De koningin tuurde ongeduldig door de hoge ramen die haar paleis te bieden had. In de verte zag ze enkel de bekende landschappen die zich nog verder dan haar zicht aankon uitstrekten tot aan de horizon.
Nog steeds geen teken van haar man, de koning. Al weken had hij geweken van haar zijde en het geduld van de koningin begon op te raken. Ze kon geen dag langer de eenzaamheid verdragen die haar 's nachts verstikte.
Een paar maanden geleden werd verontrustend nieuws verspreid vanuit een nabijgelegen burcht. De jonge dochter van een edelman was in een onherroepelijke slaap gevallen na het prikken van haar vinger aan een vlasnaald. De koningin hoopte maar dat haar man niets zou overkomen.
"Majesteit," klonk de stem van één van haar meest geliefde hofdames, eveneens ongeduldig. "De koning zal spoedig terug zijn, maar niet voordat u uw blik ten rusten legt."
De koningin keek met samengeknepen ogen over haar schouder waar roestrode plukken haar over gedrapeerd lagen. "De koning zal verheugd zijn, wanneer zijn ogen bij zijn langverwachte terugkomst als eerste zijn vrouw mogen bewonderen."
"Natuurlijk," beaamde de jonge vrouw met een ongeruste blik op de rug van haar vorstin. "Daarom zal u de allereerste zijn die wij zullen roepen wanneer de koning in zicht-"
"Zwijg nu, Lucy," onderbrak de roodharige vrouw haar. "Maak jezelf nuttig in de keuken, of bij de rest van de hofhouding."
De hofdame kende haar koningin goed genoeg om niet tegen haar bevelen in te gaan, en verliet dan ook gauw, na een korte buiging, de vrouw voor het raam.
De koningin liet een zucht over haar donkere lippen rollen toen ze de voetstappen van haar hofdame in de verte hoorde wegsterven en wist dat ze alleen was.
Met haar bleke, slanke handen voelde ze aan de prachtige stof die om haar heupen omlaag viel. Speciaal voor het terugkeren van haar man had de vorstin één van de mooiste jurken die ze bezat door haar dienstmeiden klaar laten leggen. Het korset zat stevig om haar middel gebonden waardoor ze een benauwd gevoel kreeg, maar ze had het ervoor over.
Net toen de koningin haar diepbruine ogen weer naar het uitzicht door het raam richtte, zag ze een beweging achterin één van de velden die het koninkrijk rijk was. Het leek op een zwarte vlam die steeds groter werd en drukker begon te flikkeren.
"Hij is er," prevelde ze bijna geluidloos tegen zichzelf. "Hij is terug!"
De koningin greep de bovenkant van haar rok vast terwijl ze door de lange gang van het paleis snelde. Het getik van haar schoenen galmde na op de plek waar ze net nog voor het raam had gestaan.
"De koning is terug! De koning is terug!" riep de jonge vorstin op de top van haar longen.
Het korset protesteerde pijnlijk terwijl ze zo riep en rende, maar het kon de vrouw niets schelen. Haar echtgenoot was er en dat was het belangrijkste.
Hofdames verschenen aan haar zijde en het werd druk in het paleis terwijl iedereen zich voorbereidde op de komst van de koning. De koningin streek haar rode lokken glad en hapte naar adem toen ze haar geliefde voor de enorme paleisdeuren zag opdoemen.
*
Die nacht lag de koningin vredig in de armen van haar man. De warmte die het bed opvulde had ze zo gemist.
Speciaal voor de terugkomst van de koning had zijn jonge vrouw gezorgd voor een groot eetfestijn met vele gasten en muzikanten die voor eindeloos dansplezier hadden gezorgd. Tevreden lag de koning op het zachte bed.
"Mijn lief," zuchtte de koningin tegen de borst van haar man. "Je hebt zo weinig gesproken vandaag en je kijkt af en toe alsof je niet in het hier en nu bent."
"Het geluk om terug in mijn paleis te zijn en in de armen van mijn koningin te liggen is zo overdadig dat ik er nu eenmaal stil van word," suste de man zijn vrouw.
Hoewel de koningin haar vermoeidheid de schuld gaf, leek er een wantrouwig randje aan de stem van haar man te zitten. Alsof hij niet eerlijk tegen haar was. Ze probeerde de gedachte te negeren, maar de volgende dag en de dagen die daarop volgden, brachten meer ongerustheid met zich mee. De jonge vrouw merkte hoe de koning, eens zo nobel en vol gelukzaligheid, stiller werd en droeviger uit zijn ogen keek.
