"Her seven insan sevdiğinden elbette ki bir gün ayrılacak ama bu ayrılık yanlız ölüm olacak.Ve tekrar buluşacağı yer Allahın o güzel huzuru olacakdır."
(inşAllah)
(Bu söz benim değer verdiğim bir dostuma , arkadaşıma ait.Teşekkürler biriciğim.)
Mina'dan:
Sevdiğinin eline diken batsa senin yüreğine keskin bir ok saplanır,
Sevdiğin ağladığını görsen senin yüreğin dağlanır ,
Sevdiğine zarar gelmesin diye onu kendinden sakinr daha özenli korursun ,
Sevdiğine zarar gelirse duvar gibi sert kişiliğinin yıkılır da , yüreğin kora doner...
Elim de artık sıkmaktan eskimiş bir kağıt parçası yüreğim de sevdamin ve evladımin acisi ile
Diğer elimde ise bir çanta , bekliyorum kocaman hastane kapısının önünde.
Giremiyordum , yoktu artık hiçbir şey duymaya , cesaretim kalmamış , yıkılmış kaybolmuştu sevdiklerim ile birlikte,
Bir insana cesaret veren sevdikleri imiş?
Benim iki cesaret ışığım da sönmüştü.
Şimdi cesaret alacak kimim kalmıştı.
Gözümden düşen her damla aynı yolu izleyip kuruyordu.Boş boş bakıyordum kapıya kapıya baktıkca bir şey mi ? Oldu korkusu ile yaniyordu yüreğim.
Tam adım atıyorum gireceğim içeriye topladım cesarettı tekardan yankılandi abimin ama o zaman doktor olan abimin sesi kulaklarımda geçmişten bir kesit vardı şimdi de Rüzgarın sesi olan kulaklarım da.
'Tam bır haftadır uyuyor.'
Hep bu söz vardı kulaklarım da. giremiyordum o kocaman hastane yazan kapıdan kaç insan çıkıyor kaç insan giriyordu ağlıyordum ben yanlızca ayakları'min feri kalmamıştı.
Sonra tekrar canlandı o an gözlerim de Rüzgarın gözlerini kapatıp yere yığılması abimin koşup tutması her şey ınsanlarin geçtiği gibi geçip gidiyordu gözlerimin içinden...
Zaman durmuş , saniyeler , dakikalar , herşey durmuştu.
Çökecek bir şey aramistım etrafta ama yoktu arkamı dönüp bir adım attamaya mecalim kalmamıştı.
Salansamda güçlü kalmak zorunda olduğumu hatırladım sevdam , iman yarım , ilk göz ağrım için ayakta kalmak zorunda olduğumu...
Topladım kendimi biraz iki adım attım sevdiğimin yanında olup ona hissettirip destek vermek için.
Bir anda aklıma mesajlar geldi konuşmalar Eslem kaçırilip yanından uzağa götürülmeden önce ki mesajlar.
Aklıma gelen minik kuşum ile elime terden yapışan kağıd parçasına baktım.
bir de özenle yazmıştı büyük harfler ile.
Bu nasıl baba ya nasıl hemde öz baba.
Aklım almıyordu çıldırmak üzereydim bir öz baba öz evladını bunu yapar mıyıdı ? kaçırıp şu notu bırakır miydi ?
Tekrar tekar okuyordum her okuduğumda yüreğimden , zamanımdan , ömrümden bir kaç parça eksikliyordu sanki.
Tekrar okudum kağıdı ;
"Heyyy ! Genç ! Eslemi almak istiyorsan 100.000 getir Eslemi götür,Anlaştık mi ?"
Cebimde Rüzgar'ın telefonu çalmaya başlayınca onun eli değdi diye dokunmaya kiyamadigim telefonu alıp arayana baktım ki ;
'Özel numara'
Görünce yanan yüreğimi anlatamam dostlarım size,
Omu ki diye düşünen beynimi yok sayamam.
Ağlayan , ve Allah için akmayan gözyaşı ile duyduğum vicdan azabında...
Tüm cesarettimi topladım tam açmaya yelteniyordun ki abim koşarak merdivenlerdn inip direk telefonu elimden alıp numaraya baktı.
Allahima şükür ki eğer hattın ucunda ki erkek ise konuşup sesimi o şeref yoksunu insana duyurmadim.
Açtı telefonu , abim , aldı beni kolunun altına sarıldı kocaman oturttu banka.
Başladı konuşmaya.
