En kötü senemdi.
İlişkimiz kötüye gidiyordu.
Sen ilgisizdin.
Ben esrar içiyordum.
Hastanelerde yattım
Esrar icin.
Sen yoktun.
Hastanede yattığım ilk gece kova yaptılar.
Kafayı yedim.
Cipralexlere kaldım.
Ardından o sene kaza geçirdik.
Annem 1 sene çekti.
Sen yine yoktun.
Sonra gittim bu şehirden.
Her yerde anılar var diye.
Ve şehre döndüğümde ilk gün otobüsüme sen bindin.
Aşk mi tesadüfleri severdi
Yoksa mantıklı bi açıklaması var mıydı
Bilmiyorum.
Bildigim tek şey ise sen yine yoktun.
Düşüne düşüne paranoyak oldum.
İlaçları hastaneyi bıraktım.
Haliyle panik atak krizlerim vurmaya başladı.
Sen hala yoksun.
Yudum yudum tadıyordum sanki sırayla.
Belki birazda şizofreni oldum.
Ama sana bunlardan bahsetmedim hiç.
Çünkü esrar içiyordum.
Çünkü ağlama ihtimalin vardi.
Çünkü kıyamadım
Çünkü senin işlerin vardi.
Çünkü doktor bu yaşta bi daha kriz geçirirsen ölürsün dedi.
Çünkü bunları bil istemedim.
Çünkü, çünkü iste.
Bir camii önünde yazdim bu şiiri.
Hastalıkların çoğunu atlattim gibi.
Ama kalbim hala ağrıyor.
Kolum uyuşuyor.
Fizik tedavi falan dediler.
Ama sen yoksun.
Bu geceyide tuvalette geçirmek istemiyorum.
Sene sanırım hala 2015.
Sokak köpeklerine sarılmıştım geçen gece.
Ve sen hala yoksun.
Belkide hiç olmadın.
Sana gönderme ihtimalim üzerine yazdım bu şiiri.
Umarım bir gün anlarsın.
Yoksulluğum, yoksunluğundandır.