Hij was nooit meer hetzelfde geweest sinds de dag dat hij het paleis verlaten had, en de jonge vorstin kon werkelijk geen enkele reden hiervoor bedenken. Was ze minder aantrekkelijk geworden? Hield haar man niet meer genoeg van haar?
Ze bekeek zichzelf, op een warme zomerdag, in de spiegel vlak nadat ze door de dienstmeid een bad had gekregen. Over haar vochtige, naakte lichaam hing een luchtig wit gewaad. Door de dunne, natte stof kon de vorstin haar porseleinwitte huid onderscheiden. Ze begreep niet wat er mis met haar was: ze was niets veranderd, toch?
"Lucy," begon de koningin die middag terwijl ze door één van de paleistuinen aan het wandelen was met haar hofdames. "Zeg mij eens: is mijn uiterlijk veranderd?"
"Hoe bedoelt u, mijn Koningin?" vroeg de jonge vrouw verward.
De vorstin hield halt bij een van de oude perenbomen die de overdadige paleistuin bezat. "Deze boom is veranderd. Waar zij vroeger over een stevige, jonge stam beschikte, is zij nu beschadigd met scheuren en deuken en bulten. Kijk naar uw koningin. Ben ik verouderd? Onaantrekkelijk geworden?"
De hofdame liet haar ogen beduusd over de perenboom glijden en daarna over haar vorstin. Ze bekeek de lange, glanzend rode lokken die met gevlochten plukken in bedwang gehouden werden. Ze bekeek haar porseleinen gezicht: de diepe, donkere ogen bekroond met gouden wenkbrauwen en lange wimpers. Haar kleine neus en volle, donkere lippen. De hofdame bekeek het lange, slanke lichaam van haar koningin die in een prachtige zomerjurk was gegoten.
"Hoe komt u bij zulke nonsens, Majesteit? U bent nog net zo mooi als toen de kroon plechtig op uw hoofd gezet werd. In alle jaren van uw huwelijk bent u niet veranderd - misschien wel mooier geworden."
De koningin glimlachte opgelucht terwijl ze in de oprechte ogen van haar hofdame keek. Ze draaide zich om en vervolgde haar wandeling waarna het geschuifel van de hofhouding achter haar weer begon.
*
Met het verstrijken van de tijd werd ook de koning weer zichzelf, tot grote vreugde van de koningin. Maar bij het verschijnen van de winter kwam er een bericht vanuit één van de burchten waar het koninkrijk de macht over had. Het bericht was enkel voor de koning bestemd en hij wilde zelfs zijn bloedeigen vrouw niets vertellen.
"Vertel het me, mijn lief, alstublieft," smeekte de koningin terwijl ze haar man weer zag veranderen in die stille, droevige vreemdeling. "Je maakt me ongerust wanneer je lippen zich niet openen."
Het was de eerste keer die dag dat de koning zijn vrouw aankeek. "Zwijg - ik moet nadenken en met jouw geratel is dat geen doen."
"Je kunt van mij geen stilte verwachten!" riep de jonge vorstin wanhopig. "Niet als je mij zo in het duister laat over jouw worstelingen."
Toen deed haar echtgenoot iets wat de koningin nooit eerder had meegemaakt. De man stond op, pakte zijn vrouw bij haar bovenarmen en drukte haar ruw tegen de muur van de zitkamer. Lucy, de hofdame die het paar gezelschap hield, stond op terwijl ze van schrik een kreetje sloeg.
"Verlaat ons," gromde de koning naar de jonge vrouw.
Lucy wierp vluchtig een blik op het angstige gezicht van haar koningin, maar die knikte naar haar. Nadat de koning alleen was met zijn vrouw verslapte hij zijn grip.
"Morgen, bij zonsopkomst, zal ik vertrekken. Ik ga niet alleen rijden, maar ik zal niet snel terug zijn."
De koningin greep met haar handen de schouder van haar weggedraaide echtgenoot vast. "Nee! Je laat me niet nog eens alleen in dit-"
Voordat de vorstin haar zin af kon maken voelde ze een brandende pijn in haar gezicht. De koning trok zijn hand terug nadat hij met een zucht de rode plek had bestudeerd. Hij verliet de kamer en liet zijn vrouw achter, terwijl zij zachtjes huilde en aan haar pijnlijke wang voelde.
