"Δεν ξέρω γιατί το έκανες πάντως ο τύπος δεν θα σε μηνύσει, μόλις έφυγε", είπε η Μιχαέλα, η φίλη που είχα στην αστυνομία από το ορφανοτροφείο. Άφησα την ανάσα που κρατούσα. Ένιωσα το σώμα μου να ηρεμεί. Είναι σχεδόν εννιά το βράδυ. Πήρε αρκετή ώρα η όλη διαδικασία. "Θα με κρατήσετε μέσα;". "Όχι, δεν έχουμε το δικαίωμα. Και ειδικά τώρα που ο Μάνος δεν θα κάνει μήνυση. Είπε ότι δεν θέλει να ασχοληθεί και να αφεθείς ελεύθερη, σα να μην έγινε τίποτα". "Πάλι καλά". "Lauren, γιατί το έκανες αυτό;". "Απείλησε την Camila". "Τι εννοείς; Κάτσε γιατί τώρα αλλάζει το πράγμα". "Δεν πρόκειται να κάτσω να ασχοληθώ σοβαρά. Της άφησε ένα χαρτί που έχω στην τσάντα μου. Ήθελε να μάθει όσες περισσότερες πληροφορίες γίνεται για εμένα", είπα και της έδειξα την τσάντα μου που ήταν στην άκρη του γραφείου. Την άνοιξε και διάβασε ότι ήταν γραμμένο. "Και πως είσαι σίγουρη ότι ήταν αυτός;". "Αναγνώρισα τον γραφικό του χαρακτήρα. Τέλος πάντων δεν έχει σημασία". "Μήπως να πήγαινες σε κάποιον ειδικό να μιλήσεις;". Κατέβασα το βλέμμα μου στα δάχτυλα μου. 'Ενιωθα άβολα, ντροπή. "Δεν ξέρω. Τόσο καιρό έλεγα πως μπορώ να συνεχίσω μόνη μου αλλά δεν ξέρω. Ίσως πρέπει να δω κάποιον τελικά". "Δεν έχεις να χάσεις κάτι. Λοιπόν. Υπογράφεις σε αυτά τα δύο χαρτιά και φεύγεις", είπε και μου έδωσε ένα στυλο στο χέρι και γύρισε δύο χαρτιά πάνω στο γραφείο προς τη μεριά μου. Υπέγραψα, την χαιρέτησα και έφυγα από το κτίριο. Περπάτησα λίγη ώρα και βρέθηκα στο πανεπιστήμιο, έπρεπε να πάρω το αυτοκίνητο μου. Δεν ήθελα να γυρίσω σπίτι. Αλλά δεν είχα που αλλού να πάω. Όσες ώρες με κράτησαν, σκεφτόμουν. Σκεφτόμουν τις επιπτώσεις από όλο αυτό. Σκεφτόμουν τι μπορεί να νομίζουν οι φίλες μου, η πρώην μου. Ήμουν εξαντλημένη. Γύρισα σπίτι μου και μπήκα απευθείας να κάνω ένα μπάνιο. Με χαλάρωσε αρκετά από όλη την κούραση της ημέρας. Ντύθηκα γρήγορα και κάθισα στο σαλόνι να ηρεμήσω. Στο τραπεζάκι μπροστά μου ήταν όλα τα έγγραφα και τα στοιχεία που είχα συγκεντρώσει. Δεν ήθελα να τα δω μπροστά μου, τουλάχιστον για σήμερα. Σηκώθηκα και άρχισα να τα στοιβάζω προσεκτικά για να μην τα μπερδέψω. Τα μετακίνησα στο πάτωμα, στην άκρη του σαλονιού και κάθισα ξανά στον καναπέ. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα χτύπησε το θυροτηλέφωνο. Μπορώ να πω πως φοβάμαι. Ίσως είναι η πρώτη φορά που φοβάμαι. Έμπλεξαν άσχημα τα πράγματα. Δεν ήθελα να ανοίξω. Έκλεισα τα φώτα και κάθισα στην ησυχία. Ίσως να νόμιζαν ότι δεν είμαι σπίτι. Το κινητό μου άρχισε να τρίζει στον καναπέ. Κοίταξα το όνομα και έμεινα έκπληκτη.
