Και τώρα πως φεύγουνε
που εγώ δε σου έφυγα ποτέ
το σώμα πως λύνουνε να τρέξει για το μεγάλο ναι
όσο ήμουνα μαζί σου ένιωθα μοναξιά
μα τώρα,τώρα είμαι μόνη αληθινά
Megan's Pov
Το ξεστόμισα.. Το είπα.. Μηπως δεν έπρεπε; Μήπως ήταν πολυ νωρίς; Πόσο χαζή είμαι..ανόητη..παρορμητική..Μηπως θα έπρεπε να περιμένω λίγο να ηρεμίσουν τα πράγματα και μετά να αποκαλύψω όλη την αλήθεια;
Η Αμάντα στεκόταν δίπλα μου, αμίλητη και ακούνητη. Το χέρι της σταθερά ακουμπούσε το δικό μου. Το βλέμμα της σταθερά κοιτούσε στο πάτωμα. Σε τι κατάσταση την έμπλεξα χωρίς καν να την ρωτήσω; Γιατί τα πράγματα δεν μπορούν να είναι για μία φορά απλά; Απλά, τίποτα παραπάνω δεν ζητάω. Να γίνουν τα πράγματα για μια φορά απλά..
Πήρα τα μάτια μου πάνω από την Αμάντα και κοίταξα και εγώ προς το πάτωμα.Ίσως ήταν η πρώτη φορά που ουσιαστικά κοιτούσα το πάτωμα του δωματίου μου. Τα πλακάκια δεν μου αρέσουν. Ποιος διάλεξε αυτό το άσπρο χρώμα εδώ μέσα. Σταμάτα Μέγκαν. Σταμάτα να σκέφτεσαι μαλακίες. Συγκεντρώσου. Ίσως ήρθε η στιγμή να αντιμετωπίσω το βλέμμα της μάνας μου που στέκεται απέναντι μου. Πήρα μία βαθιά ανάσα. Δεν ήξερα τι με περίμενε. Δεν ήξερα αν ήμουν έτοιμη να λογομαχήσω με την ίδια μου την μητέρα. Επιστρέφει από τον «παράδεισο» μετά από 5 χρόνια και τα πρώτα ουσιαστικά νέα που μαθαίνει είναι ότι η κόρη της ερωτεύτηκε μια άλλη γυναίκα. Όχι μια οποιαδήποτε, όχι βέβαια..Εκείνη, την κόρη του εραστή της. Γιατί να μπλέξει με κάποια τυχαία; Γιατί να γίνουν για μια φορά τα πράγματα απλά όταν έχεις συνηθίσει μόνο στα δύσκολα;
Σήκωσα αργά τα μάτια μου προς τα πάνω της. Ήταν πιο βασανιστική η διαδικασία από όσο περίμενα. Το μόνο που ήθελα ήταν να αγκαλιάσω την μητέρα μου και να ξαναγίνουμε οικογένεια. Αυτό ήθελα και τίποτα παραπάνω. Να με αγκαλιάσει και να ξανανιώσω ότι έχω μητέρα. Ότι δεν έφυγε ποτέ. Ότι αυτά τα 5 χρόνια ήταν ένα κακόγουστο όνειρο και τελικά ξύπνησα.
Ένιωσα την καρδιά μου να σφίγγεται όταν αντίκρισα το πρόσωπο της. Δεν μιλούσε. Απλά κοιτούσε μία εμένα και μία την Αμάντα. Δεν μπορούσα να ερμηνεύσω καλά το βλέμμα της. Ήταν λες και είναι στα χαμένα. Η βόμβα που έσκασε λίγα λεπτά πριν στα αυτιά της την έκανε να μοιάζει σαν μαρμάρινο άγαλμα. Εγώ της το προκάλεσα αυτό. Εγώ φτάιω.
"Μαμά.." βγήκε αυθόρμητα από το στόμα μου αυτή η λέξη. Δεν ξέρω αν ακούστηκε. Μάλλον την είπα ψιθυριστά. Ίσως για να κατεβάσω τον κόμπο που είχε εγκατασταθεί για τα καλά στο λαιμό μου.