*
De koning was pas zeven etmalen weg toen de koningin het nieuws van haar belangrijkste adviseur kreeg.
"Vertel me, waar is mijn man?" vroeg de jonge, roodharige vrouw haastig.
De adviseur van de koningin sloeg zijn ogen neer en schraapte zijn keel. "We hebben uw man - de koning - gevolgd tot aan een burcht waar hij halt hield met zijn paard, mijn Koningin."
"Welke burcht?"
"Daar waar het kasteel met de slapende Talia zich bevind, mijn Koningin. Het gerucht gaat echter dat ze is ontwaakt."
De ogen van de jonge koningin werden groot terwijl ze over zijn woorden nadacht. Talia, zo heette de jonge vrouw die zich aan een vlasnaald had geprikt en in een eindeloze slaap was gevallen. Waarom had haar man die burcht uitgekozen om te bezoeken?
"Maar, wat doet de koning daar?" stamelde de vorstin ongelovig.
De adviseur dacht na over zijn volgende woorden. Hij leek nerveus. "De koning ging zijn kinderen bezoeken, Majesteit. Negen maanden geleden, tijdens zijn afwezigheid, heeft hij de jonge vrouw bezocht en..." De man haalde diep adem. "De vrouw is onlangs bevallen van twee kinderen. Ze sliep verder, totdat haar pasgeborenen niet langer aan haar borst zogen. Eén van haar kinderen heeft de vlasnaald uit haar vinger gezogen, en zo is zij ontwaakt."
De roodharige koningin hapte naar adem terwijl ze besefte wat er aan de hand was. "Mijn man heeft een affaire gehad!?" riep ze - nee, schreeuwde ze uit. "Mijn man heeft twee kinderen verwekt bij een andere vrouw? Bij de slapende Talia?"
De adviseur hield wijselijk zijn lippen op elkaar terwijl hij hoopte dat de uitbarsting van zijn koningin spoedig over zou zijn. De hofdames die in de hoek van de kamer zaten, begonnen zachtjes te mompelen terwijl ze elkaar met grote ogen aankeken.
De vorstin hield een innerlijk gevecht met zichzelf terwijl ze over de schrik probeerde te komen. Na een tijdje draaide ze zich naar haar adviseur toe.
"Ik wil dat je me naar de koning toe brengt," beval de jonge vrouw.
Er hing kort een stilte in de kamer. De adviseur leek over haar woorden na te denken, maar zag de blik in de ogen van zijn koningin. Het leek hem beter om de vrouw haar zin te geven. "Natuurlijk, Majesteit."
*
De dag brak aan waarop de koningin richting de burcht waar haar man zich bevond zou rijden. De vrouw koos zelf haar paard uit en gaf de adviseur toestemming haar te begeleiden.
"En laat de beste kok die het paleis rijk is meekomen," beval de roodharige vrouw terwijl ze met hulp van enkele mannen uit de hofhouding haar paard opgetild werd.
De adviseur trok een wenkbrauw op, maar deed wat de koningin hem zei.
De rit was zwaar terwijl de winter op het koninkrijk neerviel, maar de jonge koningin gaf niet op. Ze wist precies waar ze mee bezig was en wilde naar haar echtgenoot toe.
Dagen gingen voorbij, maar uiteindelijk kwam de burcht in zicht. De vorstin voelde een steek in haar hart terwijl ze aan de jaren dacht waarin ze een gelukkig huwelijk had gehad. Wat had haar man bezield om met een andere vrouw te slapen?
De meeste vrouwen zouden doen alsof er niets gebeurd was. Ze zouden één oog dichtknijpen, het vergeten.
Maar zo was de jonge koningin niet. Haar man zou boeten voor wat hij haar had aangedaan.
Die dag arriveerden de koningin, haar adviseur en de kok bij het kasteel waar de beruchte Talia woonde. De drie werden met open armen verwelkomt door Talia's vader. De koningin deed net alsof ze nergens vanaf wist en probeerde zich zo vrolijk en beleefd te gedragen.
De koning schrok toen hij zijn vrouw zag, maar werd al snel gerustgesteld door haar goedgezinde gemoedstoestand.
De jonge vorstin maakte al snel kennis met Talia, een wonderschone vrouw met lang, goudblond haar en een engelengezicht. Hoewel de koningin een steek in haar hart voelde, probeerde ze toch beleefd te blijven tegen de minnares van haar man.