- Είσαι σπίτι;
- Ναι.
- Γιατί δεν ανοίγεις τότε;
- Εσύ είσαι;
- Ναι. Άνοιξε μου.
Σηκώθηκα γρήγορα από τον καναπέ και άνοιξα την πόρτα της εισόδου της πολυκατοικίας και του σπιτιού μου. "Ούτε να με δεις δεν θέλεις;", είπε και μου χαμογέλασε ελάχιστα. "Συγγνώμη Camila. Απλώς ξέρεις, μετά το σημερινό, φοβήθηκα κάπως", είπα και άνοιξα περισσότερο την πόρτα για να μπει στο σπίτι. Άφησε το δερμάτινο της σε μία καρέκλα, η ίδια κίνηση κάθε φορά που έμπαινε στο σπίτι μου. Είχα καιρό να την δω εδώ, μέναμε στο δικό της. "Δεν πειράζει, καταλαβαίνω", είπε και κάθισε στον καναπέ. Κατευθύνθηκα προς την κουζίνα και έβαλα ένα ποτήρι χυμό για να της προσφέρω. "Δεν έχω κάτι άλλο. Δεν περίμενα επίσκεψη". "Δεν χρειάζεται κάτι. Lauren πρέπει να μιλήσουμε και νομίζω πως το ξέρεις". "Camila, είναι τα γενέθλια σου. Γιατί δεν βγήκες να διασκεδάσεις και κόλλησες στους τέσσερις τοίχους μαζί με εμένα;". "Γιατί αυτή τη στιγμή είσαι πιο σημαντική". Πήρα μια βαθιά ανάσα και βολεύτηκα καλύτερα στον καναπέ. "Γιατί το έκανες αυτό;". "Σου είπα κι εκείνη τη στιγμή. Έκανα ότι έπρεπε. Δεν πρόκειται να αφήσω κανέναν να σε πειράξει". "Ναι αλλά με αυτή την κίνηση έβαλες τον εαυτό σου σε κίνδυνο. Δες που κατέληξες. Να φοβάσαι να ανοίξεις την πόρτα". "Δεν με νοιάζει. Τουλάχιστον δεν θα πειράξουν εσένα". "Ναι αλλά θα πειράξουν εσένα!", είπε και πέρασε το χέρι της από τα μαλλιά της βίαια, σημάδι ότι είχε εκνευριστεί. "Δεν με νοιάζει Camila! Κατάλαβε το". "Νοιάζει όμως εμένα. Αν πάθεις κάτι, θα πεθάνω". Γέλασα ειρωνικά και ήπια λίγο νερό από το ποτήρι που είχα αφήσει πριν. "Ναι, ό,τι πεις. Γι'αυτό με παράτησες". "Δεν σε παράτησα. Σε άφησα να λύσεις τα προβλήματα σου και αντί να κάνεις πρόοδο, γυρνάς πίσω!'. "Λοιπόν, κοίτα να δεις πως έχουν τα πράγματα. Με άφησες σε μια δύσκολη περίοδο της ζωής μου. Δεν σε κατηγορώ. Ήμουν χάλια, σπασμένα μου κομμάτια παντού. Και που άντεξες και με στήριξες τόσο ήταν υπέρ αρκετό. Για να λήξει αυτό το θέμα, πρέπει να γίνω έτσι. Πρέπει να γίνω πιο σκληρή. Είμαι κουρασμένη από όλα τα σημερινά. Θα σε παρακαλούσα να φύγεις, θέλω να κοιμηθώ. Κι αν σε κάνει να νιώσεις καλύτερα, θα πάω σε ψυχολόγο. Καληνύχτα", είπα και σηκώθηκα από τον καναπέ και άνοιξα την πόρτα για να φύγει. Σηκώθηκε και πήρε το μπουφάν της από την καρέκλα. "Που πήγε η Lauren που γνώρισα;". "Η Lauren που γνώρισες δεν υπάρχει. Δεν υπήρχε ποτέ. Έχει πεθάνει χρόνια πριν. Τότε στην πυρκαγιά. Σε άφησα να δεις κομμάτια της, σκέψου το σαν μνημόσυνο. Πίσω, δεν θα έρθει ποτέ. Ή συμβιβάζεσαι με αυτό τώρα ή δεν με ξανά βλέπεις μπροστά