CHAPTER 47.
Φόβος.Ήταν ο όρος που είχα συνηθίσει όσο σάπιζα πίσω από τους τοίχους του κτιρίου που έμενα. Κυρίως φοβόμουν για τον Harry. Φοβόμουν τι του έκαναν, τι είχε κάνει, που τον πήγαιναν, πως τιμωρούνταν, ποιες ήταν οι συνέπειες των πράξεων του. Αλλά τώρα δεν φοβόμουν για τον Harry.
Αυτή τη φορά η καρδιά μου χτυπούσε ανεξέλεγκτα με τον τύπο φόβου που πάγωνε τα κόκαλα σου και ξεκαθάριζε το μυαλό σου. Ανατρίχιασα, οι τρίχες στο σβέρκο μου σηκώθηκαν και το στομάχι μου βάρυνε. Αυτή τη φορά, ο ανταγωνιστής φώναζε το όνομα μου, ακολουθούσε τα βήματα μου. Αυτή τη φορά ήταν πολύ σκοτεινά για να δω ποιος ψιθύριζε πίσω μου.
«Rose» μια άλλη ήρεμη φωνή ψιθύρισε, αλλά αυτή τη φορά ήταν η φωνή του Harry. Ήταν προσεκτικός, λες και αν μιλούσε πολύ δυνατά το άγνωστο άτομο θα επιτιθόταν.«Μπουσούλα όσο πιο γαμημένα γρήγορα μπορείς και μην κοιτάζεις πίσω.»
Ακολούθησα με ευχαρίστηση τις οδηγίες του. Μπουσούλησα. Ανάγκασα το σώμα μου να κινηθεί προς τα μπρος, το οποίο γινόταν κυριολεκτικά για να σώσω τη ζωή μου. Ένα κύμα πανικού κυλούσε στις φλέβες μου και δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο πέρα από το να μπουσουλήσω πιο γρήγορα.
Ο Harry, επίσης, είχε αυξήσει την ταχύτητα που μπουσούλαγε. «Συνέχισε να μπουσουλάς, Rose» είπε βιαστικά, γεμάτος αγωνία τα λόγια αυτά. Ακουγόταν φοβισμένος και αναστατωμένος, σε τέτοιο σημείο που δεν τον είχα δει ποτέ έτσι πριν. Έπρεπε να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι και αυτός ένιωθε φόβο.
Και ξέροντας ότι φοβόταν, ενίσχυε αυτά που ένιωθα. Η γυναίκα, νομίζω πως ήταν γυναίκα, δεν είχε δείξει παραπάνω στοιχεία για την παρουσία της, όμως. Αλλά ήξερα πως ήταν εκεί. Αν σταματούσα για να ακούσω, θα άκουγα το αμυδρό σύρσιμο. Αλλά δεν το άκουγα πάνω στην προσπάθεια μου να δραπετεύσω. Οπότε, για μια σύντομη στιγμή αναρωτήθηκα αν είχα φανταστεί κάποια να ψιθυρίζει το όνομα μου,όπως είχα φανταστεί τον ίδιο θόρυβο στην κρυψώνα μου στους διαδρόμους του Wickendale.
Αλλά όχι, ήταν αληθινό. Ο Harry το κατάλαβε κι αυτός και όχι μόνο είχε παρατηρήσει το ίδιο, αλλά φοβόταν και το ίδιο. Είτε δεν υπήρχε και ο Harry κι εγώ τρελαινόμασταν, ή υπήρχε και μας ακολουθούσε. Δεν ήξερα ποια σκέψη ήταν πιο τρομακτική.
Δεν είχα χρόνο για φιλοσοφίες, όμως και έτσι συνέχισα να μπουσουλάω μπροστά, με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, την αδρεναλίνη μου στα ύψη και με περισσότερη ταχύτητα απ' ότι είχα χρησιμοποιήσει ποτέ στη ζωή μου. Ένιωθα σαν ένα άγριο ζώο, μπουσουλώντας στο χώμα για να εξαφανιστώ από αυτό το τούνελ. Η μόνη μου παρηγοριά, παρόλο που τίποτα δεν ήταν αρκετά παρηγορητικό σε αυτή την κατάσταση, ήταν ο ήχος που έκανε ο Harry καθώς κινούνταν μπροστά μου.
