Το μυαλό μου επεξεργαζόταν όλα τα καινούρια στοιχεία, ότι μπόρεσα να καταλάβω από τα χαρτιά της Μαριέτας τα οποία πήραν τη θέση τους ξανά πάνω στο τραπέζι της κουζίνας. Είχα ξεχάσει τον πονοκέφαλο και την ζαλάδα. Το μόνο που με ενδιέφερε ήταν να μάθω γιατί όλο αυτό συνεχίζεται στη δική μου ζωή. Γιατί μου το κάνουν αυτό ενώ το θέμα έχει λήξει. Η Μαριέτα πέθανε και όλοι οι ανοιχτοί λογαριασμοί έχουν κλείσει. Η μία λύση είναι να πάω και να πιάσω τον Μάνο και να του μιλήσω. Επικίνδυνο γιατί δεν ξέρω τι επιπτώσεις μπορεί να φέρει στο μέλλον. Η άλλη λύση είναι να το παίξω ηλίθια και να δω που θα οδηγήσει. Τόσο καιρό, ούτως ή άλλως δεν γνώριζα. Όμως τώρα έχω ένα γερό χαρτί στο χέρι μου. Πρέπει να το αξιοποιήσω σωστά. "Δηλαδή μετά από τέτοιο βράδυ, μου λες ότι δεν κοιμήθηκε καθόλου;", άκουσα την αδερφή μου να λέει και γύρισα και τις κοίταξα. "Δεν την βλέπεις;". "Παιδί μου είσαι ανώμαλο; Γιατί δεν κοιμάσαι;". Το βλέμμα μου ήταν πιο ανιαρό από ποτέ. Άφησα το στυλό δίπλα μου και κατέβηκα από τον πάγκο της κουζίνας. "Γιατί και να κοιμηθώ δεν θα ξεκουραστώ", είπα και έβγαλα το γάλα από το ψυγείο και τα δημητριακά από το ντουλάπι. "Βρήκες τίποτα καινούργιο;", με ρώτησε η κοπέλα μου και με αγκάλιασε από το λαιμό. "Δεν ξέρω. Θα δείξει. Κυρίως έχει να κάνει με τα χθεσινά. Είδα λίγο και τα άλλα ονόματα που μου έδωσε ο κύριος Ανέστης. Είναι άλλο ένα αγόρι κι ένα κορίτσι. Το αγόρι έχει πεθάνει και η κοπέλα είναι παντρεμένη με παιδιά. Ίου. Τόσο μικρή", είπα και την αγκάλιασα από τη μέση και την φίλησα απαλά στο μέτωπο. "Πως τα βρήκες όλα αυτά;", είπε και με κοίταξε φανερά απορημένη. "Στο facebook. Duh; Που αλλού θα μπορούσα να τα βρω δηλαδή; Λες κι έχω καμία σύνδεση με την αστυνομία κάνεις". "Όχι αλλά θα ήσουν σέξυ αστυνομικός". "Ντάξει τώρα τα παραλές", είπα και την φίλησα απαλά στα χείλη. "Έκθεση ανηλίκου σε ομοφυλοφιλικό σεξουαλικό περιεχόμενο. Εγώ την κάνω γιατί αλλιώς θα φρικάρω", είπε η Taylor και έφυγε από εκεί που ήμασταν. Γέλασα λίγο και φίλησα ξανά την κοπέλα μου στα χείλη. "Τι ώρα θα την επιστρέψεις;". "Πρέπει να γυρίσει μέχρι τις έξι". "Λοιπόν; Τι έχουμε μέχρι τώρα;", είπε και κοίταξε τα έγγραφα στο τραπέζι. "Δεν ξέρω γιατί όλο αυτό περιλαμβάνει κι εμένα. Στην ουσία τώρα ΄΄κυνηγάμε΄΄ τον Αντώνη και τον Μάνο. Ο Μάνος προφανώς είναι αυτός που μπορούμε να προσεγγίσουμε. Ο άλλος δεν έχω ιδέα τι κάνει και που είναι". "Εννοείς εσύ να τον προσεγγίσεις". "Μπορούμε να του προτείνουμε τρίο. Εκεί που θα φτιαχτεί θα τον δέσουμε σε μια καρέκλα και θα-". "Σταμάτα. Αηδίασα στην πρώτη πρόταση". "Μπααα. Σώπα. Κάτσε να θυμηθώ. Αααα ναι. Mark δεν τον έλεγαν; Τουλάχιστον προσδιόρισε μου την σεξουαλικότητα σου να ξέρω τι άτομα να ζηλέυω". "Χμμμ. Μισό λεπτό να σκεφτώ. Ναι. Το βρήκα. Είμαι Laursexual. Σε κάλυψα;". "Και με το παραπάνω". "ΓΑΜΩ ΑΚΟΥΓΕΣΤΕ. ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΩ ΠΙΣΩ", φώναξε η Taylor από το δωμάτιο.