σου. Διαλέγεις". Με κοίταξε για λίγο και έπιασε την πόρτα. Το χέρι της την έκλεισε με δύναμη, ακούστηκε σε όλη την πολυκατοικία. "Εγώ θα σου αποδείξω πως αυτή η Lauren είναι μέσα σου. Δεν έχει πεθάνει. Εσύ την έχεις κλείσει σε ένα σκοτεινό υπόγειο και φοβάσαι να κατέβεις να την απελευθερώσεις. Γιατί το κάνεις αυτό γαμώτο μου;!", είπε και με έπιασε από τους ώμους και με κόλλησε στον τοίχο. "Γιατί δεν γουστάρω να είμαι αδύναμη. Δεν μου πάει. Εγώ δεν ήμουν παιδί, μεγάλωσα απότομα. Μεγάλωσα όταν στα πέντε μου έπρεπε να σώσω ένα μωρό από μια πυρκαγιά. Μεγάλωσα όταν οι γονείς μου πέθαναν. Όταν στο ορφανοτροφείο, η αδερφή μου δεν κοιμόταν αν δεν ήμουν μαζί της. Μεγάλωσα ένα μωρό στα πέντε μου. Αυτή είμαι και αν σου αρέσω. Και ξέρω πως πλέον δεν το κάνω. Σήκω και φύγε από μπροστά μου. Δεν μπορώ να σε βλέπω. Είσαι αχάριστη. Σήμερα κόντεψα να μπω φυλακή για πάρτη σου και έρχεσαι και μου ζητάς τα ρέστα". Τα χέρια της χαλάρωσαν στο κράτημα τους. Έκανε λίγο πιο πίσω και τα άφησε να πέσουν στο σώμα της. Γύρισε και με κοίταξε. Δεν ξέρω γιατί ήμουν τόσο σκληρή μαζί της, μου βγήκε αυθόρμητα. Έλκαιγε. Εξ αιτίας μου. Και δεν μπορώ να κάνω κάτι, θα φανεί πολύ περίεργο. Όμως δεν ήταν δάκρυα στεναχώριας. Ήταν θυμού. Με πλησίασε ξανά και κόλλησε τα χείλη της στα δικά μου απότομα. "Σε μισώ", είπε μέσα στο φιλί και με έσπρωξε ξανά στον τοίχο. "Fuck", αναστέναξα δυνατά γιατί δεν το περίμενα. Τα χέρια μου βρέθηκαν γύρω από τη μέση της και την σήκωσα στην αγκαλιά μου απότομα. Κόλλησα την πλάτη της στην πόρτα δυνατά, τα χείλη μας δεν χωρίστηκαν στιγμή. Ήταν τόσο ερωτικά ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα μεταξύ μας. Δεν είμαστε μαζί. Με μισεί. Δεν μπορώ να τη βλέπω. Αλλά το σώμα μου την θέλει απεγνωσμένα. Την κράτησα από τους γλουτούς της. Τα χέρια μου την πίεζαν σε ένα από τα πιο ερωτικά σημεία του σώματος της έντονα. Με τρέλαινε η αίσθηση. Την κράτησα γερά και πήγαμε προς την κρεβατοκάμαρα μου. Την έριξα στο κρεβάτι και ανέβηκα πάνω της χωρίς να χάσω στιγμή. Τα χέρια της έβγαλαν γρήγορα τη μπλούζα μου. Κόλλησα τα χείλη μου στα δικά της ξανά. Η γλώσσα της σε μάχη με τη δική μου, ποια θα κυριεύσει. Ένιωσα τα χέρια της στο στήθος μου, τα δάχτυλα της γύρω από τις θηλές μου. Δεν μπορούσα να μην αναστενάξω. Είχα τόσο καιρό να την νιώσω, να την αγγίξω. Το σώμα μου ήθελε την προσοχή της. Αναστέναζα στο φιλί μας, το ίδιο και αυτή. Έκανα λίγο πίσω για να βγάλω και τα δικά της ρούχα από πάνω. Δεν με ένοιαζε που θα τα άφηνα, το μυαλό μου είχε θολώσει. Το μόνο που ήθελα αυτή τη στιγμή ήταν