Yanan yüreğimin bitti ana gelmiştik.Para gelmesse ona bir şey değil çok şey yaparmiş.
Abim ise tüm hastanenin bizi duyacağı şekilde.
"EĞER ONUN SAÇININ BIR TELINE ZARAR GELIRSE YÜREĞI INCILIRSE KENDINI YOK BIL."
Telefonu kapatıp ağlayan sesizce yüreğime akan gözyaşlarımı silip gözümü öptü.
"Gözümün nuru."
Baktı gözlerimin içine derin derin tekrardan tut ellerimi tekrar sarıldı baba şefkati ile.
"Yapma ağlama isyana koşma ne olur dua ve sabır et."
Haklıydı şu an en güçsüz olduğum zaman olduğu için şeytan uğraşıyor , nefesim beni elinim altına almış oynatıyordu.
Abime kocaman sarıldım kendine has korkusunu içime çektim ve gözümden dökülen yaşlar gibi ağzımdan bir hıçkırık döküldü.
Abim beni kendinden uzaklaştırıp sınırden zaten çatılmış kaşlarını iyice çatıp ;
"Sana benim yanımda ağlamayacaksın demedim mi ? Mina."
Konuşamıyordum ki konuşsam cesaretim olsa Rüzgar nasıl diye soracağım ama cesaret edemiyorum duyuracaklarim ile isyana koşarımiyim diye...
"Mina güzelim niye konuş muyorsun ? Korkmaya başladım bak.Hadi bana cevap ver."
Beni sarsıyordu o sarsdıkça kendime gelmeye çalışıyordum ama olmuyordu.
"Konuş lütfen Mina lütfen. Daha polisleri arayıp bizi aradığını söylemem gerekiyor."
Dilim tutuldu günümün tutulduğu gibi.
Bende kollarımla cevap verdim.
Sarıldım abime. Onun bana sarılması ile biraz durmuş gözyaşlarım firar etti.
Abim sessiz kendin bilirsin Mina konuşma tepki vermede güzel deyip beni oturduğum panktan kaldırıp hastane kapısına doğru götürdü.
O dev kapıya yaklaştıkca titriyordum.
Abim ise kulağıma sesizce sakin olan nidaları döküyordu.
"Mina güzellim sen de iyi değilsin benim odama çıkalım orda dinlen biraz."
Hayır diyemedim olmaz beni sevdamin yanına götürde.
Sadece onun verdiği komutlara uyudum.
Beni odaya çıkarıp deri koltuğa yatırdı.
Üstüme ince beyaz bir pike örtüp,anlıma öpücük kondurdu.
"Uyumaya çalış guzellim unutma güçlü olup sevdiklerinin yanında olmam lazım."
Gözlerimi kapatıp açtım abicim de tamam o zaman deyip çıkıp gitti kaldım tek başıma.
Biraz toplandım çektim ayaklarımı kendime doğru kafamı gömdüm ayaklarımın arasına.
Istemsizce aktı yaşlar.
Aklıma Eslem ile yaşadığım günler gelince daha da artı tatlı tatlı heycanı, kıkırdamalari hepsi filim şeridi gibi akıyordu gözlerimin önüden.
Üstüme de bir gölge hissetm ve kafamı yavaşca kaldırdım önce ayakları sonra bedeni ve yüzü
'Hafize anne.'
Diyemedim tabii annemi desem teyzemi bilemedim oturdu sessizce yanıma tam elini uzatıp
Kafamı okşuyordu ki çektim.
Evet sizde haklısınız böyle yapmamın ne yeri ne zamanı ama onlar bana , bize , abim ili ikimize bencilce davrandı.
Seslenemedi havada kalan elini yavaşca çekip çantasını tuttu sıkıca.
Gözleri gözlerime değdi ağlamıştı.
Yine yandı yüreğim.
Tam açtım ağzımı ne kadar bencilce olduklarını söyleyeceğim.
Abim içeriye nefes nefes döndü.
Zar zor toplayıp nefesini düzene sokunca.
"Rüzgar uyandı hadi gel guzellim yanına gidelim."
Hemen ayaklarimi yere sarktıp ayakkabılarımi giyinip ayağa kalktım ki başım dönünce yanda ki kanepeden zar zor tutundum. abim hemen yanıma gelip koluma girdi.
Ikimiz önde hafize... ne diyeceğimi inan bilmiyorudum şu an sağlıklı bir beyne sahip değildin sağlıklı bir kafa ile düşüncektim abimden destek al ala ilerleyip yoğum bakım ünitesine geldim.
