You have a massage from 'ผม.'
เย็นนี้ ห้องสมุด
- Library -
"พี่จีมินคะ คือ.."
เด็กสาวกล่าวเสียงตะกุกตะกัก ฝ่ามือกำกระโปรงสีกรมท่าของตัวเองแน่น สีหน้าแสดงความประหม่าออกมาอย่างชัดเจน แน่ล่ะ ก็ตอนนี้คนมุงกันเต็มโรงเรียนไปหมดเลยนี่นา
ว่าแล้วก็ถามต่ออีกว่าใครจะไม่ให้ความสนใจบ้าง ก็นั่นน่ะ น้องมินอา ดาวโรงเรียนม.4/5 กับ ปาร์คจีมิน อดีตเดือนม.6/3 เชียวนะ
และของราคาแพงในมือของเด็กสาวก็เป็นตัวการันตีได้ดีว่าการมาเยือนถึงหน้าห้องรุ่นพี่หนุ่มในครั้งนี้ เธอมาด้วยจุดประสงค์ใด
"ว่าไง"
ทั้งๆที่รู้ แต่ก็เลือกที่จะถามตามมารยาท ไม่พอยังเผยยิ้มทรงเสน่ห์ชนิดที่เห็นแล้วต้องตายสมฉายาคาสโนว่าเบอร์หนึ่งของโรงเรียนมาให้อีกต่างหาก
ไม่หรอก จีมินแค่เคยชินน่ะ
และอาจจะยอมเล่นด้วยเหมือนอย่างทุกครั้ง ถ้าไม่ติดว่าตอนนี้..
เขารีบ 😑
"คือหนู.. หนูชอบพี่ค่ะ!"
เด็กสาวกลั้นใจโผลงออกไปตรงๆ เธอตามพี่จีมินมาสักพักแล้วก็รู้ว่าพี่จีมินไม่ชอบคนอ้อมค้อม แต่จะว่าไปเธอก็อายมากเหมือนกัน ใบหน้าหวานสวยนั่นถึงได้แดงก่ำเป็นลูกมะเขือเทศเช่นนี้
"วิ๊ดวิ๊วววววว~ เอาแล้วว่ะไอ้ปาร์ค หัวกระไดไม่เคยแห้งเลยนะมึง"
"ผัดฟักไอ้เวร"
เอ่ยด่าพวกขี้แซวพอเป็นพิธี แล้วหันกลับมาใส่ใจสาวน้อยหน้าตาน่ารักตรงหน้า ฝ่ามือที่กว้างกว่าไม่เท่าไหร่นักหยิบกล่องช็อคโกแลตยี่ห้อแพงหูฉี่ออกมาจากมือหล่อน แล้วตบบ่าเล็กปุๆเป็นการให้กำลังใจ
"วะเฮ้ยยย รับของด้วยว่ะ เพื่อนกูนี่มันเสือร้าย"
เสียงนกเสียงกายังคงแว่วมาเรื่อยๆ ประกอบกับใบหน้าแดงๆของรุ่นน้องสาว ดูน่าเอ็นดูเชียว
ปาร์คจีมินยิ้มตาปิด
"ไม่จริงใช่ไหม วันก่อนพี่จีมินยังไปเดทกับฉันอยู่เลย"
นั่นคือเสียงจากบรรดากิ๊กของเขา เต็มไปหมดทั้งความหมั่นไส้ อิจฉา เสียดาย และชื่นชม
ปาร์คจีมินมองหน้าคู่กรณีที่ใจชื้นขึ้นมาแล้ว 50 เปอร์เซ็นอย่างน่ารัก ดวงตาสระอิของทั้งคู่ช่างดูเข้ากันราวกิ่งทองกับใบหยก และที่ยิ่งทำให้กลุ่มโคเรียมุงทวีความรู้สึกฟินเหลือหลาย นั่นคือการที่ฝ่ายชายก้มลงกระซิบข้างใบหูเล็กชนิดที่ว่าแก้มแนบแก้มกันไปเลย
"น้องมินอาครับ"
กลั้นหายใจกันถ้วนหน้า ดูเหมือนทุกคนจะลุ้นเกินจำเป็นไปหน่อย บางคนถึงได้กุมมือกันแน่นยังกับรอประกาศผลมิสยูนิเวิร์สยังไงยังงั้น
.
.
"..."