Μετά από κάποια δευτερόλεπτα βουβού κοιτάγματος η μητέρα μου πήρε την απόφαση να μας πλησιάσει. Άρχισε να κάνει αργά βήματα προς τα εμένα και την κόρη του εραστή της. Η Αμάντα άφησε κατευθείαν το χέρι μου βλέποντας την μητέρα μου να έρχεται όλο και πιο κοντά μας. Το πρόσωπο της ήταν ακόμη ανερμήνευτο. Δεν μπορούσα να καταλάβω αν νιώθει λύπη, χαρά, απογοήτευση. Δεν μπορούσα να καταλάβω κανένα απολύτως συναίσθημα μέσα στα δυο της μάτια.
"Πως ήμουν τόσο τυφλή; " ήταν το πρώτο που ξεστόμησε η μητέρα μου. "Κοίταξε με στα μάτια " είπε και άπλωσε το χέρι της στο πιγούνι της Αμάντα για να την αντικρίσει στο πρόσωπο.
Η Αμάντα έριξε μία φευγαλέα ματιά προς εμένα και έπειτα γύρισε το βλέμμα της στην μητέρα μου. Ήταν αγχωμένη. Δεν μπορούσε να κρυφτεί πίσω από τα γαλάζια της μάτια.
"Πως δεν το κατάλαβα κατευθείαν; " συνέχισε η μητέρα μου ενώ εξέταζε προσεκτικά τα χαρακτηριστικά προσώπου της Αμάντα. "Έγινες ολόκληρη γυναίκα " δεν ήμουν σίγουρη αλλά μπορούσα να διακρίνω ένα μικρό χαμόγελο στο πρόσωπο της μανας μου. Τι συμβαίνει; Ένιωθα ότι η καρδιά μου είχε φύγει από την θέση της και είχε μεταφερθεί στον λαιμό μου.
Η Αμάντα δεν είχε κουνηθεί ούτε χιλιοστό. Δεν ήξερε καν πως πρέπει να αντιδράσει μετά την αποκάλυψη ότι εγώ και αυτή έχουμε σχέση. Δεν ξέρω καν πως μπορεί να ένιωθε και η ίδια μέσα της. Έβλεπε για πρώτη φορά από κοντά την γυναίκα που κρατούσε κρυφή σχέση με τον πατέρα της 5 χρόνια πριν . Την γυναίκα που κατέστρεψε και την δική της οικογένεια.
"Μαμά..μπορώ να σου εξηγή.." βρήκα το θάρρος να μιλήσω αλλά τα λόγια της με διέκοψαν.
"Τα μάτια σου, είναι ίδια.." έκανε πέρα τα μαλλιά της Αμάντα για να δει πιο καθαρά το πρόσωπο της. "Και τα χείλη σου.." συνέχισε .. "Πως δεν κατάλαβα ότι είσαι η κόρη του Σεμπάστιαν κατευθείαν ; " είπε και με την επόμενη κίνηση της με άφησε άφωνη.
