#Flashback
Kam ftohte!
Jo ftohte nga temperaturat e ulta apo koha ,por ftohte nga lloji me i tmerrshem i te ftohtit..
Kam ftohte ne shpirt dhe ndjej cdo dite te ngrij nga pak, ndjej te transformohem ne nje qenie te panjohur, ne dicka kaq te akullt e te pameshirshme..
E huaj!
Nuk ndjej me as dhimbje, as lumturi e as gje prej gjeje..
Cdo gje duket ndryshe tashme, syt e mij kan mar nje hije gri dhe kan humbur shkelqimin..
Cdo dhimbje te injektohej ne shpirt si droga, e perditshme dhe sasia rritej gjithnje e me shume deri kur nje dite te ndalon zemren dhe humb jeten.
Por vete fundi eshte hapi drejt nje fillimi te ri, nje fillimi me te ashper dhe te ngurte..
Nje fillimi te ri.
Nje fillim qe ka shum njerez te fajesuar dhe te njollosur me plaget e njerezve qe kan lenduar..
Ata nuk e kuptojne..
Nuk e kuptojne se sa shume na lendojne, se sa dhemb cdo fjale dhe veprim i pamatur...
Me vone kur na shikojne te vuajme, pendohen dhe ndryshojne sjellje, behen me te dashur me te mire..
Por ata nuk e dijne se nese sherohesh me vuajtje te injektuar nuk te ben me pershtypje as dashuria as lumturia e asgje qe dikur ishte gjithcka.
Dhimbja te ben te akullt, e kur ndodh kjo gje nuk ka me kthim pas..
Ti jeton por pa zemer,pa shpirt..
Pa meshire..