Υπάρχουν πολλοί τρόποι να αυτοκτονήσει κανείς.
Ειδικά όταν ζεις μια μίζερη ζωή όπου πας να φτιάξεις τοστ και καταλήγεις με σούπα τραχανά και το αγόρι σου αποφασίζει να τα φτιάξει με την μαμά σου γιατί "Εσύ είσαι πολύ μονότονη ρε παιδί μου".
Όταν συνειδητοποίησα πως ήμουν μια 25χρονη, άνεργη αλλά πτυχιούχος καθηγήτρια Ιστορίας χωρίς σύζυγο ή παιδιά, ήξερα πως έπρεπε να κάνω κάτι δραστικό.
Στην αρχή έψαξα για δουλειά αλλά όπως ήταν αναμενόμενο δεν ήταν εύκολο να διοριστώ. Με το πτυχίο μου στο χερι και χωρίς χρήματα για μεταπτυχιακό, γέμισα την γειτονιά με ανακοινώσεις πως είμαι διαθέσιμη για ιδιαίτερα.
Τζίφος.
Αφού δεν έβλεπα άσπρη μέρα στα επαγγελματικά μου, είπα να φτιάξω τα ερωτικά μου.
Μετά που η μαμά μου αρραβωνιάστηκε τον Γιώργο μου, σταμάτησα να βγαίνω ραντεβού με φίλους φίλων κι άρχισα να κάνω εγγραφή σε site γνωριμιών.
Μου πήρε 4 ραντεβού, ένα με άνεργο δικηγόρο, ένα με κλόουν, ένα με νεκροθάφτη κι ένα με ένα μαμάκια, μέχρι να αντιληφθώ την σοβαρότητα της κατάστασης: Δεν θα βρω άντρα ποτέ.
Εκτός κι αν μετράνε οι πρωταγωνιστές των σειρών που βλέπω.
Τελείωσε.
Δεν πάει άλλο, είμαι σπατάλη οξυγόνου.
Θα αγοράσω εκατόν σακούλες πατατάκια, πενήντα λίτρα χυμό ανανά και θα βλέπω σειρές μέχρι να πεθάνω από πείνα ή δίψα ή καρδιακή προσβολή.
Εντάξει, το πορτοφόλι μου με σηκώνει μόνο για καμιά εικοσαριά σακούλες πατατάκια και το πολύ 5 χυμούς αλλά δεν θα με σταματήσει αυτό.
Τι ώρα είναι; Α! Είναι μόλις 12 το μεσημέρι.
Άρπαξα το κινητό μου και με κοίταξα στον καθρέφτη του δωματίου. Φόραγα μια τεράστια μπλούζα με το σύμβολο του Superman, ήταν τόσο παλιά που ίσα που φαινόταν. Τα καστανά μαλλιά μου ήταν πιασμένα σε ένα ακατάστατο κότσο και ίσα που φαινόταν πως φοράω σορτσάκι κάτω απ' την μπλούζα.
Δεν βαριέσαι;
Ο ταμείας της υπεραγοράς θα είναι ο τελευταίος άνθρωπος που θα μου μιλήσει πριν πεθάνω και δεν με ενδιαφέρει ιδιαίτερα το πως θα είμαι εμφανισιακά.
Βρήκα το πορτοφόλι μου και βγήκα έξω. Άφησα ένα ρέψιμο να βγει από το στόμα μου και κάθισα στο ποδήλατο μου.
Είδες; Αν η ζωή μου είχε νόημα θα είχα αμάξι, όχι ποδήλατο.
Ένας ακόμα λόγος να πεθάνω.
Άρχισα να προσπερνάω κτίρια χωρίς να δίνω σημασία στον κόσμο που με κοιτούσε περίεργα.
Τι; Επειδή μοιάζω με άστεγη σε ποδήλατο;
Που να δείτε την πανηγυρική μου έξοδο απ' αυτή την ζωή γατάκια!
Με το που έφτασα έξω από την υπεραγορά κόντεψα να χτυπήσω ένα από τα σταθμευμένα αμάξια. Ντάξει, υποθέτω όμως πως και να έκανα κάποια ζημιά, δεν θα ήταν μεγάλο το κόστος αποζημίωσης.
Πολύ απλά επειδή δεν θα ήμουν εδώ να το πληρώσω. Μουαχαχα.
Μπήκα μέσα και σκούπισα με τρόπο τα γυαλιά μου που είχαν θαμπώσει. Άρπαξα ένα από τα καλαθάκια και άρχισα να περπατάω μέχρι τον διάδρομο με τα δημητριακά.