Τι κάνει; Την αγκαλιάζει; Η μητέρα μου αγκαλιάζει την Αμάντα;
Η Αμάντα είχε σταθεί ακίνητη ενώ η μητέρα μου την αγκάλιαζε και κοιτούσε προς το μέρος μου με γουρλωμένα μάτια. Ήταν κάτι που δεν περίμενε. Ήταν κάτι που δεν περίμενε κανένας. Διστακτικά ανέβασε τα χέρια της στην πλάτη της μητέρας μου για να της ανταποδώσει όσο πιο ευγενικά γίνεται την αγκαλιά. Τα δάχτυλα της ακουμπούσαν με το ζόρι την μπλούζα της μητέρας μου. Ένιωθε άβολα; Λογικό. Περίμενε κατσάδιασμα και αντί για αυτό την αγκαλιάζει;
Δεν ξέρω πόση ώρα κράτησε η αγκαλιά τους. Απλά κοιτούσα και περίμενα. Περίμενα τι θα επακολουθήσει μετά από αυτό. Μήπως δεν άκουσε καλά; Μήπως η μητέρα μου άκουσε απλά ότι η Αμάντα είναι η κόρη του Σεμπάστιαν; Μήπως δεν άκουσε ότι είναι και η κοπέλα μου πέρα από κόρη του εραστή της;
"Μάλλον ήμουν πολύ ταρακουνημένη με όλα αυτά που έγιναν..για αυτό δεν κατάφερα να σε αναγνωρίσω κατευθείαν.. " είπε η μητέρα μου αφού άφησε από την αγκαλιά της την Αμάντα. "Εξελίχθηκες σε μία πανέμορφη γυναίκα " εξακολουθούσε να την εξετάζει από πάνω μέχρι κάτω. "Και από ότι βλέπω συνεχίζεις το μπαλέτο " σχολίασε κοιτάζοντας τα καλλίγραμμα πόδια της.
"Ναι " ψέλλισε διστακτικά η Αμάντα κοιτάζοντας προς το μερος μου σαν να περιμένει κάποια επιβεβαίωση για το τι πρέπει να πει και τι όχι.
Μας έπιασε αδιάβαστες και τις δυο. Επίτηδες δεν σχολιάζει τίποτα από αυτά που της είπα; Αποφεύγει να αναφέρει ότι εγώ και η Αμάντα είμαστε ζευγάρι;
"Λοιπόν τι θα λέγατε να μας ετοιμάσω κάτι να φάμε και να καθήσουμε στο τραπέζι και να συζητήσουμε και οι τρεις μας; " είπε η μητέρα μου κοιτάζοντας χαμογελαστά προς εμένα και την Αμάντα.
Να φάμε; Είχα ξεχάσει το φαγητό. Δεν είχαμε φάει όλη την ημέρα ούτε εγώ ούτε και η Αμάντα. Πως να φάμε με όλα αυτά που είχαν γίνει. Το μυαλό μου δεν ήταν στο φαγητό. Το στομάχι μου ήταν κόμπος και φαντάζομαι το ίδιο και της Αμάντα.
"Μαμά" μίλα Μέγκαν μίλα ξανά. "Η Αμάντα και εγώ έχουμε σχέση" Να το. Το είπα. Ξανά. Ξανά βρήκα το θάρρος.
" Το ξέρω Μέγκαν. Το άκουσα και την πρώτη φορά που μου το είπες " μου απάντησε ήρεμα. Η φωνή της ήταν ήρεμη. Σαν να ήξερε ότι έβραζα μέσα μου και να προσπαθούσε να με καθησυχάσει.
" Τότε γιατί δεν το σχολιάζεις; Γιατί αποφεύγεις να το συζητήσεις; " η φωνή μου έτρεμε. Σαν να προσπαθούσα να κρύψω το κλαμα μου που ήταν έτοιμο να βγει.
Η μητέρα μου πλησίασε προς το μέρος μου. Το βλέμμα της ήταν τρυφερό. Ξανά έσκασε η βόμβα στα αυτιά της αλλά πλέον δεν ήταν σαν άγαλμα. Μπορούσα να διακρίνω το συναίσθημα στα μάτια της.
Έβαλε τα δυο της χέρια στα μάγουλα μου και με χάιδεψε απαλά. Μην το κάνεις αυτό. Η καρδιά μου πονάει και εσύ την ζεσταίνεις. Έκλεισα τα μάτια μου με αυτή της την χειρονομία. Δεν ήξερα αν μπορούσα να την αντικρίσω από τόσο κοντά μετά την αποκάλυψη της δικής μου αλήθειας. Ντρεπόμουν. Τα μάγουλα μου έγιναν υγρά. Πάλι δεν μπροούσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Σκατά δυνατή είμαι. Ποιον προσπαθώ να πείσω; Ούτε καν τον εαυτό μου μπορώ πλέον.
