"How are you hijo?" Tanong ni Mama. Nasa hapag kainan kami at nagsisimula ng kumain ng hapunan. Sinusubukan kong hawakan ang kutsara at tinidor pero masakit talaga ang kamay ko kaya nagtiyaga na lang ako sa juice at sa tinapay.
"Mabuti naman po." Ngumiti siya kay Mama.
"Kailan ka nga ba bumalik?" Tanong ni Papa.
"Three years ago na po."
"Tatlong taon na at hindi mo man lang kami binisita?" Tumingin ako kay Mama na tila nagtatampo. He was close to my parents because he's like a son to them.
"Ma..." Hinawakan pa ni Papa ang kamay ni Mama.
"Sa Palawan na po kasi ako tumuloy. Kina Tito Boaz po. Kailangan po kasi ako roon. Medyo busy po ng tatlong taon kasi marami na kasi pong export ngayon. Pasensiya na po talaga."
"Priorities ika nga. That is a good trait you have there, Hezekiah. As a man you should know your priorities."
"Kagaya ba ngayon ay wala ka pa rin asawa dahil diyan sa priorities mo na iyan?" Tumingin ako kay Ate Liv na tahimik na kumakain. Kanina pa ito walang kibo. Ang akala ko ay magiging masaya siya sa pagkikita nilang dalawa. Sinabi pa nga niya sa tv na mahal pa niya si Hezekiah hanggang ngayon pero heto at hindi siya makatingin rito ng deretso at mukhang walang balak na kamustahin ito.
"Kailangan po talagang magset ng priorities, Tito, Tita." Ngumiti si Hezekiah. "Hindi naman po kasi ako pinanganak na may nakasubong pilak o gintong kutsara sa bibig. Kung hindi po kasi ako magpupursige wala pong patutunguhan ang buhay ko."
"Narinig mo iyon Belle?" Nakangiting salita ni Papa sa akin. "Hindi puro party at gala. Learn to know your priorities."
"Well, I am using my own money for it." Sagot ko pa. Umiling naman si Papa. It's true. Though at times when I really need a bigger money for travel that' s when I ask money from them.
"Kamusta na baby...I mean Belle?" Ngiti nito sa akin. Inikutan ko lang siya ng paningin. "Pasensiya na Belle, nasanay akong tawagin kang baby kasi..."
"I am not a baby anymore obviously and you are not the same Eki that I used to know. Funny, after ten years without hi and hello you'll just show up at the doorstep like nothing's change." Tumahimik sa mesa. Tiningnan ako ni Mama at si Papa ay umiling samantalang si Liv ay wala pa rin kibo at patuloy pa rin kumakain. Samantalang si Hezekiah ay nakangiti pa rin. The nerve of him!
"I'm sorry about that..." Salita pa nito. Gusto ko sanang magsalita pa pero nakatingin sa aking si Mama reprimanding me. "Yes, I think I missed out alot of things. Kamusta ka na? Meroon ka na bang sariling bakeshop ngayon? Anong specialty mo na cake? Tanda ko noon bata ka pa na gustung-gusto mo ng caramel cheesecake--"
"Don't talk as if you knew me. I barely know you. Sino ka ba?" Bara ko.
"Belle." Nagsalita bigla si Liv at natigilan ako. "He is asking you what you are doing right now." Nagtiim ang bagang ko.
"Okay...okay. Hindi ako naging patissier. That dream is too childish. I do modeling now." Pabalang na salita ko kay Hezekiah pero ang ngiti nito ay lalong lumaki.
"A model. Wow baby--sorry I mean Belle. Never would I thought that you'll be a model kung ang pagbabasehan ay noon bata pa tayo. But now seeing you grown up like this I must say that modeling is a good choice." I just stared at him with a bored look.
"I don't--"
"And Liv here is a known actress. Palagay ko naman ay napapanuod mo sa Palawan ang mga series at movies niya." Pinutol ako sa pagsasalita ni Mama. She knew that the man would again get it from me. Umirap na lang ako sa kanya at tumingin ako kay Liv na nagpahid ng table napkin matapos uminom. Tapos na ito kumain.
"Yes Tita. I know Liv will make it big in her chosen business even when we were young. Bukod kasi na maganda si Liv ay sincere siya at hardworking siya sa trabaho niya." Tumitig lang ako kay Liv at tumingin ito kay Hezekiah. That lingering gaze they have for one another. Bata pa nga siguro ako noon para lubos na malaman ang malalim na namagitan sa kanila. Now...even after 10 years ganoon pa rin ang tinginan nila. Nabubuwisit talaga ako sa pagdating ng lalake na ito. Akala niya ganun-ganun lang iyon matapos ng matagal na panahon? At ito naman si Liv!
...
