Μερικές φορές η ζωή δεν είναι ευχαριστήμενη με μία κατάσταση. Έρχονται δύο, τρεις ή και παραπάνω συνθήκες που καλείσαι να αντιμετωπίσεις ταυτόχρονα. Πόσο να αντέξεις; Σε ποια να δώσεις περισσότερο σημασία; Και οι επιπτώσεις; Νιώθεις να τρελένεσαι, να χάνεις τα λογικά σου. Αυτό νιώθω αυτή τη στιγμή. Στέκεται μπροστά μου, το βλέμμα της χαμηλωμένο. Δεν ξέρω πως να αντιδράσω. Νιώθω τόσα πολλά και τόσο κενή ταυτόχρονα. Θέλω να ουρλιάξω, να βγάλω όλο τον πόνο από μέσα μου όμως δε μπορώ να κάνω τίποτα. Παίρνω μερικές βαθιές ανάσες για να ηρεμήσω. Κανένα αποτέλεσμα. Γυρνάει το βλέμμα της στο δικό μου. Μπορώ να αντικρύσω στα μάτια της τον φόβο. Δεν μπορώ να ξέρω πως φαίνεται το πρόσωπο μου, σίγουρα όμως δείχνω θυμό και πόνο. Περπατάω αργά προς το μέρος της, αυτή πηγαίνει προς τα πίσω μέχρι που ακουμπάει στο τραπέζι της κουζίνας και σταματάει. "Γαμώ το σπίτι μου Camila", είπα ψιθυριστά μέσα από τα δόντια μου και χτύπησα δυνατά το τραπέζι από πίσω της, προκαλώντας της τρόμο. "Μη φωνάζεις. Και μη βαράς το τραπέζι. Είσαι χτυπημένη", είπε και κατέβασε ξανά το βλέμμα της. "Και τι στο διάολο θες να κάνω; Να χτυπήσω εσένα; Και να ήθελα δεν μπορώ!", είπα δυνατά και το χέρι μου βρέθηκε στο πηγούνι της. Σήκωσα το πρόσωπο της απότομα, πρέπει να με κοιτάει. "Το βλέμμα σου πάνω μου. Θέλω να βλέπω πόσο ξεφτιλισμένη θα νιώθεις όσο περνάει η ώρα". "Lauren. Σε παρακαλώ. Δεν το ήθελα. Δεν το θυμάμαι καν. Ήμουν χάλια με όλο αυτό ανάμεσα μας". "Ναι γι'αυτό αποφάσισες να βγεις να το διασκεδάσεις". "Όχι. Βγήκα να περπατήσω. Ήπια. Και ήπια πολύ. Και μετά βρέθηκα σε ένα μαγαζί, ήμουν ήδη χάλια όταν μπήκα μέσα. Και δεν θυμάμαι τίποτα. Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω τον χρόνο, θα καθόμουν σπίτι μου". "Δεν μπορείς όμως. Και δηλαδή πες μου. Σεξουαλική αγωγή μηδέν; Πάει στο διάολο, το κάνατε. Προφυλακτικό; Χάπι; Κάτι ρε πούστη μου!", είπα και έκανα ένα βήμα πίσω για να μην την χτυπήσω. "Δεν το σκέφτηκα! Τρομοκρατήθηκα. Κοίταξα στο πάτωμα και είδα ένα χρησιμοποιημένο προφυλακτικό. Υπέθεσα ότι το χρησιμοποίησε". Ξεφύσηξα δυνατά και την ξαναπλησίασα. "Και; Αυτό δε σημαίνει τίποτα. Μόνο και μόνο που ήταν άγνωστος έπρεπε να πάρεις το χάπι. Μη σου πω να πας και στον γυναικολόγο απευθείας". "Ήταν λάθος το ξέρω. Αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι". "Είσαι ηλίθια κοπέλα μου;", φώναξα και έφερα το πρόσωπο μου στο δικό της, το μέτωπο μου να ακουμπάει πάνω της. "Είσαι είκοσι χρονών. Είκοσι γαμημένα χρόνια ζεις μόνο. Είσαι παιδί ακόμα. Κι έχεις ένα παιδί μέσα σου!". Μείναμε έτσι για λίγα δευτερόλεπτα. Η αναπνοή μου πολύ γρήγορη, έκαιγε το πρόσωπο της. Έκανα λίγο πιο πίσω, ακούμπησα στην πλάτη του καναπέ. Δεν μπορούσα να την κοιτάω άλλο. Με αηδίαζε. "Έκτρωση;", είπα χαμηλόφωνα. "Lauren, δεν πρόκειται να το αφήσω αυτό το παιδί. Μίλησα και με τον πατέρα του. Δέχθηκε να αναλάβει την ευθύνη αλλά δεν θέλει να έχει σχέση μαζί του. Μόνο χρήματα θα μου δίνει. Το ξέρω πως δεν πρόκειται να με συγχωρέσεις γι'αυτό. Και το καταλαβαίνω. Από ότι φαίνεται, οι δρόμοι μας χωρίζουν εδώ. Εύχομαι τα καλύτερα στη ζωή σου. Δεν ξέρω αν θέλεις να έχουμε επαφές. Σε ευχαριστώ για όλα", είπε και σκούπισε λίγο τα μάτια της από τα οποία έτρεχαν δάκρυα. Στηρίχθηκε στα πόδια της και κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα. "Αλήθεια σ'αγαπάω", είπε όταν έπιασε το χερούλι και μερικά δευτερόλεπτα αργότερα, η πόρτα είχε κλείσει ξανά. Το μόνο που μπόρεσα να κάνω εκείνη τη στιγμή ήταν να γονατίσω και να ουρλιάξω. Να βγάλω όλο τον πόνο από μέσα μου.