Ένιωσα το αντίχειρα της να μαζεύει τα δάκρυα μου. Και έπειτα το πρόσωπο μου βρέθηκε κοντά στον λαιμό της. Με αγκάλιαζε. Με έβαζε ανάμεσα στα δυο της χέρια. Σε αυτή την φωλιά που ένιωθα ασφαλής. Εκεί μέσα δεν μπορούσε να με πειράξει κανένας.
"Σ'αγαπώ " μου ψιθύρησε στο αυτί. "Σε αγαπώ πιο πολύ από οτιδήποτε πάνω σε αυτόν τον κόσμο" συνέχισε με την ζεστή μητρική φωνή της. "Η ευτυχία σου για εμένα είναι η βασική μου προτεραιότητα και τίποτα δεν θα αφήσω να σου την στερήσει" με αγκάλιαζε σφιχτά. Σαν τα λόγια της να είχαν πάρει μορφή. Αυτή της αγκαλιάς.
"Και εννοείς ότι θα στερήσεις την δική σου ευτυχία για να είμαι εγώ ευτυχισμένη; " βγήκαν τα λόγια μου , μόνα τους από το στόμα μου.
Η ερώτηση μου την προβλημάτισε. Μάλλον. Με έβγαλε διστακτικά από την αγκαλιά της και με κοίταξε στα μάτια.
"Τι εννοείς; " με ρώτησε προβληματισμένη.
"Εννοώ αυτό που κατάλαβες μαμά" γιατί είμαι τόσο απότομη; " Περίμενα να μου φωνάξεις, να σε απογοητεύσω. Από όλα τα άτομα που υπάρχουν στον κόσμο πήγα και έμπλεξα με την κόρη του Σεμπάστιαν. Και το παίρνεις τόσο χαλαρά σαν να σου ανακοίνωσα ότι αύριο θα βρέξει; Ποιον προσπαθείς να πείσεις ότι όλα είναι οκ; Γιατί δεν ξεσπάς και γιατί δεν μου λες τι πραγματικά νιώθεις; " αυτό ήταν. Βγήκαν όλα από μέσα μου χωρίς να μπορώ να τα συγκρατήσω. Η φωνή μου είχε αυτό το ενοχλητικό τρεμούλιασμα που φανέρωνε ότι μέσα μου έβραζα αλλά πιο πολύ πονούσα. Πονούσα που οι επιλογές μου πλήγωναν την μητέρα μου.
Η Αμάντα στεκόταν σε μία γωνιά και με κοιτούσε αγχωμένη. Σαν αντίδραση του οργανισμού της έτριβε τα χέρια της. Με ήξερε καλά. Ήξερε ότι αν βγω εκτός ελέγχου τα πράγματα θα πάρουν πολυ διαφορετική τροπή.
Η μητέρα μου από την άλλη ήταν σε καλύτερη κατάσταση. Προφανώς και ήξερε καλά το παιδί της. Ήξερε καλά εμένα. Και κατάλαβε ακριβώς τι υπονοούσα με τα λόγια μου.
