Kabanata 9
Never without him
I blinked many times. Is this real? Nagkagulo ang mga tao rito. Sumisikip yung dibdib. Hindi ko alam ang gagawin ko. Please Aly wake up! This is just a nightmare. I closed my eyes and open it. No, Aly...this is true. No. Please. No. God. No. Please.
I walk toward the ambulance pero bigla iyong umandar. Gideon, Gideon. Please be okay. I almost fell on the ground but someone grabbed me. He hugged me.
"He's going to be okay." Andy.
But I breakdown. "Gi-gideon. Si Gideon. Andy." Hindi ko na makita maigi ang mukha ni Andy dahil sa luha ko. Parang wala ng tigil iyon pagbagsak. "Gideon. Si Gideon, Andy...yung ulo niya. Si Gideon." Hindi na ako makatayo ng mabuti. Andy is holding me, tightly. Kasi kahit anong oras babagsak ako.
"Aly..."
"God, Andy...si Gideon ba 'yon?" Andy holds my face.
"He's going to be all right. Okay Aly." Umiling ako. Hindi.
"I want to see him...please. Please Andy."
"Not now. I'm sorry." Bakit? Wala ba akong karapatan makita siya. Damn, God. No. He's all right. Right? He's okay. Oh my God. No. Hindi ako makapag-isip.
I jerked Andy's hand. "I'm going to see him now, Andy. Siya ba 'yon? O iba? I want to see him!" I'm damned right now. Hindi ko na marinig iyong pinagsasabi ko. Gusto kong makita siya. Gusto kong makita maayos lang siya.
And now I'm begging Andy. "Please. Please." My tears are uncontrolled. Hindi na mapigil. "Parang awa mo na Andy." I begged Andy and kneeled down to him. Please.
"I'm sorry, Aly." I saw pain in his eyes.
No. No.
"Dammit, Andy!" I hear someone's shout. It's Karl. He helps me to stand up.
"She's not okay to be in the place, Mr. de Vera...the media—" Andy was interrupted
"Fuck media. She just wants to see him! I don't really know what happened? I want to see him, too! Siya ba 'yon? Iyong pinasok sa ambulansya?" Karl holds my hand, tightly. Hinigpitan ko ang hawak ko roon. Ngayon ko lang nakitang nagalit si Karl. Yung shirt niya may dugo. Oh my God.
At nagsimula ng maglakad si Karl sa kotse. Sabay kaming naglakad patungong kotse. Hindi pa rin tumitigil yung luha ko at pagnginig ng mga tuhod ko.
"Karl..." He holds my face.
He nodded. He didn't know, too. Di namin alam kung si Gideon yon. He kissed me on the forehead. Pagkatapos nun ay sumakay na kaming kotse. Kinakabahan ako. Natatakot.
Hindi ko alam gagawin ko. Nangangatog pa rin ang mga kamay ko at hindi ako mapakali. Okay na kaya siya? Hindi mawala sa isip ko yung itsura niya nung nilabas siya sa kotse. Walang siyang malay. His head was bleeding.
Oh my God.
Naramdaman ko na lang ang kamay ni Karl sa kamay ko. I looked at him. Nakafocus lang siya sa daan. Maraming salamat kay Manager kasi siya yung magdadala sa akin kay Gideon.
"Salamat Karl." I saw Karl glanced at me. Thank you Lord, for giving Karl and Nica to me. Maraming maraming salamat. Alam ko Panginoon, kayo na pong bahala kay Gideon. I closed my eyes for the prayer.
When I opened it, nakita ko ang mga media sa gate ng hospital. Hindi sila pinapasok mabuti na lang pinapasok kami kasi sa connection ni Karl. Sa likod kami dumaan para maayos kaming makapasok ng hospital. San Mateo Private Hospital is too big. Mabuti na lamang maagap ang nasa reception. Nakumpirma na na Emergency Room si Gideon. Hinihingal kaming pumunta roon at tinanong iyong nurse.
Parang sumabog na yung nasa dibdib ko nang malamang unstable si Gideon. Halos may gumiba sa loob ko. Napakapit ako kay Karl. Kasi muntik na akong matumba sa kinatatayuan ko.
Lord, Please. Kayo na pong bahala.
Hindi ko na naintindihan iyong ibang sinabi ng nurse. Si Karl na lang ang kumausap sa nurse. Hindi naman kami makapunta ng emergency room kasi nakapaligid ang mga bodyguard ni Gideon. Kahit sino hindi pwedeng makita si Gideon. Utos kasi iyon ng magulang niya.
Lord...Napakabuting pong tao ni Gideon. Gideon...
Umupo ako sa mga upuan roon at nag-intay lang ng resulta. Karl is sitting beside me. Parehas kaming tahimik at hindi nagsasalita.
You need to be strong Aly for him.
"I don't know...hindi ko alam Karl, kapag nawala siya," And I cried hard again. Almost can't breathe...almost dying on pain.
"Mahal ka nun." I smiled at him. I know. But he's suffering right now. "But now...kung malaman ko lang kung sino ang gumawa nito...o anoman ang nangyari. I fucking swear—dammit! He'll pay for this. He will." Karl stood up. His hands balled into fist. Oh God. I hold his hand.
"Please..don't. Let the justice do what you're thinking. Don't mess your hands with that bastard, Karl." He let a sigh. Si Nick. Baka si Nick ang may kasalanan. I don't know. Damn.
