตนเองคือชื่อเรียกขานเพียงเท่านั้น
แต่ทอมก็ไม่ได้สนใจเรื่องในอดีตสักเท่าไหร่ ในเมื่อทุกวันนี้เขามีความสุขดีกับเด็กหลงทาง มีแฮซอยู่ข้างๆตลอดเวลาถึงแม้ในบางทีจะจู้จี้ขี้บ่นจนน่ารำคาญนิดๆก็เถอะ
ทอมเล่าเรื่องทุกอย่างให้แฮซฟังอยู่เสมอ
และแฮซเองก็ไม่มีความลับอะไรที่ต้องปิดบังทอม
ไม่สิ...
อันที่จริงแล้วเขามีความลับอยู่ข้อหนึ่งที่ไม่เคยบอกกับใครเลยต่างหาก
คือแฮซแอบหลงรักทอม
รัก ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบกับเจ้าเด็กน้อยที่นอนสลบอยู่ในตรอกมืดๆท่ามกลางพายุหิมะอันหนาวเหน็บ
รัก เพียงแค่ได้สัมผัสผิวกายอ่อนนุ่มนั่น หัวใจของภูตในดินแดนอันไกลโพ้นอย่างเขาก็พลันสั่นไหว
รัก ตั้งแต่อีกฝ่ายยังคงไม่ได้สติอยู่ในอ้อมแขน
แน่นอนว่าแฮซย่อมทนได้ที่จะเห็นร่างบอบบางนอนให้หิมะกัดผิวกายจนค่อยๆตายลงไปอย่างช้าๆในตรอกมืดๆนั่น จึงได้พาตัวเด็กน้อยมายังเนเวอร์แลนด์ เฝ้าดูแล ทะนุถนอมจนกว่าร่างน้อยจะลืมตาตื่นขึ้นมา
เชื่อไหมว่าเพียงเสี้ยววินาทีที่ได้มองเข้าไปยังนัยน์ตาสีน้ำตาลลเข้มเป็นครั้งแรก หัวใจของภูตินามแฮริสันก็พลันโบยบินไปอยู่ในกำมือของมนุษย์ตัวน้อยเสียแล้ว
และยิ่งตกหลุมรักอย่างไม่มีเหตุผลมากไปกว่าเดิมเสียอีกเมื่อได้ยินเสียงหวานๆเพรียกหา
"แฮริสันน"
แม้ว่ายิ่งนานวันคำสรรพนามจะเริ่มเปลี่ยนไปตามกาลเวลาก็ตามที
"แฮริสัน"
"แฮซ"
"ไอ้บ้าแฮซ!"
แต่กาลเวลาไม่เคยทำให้ความรู้สึกที่เขามีต่อมนุษย์ที่ชื่อทอม ฮอลแลนด์ลดน้อยลง
มีแต่จะรู้สึกรัก และเอ็นดูมากขึ้นอยู่ทุกวัน
เพียงแต่เขาไม่เคยพูดออกไป
สักครั้งก็ไม่เคย
ได้แต่เก็บซ่อนความรักอันมากล้นเอาไว้ใต้ใบหน้าและคำพูดกวนประสาทอีกฝ่าย
แม้จะรู้สึกอึดอัดใจอยู่บ้าง
แต่แฮริสันก็เข้าใจดีว่าทอมเป็นเด็ก ไม่มีวันที่จะเข้าใจความรู้สึกรักได้อย่างเขา
แต่ก็ไม่เป็นไร
ทอมจะไม่รับรู้ความรักของเขาก็ไม่เป็นไร
ขอเพียงพื้นที่ข้างกายทอม ฮอลแลนด์ให้เขาได้ยืนอยู่ตรงนั้นก็พอ
ทุกอย่างควรจะดำเนินไปอย่างนั้นตลอดกาล
ถ้าไม่ใช่เพราะเจ้าคนแปลกหน้าที่บุกรุกเข้ามาถึงใจกลางดินแดนเนเวอร์แลนด์คนนั้น
คนที่ชื่อว่า 'ไรอัน เรย์โนลด์'
ไม่มีใครรู้ว่ามนุษย์คนนี้หลงมิติเข้ามาถึงเนเวอร์แลนด์ได้อย่างไร
แต่ทอมก็ให้ความสงสัยแก่ชายแปลกหน้าเป็นพิเศษ
โดยที่ไม่จะรับรู้ถึงสายตาอันเจ็บปวดจากใครอีกคน
คนที่อยู่เคียงข้างกายมาตลอด
คนที่เฝ้าดูแล
คนที่คอยทะนุถนอมยิ่งกว่าสิ่งใด
จากความสนใจ ก็เริ่มแปรเปลี่ยนเป็นอย่างอื่น
ความรู้สึกที่ทอมเองก็ไม่เข้าใจว่ามันคืออะไร
รู้แค่เพียงว่าตัวเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน
แต่กลับ... รู้สึกแบบนี้กับชายแปลกหน้าเพียงคนเดียว
เป็นครั้งแรกที่หัวใจของทอมเต้นระรัว
ไม่หลงเหลือซึ่งคราบเด็กซน
เหลือแค่เพียงเด็กชายผู้มีใบหน้าหวานจัด
พวงแก้มแดงปลั่ง
เรือนร่างบอบบางที่สวมใส่ชุดสีขาวสะอาด
ภายใต้แสงจันทร์ในราตรีนั้นปรากฏงานเต้นรำของเหล่านางฟ้าตัวน้อยๆ
แสงไฟระยิบระยับไปทั่วผืนป่า
เสียงดนตรีไพเราะที่ไม่มีผู้บรรเลง
ทอมได้สอนให้ผู้มาเยือนเต้นรำท่ามกลางผืนป่าอย่างเช่นชาวเนเวอร์แลนด์
และเพื่อเป็นการตอบแทน ไรอันเองก็ได้สอนบางสิ่งให้กับทอม
บางสิ่งที่มนุษย์เรียกกันว่า.... จุมพิต
Oh dear Peter , I wonder if you ever know
If you ever know
That you have crushed Tinkerbell's heart.