"Μέγκαν μου..Να σε ρωτήσω κάτι; " το βλέμμα μου ήταν καρφωμένο πάνω της. Περιμενα μια ειλικρινή απάντηση. "Πιστέυεις ότι σε αυτά τα 5 χρόνια που έλειπα δεν θα μπορούσα να είχα βρεθεί με τον Σεμπάστιαν; Πιστεύεις ότι αν ήθελα να συνεχιστεί η σχέση μου μαζί του δεν θα το έκανα; " παύση. Από όλους μας. "Το μόνο που με ενδιέφερε ήσουν εσυ. Ουτε καν ο εαυτός μου και η σωματική μου ακεραιότητα. Ούτε καν οι απειλές του πατέρα σου ότι θα με σκοτώσει αν σε πλησιάσω. Όλα αυτά τα χρόνια το μοναδικό που είχα στο κεφάλι μου και η μοναδική μου σκέψη ήσουν εσύ. Και πως μεγαλώνεις μακρυά μου. Πως θα ξαναεπιστρέψω κοντά σου χωρίς να με χάσεις μία και καλή. Αυτά τα 5 χρόνια τιμωρήθηκα για όλα μου τα λάθη. Και τιμωρήθηκες και εσύ. Πολύ. Χωρίς να φταις σε τίποτα. Και μου λες τώρα τι; Ότι θα προτιμήσω να είμαι εγώ και ο Σεμπάστιαν ξανά μαζί παρά να είναι ευτυχισμένο το παιδί μου; Ότι θα σου θυμώσω γιατί ερωτέυτηκες την κόρη του Σεμπάστιαν; Το μόνο που υπάρχει μέσα μου αυτή τη στιγμή είναι η αγάπη μου για εσένα. Το μόνο που με ενδιαφέρει ειναι να ξαναγίνουμε οικογένεια. "
Τα μάτια της με κοιτούσαν νωχελικά. Στεναχωριόταν που προσπαθούσε να με πείσει ότι το μόνο που την νοιάζει είμαι εγώ. Πληγωνόταν που δεν το θεωρούσα αυτό, αυτονόητο. Δεδομένο.
"Και τώρα τι; Τι θα γίνει; Θα εξακολουθεί να σε θεωρεί όλος ο κόσμος νεκρή; Θα εξακολουθεί να σε θεωρεί ο πατέρας της Αμάντα νεκρή; " το βλέμμα μου έπεσε πάνω στην Αμάντα. Αυτό δεν επηρέαζε μόνο εμένα και την μητέρα μου, αλλά και την Αμάντα και τον πατέρα της.
Η μητέρα μου κοίταξε φευγαλέα προς το πάτωμα. Προσπαθούσε να σκεφτεί. Δεν υπολόγιζε σε καμία περίπτωση να επιστρέψει και να βρει μία τέτοια κατάσταση. Στο μυαλό της είχε πως θα επιστρέψει πίσω στην κόρη της. Δεν περίμενε μαζί με την κόρη της, να την περιμένει και το απαγορευμένο παρελθόν της. Ο απαγορευμένος εραστής της. Ο Σεμπάστιαν.
"Αμάντα πόσο καιρό ξέρεις ότι είμαι ζωντανή; " η Αμάντα κοίταξε κατευθείαν εμένα. Σαν να είχε χάσει την πρωτοβουλία της. "Μπορείς να μου μιλήσεις ελέυθερα και ειλικρινά. Αυτό μας επηρεάζει όλους μας. Όχι μόνο εμένα και την Μέγκαν" ολοκλήρωσε η μητέρα μου κάπως διστακτικά. Δεν ήξερε πως μπορεί να νιώθει η Αμάντα για αυτήν. Την γυναίκα που διέλυσε την οικογένεια της.
"'Οταν το έμαθε η Μέγκαν το έμαθα και εγώ " απάντησε η Αμάντα το ίδιο διστακτικά.
"Ο πατέρας σου το ξέρει; " συνέχισε η μητέρα μου.
"Όχι" απάντησαμε με ένα στόμα και με μία φωνή εγώ και η Αμάντα ταυτόχρονα.
Η μητέρα μου κοίταξε για λίγο έξω από το παράθυρο. Προσπαθούσε να τα βάλει όλα κάτω και να βρει μία λύση. Μια λύση που δεν θα πλήγωνε κανεναν. Σε αυτή την ιστορία που ξεκίνησε πριν καλά καλά γεννηθούμε εμείς. Ξεκινησε τόσο αθώα. Κατέληξε να επηρεάζει τόσα πολλά άτομα.
