Chapter 2: Welcome to Xavier School of Arts
“XAVIER SCHOOL OF ARTS,.. HERE I COME!”
Nang makalabas nako sa bahay namin, nagpatuloy na ko sa paglakad papuntang school..
Ewan ko ba kung bakit sa tuwing magsisimula nalang ang semester ay super excited akong pumasok. Siguro dahil matagal akong nasa bahay simula ng bakasyon at wala naman akong magawa sa bahay kundi ang manood ng tv at mag videoke. Kung hindi man videoke, nagsa-soundtrip lang ako sa bahay. Ang saya lang diba?
Hindi ko naman kasi maaya na lumabas ang mga kaibigan ko dahil bukod sa nagsi-uwian sila ng province/out of the country, masyado silang busy for family business nila. Saka medyo strict kasi ng konti si daddy kaya hindi ako basta-basta nakakalabas. Kaya ayun, pagmumukmok nalang sa bahay yung nagagawa ko nung bakasyon.
Walking distance lang naman yung school mula sa bahay namin. Kaya hindi ko talaga maintindihan si daddy kung bakit kailangan pa akong ipahatid ngayon kay Kuya Roland. Eh ang lapit-lapit lang kaya. Malaking tipid nga sa gas ang aabutin kung maglalakad lang ako eh.
At isa pa, SECRET lang natin to’ ah. Hindi kasi alam sa school na mayaman kami. Well, of course alam ng mga close friends ko ang bagay na to’ pero in school? Nah! Ang alam lang kasi nila ay may “small” family business lang kami kaya ako nakapagaral sa Xaviers School of Arts.
Bakit hindi ko pinapaalam?
Simple lang.
Just to be simple.
Meaning, gusto ko lang talaga mamuhay just like normal kids in school.
Magulo kasi ang life pag alam ng ibang students na mayaman ka. Maraming taong didikit sayo kasi para makipagpayabangan ng gamit. Yung iba naman, mangungutang ng walang bayaran. Saka according kasi sa mga napapanood ko sa TV, kinikidnap daw pag alam nilang mayaman ka. Ayoko kayang makidnap, kahit ba sabihin na hindi naman ako ganun kakidnap-kidnap. hehehe
Kaya ayun, mas mabuti na yung iilan lang ang nakakaalam na mayaman ka. Para sa akin, minsan lang kasi sa buhay ang makapag-aral so why do I need to live as a rich kid while I can enjoy my life as a student in a simple way? Right? Ang arte ko diba?
After almost 900 seconds na paglalakad (15 minutes to be exact,inartehan ko lang), nakarating na ako ngayon sa aking beloved Alma Mater,..
ang “Xavier School of Arts”. *Tentenenen
Saglit nga lang talaga ang paglalakad dahil sobrang lapit lang ng school sa bahay namin. As in sooooobrang lapit. Overprotective lang talaga si daddy kaya gusto nya na kailangan pa akong ihatid ng driver namin.
Nang makarating na ako sa gate ng school namin,binati ko na ka-agad si Manong guard na palaging nakangiti sa tuwing nakikita ko siya...
“Goodmorning Kuya guard!” *kawaykaway
“Goodmorning din po Ma’am. Ang aga nyo po ah..” ngiting sinabi ni kuya guard.
“Oo nga po kuya eh. Napaaga po ng gising..haha” at nagpatuloy na ako sa pagpasok sa campus. Siyempre, hindi ko sinabi na excited akong pumasok.
Naawa kasi ako kay kuya guard. Magdamag kasi siyang bati ng bati sa mga studyante pero wala namang pumapansin sa kanya. Kaya ayun, ako nalang bumabati sa kanya. At least sa ganoong paraan ay makatulong ako sa kanya.
The hills are alive with the sound of music...
Yan ang music na tumakbo sa utak ko ng makapasok na ako sa campus.
“Welcome to Xavier School of Arts” bati nang banner na bumungad sa harapan ko. Siyempre, hindi nagsalita yung banner. Nakikita ko lang sa tarpaulin. Kayo talaga oh.
Anyways highways, dito sa Xavier school of Arts, iba’t ibang uri ng nilalang ang ma-eencounter nyo.. Actually,gumawa nga ako ng list eh..
Eto pakita ko sa inyo..
Class of students in Xavier School of Arts.
Bongga noh? May title pa...
Anyways, ganito ang makikita mong students sa school na ito.
The Nerdy aka The Walking Wikipedias
These are the students na makikita nyong palaging may hawak na libro. Kung hindi libro, handouts. Kung hindi handouts, ipads. High techs diba? Pero guess what? Pag sinilip ninyo ang ipads nila, eh wag na kayong magulat pa. Puro lectures lang naman at may kinalaman sa class. Sila rin ang mga taong walang social life. Kung meron man silang social life, yun ay ang academics life. Nga pala, tapos sila rin ang mga tipo ng taong hindi basta-basta makakausap especially pag may hawak na books. Kakausapin lang nila kayo pag may tinanong kayo na anything about lectures pero kung walang kinalaman sa lectures, naku. Asa ka pa.
The Rich Kids aka The King and Queens of the World
Sila lang naman ang mga taong walang ginawa kundi ang magpayabangan ng gamit. Yung tipong payabangan ng gadgets. Kung hindi man gadgets, cars. Kung hindi naman cars, branded clothes and accessories. Minimum of P10,000 pesos ang worth ng bawat isang gamit nila. Nakakalula diba? Well, ganun talaga, anak mayaman eh. Ito ang mga tipong nilalang na hindi ka kakausapin hanggat wala kang pinapakitang branded na bagay sa kanila. Kung may branded things ka naman, dapat updated para “in” ka sa kanila. Ganun kahirap kaibiganin ang mga tulad nila. Pero siyempre, hindi naman lahat, tulad nila. May iilan ilan din naman kasi na kahit mayaman ay friendly at hindi mapagmataas. [Ehem!] Sa madaling salita, endangered species sila kung maituturing.
