-กุก กัก กุก กัก-
คริสได้ยินเสียงแปลกๆมาจากช่องระบายอากาศ
-เคร้ง!- เสียงฝาปิดท่อระบายอากาศร่วง
"เฮ้ย!มาได้ไงเนี่ย!" คริส
"โอยยย" ลุคร้องเพราะเจ็บจากการตกลงมาจากช่องระบายอากาศ
"เข้ามาทำไมเนี่ย!" คริสพูดบ่นแล้วเข้าไปช่วยพยุงเขา
"ก็กลัวว่าเธอจะไม่เปิดประตูให้น่ะสิ" คริสฟังเหตุผลแล้วก็กรอกตา
"นายโง่รึบ้าเนี่ย ทำไมฉันต้องไม่เปิดให้นายเล่า" คริส
"..." ลุคเงียบแล้วก้มหน้าลง จริงๆมันก็ไม่มีเหตุผลอะไรหรอกที่คริสจะไม่เปิดให้เขา เขาฟุ้งซ่านไปเองต่างหาก
"ลุกได้แล่ว นั่งอยู่นั่นแหละ" คริสบอกเขาพร้อมยื่นมือไป เพื่อดึงตัวเขาให้ยืนขึ้น
"ขอบใจ" ลุค
"แล้วสรุปเข้ามาทำไมเนี่ย" คริส
"อืม...คิดถึงมั้ง"
"แหวะๆๆ ไปพูดกับโซเฟียไป"
"ก็บอกไปแล้วไงว่าแค่เพื่อน"
"โกหกน่าาาา ฉันอ่านแชทนายหมดล่ะ"
"ชิ"
"ยอมรับมาซะดีๆ เด็กขี้โกหก"
"ฉันกับเธอแค่คุยๆกัน ฉันไม่จริงจังด้วยซะหน่อย"
"แหม่ๆ แต่เหมือนโซเฟียจะซีเรียสนะ มีด่าฉันว่า แรด ด้วย"
คริสพูดลุคแค่ยักไหล่แล้วเบะปากนิดๆ และเดินไปนั่งทั้งโซฟา คริสก็เอาโทรศัพท์ลุคมาเลื่อนดู แต่เขาก็ไม่ได้ขัดอะไร เพราะอยู่ระหว่างการทำโทษ
"อู้ว นายว่าโซเฟียด้วย ไม่แมนเลยนะ ว่าผู้หญิงเนี่ย เดี๋ยวเธอก็เสียใจหรอก" คริสบ่น
"ก็แม่นั่นมาว่าเธอก่อนหนิ ช่างเขาสิ" ลุคพูด
"นิสัยเสีย" คริสว่าเขา
"ถ้านิสัยเสียต้องอย่างนี้"
ลุคพูดแล้วผลักคริสให้นอนลงกับโซฟา และกดไหล่เธอไว้
"โอ้ย! ทำบ้าอะไรเนี่ย!" คริสร้องื้วงเพราะเขากดไหล่เธอลงมาเต็มๆแรง
"ทำอะไรที่มันนิสัยเสียไง" ลุคก้มไปพูดข้างหูของคริส ทำเอาเธอขนลุกซู่
"ไปไกลๆเลยนะ ไอ้โรคจิต!" คริสว่าแล้วดิ้น แต่ลุคตัวใหญ่กว่าและแรงเยอะกว่า แต่เธอก็ยังแก้ปัญหาได้ทันควัน
เธอค่อยๆหยุดดิ้นแล้วนิ่งลง
"หมดแรงแล้วหรอ" ลุค
"อื้อ...ลุค" คริส
"หืม?"
"มาใกล้ๆหน่อยสิ"
"หา?"