να την κάνω να αναστενάξει το όνομα μου όπως έκανε κάθε φορά, πιο δυνατά από ποτέ. Δεν περίμενα στιγμή, τα χείλη μου βρέθηκαν στην αριστερή θηλή της. Τρελαίνομαι να την ακούω να αναστενάζει έτσι. Η γλώσσα μου την άγγιζε κυκλικά, έντονα, γρήγορα. Το χέρι μου την πίεζε περισσότερο στο άλλο της στήθος. "Ohhh fuck Lauren", φώναξε δυνατά και έπιασε το σεντόνι στο κρεβάτι. Το ένα χέρι μου κατευθύνθηκε στο παντελόνι της αλλά με σταμάτησε. Γύρισα και την κοίταξα όμως μου χαμογέλασε και χωρίς να το περιμένω με γύρισε ώστε να ξαπλώσω εγώ στο κρεβάτι. Αφαίρεσε ότι ρούχο φορούσε η καθεμία. Ένιωθα το γυμνό της σώμα πάνω μου, τα χείλη της να με φιλάνε στο λαιμό μου, τα δόντια της να εγκλωβίζουν το ευαίσθητο δέρμα μου. Σταμάτησε και έφερε το κεφάλι της μπροστά στο δικό μου. Ακούμπησε το μέτωπο της στο δικό μου και ένιωσα το χέρι της να πιάνει το δικό μου και να το οδηγεί στην περιοχή της. Μου κόπηκε η ανάσα όταν ένιωσα πόσο έτοιμη ήταν για μένα. Έκανε την ίδια κίνηση με μένα και πλέον το δάχτυλο μου είχε χαθεί μέσα της. Και συνέχισα. Και συνέχισε. Μέχρι που ένιωσα τους σπασμούς του σώματος της πάνω μου. Το χέρι μου μούσκεμα. Και τη δική μου κορύφωση ακριβώς τη στιγμή με τη δική της. Είναι σκοτάδι και δεν μπορεί να δει τα δάκρυα μου. Μέχρι να ηρεμήσει, θα έχει το κεφάλι της στο λαιμό μου, πάντα αυτό γίνεται. Κι εγώ έχω την ευκαιρία να γεμίζω τα πνευμόνια μου με το άρωμα της. Ήταν η πιο ωραία αίσθηση. Έφερα το άλλο μου χέρι στα μαλλιά της και την χάιδεψα απαλά. "Μην κλαις. Πονάω", είπε και σήκωσε το κεφάλι της. Δάκρυα στις άκρες των ματιών της πάλευαν να κρατηθούν. "Όλα καλά μικρή μου", είπα και την φίλησα στο μέτωπο και ξάπλωσε στην αγκαλιά μου. Λίγα λεπτά αργότερα όμως σηκώθηκε και άρχισε να ντύνεται. "Που πας;". "Πρέπει να φύγω. Δεν είναι σωστό να μείνω εδώ". "Γιατί ήταν σωστό αυτό που κάναμε; Δεν είμαστε μαζί". "Το μετανιώνεις;", είπε καθώς έβαλε τη μπλούζα της και με κοίταξε. "Σε καμία περίπτωση". "Βρες την πραγματική Lauren και δεν θα φύγω από κοντά σου. Όχι αυτό που έχει απομείνει από τον κακό σου εαυτό", είπε και ήρθε από την πλευρά μου και με φίλησε απαλά στα χείλη. "Σ'αγαπάω", μου είπε και ένιωσα το χέρι της στην καρδιά μου να με αγγίζει απαλά. "Με μισείς", είπα όταν έφευγε, ακριβώς πριν βγει από την πόρτα του δωματίου. "Όχι Lauren, σ'αγαπάω", είπε και με κοίταξε για λίγο. Μερικά λεπτά αργότερα ήμουν πάλι μόνη μου. Δεν ξέρω πως καταλήξαμε έτσι. Κατάφερα να κάνω μια διαπίστωση όμως που με στιγματίζει και θα συνεχίσει για το υπόλοιπο της ζωής μου. Δεν μπορώ χωρίς αυτή την κοπέλα.
