Ακούω το κουδούνι να χτυπάει έντονα στον ύπνο μου. Νιώθω όλο μου το σώμα βαρύ, δεν θέλω να σηκωθώ. Ελπίζω να είναι για διαφημιστικά και να φύγουν γρήγορα, δεν έχω σκοπό να σηκωθώ τόσο νωρίς. Γύρισα από την άλλη και το χέρι μου έπεσε πάνω σε ένα σώμα. Άνοιξα τα μάτια μου δειλά. Κάθε φορά που ξυπνάω στο κρεβάτι με κάποια κοπέλα, φοβάμαι πως έχω πιει αρκετά και έχω γυρίσει στην Camila. Φυσικά κάτι τέτοιο δεν έχει συμβεί. Έχει γυρισμένη την πλάτη, δεν μπορώ να δω το πρόσωπο της. Για την ακρίβεια, δεν μπορώ να το θυμηθώ καν. Ούτε το όνομα της. Ξεφύσηξα λίγο και έκλεισα πάλι τα μάτια μου. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα και άρχισε το κινητό μου να κινείται έντονα πάνω στο κομοδίνο. "Την τύχη μου", είπα σιγανά και το πήρα στο χέρι μου. Είδα το όνομα της Normani γραμμένο και κάθισα στην άκρη του κρεβατιού. "Τι θέλεις τόσο πρωί;", είπα και το βλέμμα μου έπεσε στα ρούχα μας στο πάτωμα. Πρέπει να ήπια πάρα πολύ εχθές, δεν θυμάμαι καν ότι γύρισα με κοπέλα στο σπίτι. "Κοίτα. Δύο το μεσημέρι δεν το λες τόσο πρωί. Άνοιξε την πόρτα. Κάθομαι σαν την ηλίθια και χτυπάω τόση ώρα", είπε και τερμάτησε την κλήση. Σηκώθηκα όρθια, φόρεσα ότι βρήκα πρόχειρο εκείνη τη στιγμή και βγήκα από το δωμάτιο. Έκλεισα την πόρτα πίσω μου και έριξα λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Προσπάθησα να διορθώσω τα μαλλιά μου αλλά δεν γινόταν κάτι ιδιαίτερο. Άκουσα πάλι το κουδούνι, αυτή η κοπέλα μπορεί να γίνει πολύ ανυπόμονη ώρες ώρες. "Τι θέλεις από τη ζωή μου", είπα καθώς άνοιξα την πόρτα και της χαμογέλασα. "Ααα δεν ξέρω. Πολλά θα μπορούσα να ήθελα. Ίσως και τίποτα", είπε και μου χαμογέλασε και αυτή και με αγκάλιασε. Μπήκαμε μέσα στο σπίτι και κάθισε στον καναπέ. "Θα καθίσεις για μεσημεριανό;", τη ρώτησα καθώς ετοίμασα τους καφέδες μας. "Αν μαγειρέψεις εσύ, όχι. Δεν το διακινδυνεύω". "Γιατί ρε; Δεν μαγειρεύω εγώ καλά;". "Μωρέ καλή είσαι απλά κάνεις συνέχεια τα ίδια". "Τουλάχιστον τα δικά μου τρώγονται, όχι σαν τα δικά σου". "Βρε. Άιντε από δω". Ετοίμασα τους καφέδες μας και κάθισα στον καναπέ δίπλα της. "Κάνε λίγο ησυχία γιατί κοιμάται μέσα κάποια", είπα και άφησα τον καφέ μου στο τραπέζι. Η Normani γνώριζε πως κοιμάμαι με διάφορες κοπέλες όμως δεν ήταν τόσο σύμφωνη με αυτό. "Μάλιστα. Πως την λένε;". "Να σου πω την αλήθεια δεν θυμάμαι. Βασικά δεν θυμόμουν καν ότι γύρισα σπίτι με κοπέλα. Πρέπει να ήπια πολύ εχθές", είπα κάπως αμήχανα και κάθισα καλύτερα στον καναπέ. "Τραγικό αν το σκεφτείς". "Τι εννοείς;". "Εννοώ πως εσύ προφανώς και μπορείς να βγεις, να πιεις