"อยากหอมแก้มอ่ะ น้าาานะๆๆๆๆ" คริสพูดเสียงอ้อน
ลุคเห็นก็กระตุกยิ้มมุมปาก แล้วค่อยๆเลื่อนหน้าไปหาเธอ
'ติดกับล่ะ' คริสคิดในใจ
-ปั๊ก!- (เสียงกระแทก)
"โอ้ย!!! ยัยดื้อ ทำไรเนี่ย!" ลุคร้องแล้วเอามือมากุมที่ดั้งของตัวเอง เพราะคริสเอาหน้าผากของเธอกระแทกไปเต็มๆ
คริสหลุดจากพันทนาการ ก็รีบลุกขึ้นจากโซฟาอย่างรวดเร็วก่อนไปยืนหัวเราะลั่น
"ฮ้ะๆๆๆ ฮะฮ้ะฮ้าๆ" คริสหัวเราะซะท้องแข็งจนต้องเอามือกุมท้องตัวเอง
"ไม่ต้องมาขำเลย ฉันเจ็บนะ!" ลุคบ่น
"ฮะฮ้า ขอโทษๆ"
"โอ้ยยย ดั้งหักแล้วมั้ง" เขาพูดพลางเอามือลูบเบาๆ
"โอ๋ๆๆ มาๆ เดี๋ยวดูให้" คริสพูดแล้วเดินไปหาเขาเพื่อดูผลงานตัวเอง
"หัวโคตรแข็งเลย เธออ่ะ" ลุคเอามือเขกหัวเธอทีนึง
"ก็ขอโทษแล้วงายย" คริสพูดเอามือลูบหัวที่ถูกเขก และดูจมูกให้ลุค
"ห้อเลือดเลยอ่ะ ช้ำด้วย" คริส
"ใครทำล่ะ" ลุคพูดแบบไม่พอใจ
"เอาน่าๆ เพี้ยง! หายล่ะ" คริสพูดแล้วเป่าลมใส่หน้าลุค ก่อนจะยิ้มให้เขา
"หายจริงด้วย! นางฟ้ามาเป่ามนต์ให้ หายเจ็บเลย!" ลุคพูดแล้วทำท่าตลกๆ เธอจึงอดที่จะขำไม่ได้
"ฮะๆๆ พอแล้ว ฉันไม่ใช่นางฟ้าซักหน่อย ฮะๆ"
"ฮะๆ ก็ได้ๆ" ลุค
"แล้วสรุปนายมาห้องฉันทำไมเนี่ย" คริส
"คิดถึงเธอไง"
"เอาดีๆ"
"ก็ดีๆแล้วเนี่ย"
"เดี๋ยวเอาหัวโขกอีกรอบเลย"
"ก็ได้ๆ ฉันจะถามเธอว่า"
"ว่า.."
"เอ่อ...ลืมไปแล้ว"
"ห้ะ! ลุค นายความจำสั้นไปป่ะ"
"เอางี้ ตอนเย็นจะไปกินข้าวไหนป่าว"
"จะบ้ารึไง เพิ่งกินอิ่มมาเนี่ย ฉันไม่ไปแล่ว"
"งั้น ฉันกับพวกแอชตันนะ"
"อืม"
"เธอห้ามไปไหนนะ"
"อืม"
"อยู่แต่ในห้อง"
"อือ"
"อยากกินไร โทรบอก เดี๋ยวซื้อมาให้"
"เออ"
"แล้วก็-"
"รู้แล้วน่า....อยู่แต่ในห้องก็พอ จบ"
คริสพูดแบบหน่ายๆแล้วนั่งลงที่โซฟา เล่นโทรศัพท์ของลุคต่อ
"แค่ห่วง ฉันไปล่ะ"
ลุคพูดทิ้งท้ายแล้วเดินออกไปทางประตู
เมื่อเขาเดินออกไปแล้ว คริสก็นั่งยิ้มอยู่คนเดียว 'ห่วง' เธอคิดในใจ
"ตาบ้า!" เธออุทาน
.
.
.