Και έκλαψα. Έκλαψα πολύ. Και συνεχίστηκε για μέρες αυτό. Μέχρι που κατάλαβα ότι πρέπει να μαζέψω τα κομμάτια μου και να συνεχίσω τη ζωή μου. Τη ζωή που μου είχε απομείνει. Υπάρχει ένα μεγάλο κενό μέσα μου. Παράτησα τις έρευνες προσωρινά μέχρι να εγκριθεί η κατοχή όπλου. Δεν ήταν ασφαλές να κυκλοφορώ χωρίς αυτό. Ήταν αρκετές οι φορές που έπιασα κάποιον να με παρακολουθεί ωστόσο δεν έκαναν κάτι. Αφοσιώθηκα περισσότερο στις σπουδές μου και πλέον, τρείς μήνες αργότερα, κατάφερα να περάσω και τα τελευταία μαθήματα και να πάρω το κωλοπτυχίο. Όσο για τα ερωτικά μου, έχω χάσει το μέτρημα με το πόσες κοπέλες έχω κοιμηθεί. Κάθε φορά και κάποια άλλη. Μετά από όλο αυτό που έχω περάσει, δεν πρόκειται να εμπιστευθώ κάποια για σχέση. Θέλω να περνάω καλά. Να μην έχω το θέμα σχέσης στο κεφάλι μου. Την Camila την έχω πετύχει στη σχολή αρκετές φορές. Δεν μιλάμε καθόλου. Έχει αρχίσει να μεγαλώνει η κοιλιά της. Όχι τίποτα σπουδαίο. Μπορεί κάποιος να μην το παρατηρήσει καθόλου. Εγώ το παρατήρησα γιατί θυμάμαι πολύ καλά το σώμα της. Μερικές φορές με έχει δει που διάφορες κοπέλες με πηγαίνουν στο πανεπιστήμιο μετά από μια νύχτα μαζί τους. Και όταν κοιτάω το πρόσωπο της, μπορώ να νιώσω την ψυχή της να καίγεται όταν ξέρει ότι δεν έμεινα στάσιμη αλλά προχωράω τη ζωή μου. Η αλήθεια είναι πως ήταν η μόνη κοπέλα που θα μπορούσα να δω το μέλλον μου μαζί της. Ίσως στο εξωτερικό, με δικιά μας οικογένεια. Όχι με το παιδί ενός άκυρου. Θέλω να της μιλήσω, να μάθω αν είναι καλά όμως φοβάμαι. Φοβάμαι ότι θα με παρασύρει πάλι. Συνεπώς, κρατάω απόσταση.