και να κοιμηθείς με κάποια. Αλλά όταν το έκανε η Mila, εσύ την έδιωξες". "Ναι αλλά δεν είμαστε μαζί πλέον". "Ούτε και τότε ήσασταν". "Εγώ δεν θα αφήσω καμία έγκυο. Ούτε και θα μείνω". "Μπορείς να πάθεις άλλα πράγματα όμως. Μην το ψάχνεις και μην το ζορίζεις, είσαι λάθος σε αυτό. Και είσαι λάθος επειδή ξέρω ότι ακόμη θες την Mila αλλά είσαι εγωίστρια". "Σώπα. Εγώ είμαι η εγωίστρια. Ας μην κοιμόταν με τον οποιοδήποτε να ήμασταν καλά". "Εσύ γιατί κοιμάσαι; Το βλέπεις ότι είναι ακριβώς το ίδιο; Κοιμήθηκες με κάποια που δεν ξέρεις καν το όνομα της. Δεν θυμάσαι καν ότι γύρισες μαζί της. Ωστόσο όταν το έκανε η Mila-". "Η Camz είναι έγκυος. Έχει διαφορά". "Δεν θα βγάλουμε άκρη. Άστο γιατί θα μαλώσουμε". "Εντάξει". Επικράτησε σιωπή για λίγη ώρα και άκουσα την πόρτα της κρεβατοκάμαρας να ανοίγει. Σηκώθηκα όρθια και κατευθύνθηκα προς το μέρος της ξανθιάς κοπέλας. "Πρέπει να φύγω", μου είπε και πέρασε τα χέρια της γύρω από το λαιμό μου. "Το καταλαβαίνω", είπα και της χαμογέλασα και έφερα τα χείλη μου στα δικά της. Μείναμε για πολύ λίγο έτσι. Της έδωσα ένα χαρτί και ένα στυλό για να γράψει το τηλέφωνο της. Έφυγε σχεδόν αμέσως κι εγώ γύρισα στον καναπέ, το βλέμμα της Normani ενοχλητικό πάνω μου. "Πως είναι;", είπα λίγη ώρα αργότερα αφού καμία δεν μιλούσε. "Καλά είναι. Τώρα. Στο νοσοκομείο. Είναι η βάρδια της Ally". Συνεχίζω να νοιάζομαι και πάντα θα νοιάζομαι για την κοπέλα που μου άλλαξε τη ζωή. "Τι έπαθε;". "Επιπλοκή με την εγκυμοσύνη". "Το μωρό;". "Μια χαρά. Είναι και οι δύο τους καλά. Σου τα είπα κι εχθές". "Θα της πεις περαστικά από εμένα;". "Νομίζω πως θα ήταν καλύτερα να της πεις εσύ. Αν δεν θες να την δεις, πάρτην έστω ένα τηλέφωνο". Ξεφύσηξα λίγο και βυθιστήκαμε πάλι στην σιωπή. Το βλέμμα μου έπεσε πάνω στο χαρτί με το όνομα και το τηλέφωνο της κοπέλας. Το πήρα στα χέρια μου και το έσκισα. Η αλήθεια είναι πως το παρατράβηξα. Η Normani έχει δίκιο. Κάνω αυτό που έκανε η Camila για το οποίο την έδιωξα από δίπλα μου. Έμεινε όλο το μεσημέρι, παραγγείλαμε κάτι πρόχειρο να φάμε και της είπα τις εξελίξεις με την Νικολέτα, παραλείποντας το σημείο της κατοχής του όπλου, δεν θα ήθελα να το μάθει κάποια.
Ήταν νωρίς το απόγευμα, γύρω στις πέντε. Η Normani έφυγε λίγη ώρα πριν και γω χαζεύω στην τηλεόραση. Νιώθω το κινητό μου να χτυπάει δίπλα μου. Κοιτάω την οθόνη αλλά ο αριθμός είναι άγνωστος. Το προαίσθημα μου μού έλεγε να μην απαντήσω όμως αν ήταν κάτι σοβαρό; "Παρακαλώ;". "Καλησπέρα Lauren". "Ποιος είναι;". "Λογικό να έχεις ξεχάσει τη φωνή μου. Έχουν περάσει τόσα χρόνια. Είμαι ο