"Δεν πρόκειται να κρύψουμε τίποτα από τον πατέρα σου Αμάντα. Έχει το δικαίωμα να ξέρει ακριβώς τι είχε γίνει τότε και τι συμβαίνει τώρα. Είμαστε και οι 2 ώριμοι άνθρωποι και πίστεψε με βασική προτεραιότητα και των δυο μας είστε εσείς. Έζησα τον πατέρα σου 15 περίπου χρόνια. Τον γνωρίζω καλά. Πιστεύω ότι θα καταλάβει. Απλά θα ήθελα να μου δώσετε λίγο χρόνο, να βρω την κατάλληλη στιγμή για να του το πω. Έτσι ώστε να μην πληγωθει κανένας μας. Αμάντα μπορείς να το κάνεις αυτό; " η φωνή της μητέρας μου ήταν διαφορετική από πριν. Είχε χάσει την σιγουριά της. Κοιτούσε την Αμάντα με μάτια νωχελικά. Μέσα της πονούσε . Το καταλάβαινα. Πονούσε που πλήγωσε τόσο πολύ τον άντρα που ερωτεύτηκε. Πονούσε που έπρεπε να του εμφανιστεί μετά από 5 χρόνια και να του πει « τελικά δεν πέθανα». Πονούσε που μέσα σε όλα αυτά συνεργός ήταν και η κόρη του. Πονούσε που τα παιδιά τους πλήρωναν τις δικές τους αμαρτίες.
Η Αμάντα χωρίς να απαντήσει πλησίασε κοντά μου. Μου έπιασε το χέρι και κοίταξε προς το μέρος της μητέρας μου.
"Κυρία Σοφία μπορείτε να πάρετε όσο χρόνο θεωρείτε εσείς ότι χρειάζεστε. Κατανοώ ότι είναι πολύ δύσκολο να επιστρέφετε μετά από τόσα χρόνια και να έχετε τόσα άλυτα προβλήματα να λυσετε. Απλά θα ήθελα να μην μπλέξετε άλλο την Μέγκαν και εμένα σε αυτό. Είμαι ερωτευμένη με την κόρη σας και αυτό δεν μπορεί να αλλάξει. Δεν ξέρω πως νιώθετε για τον πατέρα μου. Δεν ξέρω τι θα γίνει όταν σας δει. Απλά δεν θα ήθελα να πληγωθεί. Αν και αυτό έχει ήδη γίνει. Όπως γίνεται σε όλες τις σχέσεις , όχι μόνο στην δική σας.." η μητέρα μου κοιτούσε αφοσιωμένα προς την Αμάντα.
"Φυσικά..Εννοειται..Δεν θελω να πληγωθεί κανεις " τα λογια της εσταζαν ειλικρίνεια.
"Μέγκαν καλύτερα να πάω σπίτι μου. Είναι καλό να μείνετε λίγο οι δυο σας. Εξ'άλλου η μητέρα μου με έχει πάρει πόσα τηλέφωνα και θα ανησυχεί. " είπε ρίχνοντας ένα τελευταίο βλέμμα στην μαμά μου και κοίταξε προς το μέρος μου.
"Θα σε πάω εγώ στο σπίτι σου.." Επέμενα. Μετά από μία τέτοια βραδιά δεν ήθελα να την αφήσω μόνη της.
"Μπορεί να με πάει ο Κάρλος. Καλύτερα να κάτσεις με την μαμά σου "
"Εντάξει.. Άσε με να σε πάω μέχρι το αμάξι τουλάχιστον " είπα και έριξα ένα τελευταίο βλέμμα στην μητέρα μου πριν φύγω με την Αμάντα από το δωματιο μου.
Φτάσαμε σχεδόν αμίλητες στο γκαράζ. Ο Κάρλος περίμενε μέσα στην λιμουζίνα για να πάει την Αμάντα στο σπίτι της. Είχε πάει 10 το βράδυ. Είχαν γίνει τόσα πολλά μέσα σε τόσες λίγες ώρες. Δεν ήξερα από που να το πιάσω για αυτό και προτίμησα να μείνω σιωπηλη.
"Καλό βράδυ.." έσπασε την σιωπή η Αμάντα όταν φτάσαμε έξω από την λιμουζίνα. Η φωνή της ήταν χαμηλή. Ήταν συναισθηματικά ταλαιπωρημένη. Ίσως και προβληματισμένη όπως και εγώ.