"Ορίστε η άδεια του όπλου", είπε η Μιχαέλα και μου έδωσε το χαρτί στα χέρια μου. "Και εδώ σου έχω το έγγραφο ότι παρακολούθησες επιτυχώς τα μαθήματα". "Ντάξει δεν πήρε πολύ. Φτάσαμε τέλη Ιουνίου για να γίνει όλο αυτό", είπα κάπως ειρωνικά και σηκώθηκα για να την αγκαλιάσω. "Πότε πάμε για αγορά;". "Θα πάω να πάρω τώρα αν είναι". "Πω πω βιασύνη". "Ξέρεις γιατί. Πρέπει να φύγω. Τα λέμε", είπα και απομακρύνθηκα από το γραφείο της. Δύο ώρες αργότερα και στο κάθισμα του συνοδηγού βρισκόταν το όπλο που είχα αγοράσει. Δεν ήταν κάτι ιδιαίτερο. Μαύρο. Εννιάσφαιρο. Όπως τα συνηθισμένα που βλέπουμε από ταινίες. Έφαγα κάτι πρόχειρο από έξω και γύρισα σπίτι. Η ορκομωσία είχε γίνει εχθές το βράδυ οπότε είχε κλείσει αυτό το κομμάτι της ζωής μου. Ήρθε η ώρα να ασχοληθώ ξανά με την οικογένεια μου. Η κυρία Πηνελόπη συνέχιζε να απορρίπτει τις προσπάθειες να βγάλω την αδερφή μου. Είναι Τετάρτη. Την Παρασκεύη θα προσπαθήσω ξανά. Πήρα τα έγγραφα και τα έβαλα με τη σειρά ξανά πάνω στο τραπέζι του σαλονιού. Είχα πολύ καιρό να τα δω εκεί. Μια βδομάδα πριν πήγα πάλι στην δημοτική βιβλιοθήκη και έβγαλα φωτοτυπία όλες τις πληροφορίες σχετικά με την πυρκαγιά. Τα διάβασα. Ξανά. Και ξανά. Αλλά δεν μπορώ να βρω κάποια νέα σύνδεση. Νομίζω πως πλέον πρέπει να αρχίσω να ψάχνω κάπως πιο επικίνδυνα το θέμα. Ίσως πρέπει να κάνω μερικές συζητήσεις με κάποια άτομα. Όπως την κυρία Πηνελόπη. Ή την Νικολέτα. Πήρα το κινητό μου στα χέρια μου και κάλεσα την Normani. Είναι η μόνη που με υποστηρίζει σε όλο αυτό. Δεν σταμάτησε να κάνει παρέα με τα κορίτσια. Απλώς βγαίνουμε και μαζί. "Τι θες ;",είπε αρκετά απότομα. Η φωνή της ήταν κάπως βραχνιασμένη, σα να έκλαιγε. "Όου. Νευράκια;". "Μια χαρά είμαι". "Σίγουρα; Σε ακούω κάπως". "Ναι. Δεν μπορώ να σου πω". "Mani, είσαι σίγουρα καλά; Αγχώνομαι". "Τι θες να σου πω βρε Lauren; Για την Camila; Έλα λέγε δεν μπορώ να μιλήσω πολύ ώρα". Στο άκουσμα του ονόματος της και στην σκέψη ότι μπορεί να μην είναι καλά, νίωθω την καρδιά μου να πονάει. "Είναι καλά;". "Ναι εντάξει. Μην αγχώνεσαι". "Το μωρό;". "Και αυτή καλά είναι". "Είναι κορίτσι;". "Όχι αγόρι. Για να σου λέω αυτή". "Καλά ηρέμησε. Με έχεις βάλει στον τοίχο και με πυροβολάς. Έλεγα να περάσεις λίγο από εδώ, ήθελα να μιλήσουμε". "Σήμερα δεν μπορώ, θα μείνω το βράδυ μαζί της. Θες να περάσω αύριο;". Ήθελα να ρωτήσω, με έκαιγε το θέμα, αν και δεν θα έπρεπε. Κρατήθηκα όμως για να μην φανώ περίεργη. "Όποτε θέλεις. Να μην ενοχλώ αν είναι. Θα τα πούμε", είπα και τερμάτησα την κλήση. Το ένστικτο μου μού έλεγε πως κάτι δεν πήγαινε καλά. Δεν έχω όμως το δικαίωμα να ρωτήσω. Εγώ την έδιωξα από τη ζωή μου. Παρόλο που ακόμη με νοιάζει. Αν θέλω κάτι γι'αυτήν, είναι να είναι καλά. Δεν με νοιάζει τίποτα άλλο. Σηκώθηκα όρθια και έβαλα τη ζώνη του όπλου γύρω από τον ώμο μου. Το τοποθέτησα προσεκτικά μέσα και φόρεσα ένα λεπτό μπουφάν που είχα, ίσα για να το καλύψω. Αν και είναι καλοκαίρι, σήμερα έχει ιδιαίτερη ψύχρα. Μπήκα στο αυτοκίνητο μου και ξεκίνησα τη διαδρομή που είχα σκοπό να κάνω εξ αρχής.