Αντώνης". Μόνο το όνομα του έκανε το σώμα μου να τιναχτεί από τον καναπέ. Δεν ήξερα πως να του μιλήσω. Τι να πω. Ήταν όλα τόσο μπερδεμένα. Γιατί με παίρνει τηλέφωνο; Πως βρήκε τον αριθμό μου; "Και τι θα ήθελες;". "Ξέρεις. Νιώθω πως έχουμε κάνει μια λάθος αρχή. Ή μάλλον, έχει εξελιχθεί λάθος όλο αυτό. Γιατί η αρχή ήταν μια χαρά. Στην πορεία μας το χάλασες με τη Μαριέτα". "Λυπάμαι που σου το λέω αλλά δεν της έκανες καλό". "Δεν μπορείς να το ξέρεις αυτό. Ίσως αν ήταν μαζί μου, να ήταν ζωντανή τώρα". Ένιωσα την καρδιά μου να πονάει με αυτή την σκέψη. Νιώθω την ενέργεια αυτής της συζήτησης να διαρρέει το κορμί μου. " Ή νεκρή σε κανένα χαντάκι από υπερβολική δόση". "Οοο έλα τώρα. Δεν θα την άφηνα ποτέ να πάθει κάτι και το ξέρεις. Αν ήταν με το μέρος μου. Ωστόσο, για την απουσία της από τη Γη ευθύνεσαι εσύ". "Νομίζω πως κάνεις λάθος. Άλλος τράβηξε την σκανδάλη μπροστά στα μάτια μου και της στέρησε τη ζωή". "Είσαι τυχερή που δεν την τράβηξα και στο δικό σου λιγοστό μυαλό". "Τι σε εμπόδισε; Μια μικρή κίνηση ήταν. Γιατί με άφησες;". "Γιατί ο ηλίθιος ο κολλητός μου σε θέλει ακόμα. Σταμάτα να ψάχνεις. Βασικά δεν ξέρω και τι ακριβώς θέλεις και ανακατεύεσαι. Τι θέλεις να πετύχεις με αυτό; Ναι, εγώ την σκότωσα. Το ξέρεις πολύ καλά. Ξέρω πως τα θυμάσαι όλα κι ας μη μιλάς". "Ναι, ισχύει αυτό. Τα θυμάμαι όλα. Αλλά το πρόβλημα μου δεν είναι η Μαριέτα. Το πρόβλημα είναι γιατί πήρατε κι εμένα". "Δηλαδή τι ήθελες να κάνω; Ήσουν μάρτυρας. Να σε αφήσω;". "Και είσαι σίγουρος ότι ήταν ο μόνος λόγος; Και είσαι σίγουρος ότι με άφησες να ζήσω για τον Μάνο;". "Όχι. Αλλά δεν πρόκειται να πω περισσότερα. Το πρόβλημα μου αυτή τη στιγμή είναι ότι μπαίνεις σε επικίνδυνα μονοπάτια για σένα. Για μένα θα είσαι άλλο ένα νεκρό άτομο στη λίστα μου. Με λίγα λόγια, δεν επιτρέπω σε κανέναν να μπαίνει στο σπίτι μου και να απειλεί τη μάνα μου". "Πρέπει να την αγαπάς πολύ. Είσαι τυχερός γιατί αν δεν σε είχε βγάλει από το ορφανοτροφείο, κατά πάσα πιθανότητα θα είχαμε μεγαλώσει και οι τρεις μαζί". "Έχω χαραμίσει πολύτιμη ώρα να μιλάω μαζί σου κι έχω και δουλειές. Σταμάτα να ψάχνεις και θα σε αφήσω να ζήσεις. Συνέχισε, και θα κάνω τη ζωή σου μαρτύριο". "Είναι ήδη. Δεν έχεις να κάνεις κάτι. Και να με σκοτώσεις, από τη μιζέρια μου θα με βγάλεις και θα ηρεμήσω μια για πάντα". "Όχι, δεν κατάλαβες καλά. Εσύ θα ζήσεις. Απλά θα ζήσεις μια ζωή με πόνο. Ελπίζω η πρώην σου να είναι καλά. Και αυτή και το μπάσταρδο που περιμένει. Την λυπήθηκα και δεν της έδωσα μεγάλη δόση. Μια προειδοποίηση για το τι μπορώ να κάνω", είπε