"Χμμμ" έκανα κοιτώντας τις επιλογές μου.
Αν αγοράσω μόνο απ' αυτά με το τυρί, θα πάω πιο γρήγορα να συναντήσω την συγχωρεμένη την γιαγιά μου;
Άρχισα να γεμίζω το καλάθι με διάφορες γεύσεις αλλά επικρατούσε το τυρί.
"Με το μαλακό κορίτσι μου, δεν κάνουν καλό τα πατατάκια" άκουσα μια φωνή.
Γύρισα πίσω και αντίκρυσα μια συμπαθητική γριούλα. Της χαμογέλασα θερμά.
"Ε δεν θα πεθάνω κιόλας!" απάντησα γελώντας.
"Χτύπα ξύλο κορίτσι μου" απάντησε κουνώντας το κεφάλι δεξιά-αριστερά.
Αποχώρισε μουρμουρίζοντας κάτι. Εγώ επέστρεψα στα ψώνια μου.
Να μην πάρω και 2 με γεύση φέτα; Τα αγαπημένα μου είναι.
Γέλασα πνιχτά και αφού τα έριξα στο καλάθι, περπάτησα μέχρι τα ψυγεία που βρίσκονταν στην άλλη άκρη του κτιρίου.
Για να το παίξω επιλεκτική, είπα να αγοράσω 5 διαφορετικές γεύσεις.
"Ρόδι... Μήλο... Ανανά... Ανανά... Ανανά.."
Κοίταξα τα κουτιά που έβαλα στο καλάθι μου. Έβαλα 3 τα ίδια ε; Κρίμα.
Έβαλα το ρόδι και το μήλο πίσω και άρπαξα ενθουσιασμένη 2 ακόμα κουτιά χυμού ανανά. Αφού μ' αρέσει!
Στο ταμείο, ο άνδρας που σκάναρε τα πράγματα με κοίταξε απορημένος.
"Πάρτυ ε;" ρώτησε βάζοντας μερικά στην σακούλα.
"Ε ναι!" απάντησα γεμίζοντας κι εγώ μια σακούλα. "Κάλεσα την παρέα μου και θα φέρουν και τα αμόρε τους, καταλαβαίνεις.
Δύσκολο να έχεις φίλους την σήμερον ημέρα"
Χαμογέλασε τυπικά και συνέχισε να γεμίζει σακούλες.
Τι; Προδώθηκα ε;
Αφού πλήρωσα, περπάτησα μέχρι το ποδήλατο μου κρατώντας 6 σακούλες. Αν καταφέρω να φτάσω σπίτι χωρίς να συγκρουστώ με αμάξι ή να πέσω με τα μούτρα στην άσφαλτο, να μην με λένε Αλίκη!
*10 ώρες μετά*
"Τρέξε μαλάκα" αναφώνησα, καταβροχθίζοντας τα πατατάκια μου.
Νομίζω πως είναι η τρίτη φορά που βλέπω αυτό το επεισόδιο του Supernatural.
Αυτός ο μαλάκας που ήθελε να γίνει διάσημος μουσικός μπλουζ; Αυτός.
Δεν τρέχει αρκετά για να ξεφύγει απ' τα σκυλιά της κολάσεως που θέλουν να τον σκοτώσουν.
Τα πράγματα στο Supernatural έχουν ως εξής: Μπορείς να πας σε ένα σταυροδρόμι, να θάψεις ένα κουτί με κάτι πραγματάκια μέσα κι ένας δαίμονας θα εμφανιστεί. Μπορείς να ζητήσεις ό,τι θέλεις από αυτόν τον δαίμονα με αντάλλαγμα σε 10 χρόνια να σε σκοτώσουν τα σκυλιά της κολάσεως και η ψυχή σου θα ανήκει αιώνια στην κόλαση.
Γι' αυτό αυτός ο άσχετος τώρα θα πεθάνει, ήθελε να παίζει μπλουζ. Θα μπορούσες να ήσουν ο πιο πλούσιος άνθρωπος στον κόσμο βρε! Ακούς εκεί μπλουζ.
Ωχ. Ωχ ωχ ωχ.
"Αλίκη όχι" είπα στον εαυτό μου. "Αλίκη ξέχνα το!"
Πολύ αργά.
Αυτό είναι!
Θα κάνω κι εγώ μια συμφωνία σε σταυροδρόμι κι η ζωή μου θα αποκτήσει νόημα. Είμαι πανέξυπνη!!!