"Μπορώ να μπω λίγο μέσα στο αμαξι μαζί σου; Σε παρακαλώ " ακουγόμουν απελπισμένη.
"Φυσικα" απάντησε η Αμάντα κατευθείαν , βλέποντας με σε αυτή την κατάσταση.
Άνοιξε τις πίσω θέσεις της λιμουζίνας και μπήκαμε και οι δυο. Ο Κάρλος κατέβασε κατευθείαν το προστατευτικό κάλλυμα όταν είδε και τις δυο μας να μπαίνουμε μεσα. Με είχε μεγαλώσει. Καταλάβαινε ότι θέλαμε τον ιδιωτικό μας χώρο.
Και μετά σιωπή.
Δεν ξερω ποση ωρα καθησαμε μεσα στο αμαξι. Το μόνο που ακουγόταν ήταν η σιωπη μας. Τοσο δυνατα ηχουσε στα αυτια μας.
Ημασταν και οι δυο αμιλητες προσπαθώντας να συλλάβουμε τι είχε γίνει το τελευταιο 24ωρο.
Σιωπή
Και ξανά σιωπή.
Και μετά ένιωσα το χέρι της πάνω στο δικό μου. Ένα απαλό χάιδεμα. Μια απλή χειρονομία που την είχα τόσο πολύ ανάγκη.
Ένιωθα την αναπνοή μου να με ενοχλεί. Με έπνιγε. Στεκόταν στον λαιμό μου και με εμπόδιζε να μιλήσω. Και αυτή η καρδιά μου. Γιατί δεν σταματούσε να χτυπά τόσο δυνατά; Γιατί την ένιωθα ότι είχε μπλεχτεί μαζί με την αναπνοή μου εκέι σταθερά να γρατζουνάνε τον λαιμό μου.
Το χέρι της μεταφέρθηκε. Ήρθε πιο κοντά μου. Το σώμα της. Μπορούσα να την μυρίσω. Είχα τα μάτια μου κλειστά, φοβόμουν να τα ανοίξω. Ήθελα να μείνουν έτσι κλειστά να βλέπω μόνο μαύρο. Και μετά ένιωσα αυτή την ζεστασιά. Ναι είναι καλά εδώ μέσα. Σε παρακαλώ μην με αφήσεις. Σε παρακαλώ μην με αφήσεις ποτέ.
Με αγκάλιαζε σιωπηλά. Ήξερε ότι καμία λέξη δεν έχει εφευρεθεί ακόμη που να μπορεί να με γαληνέψει. Ήξερε ότι τα λόγια αυτή την στιγμή δεν χωράνε ανάμεσα μας. Και έτσι έμεινε να με αγκαλιάζει το κορμί της. Η ψυχή της. Μπορούσα να την δω. Μου την έδωσε. Μου συστήθηκε. Μπορούσα να την δω καθαρά. Τι θα έκανα χωρίς την αγάπη της; Τι θα ήμουν χωρίς εσένα; Ποια θα ήμουν; Αν έχω κάτι ανάγκη αυτό ακούει στο όνομα σου. Αμάντα
Δεν μπορούσα άλλο να κρυφτώ. Δεν μπορούσα άλλο να υποκρίνομαι ότι είμαι δυνατή. Και έτσι αφέθηκα. Το βουβό μου κλάμα πήρε μορφή. Πήρε υπόσταση και ύλη. Αυτή των δακρύων. Τα μάγουλα μου έγιναν υγρά. Το στόμα μου άνοιξε και ακουγόταν το κλάμα μου. Τα χέρια μου είχαν γατζωθεί γύρω από την μέση της και την κρατούσα γερά . Ήταν το στήριγμα μου. Άφησα την ψυχή μου στα χέρια της. Και αυτή ήταν εκεί. Ήταν πάντα εκεί.
Να με κρατάει..