Παρά αυτή την διαβεβαίωση, ακόμη ένιωθα σαν να με διαπερνάει ηλεκτρικό ρεύμα. Μπορούσα να την φανταστώ και σχεδόν να την νιώσω να πιάνει τον αστράγαλο μου, το χέρι της μερικά εκατοστά μακριά, απλωμένο για να με πιάσει καθώς εγώ μπουσούλαγα για να δώσω ένα τέλος στον τελευταίο τρόμο του Wickendale.
Ήταν λες και μετά από ανεξέλεγκτα καρδιοχτύπια, βαριές ανάσες και ώρες αίσθησης καψίματος στους μύες, είχα φτάσει σε ένα τέρμα. Ο Harry σταμάτησε να κινείται. Σταμάτησα να κινούμαι. Ήταν ένα αδιέξοδο. Μόλις ηρέμησα, συνειδητοποίησα ότι δεν βρισκόταν μερικά εκατοστά πίσω μου όπως νόμιζα. Αλλά, ακόμη ακούγαμε από το βάθος του τούνελ αυτό το παράξενο σύρσιμο. Δεν είχε σταματήσει να μας ακολουθεί.
«Τι στον πούτσο ήταν αυτό;» ρώτησε ο Harry, παίρνοντας βαθιές ανάσες, αγγίζοντας μανιωδώς τους τοίχους για να βρει μια διέξοδο.
«Δεν-» ξεκίνησα, αλλά χρειάστηκα να πάρω μια ανάσα. «Δεν έχω ιδέα.»
«Σκατά» είπε. «Μην το αφήσεις να σε πλησιάσει. Βγαίνουμε έξω και τρέχουμε.»
Έγνεψα, γυρίζοντας το κεφάλι μου εκεί απ' όπου προερχόταν οι παράξενοι ήχοι και οι ψίθυροι. Δεν υπήρχε τίποτα που να χωρίζει εμένα και αυτή τη γυναίκα. Τίποτα. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή από τον πανικό και τον φόβο, το κεφάλι μου δεν γύριζε να κοιτάξει πουθενά αλλού από την κατεύθυνση που ήρθαμε. Πήγα πιο κοντά στον Harry, ψάχνοντας για ίχνη της, που ήταν δύσκολο να βρω μέσα στο σκοτάδι. Ήταν ο τύπος του φόβου που δεν σου επέτρεπε να κάνεις τίποτα άλλο και ο παραμικρός θόρυβος ή η παραμικρή κίνηση στο σκοτάδι πρόσθετε στην ήδη υπάρχουσα νευρικότητα σου. Ήταν ο τύπος του φόβου που απαιτούσε όλη σου την προσοχή μέχρι να υποχωρήσει. Και αυτός ο φόβος δεν είχε υποχωρήσει ακόμα.
«Το βρήκα» μουρμούρισε ο Harry και εξέπνευσα από την ανακούφιση μου. Αλλά δεν μπορούσα να ξεγράψω από το μυαλό μου τη σκέψη που την ήθελε να έρθει οποιαδήποτε στιγμή, μπορεί να είχε όπλο, μπορεί να είχε σχεδιάσει να μας σκοτώσει. Ήξερε το όνομα μου.
Αναπήδησα όταν ο Harry έδωσε μπουνιά σε κάτι από πάνω μας. Κάτι σκληρό, σαν ξύλο. Ήταν κλειδωμένο, σφράγιζε αυτή την τρύπα. Οπότε, συνέχισε να δουλεύει για να την ανοίξει. Καθόμουν και περίμενα καθώς οι σκέψεις μου αναμειγνύονταν μετις φλόγες του πανικού και του φόβου. Τα αισθήματα του Harry δεν φαίνεται να επισκεπτόταν τις σκέψεις του όπως τα δικά μου, αλλά επισκεπτόταν τις πράξεις του καθώς κοπανούσε τη γροθιά του στο ξύλο με όλη την αδρεναλίνη και την βιασύνη που κυλούσε στις φλέβες του.