Δε νύσταζα, ήμουν γεμάτη ενέργεια. Σηκώθηκα και ντύθηκα κανονικά. Ήθελα να φύγω από το σπίτι, να ξεσκάσω. Πήγα στην κουζίνα και το μάτι μου έπεσε στα άρθρα των εφημερίδων από την ημέρα την πυρκαγιάς. Δεν τα είχα διαβάσει ποτέ, δεν ασχολήθηκα. Ένιωσα την ανάγκη να το κάνω τώρα. Πήρα τη σακούλα στην οποία τα είχα και έφυγα από το σπίτι. Σκέφτηκα να βγω με το αυτοκίνητο αλλά θα ήταν τζάμπα κόπος, ήθελα να με χτυπήσει λίγο ο αέρας, να πάω στο πάρκο κοντά στο σπίτι μου. Και αυτό έκανα. Κάθισα σε ένα παγκάκι. Ήταν τελείως έρημα, δεν κυκλοφορούσε κανένας. Λογικό, ήταν δύο και μισή το βράδυ. Οι μόνοι ήχοι που μπορούσα να διακρίνω ήταν του αέρα που περνούσε ανάμεσα από τις πολυκατοικίες, ένα φως που τρεμόπαιζε λίγο παρακάτω και την ανάσα μου. Έβγαλα την πρώτη φωτοτυπία. Και τη δεύτερη. Και κάπως έτσι, μία ώρα αργότερα, είχα μάθει όσα δεν ήξερα για εκείνη την ημέρα. Για αυτό που μου είχε πει η κυρία από τη βιβλιοθήκη. Ότι έφταιγε ο εργοστασιάρχης. Το όνομα του μού ήταν πολύ γνωστό. Είχε πολλές επιχειρήσεις, πολύ χρήμα. Χαίρομαι που τον έπιασαν και κάηκε μαζί τους. Και χαίρομαι ακόμη περισσότερο που αυτός ο κάποιος ήταν ο πατέρας μου. Έτσι είπε αυτός που κατάφερε να ζήσει. Είναι σε πολύ άσχημη κατάσταση, τα εγκαύματα του καλύπτουν σχεδόν όλο το δέρμα του. Όμως μίλησε. Και με κάνει περήφανη. Πρέπει να το πω στην Taylor. Γύρισα την τελευταία σελίδα, απόκομμα από άλλη εφημερίδα. Στη μέση μια φωτογραφία με τους επιζώντες. Όχι οποιαδήποτε φωτογραφία όμως. Είμαι εγώ. Με την αδερφή μου στην αγκαλιά του πυροσβέστη. Και την γιατρό που είχε σκύψει μπροστά μου για να βεβαιωθεί ότι είμαι καλά πριν πάρει την αδερφή μου να την εξετάσει. Και τότε θυμήθηκα. Θυμήθηκα κι άλλα από εκείνη τη νύχτα. Θυμήθηκα πρόσωπα. Διάβασα το όνομα της γιατρού, είχε μιλήσει στους δημοσιογράφους της εφημερίδας. Τίποτα δεν είναι τυχαίο. Ποτέ δεν σκέφτηκα ότι μου φαινόταν γνώριμη γι'αυτό τον λόγο. Άκουσα βήματα να πλησιάζουν προς το μέρος μου και έβαλα γρήγορα τις φωτοτυπίες στη σακούλα. Δεν έχω καλό προαίσθημα γι'αυτό. Δεν θέλω να γυρίσω να κοιτάξω πίσω μου, πρέπει να πάω σπίτι μου. Σηκώθηκα γρήγορα και άρχισα να κατευθύνομαι προς τον προορισμό μου. Όχι για πολύ όμως. Ένιωσα ένα χέρι να με πιάνει από τη μέση και άλλο ένα να πιάνει το στόμα μου σφιχτά για να μην φωνάξω.