แต่สุดท้าย ทุกคนก็เงิบแดก
- Library -
"จะมาสารภาพอะไรตอนนี้วะ"
เสียงติดแหบเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์เสีย ก้มมองนาฬิกาข้อมือถี่ๆก็ปรากฏว่าเลยเวลานัดของใครบางคนมาเป็นชั่วโมงแล้ว
ว่าแต่ห้าโมงเย็นนี่ห้องสมุดไม่ปิดไปแล้วรึไง?
เขาคิดในใจ
กว่าจะหลีกเลี่ยงฝูงเพื่อน และแฟนคลับที่ประโคมถามเรื่องที่เขากระซิบบางอย่างกับน้องคนนั้นมาได้ก็ใช้เวลานานพอสมควรแล้ว ไหนจะระยะทางจากห้องเรียนถึงห้องสมุดอีก จีมินอยากจะบ้าตาย
"อะ.. ปิดแล้วจริงด้วยว่ะ"
มาถึงหน้าห้องสมุดแล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อพบว่าห้องที่ควรเปิดไฟสว่างนั้นกลับดำมืด
ความหงุดหงิดระดับสิบ ทำให้ปาร์คจีมินนำพาร่างร้อยเจ็ดสิบต้นๆของตนไปเตะหน้าประตูกระจกดังโครมอย่างใจนักเลง
แต่ปรากฏว่า เฮ้ย ประตูเสือกเปิดเฉย!?
ปาร์คจีมินเกาหัวแกรก แอบงุนงงเล็กน้อย แต่ความขี้ป๊อดมีมากกว่าเยอะ สัมผัสจากแอร์เย็นๆที่พ้นออกมาตามรอยแยกของประตูนี่มันไม่ใช่เรื่องเล่นๆเลย
แล้วจะอยู่ทำไม กูไปล่ะ
หมับ!
หากทันใดนั้นเอง แขนขาวซีดก็มาจับตัวเขาไว้!!!!
"เฮ้ย!!!!!"
"จุ้ๆ.. ผมเองครับ"
ว่าแล้วก็จัดการตบหัวทุยนั่นดังป้าบ แม่งเล่นอะไรไม่รู้ หัวใจกูจะวาย
"มึงนี่!"
"อะไร ก็ผมไง ปะ เข้าไปข้างในกัน ^^"
ยิ้มแฉ่งต้อนรับเรนนิ่งเดย์มากมั้ง 😑 แล้วดูสารรูปซิ ทรงผมที่ปาดเจลจนเรียบแปล้ ไหนจะแว่นตาหนาเตอะกินพื้นที่ไปกว่าครึ่งหน้า เสื้อนักเรียนติดกระดุมจนมิดคอ กางเกงยกสูงยาวเลยหัวเข่า ไหนจะเสื้อกั๊กเชยๆ กระเป๋าก็เชยๆ หูยย ทุกอย่างเชยไปหมด จนเขาจะอ้วก
ถูกแล้ว.. มันคือเจ้าชื่อ 'ผม' ในโทรศัพท์ของเขานั่นแหละ
"มึงจะนัดมาทำอะไรที่นี่ ไม่ได้ใกล้สอบสักหน่อย กูไม่ยอมนั่งติวกับมึงหรอกนะ"
"ทำไมมาสาย ?"
ไม่ตอบคำถาม แถมยังกลับถามกลับด้วยคำถามอีกต่างหาก
จีมินมองบน
"กว่ากูจะปลีกตัวออกมาได้ต้องใช้เวลาไหมล่ะ! หยุดพูดมาก แล้วบอกกูมาสักทีว่าเรียกกูมาที่นี่ทำไม"
"เปล่า.. ก็แค่เผลอได้ยิน"
มือหนาค่อยๆถอดสายสะพายเป้หนักๆลงพื้น พลางเดินไล่ต้อนเขาเข้าไปในมุมห้องอย่างน่ากลัว
"อ..อะไร?"
ตึ่ง!
"เฮือก!"
"ก็ได้ยินว่า มีคนมาสารภาพรักจีมินของผมอีกแล้วน่ะสิ 🙂"
รอยยิ้มเปลี่ยนไปราวกับกดสวิตซ์ พร้อมกับร่างสูงใหญ่และแขนขาวๆที่พันธนาการปิดกั้นเขาไว้กับตู้หนังสือ
ดวงตาคมภายใต้กรอบแว่นหนาเตอะนั่นไม่ได้ทำให้การกระทำนี้ดูซอฟท์ลงแต่อย่างใด
หมดคราบ จอนจองกุก เด็กเนิร์ดห้อง 6/1 โดยสิ้นเชิง
"จะไปแคร์อะไร ก..ก็แค่คนมาสารภาพรัก กูไม่ได้ตอบตกลงสักหน่อย!"