"Dit zijn mijn kinderen, Majesteit," vertelde Talia met een stralende lach. Ze nam de vorstin mee naar een kamer waar twee wiegjes van gevlochten bamboe stonden. In elk lag een vredig kind te slapen. Ze leken op hun knappe moeder, maar de roodharige vrouw voelde woede door zich heen toen ze haar man in de kinderen herkende.
"Wat zijn hun namen?" vroeg de koningin tussen opeengeklemde kaken.
De jonge Talia sloeg sprakeloos haar ogen neer, toen op datzelfde moment de koning in de deuropening verscheen. Er lag een blos op zijn wangen terwijl hij vertederd naar de slapende kinderen keek.
"Ik benoem ze Maan en Zon."
Talia keek op naar de vorst en haar mondhoeken krulden omhoog. De koningin deed haar best te glimlachen, maar kon enkel met woeste ogen naar de twee kleine bewijsstukken van het verraad van haar man staren.
*
De koningin haastte zich naar de keuken van het kasteel waar de kok zich inmiddels had gevestigd. Hij keek verbaasd op toen de jonge vorstin zijn aandacht trok.
"Luister naar me," ratelde ze, hijgend van het rennen. "Vanavond maak je de kinderen van Talia klaar voor het avondmaal."
De ogen van de kok werden wijder en zijn mond viel een stukje open. "Maar, Majesteit-"
"Geen gemaar," siste de roodharige vrouw woest. "Je doet wat de koningin je beveelt."
Zonder een weerwoord te dulden verliet ze de perplexe kok en voegde zich bij het gezelschap in de zitkamer. Jaloezie vlamde door haar lichaam terwijl ze de zoete blikken van haar man op de mooie Talia zag liggen. Op dat moment wist ze zeker dat ze de juiste keuze had gemaakt.
Die avond zat iedereen aan de enorme eettafel. De koningin kon het niet helpen, maar ze was nerveus. Hoewel ze haar man net zo wilde kwetsen als hij bij haar had gedaan, voelde ze haar geweten diep in zich branden. Hoe had ze twee onschuldige kinderen kunnen vermoorden?
De kok kwam binnen en zette het eten op tafel. Hij keek kort naar zijn vorstin, zijn blik een en al angst. De koningin werd er nog nerveuzer van en op dat moment, alsof de koning iets door had, liet hij een dienstmeid de twee kinderen controleren.
Talia nam als eerste een hap van het vlees, en de jonge vorstin wachtte angstvallig op een reactie.
"Wat heerlijk!" kermde ze. "Mijn lievelingsmaal: jonge geit."
Op datzelfde moment verscheen de dienstmeid in de kamer. "De kinderen zijn diep in slaap, mijn Koning."
Onthutst stond de roodharige koningin op van de eettafel. Ze voelde haar hele lichaam trillen van de adrenaline.
"Ik weet dat je een affaire hebt gehad met deze vrouw," riep ze uit. Haar man schrok op en keek met grote ogen de tafel rond.
"Jij," siste de vorstin terwijl ze naar Talia wees. De jonge vrouw werd stil en keek angstvallig naar haar koningin. "Ik zal je ontbieden aan het hof voor het verraad dat je samen met mijn man gepleegd hebt."
De koningin beval een dienstmeid om het vuur in de openhaard aan te maken. Het gezelschap rondom de tafel begon door elkaar te praten.
De jonge vorstin greep eigenhandig de jonge Talia uit haar stoel en sleepte haar mee naar het groter wordende vuur. Talia's vader protesteerde, maar werd vastgepakt door de adviseur van de koningin.
"Nee! Alstublieft, Majesteit," smeekte Talia terwijl ze huilde als een pasgeborene. "Laat me gaan, het spijt me, mijn Koningin!"
De vorstin voelde, ondanks al haar pijn en woede, twijfeling. En het kwam door die twijfel dat ze te laat de sterke handen van de koning op zich voelde. Een moment lang keek haar echtgenoot in haar donkere ogen terwijl hij zich tussen haar en Talia in plaatste.
De koning gaf een duw en toen voelde de vorstin enkel hitte. Verwoestende hitte. Rode vlammen die dezelfde kleur als haar prachtige lokken droegen. Ze hoorde geschreeuw, gegil. Het was zijzelf die schreeuwde van de pijn, van de woede.
Al snel was de jonge vorstin één met de vlammen.