Λούση
Ανοίγω τα μάτια μου και βλέπω τον ουρανό του κρεβατιού μου. Συλλογίζομαι λίγο τα χτεσινά γεγονότα, πως τα κατάφερα έτσι πάλι. Η Μάγια πρέπει να με μισεί μετα από το φιάσκο που της έκανα, δεν πιστεύω να μου το συγχωρέσει ποτέ. Μάλλον θα μου κρατάει μούτρα μέχρι να φύγω.
Τα έχω θαλασσώσει, το ξέρω είμαι αδικαιολόγητη αλλά όλα αυτά για καλό λόγο δεν γίνονται έτσι?
Έσφιξα σφιχτά στο χέρι μου το μικρό σπαθί που κρέμονταν πάντα από το λαιμό μου το οποίο έμοιαζε πολύ με ασημένιο σταυρό.
Όμως για κάτσε λίγο.... γιατί έχω αμφιβολίες για το αν έκανα το σωστό?.
Μάγια
Βρήκα την πόρτα της αδελφής μου μισάνοιχτη οπότε μπήκα μέσα. Ήταν ξαπλωμένη, και κρατούσε σφιχτά στο χέρι της το κόσμημα από τον κολιέ της. Ξαφνικά ένιωσα θυμό να με κυριεύει. Το ήξερα καλά αυτό το κόσμημα. Πάλι ΑΥΤΟΣ μπροστά μου !!!!. Μα καλά ακόμα και νεκρός είναι παντού .
Θυμάμαι καλά την ημέρα που της το έδωσε. Ήταν βράδυ και γυρνούσαμε Αγγλία από τις θερινές διακοπές μας, είχα πάει να την βρω και τότε την πέτυχα να μιλάει μαζί του, ενώ εκείνος της έδειχνε κάτι στον ουρανό. Δεν ήμουν αρκετά κοντά ώστε να ακούσω τι έλεγαν αλλά είδα πολύ καλά την στιγμή που της το έδωσε. Το πρόσωπο της έλαμπε από χαρά. Από εκείνη την στιγμή και μετά δεν σταμάτησε να μιλάει για αυτόν σε τέτοιο βαθμό όμως που να θέλεις να φωνάξεις !!!!.
Τελικά ώμος η ευχή μου δεν εισακούστηκε γιατί μετά τον θάνατο του η αδελφή μου το πήρε τόσο άσχημα που σχεδόν ξέχασε ότι υπήρχα. Μόνο εκείνος την ένοιαζε ως που τελικά έφυγε. Ειλικρινά ώμος δεν ξέρω αν το άξιζε όλο αυτό. Δηλαδή η Λούση ήταν μόνο δεκατέσσερα χρόνων όταν τον γνώρισε και την τελευταία φορά που τον είδε ήταν στα δεκαέξι της. Αμφιβάλω αν εκείνος ένιωθε ότι ένιωθε η Λούση για κοινόν.
" Μάγια ποτέ μπήκες? Δεν σε άκουσα" μου είπε.
Τέρμα η σκέψεις ώρα για δουλειά.
" Ήρθα γιατί μου χρωστάς κάτι εξηγήσεις για το χτεσινό ρεζιλίκι σου !" Τα ματιά της άνοιξαν διάπλατα, ίδια και απαράλλαχτη ποτέ δεν μπορούσε να κρύψει τα συναισθήματα της. Τουλάχιστον όχι σε εμένα.
" Σχετικά με αυτό, τι ακριβώς τι θα ήθελες να μάθεις ? " Με ρώτησε αποστρέφοντας το βλέμμα της από μένα.
" Τα πάντα ! Θέλω να μάθω τι του έκανες του ανθρώπου που έτσι και σε θυμηθεί μπορεί να οδηγηθεί όλη η οικογένεια στην κρεμάλα!"
" Ε όχι και στην κρεμάλα ! δεν τον έκλεψα για να αξίζω τέτοια τιμωρία <αν και του άξιζε ότι έπαθε>"
" Μην μουρμουράς και λέγε !!"
" Καλά εντάξει, μην φωνάζεις πρωί, πρωί... Λοιπόν αυτός ο νεαρός κύριος ανήκει στην ομάδα κατάδειξης πειρατών και να μια μέρα έτυχε και έπεσε πάνω μου...."
" Τι έκανε λέει? Και σε αιχμαλώτισε? Και εσύ το έσκασες? "
" Όχι καμία σχέση. Η αλήθεια είναι ότι παραλίγο να γίνει και αυτό, αλλά είχαμε το πλεονέκτημα στο ότι ήμασταν γυναίκες και μάλλον μας υποτίμησαν υπερβολικά. Χαμόγελα ειρωνικά. Αφού καταφέραμε να ρίξαμε όλο το πλήρωμα μέσα στην θάλασσα, Αυτόν τον δέσαμε στο κατάρτι. Έτσι ώστε μέχρι να ξανά ανέβουν στο καράβι τους εμείς φύγαμε με ελαφρά πηδηματάκια.....
Από τότε δεν τον ξανά είδα, μέχρι που τον πέτυχα ξαφνικά μπροστά μου χτες το βράδυ.. Αυτή ήταν και η ιστορία γνωριμίας μας.."
" Δηλαδή για να καταλάβω ένα τσούρμο κορίτσια καταφέρανε να πετάξουν στην θάλασσα ολόκληρο το πλήρωμα ενός πλοίου καταδίωξης με κάτι άντρες ποιο μεγαλόσωμους και από ντουλάπες?" ωχ τι έπαθα και εγώ και λέω ντουλάπες? Αρε Μαρίνα με τα σχόλια σου.