και τερμάτησε την κλήση. Νιώθω το σώμα μου βαρύ. Το κεφάλι μου πονάει απίστευτα. Το κινητό μου βρίσκεται στο πάτωμα σπασμένο. Δεν με νοιάζει τίποτα όμως. Αυτός φταίει που η Camila πήγε στο νοσοκομείο με επιπλοκές. Οργή, μίσος. Μπορώ να νιώσω τα συναισθήματα να εξαπλώνονται ραγδαία στα κύτταρα του σώματος μου. Το μόνο πράγμα που με νοιάζει στη ζωή μου είναι να είναι καλά. Ευτυχισμένη. Ήταν μαζί μου. Θα γίνει ξανά. Ίσως όχι στο πλάι μου όμως θα τα καταφέρει. Ομώς εγώ; Εγώ τι θα κάνω; Αν πάθει κάτι θα πεθάνω. Είναι η δύναμη μου παρόλο που δεν είμαστε μαζί. Ένα βλέμμα της φτάνει να με κάνει χαρούμενη ακόμη κι αν με πλήγωσε. Θέλω να είναι καλά αυτή και το παιδί της. Ας με σκότωνε, δεν θα είχα θέμα. Αλλά όχι τον έρωτα μου, που είναι ήδη θρυμματισμένος.
Έκανα ένα μπάνιο γρήγορα και ετοιμάστηκα για να φύγω. Δεν μπορούσα να μείνω στο σπίτι μου ξέροντας ότι η Camila δεν είναι καλά. Πήρα τηλέφωνο τη Normani από το σταθερό αφού είχα σπάσει το κινητό μου. Της είπα ότι ήθελα να δω την Camila και μου είπε ότι βγήκε από το νοσοκομείο. Θα ήταν η Dinah μαζί της. Με κρατάει λίγο πίσω αυτό γιατί η κολλητή της νευρίασε πολύ μαζί μου. Αν ήταν η Ally, θα ήταν πιο ήρεμα τα πράγματα. Έφυγα από το σπίτι μου περπατώντας, ήθελα να με χτυπήσει λίγο ο αέρας, να συνέλθω από τη ζάλη της πληροφορίας που έμαθα. Ωστόσο το όπλο στην τσάντα μου μού προσφέρει προστασία. Λίγη ώρα αργότερα και είχα φτάσει κάτω από το σπίτι της. Η πόρτα της εισόδου ήταν ανοιχτή όπως πάντα οπότε ανέβηκα απευθείας στο διαμέρισμα της. Χτύπησα την πόρτα όμως δεν άνοιξε κανένας. Ήξερα ότι ήταν μέσα, μπορούσα να ακούσω τις φωνές τους. Πάτησα το κουμπί για το κουδούνι και λίγα δευτερόλεπτα αργότερα στεκόμουν μπροστά στην Dinah. Γύρισε το βλέμμα της προς το σπίτι και πήρε τα κλειδιά πίσω από την πόρτα. Έκανα ένα βήμα πίσω όταν την είδα να βγαίνει και να κλείνει την πόρτα πίσω της. "Τι θέλεις εδώ;", είπε και σταύρωσε τα χέρια της μπροστά στον θώρακα της. "Η Mani μου είπε ότι η Camila ήταν στο νοσοκομείο. Ήθελα να της πω περαστικά", είπα και πήγα λίγο πιο πίσω. "Μπορούσες να την πάρεις τηλέφωνο. Όχι ότι θα το σήκωνε, αλλά θα άξιζε η προσπάθεια". "Το κινητό μου έσπασε". "Υπαρχει και το σταθερό". "Κοίταξε να δεις Dinah. Θέλω να την δω. Θέλω να βεβαιωθώ πως είναι καλά. Ποιο είναι το πρόβλημα σου;". "Εσύ;". "Τι έκανα;". "Την έσπασες. Όπως έκανες με τον εαυτό σου. Μας τραβάς όλους στα σπασμένα σου και γεμίζουμε πλήγες. Φύγε σε παρακαλώ. Δεν θέλει να σε δει". "Δεν το ξέρω αυτό", είπα και την έκανα στην άκρη και άρχισα να χτυπάω την