Nagkulay-kamatis ang pisngi ni Kira habang sabay silang umaakyat ni Cadmium sa hagdan. Hawak nito ang kanyang kanang kamay. Sa kabila naman ay bitbit nito ang isang baso ng gatas na para kay Caia. Sa tagal nila sa kusina ay hindi na ito masyadong mainit.
Cadmium's unexpected confession was still fresh in her mind... the tight cuddle, his soft whisper, the sincerity behind his words and the fast beating of his heart that synchronized hers.
That very moment, Kira's doubt surfaced. She thought she's no longer into him. But then, Kira figured out she was just afraid to admit that her love for Cadmium was just too hard to forget. He hammered her walls so quickly. Without her pride, she would have surrendered her heart again. But no, she learned her lesson now.
Kagat-labi siyang sumulyap sa binata. "Cadmium, iyong kamay ko."
"Hmm?" Namungay ang mga mata nito. "Anong problema? Naaasiwa ka ba sa hawak ko? Dapat masanay ka na."
Napabuntong-hininga na lamang si Kira at hindi na muling nagsalita. Tuluyan na silang pumasok sa silid ni Caia. Nakatagilid na ito sa kama. Umawang ang labi ng bata nang dumapo ang tingin nito sa magkahawak nilang kamay.
"Kuya... Ate..." namamaos ang boses ni Caia nang magsalita. Nagpalipat-lipat ang tingin nito sa kanilang dalawa. "Why kayo nag-hoholding hands?"
Nag-uumapaw ang pinaghalong hiya at kilig sa kanyang puso. Pero agad iyong napalitan ng pagtataka nang marinig na tumunog ang cellphone sa loob ng kanyang bag. Tumikhim si Cadmium at marahan nitong pinisil ang kanyang kamay bago binitawan. Inalayan nito si Caia sa pag-upo sa kama at inabot ang baso ng gatas sa kapatid. Pinanood niya muna ang dalawa bago kinuha ang kanyang cellphone. Nakita niyang si Xyrina lang pala ang nag-text, nagtatanong kung nasaan siya.
"You look happy na, kuya," komento ni Caia bago sumimsim ng gatas. "Your face is not parang pang-halloween na. Is it because of Ate Kira?"
Hindi niya narinig na sumagot si Cadmium ngunit naramdaman niya bigla ang presensiya nito sa kanyang tabi. Napasinghap si Kira nang hapitin ng binata ang baywang niya at binigyan siya ng isang banayad na halik. Marahas niyang naitulak si Cadmium nang marinig ang impit na tili ng kapatid nito.
"My gosh..." bulalas ni Kira at napahawak sa kanyang labi. "May bata sa harapan natin!"
"Ano ngayon?" Ngumisi si Cadmium. "My sister would understand. She knows that I love you."
That's it! Cadmium's unexpected actions were too much to take. Kira could no longer contain the tingles creeping in. He was a trigger, and Cadmium seemed to know his effect on her. He was just looking at her in amusement as his lips curved into a playful smile.
"You're blushing," pabulong nitong komento. "Kinikilig ka?"
"No!" malakas niyang singhal upang pagtakpan ang totoong nararamdaman. "Of course not! Hindi ako kinikilig."
Napairap siya nang magkasabay na tumawa ang magkapatid. Mahina lang ang halakhak ni Caia at umuubo pa ito.
"Defensive si ate," panunukso pa ni Caia.
"You two..." She pointed and muttered, "Bahala muna kayo dito. Bibili lang ako ng lunch natin."
Nangunot ang noo ni Cadmium. "Bakit kailangan mo pang bumili? I can cook for us."
"Sopas na lang ang lutuin mo para kay Caia. Ako na ang bibili para sa lunch natin. May malapit na Jollibee lang naman dito, 'di ba?"
"Ate Kira..." Bumahing si Caia. "Gusto ko ng fries at spaghetti."
Nilingon niya ang bata at nginitian. "Sure. Marami ang bibilhin ko para gumaling ka kaagad."
Isang mabilis na sulyap ang ginawad niya kay Cadmium bago tuluyang lumabas ng kwarto. Napakagat-labi siya nang marinig ang yapak at sipol ng binata sa kanyang likuran. Akala'y sinusundan siya nito ngunit biglang lumiko ang binata sa kusina. Nakahinga siya nang maluwag.
Sumalubong kay Kira ang mainit na tirik ng araw nang makalabas siya sa bahay. Bahagya niyang tinakpan ang kanyang noo gamit ang sariling kamay habang pumapasok sa sariling kotse. Hindi siya nag-aksaya ng oras at pinaharurot na ang sasakyan patungo sa malapit na Jollibee.
Pabalik na siya sa bahay ni Cadmium nang maalala ang lahat ng nangyari kanina. His tight cuddles and sincerity. Kinilig siya, oo. Unti-unti na siyang naniniwala pero may natitira pang pagdududa sa kanya. Ang bilis lang kasi. Noong nakaraan lang ay galit pa ito, ngayon naman ay nagagawa na nitong maging sweet sa kanya.