Και ύστερα, ένας ψίθυρος ακούστηκε. Λέγοντας το ίδιο που είχε πει και πριν. «Rose.»
Μας έφτανε.
Με πανικό, γύρισα προς τον Harry. Με τα λεπτά μου χέρια έσπρωχνα και χτυπούσα το ξύλο μαζί του, οι δυο μας θα αποκτούσαμε μελανιές αύριο, χωρίς αμφιβολία. Αν τα καταφέρναμε μέχρι τότε.
Ήταν κάτι βγαλμένο από ταινία τρόμου, λες και μας είχαν θάψει ζωντανούς και προσπαθούσαμε με οποιονδήποτε τρόπο να επιβιώσουμε. Σπρώχναμε και χτυπούσαμε και ρίχναμε μπουνιές στην επιφάνεια αλλά τίποτα.
Οπότε, ο Harry δοκίμασε να ξαπλώσει ανάσκελα. Ήταν δύσκολο να το κάνει σε αυτό τον μικρό χώρο, αλλά το κατάφερε. «Πρόσεξε» είπε. Με μια δύναμη που δεν ήξερα ότι είχε κλώτσησε προς τα πάνω, χρησιμοποιώντας όλο του του σώμα καθώς τα δυο του πόδια χτύπησαν το ξύλο. Με την σύγκρουση έσπασε με ένα "κρακ". Το ξύλο χωρίστηκε στα δύο και σηκώθηκε παντού σκόνη.
Είμασταν τόσο κοντά, τώρα το μόνο που είχαμε να κάνουμε ήταν να αφαιρέσουμε το σπασμένο ξύλο. Αλλά αυτό που δεν είχαμε συνειδητοποιήσει ήταν ότι κατά τη διάρκεια των εξουθενωτικών πράξεων μας, η γυναίκα είχε έρθει πολύ κοντά μας.
Με την άκρη του ματιού μου ανίχνευσα μια κίνηση. Το κεφάλι μου γύρισε ενστικτωδώς στα αριστερά και βρισκόταν εκεί. Όχι κοντά, αλλά αρκετά κοντά. Η σιλουέτα της ήταν ευδιάκριτη. Αυτή η γυναίκα, με την εγγύτητα και τον τρόμο που ένιωθα δεν ήταν πια ένα άτομο, αλλά είχε μετατραπεί σε ένα τέρας.
Ξαφνικά η καρδιά μου δεν χτυπούσε μόνη της, αλλά ένιωθα τους παλμούς σε όλο μου το κορμί. Τα μάτια μου γούρλωσαν, η ανάσα μου κόπηκε και κάθε κόκαλο στο σώμα μου έτρεμε από τον φόβο.
Βιάστηκα να αφαιρέσω το ξύλο όπως είχε ήδη αρχίσει να κάνει ο Harry. Την άκουσα που πλησίαζε και ξεκίνησα να τσιρίζω. Τα μάτια μου βούρκωσαν και τσίριξα. Τσίριξα μέχρι η τσιρίδα μου να μπλοκάρει τα πάντα. Τσίριξα για μένα και τον Harry, τσίριξα μήπως αυτό το τερατούργημα και τσίριξα για να ξεφορτωθώ τον φόβο που με κατέκλυζε. «Πάμε, πάμε, πάμε!» φώναξα μανιωδώς ξανά και ξανά μαζί με τις λέξεις "σε παρακαλώ" και "σταμάτα". Δάκρυα κυλούσαν στο πρόσωπο μου και το χάος από τις τσιρίδες μου και το ξύλο που αφαιρούσαμε από την τρύπα και τα αγκομαχητά του Harry από την προσπάθεια του πρόσθεταν στο τρελό, άγριο και ανησυχητικό κύμα φόβου που είχε αναπτυχθεί τόσο γρήγορα, όσο τα δάκρυα που κυλούσαν στα μάγουλα μου.