คนตัวเล็กหลับหูหลับตาพูดทันที เมื่อเห็นว่าราชสีย์กำลังพุ่งเขมือบมาที่ริมฝีปากของเขา จองกุกชะงัก
"จริงเหรอครับ ^^"
และเปลี่ยนไปเป็นจองกุกคนเนิร์ดคนเดิม จีมินถอนหายใจเฮือก โรคจิตอย่างนี้ ไม่รู้ไปเก็บมาจากไหน อ๋อ.. ในผับนั่นไง เขาคิดว่าแม่งเป็นกระต่ายน้อยน่ารักเลยเดินหน้าอ่อยเต็มสูบ ที่ไหนได้ล่อกูซะยับเยิน ไหนจะมาเจอที่โรงเรียนในสภาพแอ๊บเนิร์ดอีกต่างหาก
พูดเลยว่าพัง ชีวิตกูเนี่ย.
เอาเถอะ แต่ก็อยู่กันมาได้ครึ่งปีแล้ว โดยคนอื่นไม่เคยรู้เรื่อง จองกุกมันก็ยอมให้เขาเป็นเสือสมิงล่อสาวต่อไปอย่างไม่สะทกสะท้าน แต่ก็แอบมีหึงบ้างเช่นตอนนี้
เคยถามเหมือนกันว่า ทำไมต้องทำตัวโรคจิต แล้วมันก็ตอบว่าเบื่อ แค่นั้นจบไม่มีขาดไม่มีเกิน
"จริงเซ่! กูมีมึงแล้ว จะไปรับรักคนอื่นได้ไง มีแค่มึงคนเดียวเลยเนี่ย"
พูดเสียงห่ามๆตามประสาคน(เคย)มาดแมน หวังให้อีกคนยอมกลับไปทำกันที่ห้อง เอ้ย.. กลับไปพักผ่อนที่ห้องด้วยกันแต่โดยดี ทว่า..
"มีผมคนเดียว งั้นดีเลย วันนี้อยากเปลี่ยนสถานที่อะครับ ลองหน่อยไหม"
"เฮ้ยๆๆๆๆ"
ไม่พูดเปล่า ลำแขนนั่นกดร่างเพรียวให้จมราบไปกับพื้น ก่อนพุ่งกระจับปากบางๆนั้นแนบประกบดูดดึงกับอวัยวะเดียวกันโดยไม่เว้นช่องว่างให้หายใจหายคอ พร้อมๆกับมือหนาที่เลื้อยลงมาปลดเข็มขัดหนังตราสมออย่างรวดเร็วและชำนาญอย่างเหลือเชื่อ
"อื้อ เกะกะจัง.."
ร่างที่คร่อมอยู่นั้นผละออกมาด้วยสีหน้าหงุดหงิด พลางเหวี่ยงสิ่งของที่เป็นอุปสรรคขวางอยู่บนสันดั้งนั่นออกไปอย่างโนสนโนแคร์ว่ามันจะได้รับความเสียหาย จีมินใช้จังหวะนั้นกอบโกยลมหายใจเข้าปอดอย่างเต็มที่ แต่ไม่วายหน้าแดงปลั่งด้วยโดนความเซ็กซี่ของใครอีกคนกระแทกตาจังๆ
คิ้วหนาขมวดมุ่นกับเหงื่อไคลที่ผุดตามไรผมนั้น ทำให้เขาละลายได้ทุกครั้งจริงๆ
แต่ในที่แบบนี้มันไม่ได้โว้ย!!!
"อื้อ.. อืม~ ห้องสมุดปิดแล้วน่า"
เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กไม่ยอมให้ความร่วมมือสักที จอนจองกุกจึงจำต้องผละตัวออกมาอย่างเสียไม่ได้
"นี่ไง. กุญแจ. เอาไง? จะยอมไม่ยอม จีมินเองก็เบื่อทำบนเตียงแล้วไม่ใช่เหรอ เปลี่ยนไหมล่ะ ไม่เปลี่ยนก็กลับแล้วกัน ผมจะได้กลับไปทำการบ้าน เบื่อแล้วเหมือนกัน พรุ่งนี้ก็จะเลิกเป็นเนิร์ดด้วย"
"เฮ้ย อ..อย่านะ!"