Nagkape sila sa terasa kaya umakyat na ako dahil wala rin naman akong magandang masasabi o makokomento lalo na kapag nagsalita si Hezekiah. All I can think of was to counter or insult him whenever he talked. The nerve of that guy to recall our childhood like it was the most poignant memory of his life. I hate him. I still hate him. Really hate him until now.
Late na ng lumabas ako ng kwarto. Nagutom ako bigla dahil tinapay lang ang kinain ko. Bumaba ako at nadaanan ko ang terrace na bukas pa rin ang ilaw. Tahimik akong lumapit doon at nakita ko si Liv at si Hezekiah na magkasama at silang dalawa lang at wala na sina Mama at Papa.
"You didn't even call." Rinig ko ang malamyos na boses ng kapatid ko. It has always been like this when she is talking to him. Hay Liv! After so many years that he didn't show himself you will just embrace him with open arms! Ugh!
"I'm sorry." Salita pa ni Hezekiah. "Mas mabuti na rin iyon. You don't need distraction in your life now Liv. Look how far you've come now." Katahimikan lang ang kasunod noon. Natahimik rin ako sa sinabi niya. Teka...
"Setting priorities." Salita ni Liv.
"Yes, setting priorities." Ulit ni Hezekiah. What are they talking about? "So what's next for you?" Tanong nito.
"I dunno...more movies or endorsements I guess..." Salita pa ni Liv.
"Good for you." I heard him say. "Now you really know what you really want."
"What I really want?" Tumawa si Liv at hindi ko alam kung ano sa sinabi niya ang nakakatawa. "How about you? What do you really want Eki?"
What are those two talking about?
"Anong oras na naman Belle at lalabas ka na naman bata ka?!" Nagulantang naman ako ng makita ko si Nay Lita. Mabilis akong tumakbo patungo rito at hinila ito papaalis.
"Belle? Nay Lita?" Pumasok na si Liv sa loob kasama si Hezekiah. Natigilan ako.
"Itong magaling mong kapatid ay mukhang lalabas na naman. " Nagsalita si Nay Lita.
"Belle? Saan ka naman pupunta?" Tanong pa ni Liv na nakakunot ang noo.
"Pupunta lang akong kusina kasi nagutom ako. Itong si Nay Lita naman kasi. Nakita niyo na ngang nakapambahay lang ako."
"Aba malay ko ba. Nakita kita diyan sa may terasa at tahimik--" Tinakpan ko ang bibig ni Nay Lita at kinaladkad ko siya papuntang kusina. Bubukohin pa ako!
"Sige gutom na ako. Bye." Madali ko. Hindi ko na alintana ang sakit ng kamay ko dahil sa pangyayari.
...
Mabilis akong gumawa ng sandwich at gatas at dinala iyon sa kwarto ko. Naupo na ako sa kama ng maaninag ko naman mula sa glass panel ng kwarto ko na tila may ilaw pa sa may labasan. Sumilip ako at nakita ko roon si Liv at Hezekiah.
Nakatayo na sa tapat ng kotse niya si Hezekiah at nandoon si Liv. Mukhang walang isa sa kanilang magpapaalam. Nakatayo lang sila doon at nagtitigan.
I have watched this goodbye scene countless times before. They would gaze into each other' s eyes for too long before one of them would avert the gaze and it was usually Liv whose the first to avert. Hezekiah would lean in and kiss her then end it in an embrace. I have watched it so many times. And everytime I watch the scene...I would feel a sudden funny feeling...just like now. Inalog ko na lang ang ulo ko.
Sasarhan ko na sana ang kurtina ko pero natigilan ako ng makita ko na iba ang nangyari ngayon. Si Hezekiah ang unang nag-alis ng tingin. Ate moved forward, Hezekiah stepped back a bit and Ate stopped and looked suprise at him. I was also surprised when he did that. Then I saw him smiled at her then embraced her for a short moment and after that he went inside the car and left. That was not the routine before.
Naiwan si Liv na nakatayo pa rin sa may labasan. May ginagawa siya sa mukha at panay punas niya ng kamay. Maya-maya pa ay tumakbo na ito paloob. Hinintay ko itong pumanhik at narinig ko ang yabag niya sa hagdanan. Magkatapat lang kami ni Liv ng kwarto at alam kong makikita ko siya. Binuksan ko ng bahagya ang pinto ko at eksatong dumating si Liv na humahangos. Patuloy pa rin ang paghawi niya sa kanya pisngi. Teka, umiiyak si Liv?
"Ate?" Tayo ko ng ayos at tumingin ito sa akin. Sinubukan niyang ngumiti pero hindi na niya ito nagawa. Her eyes were welling up with tears. "A-anong nangyari? Anong ginawa ni Eki sa'yo?"
"Nothing, Belle. Go to sleep." Mabilis itong binuksan ang pinto ng kwarto niya.
"Ate Liv..."
"Please Belle...pagod na ako."
...
Hindi ako nakatiis.
Salamat.