Τσίριξα μέχρι ένα κομμάτι ξύλου τελικά να απομακρυνθεί από την τρύπα. Σκόνη και χώμα έπεσαν από την ρωγμή πάνω σε μένα και στον Harry. Αλλά ακόμη συνεχίσαμε μέχρι η ρωγμή να μεγαλώσει αρκετά ώστε να μας χωρέσει, καθώς έτρεμα από αδρεναλίνη.
Αλλά ακόμη δεν τα είχαμε καταφέρει. Ο Harry γρήγορα σκαρφάλωσε και βγήκε από την τρύπα, αλλά υπήρχαν ακόμη δύο μέσα.
«HARRY!» ούρλιαξα ξανά όταν το βρώμικο της χέρι απλώθηκε και παραλίγο να πιάσει το χέρι μου. Πριν προλάβει να έρθει πιο κοντά τα μεγάλα χέρια του Harry τυλίχτηκαν κάτω από τις μασχάλες μου και με σήκωσε από το έδαφος, καθώς το χώμα έπεφτε από πάνω μου στη γη.
Το τελευταίο πράγμα που είδα ήταν ένα βρώμικο, χλωμό χέρι να βρίσκεται στο άνοιγμα μέχρι να γυρίσουμε και να φύγουμε.
«Έλα, Rose!» με ενθάρρυνε ο Harry μόλις τα πόδια μου ακούμπησαν στο έδαφος. Και έπειτα τρέξαμε. Ήδη βαριανάσαινα, αλλά τώρα ήμουν σίγουρη ότι άκουγε κανείς τα αγκομαχητά μου καθώς προσπαθούσα να κάνω τα πνευμόνια μου να λειτουργήσουν καλύτερα για να συμβαδίζουν με το βήμα μου.
Ακόμη δεν μπορούσαμε να γιορτάσουμε το γεγονός ότι τα πόδια μας πατούσαν έδαφος και αναπνέαμε οξυγόνο που δεν ανήκαν στο Wickendale. Ακόμη δεν είχαμε βρει την ευτυχία στο γεγονός ότι είχαμε δραπετεύσει.
Επειδή, μια εκδοχή εκείνης της γυναίκας μας ακολουθούσε ακόμα. Ο Harry κι εγώ σταματήσαμε για λίγο για να πάρουμε ανάσες. «Τι στο διάολο ήταν αυτό;» ρώτησα.
Ο Harry κούνησε το κεφάλι του και πήρε λίγο αέρα. «Φαίνεται πως δεν είμασταν οι μόνοι που θέλαμε να δραπετεύσουμε.»
Τα κεφάλια μας γύρισαν προς τη κατεύθυνση που ήρθαμε. Και επιτέλους μπορούσαμε να δούμε ποια μας ακολουθούσε. Ήταν κρυμμένη πίσω από τη σκιά ενός δέντρου. Αλλά κινούνταν. Απλώς δεν περπατούσε όπως ένα φυσιολογικό άτομο. Έσερνε τα πόδια της.
Οι γάμπες της δεν ήταν όπως θα έπρεπε. Ραφές τις χώριζαν από τα μπούτια της. Τα δάχτυλα της ήταν στραμμένα πίσω της. Λες και τα είχε κόψει τα πόδια της και τα έραψε ανάποδα. Ήταν ένα παραμορφωμένο, εμετικό, τρομακτικό θέαμα που κανένας δεν θα έπρεπε να δει. Και τα γουρλωμένα μάτια της και οι αργές της κινήσεις δεν βοηθούσαν.
«Rose» ψιθύρισε ο Harry από δίπλα μου με τον ίδιο τρόμο στα μάτια του όπως και στα δικά μου.
«Ναι;» είπα τσιριχτά.
«Τρέχα.»
Και αυτό κάναμε. Την αφήσαμε πίσω μας καθώς τρέχαμε σαν παλαβοί και εκείνη έμεινε εκεί, να προσπαθεί να βάλει το ένα πόδι μπροστά από το άλλο.