ชิบหายอย่างแท้จริง
ยอมบอกก็ได้ว่ามันเป็นความงี่เง่าของปาร์คจีมินเอง เบื่อเบอไรมโนทั้งนั้น จอนจองกุกเลิกคิดจะเป็นเนิร์ดไปตั้งนานแล้ว แต่จีมินนั่นแหละที่รั้งไว้อยู่ได้
ก็คนมันหวงนี่หว่า
มากกว่าความอายคือความหวง หวงมันนั่นแหละ แค่นึกภาพว่าใครจะมาเจ๊าะแจ้ะกับของๆเขานี่ก็จะเป็นจะตายแล้ว
"เอาไง?"
"ย..ยอมก็ได้ แต่กุกห้ามเลิกเนิร์ดนะ จีมินหวง"
"หึ ก็แค่นี้"
แม่โว้ย.. ได้ผลว่ะ :)
จองกุกตะโกนเยสในใจที่แผนล่อลวง(?)ของตัวเองได้ลุล่วง เขายิ้มพรายแล้วเคลื่อนตัวลงปลดกระดุมเสื้อตราสมอนั่นอีกครั้ง
"อะ อื้มม อืม"
และคราวนี้คนตัวเล็กก็ยอมแต่โดยดี ลำคอละหงนั้นเชิดขึ้น พลางอ้าปากอิ่มร้องครวญครางเสียงหวาน ยามที่อีกคนก้มลงซุกไซร้ที่ต้นคอ ไล้ลงมายังตุ่มไตทั้งสองข้างที่โผล่พ้นรอยแยกของรังดุมเสื้อนักเรียนตราสมอ (อีกแล้ว)
"อา.. จ..จองกุก.."
"อืม~ จีมินนา"
สาบเสื้อสีขาวถูกดึงรั้งลงมาจนถึงข้อศอกที่ค้ำยันพื้นไม้ปาเก้ของห้องสมุดทีละน้อย และค้างไว้อยู่อย่างนั้น เมื่อคนตัวสูงฝากมือไปตามแผ่นหลัง เขาก้มลงดูดดึงผิวสีน้ำนมนั้นจนขึ้นรอย และแวววาวไปด้วยน้ำใสๆจากโพล่งปากบางที่จีมินนึกอยากจูบ
ใช่ แล้วจีมินก็จูบอย่างที่ใจคิด
เป็นทีของจีมินบ้างที่จะต้องปลดเสื้อผ้าอีกคนให้เท่าเทียมกัน เขาดันจองกุกขึ้นไป กระทั่งหลังแกร่งนั้นชนชั้นหนังสือดังอั๊ก หากคนตัวเล็กก็ไม่หยุด ฝ่ามือที่เล็กกว่าชายทั่วไปนั้นอุ้มประคองสันกรามสวย พร้อมป้อนจูบชี้นำให้เจ้าของนาม ผม. ยืนตามขึ้นมา กลายเป็นท่าล่อแหลมอีกท่าที่คุณพลาดไม่ได้
ฟุ่บ
"อื้ม.. อึก.. กุกอือ...ยืนไม่ไหวแล้ว อ้ะ!"
จอนจองกุกเกี่ยวรั้งเอวบางคอดเข้าหาตัวเองที่ยืนพิงชั้นหนังสือไว้อีกทอด และขณะที่มือหนาสาระวนอยู่กับเข็มขัดและซิปกางเกงนักเรียนของคนตัวเล็ก นั่นเอง..
แอดดด
"ดิฉันรู้สึกเหมือนมีใครอยู่ข้างนอกเลยค่ะผอ."
"!!!!!!!"
"จ..จองกุก ไหนบอกว่.. อุ่บ!"
"เดินดูหน่อยไหมคะ?"
ปาร์คจีมินเบิกตาโตยิ่งกว่าไข่ห่าน ผิดกับจองกุกที่ยังคงนิ่ง
"ไม่เป็นไรหรอกครับ จะหกโมงแล้วสงสัยเป็นแมว เมื่อวานภารโรงเพิ่งแจ้งมาเหมือนกันครับว่ามีแมวเร่ร่อนหลุดเข้ามา"
"อ๋อ รับทราบค่ะผอ."
"เฮ้อ.."
ทันทีที่ประตู 'ห้องพักครู' ด้านในสุดถูกปิดลง ทั้งคู่ก็ถอนหายใจออกมาอย่างแรงด้วยความโล่งอก
"มึง! ไหนบอกว่าไม่มีคนไง!"