"I don't know Aly." He shrugged. "Nica is coming. Susunduin ka raw niya." Nakita kong pumasok si Karl sa rest room.
Pagkapasok ni Karl sa rest room ay siyang dating naman ni Nica. Agad agad niya akong niyakap. Napaiyak ako dahil dito. God.
"Mahal ka nun." My God same words as Karl said. Is this destiny? Napalunok ako.
"I know. Thank you bes." Niyakap ko ng mahigpit si Nica. Gusto kong mawala ang takot ko. Yung pangamba ko. Gusto kong mawala iyon at maging matatag para kay Gideon.
"Pero bes...kailangang bumalik ka ng Quezon City. Finals and final defense na. Are you not aware?"
"He needs me."
"I know. But Gideon doesn't want this. He wants you to be good. Gusto niya maaayos ka. He's going to be okay. Trust him, he's fighting." Those words keeping me strong. Yes, Gideon is too selfless. Lagi niyang iniisip ang kabutihan ng mga taong nakapaligid sa kanya..kahit buhay niya yung kapalit. "Let's go."
I nodded. Pero bago umalis sumilip ako sa emergency room. I can't help but to cry on his situation. He's suffering. Napapatakip ako ng bibig sa ingay ng pag-iyak ko. I want to touch him. Pero hindi pwede.
"I love you." I whispered and left the hospital.
Isang linggo ang tinagal bago ulit ako makapunta sa hospital. Nilipat din si Gideon sa private hospital ng mga Jimenez at sarling doctor ang nag-oorbserba kay Gideon. Tinapos ko lahat ng school works, exams, and defense. Wala si Nick sa defense. Gusto sanang makausap siya pero wala...hindi siya umattend ng defense kaya tatlo lang kami. It was really hard not to think of him even I was taking exams and such. Masakit.
At dahil tapos na lahat ay pwede ko na siyang makita. Mabuti na lamang ay stable na siya. Salamat Panginoon.
Napakahirap ng wala siya sa bahay. Kahit saan nakikita ko siya. Kapag nagagawi ako sa kwarto niya, naiiyak na lang ako sa pinagdadaanan niya. I'm so sorry.
I looked myself at the mirror. Aly, be strong and still.
Mga kalahating oras at nakarating ako sa hospital. Mabuti na lamang nakapasok ako kahit grabe ang media sa labas. I thanked Karl for this.
I smile appeared on my face kasi makikita ko siya. Dahil stable na siya, and he's doing fine. Tha—
"How dare you?! How dare you to be here?!" Gideon's mom slapped me on the face. Hindi ako makapagsalita. "Money? That's all you need right?! Your family is messing my family. Stop fooling around!" Nilabas niya yung bag niya at pinamukha yung pera sa amin.
"Tita...hindi po...mali." Another slapped.
"Shut up. All those good things we've done to your family. Ito ba? Aly? Kulang pa ba? We didn't do anything bad to you. But what is this?! My son...my son is suffering because of you..Because all of the trouble you made. Tama na! Tama na ang pagpapaikot sa amin! I don't need you to be here. I know everything. Just make your way on that damn door!"
Hindi ako makalunok. And my eyes began to tears. Alam na nila. Lahat ng panloloko. Lahat ng mali sa akin. Tama, ako nga...kami nga ang may kasalanan nito. O baka ako lang kasi hindi ko sinasabi sa kanila yung totoo...na niloloko namin sila.
"Sorry tita—"
"Get out—" Gideon's mom was interrupted. Bigla kasing nagsipasok ang mga nurse sa room ni Gideon.
"The patient is being conscious now." The doctor said. Salamat Panginoon. Nagsipasok sa loob ng kwarto ang mom ni Gideon. Ang daddy naman niya ay nandun rin.
Habang ako nakatayo sa may pinto.
Dumilat na si Gideon. Salamat Panginoon. Maybe Gideon's mom is saying truth. Maybe I'm just a trouble. Pahamak lang ako sa kanya.
Sorry for being a mess to you Gideon.
Hindi ko namalayan ang sarili kong pumasok sa kwarto. "What the hell are you doing here?" Galit siya sa akin. I know. Ako ang lahat ng may kasalanan kung bakit nangyayari 'to? Ako ang dahilan? This is my fault. Kung sana hindi nagkautang ang magulang ko hindi tong mangyayari...kung hindi sana niloko nila mommy at daddy ang mga Jimenez at ibigay ang sarili nila sa pamilya nila Nick. Hindi itong mangyayari...walang maghihiganti..walang maiinggit.
Ako? Di ba ako ang gusto ni Nick? Sana ako na lang? Bakit ba lagi na lang may nasasaktan? Pwedeng ako na lang ang masaktan.
"Please iha." Gideon's dad.
Tumingin ako sa dad ni Gideon. Kahit isang tingin lang sa kanya masaya na ako. I stared at Gideon. Something on me ached when I saw the bandage on his head.
He winced at the pain and looked at me. "Who are you?" I thought I die. Akala ko namatay na ako, he got amnesia...without remembering me...I deserved this.
Napatakip ako ng bibig para hindi umiyak. I bit my inside cheek. Ang sakit. Ang sakit...parang nakakamatay yung sakit.
I smiled painfully. "Karl's friend." Live a new life without me...without troubles Gideon. I love you. I will. Forever.
I opened my eyes. Where am i? Ginala ko ang mata ko.
"AJ!" Napatayo si Benj sa upuan niya. "Thank God. You're all right." I'm not Benj.
Never without him.