Λίγη ώρα μετά τα παρατήσαμε και αποφασίσαμε να βγούμε όλες μαζί μια βόλτα, είχε καλό καιρό σήμερα και όχι ιδιαίτερο κρύο. Καθώς περπατούσαμε στην παραλία ένιωσα το κινητό μου να τρίζει στην τσέπη του παντελονιού μου. Το έβγαλα και είδα ότι είχα μήνυμα από τον Μάνο. "Ελπίζω να νιώθεις καλύτερα. Και μην ανησυχείς, δεν θα πω τίποτα στην Camila για εχθές το βράδυ ;)". Η καρδιά μου σταμάτησε στην ανάγνωση αυτού του μηνύματος. Ευτυχώς η Camila μιλούσε με την Taylor και δεν μου έδωσε σημασία αλλιώς θα είχε καταλάβει ότι έχω κάτι. "Καλά είμαι, ευχαριστώ. Τι εννοείς; Τι να πεις στην Camila;Τι σχέση έχει αυτή;". "Γι'αυτό που έγινε εχθές. Όλοι γνωρίζουν ότι κάτι παίζεται μεταξύ σας, δεν το κρύβετε και ιδιαίτερα. Αλλά εγώ δεν θα πω τίποτα". "Τι έγινε εχθές;". Ένιωθα την πίεση του αίματος μου να ανεβαίνει. Το κεφάλι μου κόντευε να σπάσει. Θυμάμαι πολύ καλά τι έγινε, ελπίζω. Αν υπάρχει κάποιο κομμάτι που δεν θυμάμαι και έχω κάνει μαλακία, την έχω πατήσει άσχημα. "Δεν θυμάσαι. Λογικό, ήσουν χάλια, σου είχαν ρίξει στο ποτό σου κάτι λογικά. Πριν πάρεις το ταξί γύρισες και με φίλησες. Μην ανησυχείς σου ξανά λέω". Οι φόβοι μου επιβεβαίωθηκαν. Πως γίνεται να μην το θυμάμαι; Μπορεί να μου λέει ψέματα για να μπλέξει τα πράγματα. Από την άλλη, επειδή του αρέσω, μπορεί να μου το είπε γιατί ίσως πιστεύει ότι μπορεί να έχουμε ελπίδα. Εγώ τώρα τι να κάνω. Να το πω στην Camz ή να το κρατήσω μυστικό; Κι αν το μάθει κάπως αλλιώς κι όχι από εμένα, τότε θα γίνουν χειρότερα τα πράγματα. Όχι ότι τώρα είναι καλα. "Lauren, είσαι καλά;", άκουσα τη φωνή της και με έβγαλε από τις σκέψεις μου. "Taylor, σε γυρνάω πίσω. Θα έρθω να σε πάρω το επόμενο σαββατοκύριακο". "Τι έγινε; Γιατί είσαι τόσο απότομη;", είπε η αδερφή μου. Εγώ είχα ξεκινήσει ήδη τη διαδρομή μου προς το αυτοκίνητο και με ακολουθούσαν. "Γιατί κάτι προέκυψε". Δεν μίλησα περισσότερο. Σε όλη την διαδρομή ήμουν τελείως σιωπηλή. Κανένας δεν μιλούσε στο αυτοκίνητο, ήταν αρκετά ηλεκτρισμένη η ατμόσφαιρα. Φτάσαμε έξω από το ορφανοτροφείο και βγήκα γρήγορα από την πόρτα μου. "Camila, μείνε στο αυτοκίνητο, θα αφήσω την Taylor και θα μιλήσω λίγο με την κυρία Πηνελόπη", είπα χωρίς να περιμένω απάντηση και μπήκα στον εξωτερικό χώρο του ιδρύματος, η Taylor με ακολουθούσε. Υπέγραψα κάποια χαρτιά ότι γύρισε, χαιρέτησα την μικρή μου αδερφή και μπήκα στο γραφείο της κυρίας Πηνελόπης χωρίς να χτυπήσω την πόρτα, ήμουν αρκετά εκνευρισμένη με όλο αυτό που είχε γίνει.