The Trashers aka The Weirdos
Sila ang mga taong kakaiba sa lahat ng students sa Xaviers. Bakit kamo? Paano kasi sila ang pinaka-noticable sa lahat. They are wearing some weird clothes, as in trending ata sa ibang universe. Imagine, they are wearing black dress na matino pero pag dating sa bottom part is naka-high cut sneakers. Sa lalaki naman, t-shirt na black with matching earrings and eyeliners pa. Ang weird diba? At hindi lang yun, pag nagjoke sila, sila lang ang matatawa. As in parang hindi mo talaga magegets ang joke nila. Mapapaisip ka nalang na sana hindi na lang sila nagjoke kung sila rin lang ang matatawa. Minsan pa nga, naiisip ko kung weird ba talaga ang sense of humor nila or sadyang wala lang talaga akong sense of humor.
The scholars aka The poor princes and princesses
Kung may rich kids sa listahan ay of course, hindi mawawala ang mga ito sa listahan. Sila ang mga taong nakapag-aral sa Xaviers dahil sa scholarships. Actually may dalawang uri ang Scholars.
“The social climbers” and “The humble ones”.
Yes, parehas silang nakapasok dahil sa scholarships pero magkaiba sila pagdating sa personality at even sa manners.
“The social climbers” kasi ang tawag sa mga taong trying hard at nagpupumilit umi-english. Most of them are may attitude dahil ginagaya nila ng pilit ang mga RK (Rich Kids). On the other hand naman..
“The humble ones” are nice people. Sila ang mga taong sincere at dedicated na magexcel sa school with no efforts. Good thing sa kanila, pinagpapasalamat nila kung ano ang narerecieve nilang blessings at kung ano ang meron sa kanila.
So that’s it! Yan ang makikita nyong students from Xavier School of Arts. If you’re a freshmen in this school and you have questions, call my name and i’ll be there..ok? wehehehe.. echos!
Anyways highways, nandito na nga pala ako ngayon sa isang walkway papuntang soccer field. Dun kasi ang tambayan namin ng mga friends ko pag vacant period. So since maaga pa naman, dun nalang muna ako kung sakali.
*Inhale exhale..
Hayss grabe, namiss ko talaga tong school. Ang mga puno at halaman sa paligid, ang naglalakihang buildings, the park bench, oh! And even the soccer f----
I’m bullet proof.. Nothing to lose..Fire away fire away...
Eh? Ring tone ko yun ah?
Aish.. Istorbo naman..
*silip sa cellphone
Huh? Unknown number? Sino naman to?
“Hello?”
“BUDSS!!!”
“Ay palakang Buds. Peste.. Yan-yan naman.. nakakagulat ka” Sabi ko sa kausap ko sa phone.
Kung makasigaw kasi, wagas..
“Hahaha.. Goodmorning Buds!”
Nga pala, si Ian yung kumag na tumawag sa akin ngayon. Boy bestfriend ko siya since 1st year pa kami. Theater arts student din siya pero major in Dancing acts. Tulad ko, may pagkamasiyahin at kalog din siya. Medyo malakas din siya magtrip tulad ko pero serious at dedicated naman in terms of performance. At may pagka-exaggerated din.
“Oh Buds.. Ikaw pala yan. Kala ko naman another stalker ko ulit. Haha” Natawang sabi ko kay Ian.
Ganyan kami kung mag-usap. Pahanginan pero siyempre, sa amin lang. “Buds” ang tawagan namin, short for “Buddies”.
“Woah.. grabe.. ba’t bigla akong kinilabutan? Bigla kasing humangin sa kinatatayuan ko” sabi ni Ian with matching tono pa na parang nilalamig talaga.
“Walang basagan ng trip..haha. Kaw nga dyan eh, panira ng moment. Bigla kang tumawag. Ano nga palang meron? Ba’t nagpalit ka na naman ng number? Pang-ilang palit mo na yan ah..” Sabi ko kay Ian habang naglalakad pa rin. This time, medyo binagalan ko ang lakad ko.
“Ang dami mo namang tanong,Buds. Basta, mamaya ko nalang ikekwento sayo. Nga pala, kaya ako tumawag kasi pinapasabi ng barkada na magkita daw muna tayo sa tambayan before magstart ang class natin.”
Gawain na namin ng barkada yon. Every semester kasi, before magstart ang klase namin ay nagkikita kita muna kami sa tambayan namin sa may bleachers. Bukod sa mahabang usapan at chikahan, binibigay namin sa isa’t isa ang schedules namin para madaling malocate kung nasaan ang bawat isa. Saka para malaman na rin namin kung ano ang lunchbreak at uwian ng bawat isa. Ang sweet naming magkakabarkada noh?
“Ahh.. ok. Sige. Nasa school grounds naman na ako eh. What time ba?”
Huminto ako saglit para mapakinggan ko ng maigi ang oras. Masyado kasing maingay sa background ko gawa nung mga taong naguusap at naghaharutan sa paligid.
“7:30 am daw sabi ni Kristoff”.. Napatingin ako sa relo ko habang sinabi nya sa akin ang oras..
7:01am
Buti nalang maaga pa ako.
“Okey. Sige.. Papu--------“
*BOOOGGSSSHH
“Hello? Buds?? Ano nangyari dyan? Buds? BUDS?! ”
----------> See you in Chapter 3: First Encounter
**********
Makikita po ung image nung characters sa right portion po.. beside nung story.. ^_^