Ο Harry κι εγώ κοιτάξαμε μπροστά μας καθώς τρέχαμε ο ένας δίπλα στον άλλον, τα καπνισμένα πνευμόνια του, τον ανάγκαζαν να συμβαδίσει μαζί μου.
Δεν σταματήσαμε, ακόμη κι όταν δεν μπορούσα να ανασάνω, ακόμη κι όταν ό λαιμός μου και τα πνευμόνια μου έκαιγαν, ακόμη κι όταν ο Harry μούγκρισε από την προσπάθεια. Τα φριχτά πόδια της γυναίκας δεν θα μας έφταναν, αλλά ακόμη και τότε συνεχίσαμε να τρέχουμε με την αδρεναλίνη στα ύψη. Ξέραμε πως αν σταματούσαμε μπορεί να μας κυνηγούσαν και να μας έβαζαν πίσω στα κελιά μας, ακόμη και μετά απ' όλα όσα είχαμε κάνει. Οπότε τρέχαμε για ένα, δύο, τρία μίλια, μέχρι να μην μπορούμε σωματικά.
Τα σακίδια που μας είχε προμηθεύσει η Lori και η Kelsey χτυπούσαν στην πλάτη μου και η ένταση ήταν αισθητή στους ώμους μου. Ήμουν έτοιμη να τα πετάξω, αλλά συνειδητοποίησα πως είχαν φαγητό και νερό και λεφτά. Επιπλέον, τα είχα αντέξει μέχρι τώρα.
«Μην σταματάς» με ενθάρρυνε ο Harry, παρόλο που ακουγόταν λες και χρειαζόταν ένα διάλειμμα.
Αλλά κανείς μας δεν σταμάτησε μέχρι που φτάσαμε κάτι που δεν είμασταν προετοιμασμένοι να δούμε. Μακριά από το Wickendale, αλλά ακόμη μέρος της τεράστιας ιδιοκτησίας του, υπήρχε κάτι σαν γκρεμός. Κάτω ακουγόταν τα κύματα του νερού και ο φαινόταν ο απέραντος ουρανός.
Αγκομαχούσα, προσπαθώντας να ανασάνω όταν σταματήσαμε. Προσπάθησα να μην βγάλω το λίγο φαγητό που είχα φάει σήμερα. Ένιωθα τους παλμούς της καρδιάς μου στο κρανίο μου και στο κούτελο μου υπήρχε ιδρώτας. Και πριν καλά προλάβουμε να συνέλθουμε, η ερώτηση του τι θα κάναμε απαιτούσε την προσοχή μας.
«Τι-» είπα, και ήταν το μόνο που κατάφερα να βγάλω απ' το στόμα μου. Ο Harry είχε ακουμπήσει τα χέρια του στα γόνατα του καθώς ήταν ελαφρώς σκυμμένος προς τα μπρος, τα μάτια του κλειστά καθώς προσπαθούσε να αναπληρώσει το οξυγόνο.
Επιτέλους, μπορώντας να πάρουμε ανάσα, κοίταξα εξεταστικά την κορυφογραμμή. Ήταν γυρισμένη προς τα πίσω, έτσι, αν τρέχαμε θα μας οδηγούσε πίσω στο ψυχιατρείο. Δεν υπήρχε άλλος δρόμος, παρά μόνο μπροστά κάτω απ' τον γκρεμό, στα άγνωστα ύδατα.
HARRY'S POV
Είχα δει πολλές αρρωστημένες μαλακίες στη ζωή μου, αλλά αυτή η γυναίκα με τα γαμημένα ραμμένα ανάποδα πόδια της με έπιασαν απροετοίμαστο. Αλλά ένα καλό με αυτά ήταν ότι την έκαναν να κινείται αργά και είμασταν άνετα ένα μίλι μακριά της. Δεν υπήρχε βιασύνη για απόδραση ό,τι και να είχε σχεδιάσει στο άρρωστο μυαλό της. Αλλά υπήρχε ανάγκη να απομακρυνθούμε όσο περισσότερο μπορούσαμε από άτομα, τα οποία αν δεν είχαν ήδη αρχίσει, θα μας κυνηγούσαν. Η μόνη μας επιλογήήταν να πηδήξουμε.