"Lauren; Τι συμβαίνει; Γιατί είσαι τόσο βιαστική;", είπε και σηκώθηκε όρθια από την καρέκλα της. Κάθισα σε μία από τις καρέκλες μπροστά από το γραφείο της και σταύρωσα τα χέρια μου. "Νικολέτα Παπαδοπούλου. Θετή μητέρα του Αντώνη Παπαδόπουλου. Ας μην αναφέρω το γεγονός ότι είναι η ξαδέρφη του κύριου Ανέστη, του πατέρα της Μαριέτας. Περιμένω εξηγήσεις. Γιατί καλά μου τα δώσατε τα χαρτιά για να τα διαβάσω μόνη μου. Και μου επιβεβαιώσατε ποια είναι. Ωστόσο εγώ είμαι σε ένα αδιέξοδο. Ελπίζω να με βγάλετε από αυτό". "Καταρχάς, κάνε ησυχία. Δεν πρέπει κανένας να μάθει ότι έχεις αυτά τα έγγραφα. Είναι παράνομο. Τι θέλεις να μάθεις; Ότι ξέρω, ξέρεις. Δεν μπορώ να σε βοηθήσω σε κάτι". "Εμένα κάτι όμως μου μυρίζει εδώ πέρα. Γιατί παρατήρησα πως με την είσοδο της Μαριέτας στο ίδρυμα, ο Αντώνης έφυγε από αυτό. Και ξέρετε ποιο είναι το θέμα; Δεν έμεινε ούτε μια βδομάδα μέσα κυρία Πηνελόπη. Πείτε μου εσείς τώρα. Πόσος καιρός χρειάζεται από τη στιγμή που μπαίνει ένα παιδί στο ορφανοτροφείο μέχρι να γίνουν τα χαρτιά του και να μπορεί να υιοθετηθεί;". Η στάση μου ήταν πολύ απότομη. Σε θέματα που θέλω απάντηση, μπορώ να γίνω πολύ επιθετική μέχρι να πάρω αυτό που θέλω. Και αυτό φαίνεται και στον τρόπου που μιλάω αλλά και στην στάση του σώματος μου. Αντίθετα, η κυρία Πηνελόπη φαινόταν τρομοκρατημένη. Και λογικό γιατί ξέρει ότι βρήκα μια τρύπα στην όλη ιστορία. "Και λέω εγώ τώρα. Μήπως πληρώσανε πολύ καλά για να βγει το παιδί; Μήπως υπήρχε κάποιος λόγος;". Η αμηχανία της ήταν εμφανής. Τα δάχτυλα της χτυπούσαν στο τραπέζι κάνοντας έναν σπαστικό θόρυβο. Η υπομονή μου εξαντλούνταν και αν δεν μιλήσει γρήγορα, θα φωνάξω περισσότερο και δεν το θέλω. "Δεν είμαι υποχρεωμένη να σου απαντήσω σε τίποτα. Δεν φτάνει που σου έδωσα τόσα χαρτιά να ξεκαθαρίσεις ένα θέμα που έχει τελειώσει απλώς και μόνο επειδή το κεφάλι σου είναι κολλήμενο, εισβάλεις μέσα στο γραφείο μου με τέτοιο ύφος και θράσος και περιμένεις να σου απαντήσω. Λυπάμαι Lauren. Και θα