πόρτα δυνατά. "Camz!", φώναξα δυνατά μία φορά πριν μου κλείσει η Dinah το στόμα. "Θα την αναστατώσεις και είναι κουρασμένη. Φύγε. Μόνο κακό μπορείς να της κάνεις αυτή τη στιγμή". Και η αλήθεια είναι πως μόνο αυτό κάνω. Μόνο κακό μπορώ να φέρω. Σε μένα και στους γύρω μου. Έκανα λίγο πίσω και χαμήλωσα το κεφάλι μου. Δεν ήθελα να με δει να κλαίω. Όμως θα μιλούσα οπότε θα το άκουγε στη φωνή μου. Νιώθω τα δάκρυα μου να καίνε στο πρόσωπο μου καθώς συνειδητοποιώ πως έχω γίνει. Και σε τι κατάσταση έχω φέρει τους δικούς μου ανθρώπους. Όσους μπορώ να λέω δικούς μου. Γιατί έμεινα μόνη. Μόνη με εξαίρεση δύο-τρία άτομα. "Πες της περαστικά από μένα", είπα και πήγα προς τη σκάλα για να φύγω.
"Lauren;". Και είναι αυτό που φωτίζεται για λίγο η ψυχή σου. Όλα μοιάζουν υπέροχα. Πόσο να διαρκέσει όμως; Πόσο να μείνεις έτσι όταν ξέρεις ότι όλα έχουν γίνει εξ αιτίας σου; Δεν μπορώ να γυρίσω να την κοιτάξω. Θα γίνω χειρότερα. "Περαστικά Camz. Και σε σένα και στην μικρή. Όλα θα πάνε καλά", είπα και έφυγα. Την άκουσα να ρωτάει την Dinah αν μου είπε τίποτα. Αυτή της απάντησε όχι. Και την ρώτησε γιατί έκλαιγα, η ψηλότερη κοπέλα δεν γνώριζε την απάντηση. Και είναι λογικό. Είναι πολλά μαζί κι ένα ταυτόχρονα. Γύρισα σπίτι μου και κάθισα στον καναπέ. Δεν ξέρω αν θέλω να πιω. Αν θέλω να καπνίσω. Μπορώ να τα τελειώσω όλα. Το όπλο μου βρίσκεται πάνω στο τραπέζι σε απόσταση αναπνοής. Ίσως αν τελειώσει όλο αυτό, οι γύρω μου να καταφέρουν να είναι καλά. Να είναι ευτυχισμένοι. Εγώ ένα έχω καταλάβει. Όποιος βρίσκεται κοντά μου, είναι δυστυχισμένος. Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες. Προσπαθώ να ηρεμήσω, να βγάλω την σκέψη από το μυαλό μου. Είναι τρελό. Αλλά θα τελειώσουν όλα. Χτυπάει το τηλέφωνο και ίσα που το ακούω. Γυρνάω το βλέμμα μου στη συσκευή και βλέπω τον αριθμό. "Παρακαλώ;". "Έλα Lauren, η Taylor είμαι. Η κυρία Πηνελόπη είπε ότι μπορείς να έρθεις αύριο να με πάρεις. Και θέλει να μιλήσετε". Νιώθω χαρούμενη μετά από πολύ καιρό. Τουλάχιστον το χθεσινό μου κατόρθωμα είχε αποτέλεσμα. Θα μπορέσω να δω την αδερφή μου που μου έλειψε τόσο πολύ. "Ένταξει. Θα έρθω κατά τις έξι να σε πάρω. Σ'αγαπάω πολύ". "Και γω σ'αγαπάω. Θα τα πούμε αύριο", είπε και τερμάτησα την κλήση. Είναι πολλοί οι λόγοι που ίσως σε κάνουν να καταλάβεις ότι αξίζεις να ζεις. Είναι και πολλοί όμως που σου δείχνουν ότι το κάνεις λάθος και αντί να κάνεις χαρούμενους τους ανθρώπους, εσύ τους δηλητηριάζεις. Τουλάχιστον υπάρχουν δύο άτομα τα οποία δεν θα ήθελαν να κάνω καμία τρέλα. Για το ένα δεν είμαι απολύτα σίγουρη.