«Με εμπιστεύεσαι, Rose;» ρώτησα μόλις κοντρόλαρα τις ανάσες μου. Και το κορίτσι μου που ήταν καλυμμένο με χώμα και είχε δάκρυα στα μάτια, έγνεψε. «Φυσικά.»
«Ωραία» είπα. «Τότε κράτα το χέρι μου» την διέταξα και αντίκρισα τον γκρεμό και τα κύματα που έσκαγαν πολλά πόδια κάτω από εμάς.
«Θα πηδήξουμε;» ρώτησε, το τρέμουλο στην φωνή της ήταν ακόμη παρόν.
«Είναι ο μόνος τρόπος. Τα καταφέραμε ως εδώ, θα τα καταφέρουμε και με το νερό» είπα. Αλλά στην πραγματικότητα δεν είχα ιδέα πόσο ρηχά ήταν ή αν υπήρχαν κοφτεροί βράχοι κάτω από την επιφάνεια. Δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε πίσω, όμως. Αυτό δεν ήταν επιλογή. Αυτό ήταν μόνο εναλλακτική.
«Έτοιμη;» την ρώτησα, και παρόλο που ήταν τρομαγμένη, έγνεψε. Κανείς μας δεν ήταν πραγματικά έτοιμος, αλλά δεν υπήρχε κάτι να κάνουμε για να προετοιμαστούμε. Λοιπόν, εκτός από ένα πράγμα. «Ένα λεπτό» είπα. Έβγαλα τις ράντες του σακιδίου από τους ώμους της Rose και έκανα το ίδιο και με το δικό μου σακίδιο. Τα πέταξα στην άλλη όχθη, δίπλα από το νερό προσγειώθηκαν. Θα τα χρειαζόμασταν αργότερα.
Ξαναένωσα το χέρι μου με το δικό της, κρατώντας το σφιχτά για ενθάρρυνση. «Με το τρία» είπα. Μοιραστήκαμε ένα τελευταίο βλέμμα πριν ξεκινήσω το μέτρημα. «Ένα... δύο...τρία!». Και με το χέρι μου στο δικό της , τα πόδια μας σηκώθηκαν στον αέρα. Πέφταμε μαζί στο άγνωστο. Ο αέρας ανέμιζε τα μαλλιά μας και δεν είχα χρόνο να αισθανθώ. Είχα μόνο λίγα δευτερόλεπτα για φλασιές συναισθημάτων πριν βυθιστώ.Το σώμα μου πάγωσε από το παγωμένο νερό που κυλούσε γύρω μου. Ο αέρας εξαφανίστηκε από τα πνευμόνια μου κατά τη σύγκρουση και το νερό έτσουζε λες και με είχαν χαστουκίσει. Αλλά ήμουν ζωντανός. Δεν υπήρχαν κοφτερά βράχια και το νερό ήταν βαθύ.
Αντί να μισήσω τον πόνο, αγάπησα την ανακούφιση, ήμουν ευγνώμων που η καρδιά μου χτυπούσε ακόμα στο στήθος μου. Καλωσόρισα το νερό καθώς κυλούσε μέσα απ' τα μαλλιά μου και έβρεξε τα ρούχα μου, αγκαλιάζοντας τα μπράτσα μου και τα χέρια μου.
Τα χέρια μου. Ήταν άδεια. Το χέρι της Rose δεν βρισκόταν πια στο δικό μου.
Βγήκα στην επιφάνεια και πάλεψα να πάρω ανάσα. Τα μαλλιά μου κολλούσαν στο μέτωπο μου και η χοντρή στολή μου το έκανε πιο δύσκολο να επιπλεύσω, αλλά δεν με ένοιαζε. Έπρεπε να βρω την Rose πριν αυτές οι ασήμαντες ανησυχίες συζητηθούν.