Deme ki sevdamin durumu ağırlaşmıştı bir anlık ama Allahıma şükür olsun düzelmiştı.
Yoğun bakım camının önünde el salayan kişileri uzakta olunca anlayamamıştım ama yaklaşıktıkca.
Üç kişiyi gördüm biri Seyfi amca diğerim Ahmet....
Şuan bu düşünceleri kenara fırlatıp abimden ayırılıp camın önüne geçip Sevdama baktım gene bir sürü cihaza bağlanmıştı beni görunce el salladı ne yapacağımı bilmeyerek bende ona salladım.
Arkamı döndüğümde o yabancı çocuğun Teyzemm deyip benimde teyzem olan kişiye sarıldı ve ağlamaya başladı.
Kim di ki bu.
Abim de benin gibi şaşırmışti.
Yoğun bakım ünitesinden abimi çarınca.Yüreğim yandı ay.
Soyadlarımız bile farklıydı farklı hayatta büyüdüğümüz gibi.
Yanıma gelip anlımdan öptü.
Ve kulağıma.
"Ben şimdi geliyorum guzellim."
Içeriye girdiğinde üstünde diğer doktorların giydiği şeylerden vardı anlaşılan farklı bir oda vardı.
Gözüm ben bencilce davranan aileme takıldı yine benim bilmediğim bir kişi ile muhabet kurmuş konuşyorladi yabancı yanıma doğru yaklaşınca abimin ve Rüzgarın yüzü iyice çatldı.
Yanıma gelip elini uzatınca ikisinin yüzüde pancar gibi oldu önceden olsa kahkahayla gulerdim ama şimdi halim yoktu.
Adam anlayışlı çıkmıştı uzattığı eli hava da kalınca direk geri çekti abime baktığımda kırmızı görmüş boğa gibi eli ayağı titrediği çok belli bir şekil de
Kapıya şifreyi gitmeyi çalışiyordu.
Ve Evet başardı üstünü bile çıkarmadan direk yanımıza geldi eldivenin ve başında kini çıkarıp çöpe basdı.
Yanıma gelip beni kolunun altına aldı.
Yabancıya dönüp.
"Hayırdır sen."
Adamın gözlerine bakmadan yüzüne baktığımda bozuldunu gördüm.
Biricik ailem buraya gelip.
"Bu yağız , dayinizin oğlu almanyada yaşıyorlardi.Ziyarete gelmiş."
Sonra bizi gösterip.
"Bunlarda Nazlı teyzenin oğlu ve kızı."
Yabancı kuzenim abime bakıp.
"Ooo teyzi bulmuşsunuz kayıp evladınızi."
Iğrenç ya hem ağzını yaya yaya konuşuyor hemde aksani ignec.
Abime elini uzatıp.
Abim elini uzatmayinca.
Uzatmama nedeni büyük ihtimal şokta olması idi.
Diğer eli ile abimin elini alıp sıktı.
"Aaa dostum adam yemem korkma."
Ay sen konuşma.
Sonra polisler bize doğru geldiğinde Esleme bir şey mi oldu diye düşündüm ve başım yine döndü.
Rüzgarda çıkmıştı hemde ayakta duruyordu üstünde kıyafetleri vardı.
Polis yanımaza gelip.
"Eslem nurun yakınları
sizimisiz."
Deniz abim en dayanıklımız olduğu için o cevap veriyordu ;
"Evet.Bir şey mi oldu."
Polisler ;
"Hayır bir şey olmadı olumlu bir sonuç."
Abim sinirleniyordu haklıydı da sanki bilmece çözüyorduk.
"Eee o zaman ne oldu."
Polisler ;
"Eslemi bulduk ama."
Ama da durmuştu da benim kalbim bedenim durmuş kötü düşünceler akıp gidiyordu sadece.
Ne olmuştu benim hayat kaynağıma...
Allahım onu sana emanet ediyorum.
Biliyorum ki ben sevdiğin kişiyi Allaha emanet edersen ölmeden önce onu götürürsün.
En güzeli Emaneti En güzel sahip çıkana emanet....
¤¤¤¤¤¤
:-)
EsSelamin Aleykum.
Nasılsınız iyisinizdir inşAllah.
Bölüm ile ilgili yorumlarınizi bekliyorum.
Sağlıcakla kalın inşAllah Din kardeşilerim benim...
Iman dolu kalın...
Eslem ne oldu sizce...?