Iwinaksi niya ang bagay na iyon sa kanyang isipan nang iparada ang kotse sa harap ng bahay ng binata. Lumabas siya sa sasakyan dala ang mga biniling pagkain. Sumalubong sa kanya sa pinto ang nakasimangot na mukha ni Cadmium. Nakahilig ito sa door frame at nakakrus ang kamay sa dibdib. Hindi ito gumalaw. Sa halip ay tinapunan siya nito ng malamig na tingin.
"Won't you offer a hand, Engr. Harris?" sarkastiko niyang tanong at bahagyang inangat ang bitbit.
"Why don't you call Heres for help?" madiin ang pagbigkas nito sa pangalang binanggit.
Magkasalubong ang kilay ni Cadmium nang may hinugot ito sa sariling bulsa. Napasinghap si Kira at biglang kinabahan nang makitang cellphone niya iyon. Litaw sa screen ang mensaheng galing kay Heres.
From: Heres
I have bought two tix. Monday, next week na ang flight, 1PM. Did you tell Tito already?
Napamura siya sa kanyang isipan dahil sa sariling katangahan. Kung bakit kasi nakalimutan niyang dalhin ang cellphone? Naiwan niya ito kanina sa bedside table, kasama ang gamot ni Caia. At sa kamalas-malasan, si Cadmium pa talaga ang nakabasa sa text ni Heres.
Marahas niyang hinablot ang kanyang cellphone sa kamay ni Cadmium. "Bakit mo ba pinapakialaman ang gamit ko?"
"Kung hindi ko pa pinakialam ang cellphone mo, hindi ko malalamang aalis ka!" Tumaas ang boses ni Cadmium at dinuro siya nito. "At ano? Sasama ka sa best friend mong gago, ha?!"
Kira was taken aback because of his sudden outburst. She suddenly lost her words. Frustration and disapppointment was written on his face. She could even hear his deep sigh. There was silence between them until Cadmium spoke again.
"May plano kang umalis..." Namungay ang mata nito. "Pero hindi mo man lang ipinaalam sa akin."
Huminga siya nang malalim at pilit na pinakalma ang sarili. Lakas-loob niyang sinagot ang binata.
"Kailangan ba? Hindi naman, 'di ba? Wala naman sa'yo kung aalis ako, e." Pumeke si Kira ng ngiti. "Why bother telling you, then?"
Pagkatapos iyong sambitin ay agad siyang naglakad papasok, nilagpasan ang binata. Nagtungo si Kira dining room at inilagay sa table ang nabiling pagkain. Kumuha siya ng malinis na pinggan. Sumunod si Cadmium sa kanya. Humalukipkip ito sa gilid ng nakabukas na pinto. Tahimik siya nitong pinagmasdan habang nilalapag niya ang dalawang plato at kubyertos sa mesa.
"Uhm... Tapos na bang kumain si Caia?" pagtatanong niya nang hindi tumitingin sa binata.
"Yeah," maikling sagot nito.
"Halika na, Cadmium. Kumain na tayo."
"Wala akong gana."
Marahas siyang napabuntong-hininga at hinarap ang binata.
"Come on, Cadmium. Kumain ka na." Napatingin siya sa orasan na nasa dingding. "It's past twelve."
"Fine," simpleng pagsang-ayon nito at naupo na sa upuan sa tapat ni Kira.
Hindi gumalaw si Cadmium kaya siya na mismo ang naglagay ng kanin sa plato nito. Binigyan niya rin ito ng dalawang chicken leg. Habang ginagawa niya iyon ay nakatitig lamang si Cadmium sa kanya. Nag-isang linya ang labi nito.
"Gusto kong ganito na lang palagi."
Nahinto si Kira sa paglagay ng kanin sa sariling plato. Kunot-noo niyang tinignan ang binata ngunit agad din itong nag-iwas ng tingin. Hindi nakaligtas sa kanyang mata ang pamumula ng tenga nito.
Marahan niyang binaba ang kutsara sa kanyang plato.
"What do you mean?"
Muling bumalik ang titig ni Cadmium sa mata ni Kira. "I want us to stay like this."
Dumaloy ang kuryente sa kanyang pisngi nang humaplos ang kamay ni Cadmium doon. "Iyong inaalagaan mo ako at pinaparamdam mo sa 'kin kung gaano mo ako kamahal. Hindi ako papayag na umalis ka. Ibabahay na kita. You can't leave me now that I'm planning to marry you."
Lalong lumakas ang tibok ng puso ni Kira kasabay ng pagkagat niya sa kanyang ibabang labi.
"Are you proposing indirectly?" Umiling si Kira, hindi makapaniwala sa kanyang narinig. "You can't be, right?"
"Why?" Nangunot ang noo ni Cadmium ngunit hindi niya makitaan ng galit ang mata nito, pagsusumamo lamang. "I told you... I love you. Am I not enough to make you stay?"
Damn that question. And curse him for igniting the hope in her heart. Kira's love is blooming again, covering the pain and hate in her system. If she could only scream and shout and unlove him.
"I'm asking you, Kira." Malamig ang boses ni Cadmium. "Am I not enough to make you stay?"