ปาร์คจีมินจับคอเสื้อที่หลุดลุ่ยของอีกคนขึ้นมาอย่างโมโหทันที
"ผมบอกว่า ห้องสมุดปิดแล้ว ไม่ได้บอกว่าไม่มีคนสักหน่อย 🙂"
เอาล่ะ จีมินคิดว่าเขารู้แล้วว่าทำไม แฟนเนิร์ดของถึงยิ้มประหลาดเหลือเกินตอนที่เขายอมมีอะไรด้วย
"ตื่นเต้นออกที่รัก ต่อนะครับ นะ"
"อ้ะ...อึ๊ก.."
จะห้ามอะไรได้ เมื่อตอนนี้กางเกงนักเรียนของเขาล่นลงไปถึงเข่าพร้อมชั้นในสีเข้มที่ค้างตึงอยู่ที่ขาอ่อนแล้ว มือหนาที่เคล้าคลึงรูดรั้งส่วนอ่อนไหวของเขานั้นมันเกินจะต้านทาน มือทั้งสองข้างเกาะอยู่บนบ่ากว้าง ร่างกายเขาสั่นสะท้านไปหมด ถ้าไม่ติดว่ามือข้างหนึ่งของจองกุกที่รั้งเขาเอาไว้ ป่านนี้เขาคงล้มไปแล้ว
"อ้ะ อื้ออออออ!"
"จีมิน อย่าปล่อยโดนหนังสือสิ"
อีกคนเอ็ดขำๆ พลางยกขาข้างหนึ่งของคนรักขึ้นมาเกี่ยวเอวตัวเองไว้เตรียมเผด็จศึก
ปาร์คจีมินน้ำตาจะไหล ทุบหลังอีกคนดังปั๊กๆๆ
การปลดปล่อยเมื่อกี้นี้ก็ต้องกลั้นเสียงแทบตาย ตื่นเต้นมันก็ตื่นเต้นดีอยู่หรอก แต่พอนึกภาพว่าเขาจะโดนอะไรต่อจากนี้แล้วจะไม่หลุดครางออกมาเลยได้ยังไง
เสียวขนาดนั้น เขาไม่ครางไม่ได้หรอกนะ!
"อึก.. อ้ะ! ไม่มีใครเคยทำกับกูอย่างนี้เลยนะเว้ย!"
"งั้นก็ยินดีด้วย ที่ผม.เป็นคนแรก"
จองกุกยิ้มกว้างออกมาอย่างน่ารัก ทำไมจะไม่รู้ว่าอีกคนกังวลเรื่องอะไร
แบบนั้นแหละยิ่งน่าแกล้งเลย 🙂
"ไอ้..จอ..งกุก อ้ะ! หลังจากนี้งด.. หนึ่งอาทิตย์"
จีมินกัดฟันพูด เพราะเขาเริ่มตัวอ่อนเปลี้ยอีกครั้งเมื่อจองกุกวางขาสั่นเทิ่มของเขาลง แล้วเปลี่ยนเป็นใช้ลิ้นเลียตามคราบขาวที่สดใหม่นั้นให้หายเหนอะหน่ะ
"เอาสิ.. ถ้าจีมินทนไหว"
ห่านเอ้ย! แบบนี้ กูจะทนมึงไหวได้ยังไง
"เออ ทนไม่ไหว! ฮื่อออ อ้ะ ก..กุก รีบใส่เข้ามาเร็วๆ กูกลัวครูเห็น ฮึก"
จอนจองกุกยิ้มให้อย่างเอ็นดู น้ำหูน้ำตาที่ไหลออกมานั้นแทบแยกไม่ออกว่ามาจากความทรมานหรือการกลัวถูกจับได้
จองกุกคิดว่าอย่างแรก และเขากำลังหลอกตัวเอง
"ห.. อ้ะ อื้อ..อุ๊ก"
"อ..อึก"
เมื่อไม่ได้ถูกเบิกทาง ความจุกเสียดจึงเข้ามาแทนที่ เพราะจองกุกทำเพียงรูดแก่นกายของตัวเองโดยใช้น้ำนมหวานหยดของอีกฝ่ายเป็นตัวหล่อลื่นเท่านั้น มันจึงไม่เพียงพอ
"อึก..ฮะ.. จ..จองกุกอา เจ็บ อื้อ.. มันเสียด อ่าา~"
"อื้มม.. มันโอเค อื้อ จีมิน.. แน่นมาก ยอดเลย..อึ่ก จีมินของผมสุดยอด.."