χρειαστεί να σου ζητήσω να μου επιστρέψεις όλα τα έγγραφα. Και θα το καταλάβω αν λείπει κάποιο. Αύριο το πρωί θα παρακαλούσα να βρίσκονται πάνω στο γραφείο μου". Χαμογέλασα ειρωνικά και σηκώθηκα από τη θέση μου. Δεν ήθελα να της μιλήσω αλλά όταν έφτασα στην πόρτα και άγγιξα το πόμολο δεν μπόρεσα να κρατηθώ. "Είναι τραγικό πως αλλάζει ο χαρακτήρας του ανθρώπου όταν έχει κάνει κάτι παράνομο και τον ανακαλύπτουν".
Έφυγα όσο πιο γρήγορα γινόταν από το κτίριο και μπήκα στο αυτοκίνητο. "Αύριο το πρωί θα σηκωθούμε νωρίς και θα πάμε στη Δημοτική Βιβλιοθήκη. Πρέπει να βγάλω τα έγγραφα φωτοτυπίες τα θέλουν πίσω", είπα και έφυγα όσο πιο γρήγορα γινόταν. "Lauren, τι έχεις; Έχει ώρα που είσαι περίεργα". "Άνοιξε το κινητό μου και δες τα μηνύματα. Νομίζω πως προσπαθούν να παίξουν μαζί μου και δεν γουστάρω αυτό που γίνεται". Έβγαλα το κινητό από την τσέπη μου και της το έδωσα. Παρατηρούσα την στάση του σώματος της. Δεν φαινόταν να εκπλήσσεται κι αυτο δεν μου φαίνεται φυσιολογικό για τον χαρακτήρα της. Δεν είχε παρατηρήσει ότι δεν γυρνούσα σπίτι αλλά κατευθυνόμουν προς άλλον προορισμό. "Το θυμάσαι αυτό;", είπε μετά από ώρα και γύρισε το βλέμμα της έξω από το παράθυρο. Σταμάτησα λίγο πρόχειρα στην άκρη του δρόμου και έπιασα το χέρι της. "Όχι. Και νομίζω πως δεν έχει γίνει. Εγώ δεν το θυμάμαι. Ίσως να προσπαθεί να μου την φέρει για να μας χωρίσει". "Ίσως Lauren, όπως το είπες". "Μωρό μου, αλήθεια εγώ δεν θυμάμαι κάτι τέτοιο. Μπήκα στο ταξί και ήρθα αμέσως. Ένα ποτό ήπια μόνο". "ΝΑΙ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ ΕΝΑ ΠΟΤΟ! ΑΛΛΑ ΤΟ ΞΕΡΟΥΜΕ ΚΑΛΑ ΠΩΣ ΕΧΕΙΣ ΘΕΜΑ ΜΕ ΑΥΤΟ! ΚΑΙ ΗΤΑΝ ΚΑΙ ΝΟΘΕΥΜΕΝΟ". "Μη μου φωνάζεις, σε παρακαλώ. Σ'αγαπώ". Ξεφύσηξε δυνατά και κούνησε το κεφάλι της. "Θα τον γαμήσω τον ηλίθιο. Περίμενε μισό λεπτό. Που πάμε;". "Στο παλιό σπίτι της Μαριέτας", είπα και φίλησα το χέρι της απαλά από την πάνω πλευρά. "Οοο αυτό θα το διασκεδάσω", είπε και μου χαμογέλασε ελάχιστα. Πριν προλάβω να ξεκινήσω το αυτοκίνητο, τα δυο της χέρια βρέθηκαν γύρω από τον λαιμό μου και τα χείλη της στα δικά μου. Ήταν τόσο έντονο αυτό το φιλί μας, σαν να εξαρτιόταν η ζωής μας από αυτό. "Σε πιστεύω. Και σ'αγαπώ", μου ψιθύρισε στα χείλη και με άφησε να ξεκινήσω.