" Μην φανταστείς πως τους πετάξαμε σήκω τους από το πλοίο. Πρώτα τους αφοπλίσαμε και υπό απειλή όπλου στην πλάτη τους αναγκάσαμε να περπατήσουν την σανίδα... Μόνο ο καπετάνιος μας έφερε προβληματάκια"
" Δηλαδή?" Γιατί κάτι μου λέει πως θα το μετανιώσω που ρώτησα.
" Αχ συνήθως εγώ δεν ερχόμουν σε πολύ κοντινή επαφή με τους αντιπάλους μου αλλά με αυτόν εδώ τον κύριο τα βρήκαμε σκούρα, όταν μας ξάφνιασε λίγο πριν πέσει στο νερό. Όλες είχαμε κατεβάσει τις άμυνες μας και όταν γύρισε απότομα προς το μέρος μας και χωρίς να το καταλάβει κάνεις μας είχα βρεθεί με ένα μαχαίρι στον λαιμό. Τα πράγματα είχαν αγριέψει και αυτός δεν αστειεύονταν. Όταν από του πουθενά του έδωσε μια στο κεφάλι η Σάντρα που είχε έρθει από πίσω του χωρίς να τη καταλάβει και με μια τον άφησε αναίσθητο. Στην αρχή τρόμαξα μήπως τον είχε σκοτώσει αλλά ευτυχώς δεν είχε τίποτα. Τον δέσαμε γρήγορα, γρήγορα και φύγαμε πριν προλάβαιναν να μας ακολουθήσουν."
" Γιατί δεν με ξυπνάει κάποιος τώρα ζω εφιάλτη έτσι δεν είναι? Έχεις ιδέα τι έκανες? " ούρλιαξα και πετάχτηκα πάνω σαν ελατήριο από εκεί που καθόμουν.
" Δεν θα μας πάνε απλά στην κρεμάλα αλλά θα μας εξευτελίσουν κιόλας !! Έχεις ιδέα τι σημάνει για έναν άντρα μια γυναίκα να τον ταπεινώνει έτσι?! Έτσι και σε θυμηθεί την έχουμε πολύ άσχημα ! Ας ελπίσουμε πως το χτύπημα στο κεφάλι να λειτούργησε και σαν αμνησία γιατί αλλιώς έτσι και σε θυμηθεί....."
" Μάγια ξέρω τι θα γίνει έτσι και θυμηθεί δεν χρειάζεται να μου το λες συνέχεια !!" Αυτή την φορά ούρλιαξε η Λούση, την ξέρω καλά, ποτέ δεν μπορεί να φωνάξει δυνατά και να μην ακουστεί κάπως αστεία.. Δεν είναι τέτοιος τύπος πάντα ήταν και θα είναι το χαμηλών τόνων..
Βαριά αναστέναξα και τελικά την ρώτησα
" Αλήθεια αξίζει τον κόπο?" Με κοίταξε απορημένα και συνέχισα
" Αξίζει τον κόπο όλο αυτό που περνάμε? όλο αυτό που περνάς ? Άξιζε τόσο πολύ αυτός για να ρισκάρεις έτσι τα πάντα."
Λούση
Πάντα η Μάγια είχε τον τρόπο της να φέρνει στην επιφάνεια όλους τους διχασμούς μου. Δεν ξέρω ποια ούτε Εγώ η ίδια αν άξιζε πραγματικά όλο αυτό. Ίσως όντος να τον αγαπούσα αλλά τι είναι πραγματικά η αγάπη? Ένα παιδί ήμουν και δεν ήξερα όλα αυτά τα πρωτόγνωρα συναισθήματα.... Αγάπη είναι να είσαι πραγματικά πρόθυμος να ρισκάρεις και να δίνεις τα πάντα για αυτόν που αγαπάς είτε είναι ο σύντροφος σου, η οικογένεια σου, οι φίλοι σου. Πραγματικά ώμος δεν ξέρω τι με ώθησε να τα κάνω όλα αυτά...
" Μάγια ειλικρινά δεν ξέρω ποια την απάντηση πριν ένα χρόνο ίσως και να την είχα αλλά τώρα δεν ξέρω."
Η Μάγια δεν μου απάντησε, πάντα αυτό έκανε όταν κάτι την προβλημάτιζε. Αλλά αυτή την φορά μπορούσα να δικαιολογήσω την σιωπή της, ίσως και τις επικριτικές σκέψεις της φέρθηκα πολύ επιπόλαια. Δεν έχω σκοπό να της χαλάσω την ζωή. Θα κάνω ότι περνά από το χέρι μου ώστε να μην καταστραφεί το μάλλον της.
Οι δύο αδελφές για αρκετή ώρα δεν μιλούσαν μεταξύ τους απλός κοιτάζονταν. Η Μάγια δεν ήξερε ποια τι να πει για την αδελφή της. Έτσι επιπόλαια που τα έπαιρνε όλα. Η Λούση ήταν διχασμένη μέσα της δεν ήξερε ποια αν όλα αυτά τα έκανε από ένα απλό συναίσθημα θλίψης ή από την ανάγκη της για να απόδραση από όλα αυτά. Παντός για ένα ήταν σίγουρη τον Τζέιμς τον αγάπησε αλλά ο χρόνος γιάτρεψε το κενό που άφησε.
Στο μεταξύ όμως ενώ κανείς δεν το γνώριζε ένα νέο πλοίο έφτανε στο λιμάνι.
" Καπετάνιε σε λίγη ώρα δένουμε στο λιμάνι"
" Σε Ευχαριστώ. (Επιτέλους ύστερα από τέσσερα χρόνια επέστρεψα.)
Κατεβάστε τα πανιά και ετοιμαστείτε να ρίξετε την άγκυρα ! "
" Μάλιστα καπετάνιε !"