Λίγη ώρα μετά και ήμουν έξω από το σπίτι της ξανά. Όχι όμως για να μιλήσουμε για γενικότητες. Σήμερα θα ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα. Σήμερα θα μου μιλήσει για την πυρκαγιά και για την Μαριέτα. Βγήκα από το αυτοκίνητο μου και κατευθύνθηκα όσο πιο γρήγορα γινόταν προς το σπίτι της. Δεν έχασα στιγμή, χτύπησα αμέσως το κουδούνι. Πέρασε λίγη ώρα μέχρι να ανοίξει η πόρτα. "Καλησπέρα Lauren". "Καλησπέρα Νικολέτα". "Τι σε φέρνει από εδώ;". "Θέλω να μιλήσουμε". Άνοιξε την πόρτα περισσότερο και μπήκα μέσα στο σπίτι. Κατευθύνθηκα προς το σαλόνι και κάθισα στον καναπέ. Η Νικολέτα κάθισε στην πολυθρόνα απέναντι μου. "Πριν ρωτήσεις, όχι δεν χρειάζεται να μου προσφέρεις κάτι. Είναι κάποιος άλλος στο σπίτι;". "Όχι. Είμαι μόνη μου". "Ωραία. Λοιπόν. Ας ξεκινήσουμε από το γεγονός πως ξέρω ποια είσαι. Και ξέρεις ποια είμαι. Δε χρειάζεται να κρυβόμαστε. Τι λες;". "Τι θέλεις από εμένα Lauren;", είπε και σηκώθηκε όρθια. Η στάση της ήταν πολύ αμυντική. Αποκλείω το γεγονός να μην ξέρει πως ψάχνω. Με τον γιο της θα έχουν μια μικρή ομαδούλα σίγουρα. Μάλλον δεν της άρεσε που της μίλησα έτσι. "Θέλω κάποιες απαντήσεις. Κάθισε κάτω". "Δεν θα μου πεις τι θα κάνω στο σπίτι μου. Μπορώ να σε διώξω όποτε θέλω. Και αυτό θα κάνω". "Κάθισε κάτω Νικολέτα", είπα αργά και σταθερά. Το όπλο μου στο χέρι μου συμμαδεύει την γυναίκα μπροστά μου. "Μπορώ να σου κάνω μήνυση γι'αυτό", είπε καθώς κάθισε ξανά στην θέση της. "Ναι. Αλλά δεν θα το κάνεις. Δεν σε συμφέρει. Γιατί ξέρω πολλά. Κι έτσι και μιλήσω, θα σε πάρει ο διάολος". "Πρόσεξε πως μου μιλάς". "Γιατί; Πρέπει να φοβάμαι; Όπως και ο εραστής σου; Που ποτέ δεν βρήκανε τον δολοφόνο; Γιατί; Μήπως πήγε να μιλήσει για κάτι; Ήσουν η κύρια ύποπτος. Αυτή που τον είδε τελευταία. Και μετά υπήρχε κι άλλο πρόβλημα. Τα έμαθε όλα ο σύζυγος σου. Και για το ότι το παιδί δεν ήταν δικό του. Ίσως έπρεπε να τον αφήσεις στο ίδρυμα τον Αντώνη. Το μετανιώσατε;", είπα και χαμογέλασα ειρωνικά. Έβαλα το πόδι μου πάνω στο άλλο και το βλέμμα μου δεν έφυγε στιγμή από το δικό της. "Μπράβο Lauren. Συγχαρητήρια. Έχεις ωραία φαντασία. Θα μπορούσες να γράψεις ταινία. Ακόμη κι αν ίσχυαν αυτά που μου λες, τι σε νοιάζει εσένα;". "Με νοιάζει από την στιγμή που ο σύζυγος σου ευθύνεται που εγώ μεγάλωσα σε ορφανοτροφείο. Πάντως δεν μπορείς να πεις, ήμασταν πολύ καλά όταν μας βρήκανε μετά την πυρκαγιά εμένα και την αδερφή μου και μας εξέτασες. Την πρόσεξα πολύ. Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την κυρία Πηνελόπη που έχει το ορφανοτροφείο. Θα την πάρεις τηλέφωνο και θα της πεις να με αφήσει να βγάλω την αδερφή μου". "Και τι σχέση έχω εγώ;". "Έχεις γιατί ξέρω πως είναι η αδερφή του νεκρού συζύγου σου. Ξέρω πως πλήρωσες καλά για να βγάλεις τον Αντώνη μετά. Παράνομο. Και νευρίασες πολύ μαζί της όταν μου έδωσε τα χαρτιά για να ψάξω. Μου κάνει εντύπωση το γεγονός πως δεν την έχουν βρει ακόμη νεκρή". Δε μίλησε, δεν έκανε προσπάθεια να αρθρώσει έστω μία λέξη. Σηκώθηκα όρθια και πήγα προς την πόρτα. "Περιμένω το σαββατοκύριακο να είναι η αδερφή μου έξω. Αλλιώς αυτό θα έχει και συνέχεια", είπα καθώς κούνησα το όπλο προς το μέρος της και στη συνέχεια το έβαλα στην θήκη του και έφυγα από το σπίτι. Νιώθω περήφανη για μένα. Ίσως ήταν η πιο τολμηρή κίνηση που έχω κάνει μέχρι τώρα. Πρέπει όμως να τελειώσει όλη αυτή η κατάσταση. Όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.