ลุคเดินจากห้องของคริสมาที่ห้องของแอชตัน เพราะตอนเช้าพวกเขานัดกันไว้ว่า ตอนเย็นจะมาดริ้งค์กันที่ห้องของแอชตัน และตอนนี้เป็นเวลา 4 โมงครึ่ง ก็ใกล้ถึงเวลานัด ไปถึงก่อนก็ไม่เสียหาย
"ไง! แอช" ลุคทักแอชตันเมื่อเข้าไปในห้องเขา
"อ้าว! มาเร็วแหะ" แอชตัน
"ก็ขี้เกียจอยู่ที่ห้องนี่ อยากหาอะไรสนุกๆทำ"
"เลยมาหาฉันเนี่ยนะ" แอชตันถามพร้อมขมวดคิ้วนิดๆ
"ใช่" ลุคตอบ
"เออๆ อยากทำอะๆรก็ทำเหอะ" เขาพูดแล้วถอนหายใจ
ลุคยักไหล่แล้วเดินไปนั่งที่โซฟา เขาหยิบโทรศัพท์ของคริสที่เขายึดมาออกจากกระเป๋ากางเกง แล้วนั่งเล่น
"แหม่... ถ้าจะเล่นโทรศัพท์นั่งเล่นห้องตัวเองก็ได้มั้ง" แอชตันว่า
"พูดมาน่าา" ลุคบ่นแบบหน่ายๆ
"เออๆ อ่าว! โทรศัพท์นายสีดำไม่ใช่หรอ" เขาถามแบบสงสัย
"ก็มันไม่ใช่ของฉันหนิ" ลุคตอบแต่ตาและมือยังคงอยู่ที่โทรศัพท์
"หา?" แอชตันยังไม่เลิกสงสัย
"ฉันยึดยัยดื้อมา แล้วของฉันยัยนั่นก็เอาไป จบยัง" ลุคหันไปตอบ แก้ข้อสงสัยให้แอชตัน เมื่อเขาได้ยินคำตอบก็พยักหน้าแล้วเดินไปกินน้ำ
"ยัยคริสนี่ตัวเตี้ยเนอะ ฮะๆๆ" ลุคพูดแล้วหัวเราะไปด้วยดูรูปคริสในโทรศัพท์ไปด้วย แอชตันได้ยินก็ละปากจากแก้วน้ำแล้วหันไปทางลุค
"เห้ย! ยัยนี่ก็ตาสวยเหมือนกันนี่หว่า ทำไมไม่เคยสังเกตุวะ" เขาพูดขึ้นอีกครั้ง แต่คราวนี้เขาฉีกยิ้มแบบมีความสุข แอชตันเห็นพฤติกรรมที่แปลกไปของเขา จึงตัดสินใจคุยกับลุค
"ลุค" เขาเรียกแล้วนั่งลงข้างลุค
"ว่า" ลุคขานรับแล้วหันไปหาแอชตัน
"นายเปลี่ยนไปนะ" ลุคได้ยินแอชตันพูดก็เปลี่ยนสีหน้าจากยิ้มเป็นหน้าเรียบเย็นชาทันที
"เปลี่ยนไปอะไร" เขาถามแอชตันกลับ แถมทำคิ้วขมวด
"ก็...เมื่อก่อนนายดูเครียดแล้วก็เย็นชากว่านี้" แอชตัน
"แล้ว" ลุค
"ตั้งแต่คริสมานายดูมีความสุข แล้วก็ เอ่อ... ยะ.. ยิ้มบ่อยขึ้น" แอชตันพูดตะกุกตะกัก มันยากที่จะพูดเพราะมันไม่ใช่สิ่งที่ลุคทำแล้วจะดูปกติ
"..." ลุคไม่พูดอะไร เพราะเขาก็ไม่รู้เหมือนกันว่า เขามีความสุขจริงๆหรือเปล่า
"แล้วนายคิดยังไงกับคริส" แอชตันยิงคำถามที่ลุคไม่อยากตอบมากที่สุดใส่เขา
"..." ลุคได้แต่นั่งเงียบ
"นายบอกมาเหอะ ฉันจะได้วางตัวถูก" แอชตัน
"หมายความว่าไง นายชอบเธอหรอ" ลุคพูดเสียงเข้มใส่แอชตัน แอชตันรีบส่ายหน้าเพราะเขาไม่ได้ชอบคริสจริงๆ
"ไม่ๆ คือ นายรู้ใช่มั้ยว่าไมเคิลชอบคริส" แอชตันพูดลุคมองหน้าเขานิ่งๆ จนเขาเริ่มลำบากใจที่จะพูด
"ก็...เวลาฉันพูดแซว หรือเล่นกวนๆอะไร มันจะได้ไม่กระทบนายไง เพราะฉันชอบล้อไมเคิลเรื่อง เอ่อ... เรื่อง..คริส..น่ะ" แอชตันพูดเสียงเบาและขัดๆในตอนท้าย
ลุคยังคงเงียบเพราะไม่รู้จะพูดอะไรต่อ
"สรุปนายชอบคริสไหม" แอชตัน
"เอ่อ....." ลุค
#ไรท์ขอโทดมากกกกกกที่ไม่ได้อัพนาน เพราะต้องเตรียมตัวสอบมิดเทอม ตอนนี้สอบเสร็จแล้ว จะ อัพตามปกติน้าาาา
#อย่าลืมโหวต&เมนท์กันนะค้าา😉
#โหวตไม่เมนท์ = ไม่อัพตอนใหม่น้ะจ้ะ😘