"Δηλαδή νόμιζες πως μετά το σημερινό θα γλυτώσεις;", είπε και ένας άλλος άντρας μεγαλύτερος σε ηλικία από τον Μάνο μου έδεσε το στόμα. Υπήρχε και ένας τρίτος στην "παρέα" φορούσε όμως κουκούλα και δεν μπόρεσα να διακρίνω το πρόσωπο του. Κοίταξα τριγύρω και ήξερα πως λίγα μέτρα πιο κάτω ήταν κάτι σαν εγκατελελειμένη αποθήκη. Και όταν άρχισαν να με οδηγούν προς τα εκεί, ήξερα πως θα γίνουν πολύ άσχημα πράγματα. Το σώμα μου έπεσε με βίαιο τρόπο στο έδαφος, το μόνο φως που υπήρχε ήταν από τις λάμπες του δρόμου. Το πόδι του βρέθηκε στα πλευρά μου, στην κοιλιά μου. Ξανά. Και ξανά. Μου είχε δέσει τα χέρια, δεν μπορούσα να σηκωθώ. Οι άλλοι δύο έμειναν έξω να προσέχουν. "Αχχχ Lauren. Και πίστευα ότι θα τα πηγαίναμε καλά εμείς οι δύο. Τόσο καιρό ήξερες και με κορόιδευες μέσα στη μάπα κανονικότατα. Εγώ αυτά δεν τα ανέχομαι όμως. Σήμερα θα πάθεις χειρότερα από την σπασμένη μύτη που μου προκάλεσες εσύ", είπε και ανέβηκε πάνω μου με την ίδιο τρόπο που είχα ανέβει κι εγώ. Και οι γροθιές του προσγειώθηκαν στο πρόσωπο μου, στο στόμα μου. Το περίμενα χειρότερο, περίμενα να μου κάνει μεγάλη ζημιά όμως στάματησε γρήγορα. Και κατέβηκε λίγο περισσότερο. Στα πλευρά μου. Στην κοιλιά μου. Ο πόνος εξαπλωνόταν γρήγορα στο σώμα μου. Δεν άφησε σημείο που δεν με χτύπησε. Και γω προσπάθησα να μην φωνάξω. Ήξερα πως δεν θα ωφελούσε πουθενά. Ήταν μάταιο. Έπρεπε απλώς να κάτσω να πονέσω. Γινόμουν όλο και πιο αδύναμη όσο περνούσε η ώρα. Ο πόνος ήταν μια κατάσταση που την είχα συνηθίσει. Έκλεισα τα μάτια μου, δεν μπορούσα να τα κρατήσω ανοιχτά πλέον. Ίσως είναι το τέλος μου. Ίσως είναι οι τελευταίες μου στιγμές. Χαίρομαι που τουλάχιστον μερικές ώρες πριν είχα δει τον έρωτα της ζωής μου. Θα πεθάνω με τη γεύση των χειλιών της ακόμη στο μυαλό μου. Μαζί με το αίμα που βγάζω εδώ και ώρα. Σταμάτησε. Δεν με χτυπάει άλλο. Θέλω να τον κοιτάξω αλλά δεν μπορώ. Μου παίρνει λίγη ώρα μέχρι να ανοίξω τα μάτια μου. Είναι και οι τρεις μαζί. Ο μεγαλύτερος άντρας με σήκωσε και με έβγαλαν από το υπόγειο. Με κρατούσε στον ώμο του. Το κεφάλι μου ήταν βαρύ. Ήθελα να κλείσω τα μάτια μου. Να αφεθώ στον ύπνο, στο τέλος. Με άφησαν σπίτι μου. Με πέταξαν μέσα για την ακρίβεια. Και πάνω μου βρέθηκαν σκορπισμένα τα χαρτιά των εφημερίδων σε χίλια κομμάτια. Δεν έχω το κουράγιο να σηκωθώ. Νιώθω πως πρέπει να ξεκουραστώ. Η τελευταία μου εικόνα είναι το πρόσωπο του καθώς κλείνει την πόρτα κι εγώ κλείνω τα μάτια μου, ίσως και για πάντα.