จีมินหน้าแดงก่ำ จองกุกทำหน้าเซ็กซี่ใส่อีกแล้ว เมื่อได้ยินอีกคนเอ่ยชมก็เหมือนความเจ็บนั้นได้อันตรธานหายไปโดยมีความเขินเป็นตัวขับเคลื่อน เรียวขาขาวที่ถูกยกขึ้นอีกครั้งนั่นกระชับเอวสอบแน่นจนได้ที่ จนกระทั่งอีกคนกระทุ้งตัวเข้าหาอย่างแรงจนส่วนที่เชื่อมต่อกันเบียดเข้ามาลึกที่สุด
"อ้าา~ อุ่บ.."
"ชู่วววว์.."
ฝ่ามือกว้างยกขึ้นมาปิดริมฝีปากอิ่มสวยไว้ทัน พลางยิ้มมุมปาก สีหน้าเหยเกของปาร์คจีมินนั้นช่างยั่วอารมณ์ และหัวใจเขาเหลือเกิน จองกุกไล่นิ้วเรียวไปตามไรผมและผิวเนียนใต้ตาที่เอ่อล้นไปด้วยหยาดเหงื่อนั้นอย่างหลงใหล
แล้วจัดการฉกขโมยจูบกลีบปากแดงฉ่ำฝพร้อมขยับส่วนที่เชื่อมต่อกันไปด้วยอย่างไม่รอช้า
"อื้อออ.. อุ.. จ..จอ.. อื้อ"
จังหวะช้า เร็วสลับกันเผื่อให้คนตัวเล็กได้ตื่นเต้น และก็เป็นเช่นนั้นจริงๆเมื่อจีมินไม่สามารถควบคุมอะไรได้เลย
แกนกายพองคับกดแทรกเข้ามา โดนจุดเสียวกระสันอยู่หลายครั้ง ทำให้เขาต้องเผลอร้องดังๆ หากดีหน่อยที่ริมฝีปากและอวัยวะหยุ่นร้อนในโพลงปากของทั้งคู่ไม่ได้ผละออกจากกันเลย
ห้องสมุดแสนสงบเวลานี้เต็มไปด้วยเสียงอื้ออึงในลำคอ เสียงชื้นแฉะของน้ำใสๆ และเสียงของบางอย่างกระทบกันเท่านั้น..
จะครูหรือจะใคร จีมินไม่สนอะไรแล้วล่ะ ตอนนี้ในหัวมีแต่จองกุก
"อื้ม.. ก..กูจะไม่ไหวแล้ว"
รสชาติการร่วมรักในที่แปลกใหม่ครั้งนี้มันได้ผลมาก แผ่นหลังบางที่ถูกพลิกตัว ครูดไปกับชั้นหนังสือในขณะที่อีกคนขยับนั้นยิ่งเพิ่มความเสียวกระสันได้เป็นอย่างดี แม้จะได้แผลกลับมาด้วยเล็กน้อยก็ตาม
"อะ.. อีกนิดนะ อืม~"
ไม่ใช่แค่จังหวะของตัวเอง จองกุกยังใจดี ยื่นมือลงไปช่วยปลดปล่อยให้คนน่ารักด้วย
"อื้อ กุก.. อื้ออออออ!"
จนในที่สุดทั้งคู่ก็ปลดปล่อยออกมาพร้อมกัน และจบที่จองกุกจูบไหล่มนของคนตัวเล็กด้วยทะนุถนอม
"ไปต่อกันที่ห้องนะ"
ทะนุถนอมเพื่อบอกว่าคืนนี้ยังอีกยาวไกลสินะ
-/////////-
.
.
'น้องมินอาครับ'
ฝ่ายชายก้มลงกระซิบข้างใบหูเล็กชนิดที่ว่าแก้มแนบแก้ม
'...'
'พี่มีผัวแล้วจ้ะ'
.
.
You have a massage from 'ผม.'
พรุ่งนี้ที่ไหนดี
ใครจะไปรู้..
เจ้าของเบอร์ ผม. ที่ว่า ก็ย่อมาจาก 'ผัวมึง' ไงล่ะ
:)
fin.
-----------------------------
จบการทดลองครั้งที่ 1
555555555555555555555555
อัพกับมือถือเลยไม่รู้เป็นไงมั่ง
ยังไงก็ฝากติดตามด้วยนะคับ
#ชปทดลองกาม
@MYMINE14392