Het is inmiddels midden ochtend op aarde. In Lila's achtertuin is niets veranderd en er is niets meer te zien van de Star Bits die gisteravond gevallen waren. Lila zegt vaarwel tegen de Toad Brigade en kijkt hoe ze verdwijnen door de atmosfeer. Ze zucht diep en voelt hoe koud het is geworden. Er dwarrelt iets naar beneden vanuit de lucht, maar deze keer zijn het geen Star Bits. Lila kijkt er naar en vangt het op in de palm van haar hand.
"Sneeuw," mompelt ze. "Wie had dat gedacht.. Toch nog een witte kerst."
Ze opent de deur en stapt haar huis binnen. Ze heeft het gevoel alsof ze weken niet thuis is geweest, al was het maar amper een dag.
In de keuken ziet ze haar vader chagrijnig bij de kerstboom zitten. Lila rolt met haar ogen. Ze weet dat hij een gruwelijke hekel aan kerst heeft, maar hij kijkt toch opgewekt op zodra hij haar ziet.
"Ah, goedemorgen Lila. 'Vrolijk' kerstfeest," zegt hij. "Waar ben je geweest?"
Lila haalt haar schouders op. "In het centrum van het universum," zegt ze droog.
Haar vader knikt. "Als jij het zegt. Kon je ademen in de ruimte?"
"Ja," antwoordt Lila.
"Hm. Dat is interessant," zegt hij dan en hij gaat verder met chagrijnig naar de kerstboom kijken.
Lila loopt naar haar slaapkamer en ze kijkt uit het raam. De sneeuw dwarrelt langzaam naar beneden. Zuchtend wrijft Lila met haar handen door haar gezicht.
"Een held," mompelt ze. "Nee, ik ben geen held. Alles wat ik deed was om eigen belang."
Ze kijkt omhoog.
"Al het nieuw leven draagt de essentie van sterren. Zelfs wij bestaan uit sterrenstof. En sterrenstof verandert in een nieuw sterrenstelsel, toch? Heh. Dus wie weet... Misschien word ik later zelf wel een galaxy.
Een Super Lila Galaxy."
-------------
Einde