โอ้ปีเตอร์ที่รัก ฉันสงสัยว่าเธอจะเคยรู้บ้างไหม
จะเคยรู้บ้างไหม
ว่าเธอได้บดขยี้หัวใจของทิงเกอร์เบลลงไปกับมือ
แค่ได้เห็นริมฝีปากของพวกเขาทั้งคู่แตะกัน แฮริสันก็ไม่อาจที่จะยืนมองต่อไปได้อีก
แผ่นหลังกว้างเลือกที่จะหันหลังให้กับทั้งสองและโบยบินหนีไปในความมืด
ทุกครั้งที่เขาพาร่างกายตัวเองออกไปไกล
หัวใจเสมือนมีมีดนับร้อยนับพันกรีดลึกอยู่ภายใน
เจ็บปวด
ทว่าไม่มีหยาดน้ำตาให้ไหล
สุดท้ายแล้วภูติที่แสนดีอย่างเขาก็เป็นได้แค่... ภูติที่แสนดี
ไม่ได้เป็นคนที่ทอมเลือกที่จะมอบหัวใจให้อย่างเช่นไรอัน
ไม่ได้เป็นคนที่จะมีสิทธิ์ได้สัมผัสร่างเล็กนั่นอย่างที่ไรอันทำ
And yes... Finally Tinkerbell's duty all done
When Peter meet his Wendy
และใช่... ในที่สุดหน้าที่ของทิงเกอร์เบลก็จบลงเพียงเท่านี้
เมื่อปีเตอร์ได้เจอกับเวนดี้ของเขา
หลายราตรีผ่านพ้นไปกับสุราที่ดื่มเพื่อย้อมใจ
แฮซไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ที่ไหน หรือนอนกอดดอกไม้สุรามากี่คืนแล้ว
ยิ่งนานวันแสงสว่างที่เคยเรืองรองของภูติหนุ่มก็ค่อยๆหม่นแสงลง
ในเมื่อไร้ซึ่งหัวใจ
จะให้แฮริสันเปล่งประกายอย่างเช่นเคยได้อย่างไร?
จนกระทั่งมีเด็กหลงทางบังเอิญมาพบเขาเข้านั่นแหละ แฮริสันที่เมามายอยู่ถึงจะพึ่งได้สติ
"ทอมไปแล้ว"
ไปแล้ว?
ไปไหน?
ไม่จริงใช่ไหม?
ไหนเคยสัญญาว่าจะอยู่ด้วยกันไปตลลอดไงทอม
'สัญญากับฉันนะว่าเราจะอยู่ที่นี่ด้วยกันตลอดไป'
'อื้อ! ฉันสัญญา'
ด้วยความเร่งรีบ แฮริสันรีบขยับปีกโบยบินขึ้นไปยังท้องฟ้า หมายใจว่าจะไปตามเอาร่างเล็กที่ตนเฝ้าแอบรักมาเนิ่นนานกลับมายังเนเวอร์แลนด์
แต่เขาไม่ทันได้ระวัง
เหล่าโจรสลัดที่อยู่อีกฟากหนึ่งของเกาะได้ยิงปืนใหญ่ขึ้นฟ้าพอดี
ปีกของภูติหนุ่มขาดร่วงจนไม่อาจทะยานขึ้นสูงได้ดั่งใจอีกต่อไป
ร่างของแฮริสันร่วงหล่นจากท้องนภา และหล่นลงไปในผืนน้ำเย็นเฉียบ
สุกท้ายแล้วทิงเกอร์เบลก็ไม่อาจไปตามปีเตอร์กลับมายังเนเวอร์แลนด์
เช่นเดียวกับทอม ที่ได้จากดินแดนไม่มีวันโตแห่งนี้ไปแล้ว
ตลอดกาล.
END.
____________________________________________________________________________________________
แม่ยกเรือแฮริสันทอมอย่าพึ่งโจมตีเราได้โปรด ;___;
ลั่นอะไรก็ไม่รู้ค่ะชั่ววูบจริงๆเลยเห้อออ
พล็อตน่าเอาไปเขียนเป็นเรื่องยาวเนอ---- /โดนถีบ