«Rose!» φώναξα. Δεν ήταν πουθενά στα επικίνδυνα κύματα και στο βαθύ μπλε νερό. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει καθώς γύριζα γύρω γύρω, ψάχνοντας απελπισμένα προς όλες τις κατευθύνσεις. «Rose!» φώναξα ξανά.
Με κατέκλυσε ανακούφιση όταν επιτέλους το κεφάλι της βγήκε στην επιφάνεια. Πάλευε να πάρει ανάσα και έβηχε, αλλά ήταν καλά. «Έλα εδώ» είπα, κολυμπώντας προς το μέρος της και εκείνη προς το δικό μου. «Κρατήσου από πάνω μου μωρό μου, κρατήσω απ' τον λαιμό μου» είπα. Τύλιξε τα χέρια της γύρω μου και εγώ τύλιξα τα δικά μου γύρω από το αδύναμο σώμα που έτρεμε. Καταφέραμε να μείνουμε στην επιφάνεια για λίγα λεπτά καθώς κολυμπούσαμε προς την όχθη. Μόλις το χέρι μου ακούμπησε το έδαφος σήκωσα την Rose καθώς σκαρφάλωσε και ξάπλωσε εξουθενωμένη στη στεριά.
Έκανα το ίδιο, ξαπλώνοντας δίπλα της. Με τις γρήγορες κινήσεις μας και με όλο τοτρέξιμο είχαμε κερδίσει μερικά λεπτά προβαδίσματος. Μόνο μερικά λεπτά και μετά έπρεπε να τρέξουμε ξανά. Αλλά χρειαζόμασταν λίγη ξεκούραση. Τα μάτια μου έκλεισαν για μια σύντομη στιγμή και αναρωτήθηκα το που θα πηγαίναμε από εδώ. Αλλά το χαμόγελο στα χείλη της Rose, παρά τα όσα αντιμετωπίσαμε, με έκανε να το ξεχάσω για λίγο. Ξέχασα την επόμενη κίνηση και σκέφτηκα τις στιγμές που μετράνε.
«Harry;» ρώτησε.
«Ναι;» αναρωτήθηκα, χαμογελώντας με την ιδέα του τι θα έλεγε.
«Τα καταφέραμε.»
Ήταν αυτά τα λόγια, αυτά τα απλά λόγια που με έκαναν... χαρούμενο.
«Γαμώ την πουτάνα μου!» είπα. Και ύστερα άρχισα να γελάω και η Rose χαζογέλασε από δίπλα μου και ποτέ δεν είχα αισθανθεί τέτοια χαρά που με κατέκλυζε.
«Τα καταφέραμε γαμώ!» φώναξα, το γαμημένα ηλίθιο χαμόγελο μου γινόταν όλο και πιο πλατύ. Στάθηκα από εκεί που καθόμουν και για μια στιγμή ξέχασα την τρελή γυναίκα που πλησίαζε την άκρη του γκρεμού, την απαίσια διευθύντρια που χωρίς καμία αμφιβολία έστελνε φύλακες να μας ψάξουν και τον άνδρα που είχα σκοτώσει.
Επειδή αυτή τη στιγμή ήμουν μόνο εγώ και η Rose. Έγειρα και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από τη μέση της και την σήκωσα. Γελούσε και το ίδιο και εγώ καθώς γύριζα γύρω γύρω με εκείνη στην αγκαλιά μου. Τα πόδια της τυλίχτηκα γύρω από τη μέση μου και απλά γελούσαμε, πιο δυνατά από τα κύματα που έσκαγαν από δίπλα μας.
Θα έπρεπε να συνεχίσουμε να τρέχουμε σύντομα και θα έπρεπε να βρούμε κάπου να κοιμηθούμε και είχαμε ακόμα να αντιμετωπίσουμε πολλές δυσκολίες. Αλλά τώρα, αυτή τη στιγμή, τίποτα απ' αυτά δεν είχε σημασία.
Επειδή είχαμε δραπετεύσει από το γαμημένο το Wickendale.