Λίγη ώρα αργότερα και είχαμε παρκάρει έξω από το σπίτι. Ένιωθα αρκετά αμήχανα που θα έβλεπα ξανά αυτή τη γυναίκα αλλά ευτυχώς ήταν μαζί μου η Camz. Μέχρι να φτάσουμε, της εξήγησα τι έγινε στο γραφείο της κυρίας Πηνελόπης και συμφώνησε μαζί μου πως κάτι κρύβει και αυτή. Το χέρι μου βρέθηκε για ακόμη μια φορά σε αυτή την πόρτα και χτύπησα απαλά τρεις φορές. "Οοο. Γεια σου Lauren. Τι ευχάριστη έκπληξη", είπε η κυρία Νικολέτα και μου έδωσε το χέρι της. Χαμογέλασα θερμά για να μην δείξω ότι συμβαίνει κάτι και ότι όλα είναι φυσιολογικά. "Γεια σας. Να σας συστήσω. Από εδώ η Camila. Camz, η κυρία Νικολέτα, θεία της Μαριέτας". Συστήθηκαν και μας προσκάλεσε μέσα στο σπίτι και καθίσαμε στο σαλόνι. "Τι να σας προσφέρω;". "Δε χρειάζεται κάτι. Λίγο νερό θα ήταν μια χαρά. Άλλωστε ήμασταν περαστικές από την περιοχή και είπα να έρθω να σας χαιρετίσω". Κατευθύνθηκε στην κουζίνα και λίγα λεπτά αργότερα μια κανάτα με νερό και 2 ποτήρια είχαν πάρει τη θέση τους πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού. "Καλά έκανες και ήρθες. Και μπορείς να έρχεσαι πιο συχνά, θα ήταν ωραίο να πίναμε έναν καφέ που και που". "Θα το έχω στο νου μου", είπα και πριν προλάβω να συνεχίσω ακούσαμε πολύ δυνατή μουσική από τον πάνω όροφο του σπιτιού. "Με συγχωρείτε γι'αυτό. Ο γιος μου νομίζει πως θα γίνει επιτυχημένος κιθαρίστας στο συγκρότημα που είναι". Έφυγε ξανά από το καθιστικό και ανέβηκε γρήγορα τις σκάλες. Μόνο στην σκέψη ότι βρίσκεται στον πάνω όροφο, με έκοψε κρύος ιδρώτας. Η μουσική σταμάτησε και αυτή κατέβηκε ενώ ο γιος της την ακολουθούσε από πίσω. Ήταν αυτός. Τον θυμάμαι. Δεν θα μπορούσα να ξεχάσω εύκολα τη μορφή του. Είναι ιδιαίτερη φυσιογνωμία. Ξανθός με γκρι μάτια, σπάνιος συνδιασμός. Ανοιχτός στο δέρμα, φαίνεται ότι δεν είναι κανονικό της παιδί, δεν μοιάζουν. Νόμιζα πως θα έρθει προς το μέρος μας αλλά τελικά κατευθύνθηκε προς την κουζίνα. "Αν ενοχλούμε, να φύγουμε. Άλλωστε αρχίζει να νυχτώνει και δεν θέλουμε να γίνομαστε βάρος. Ίσως ενοχλούμε και τον σύζυγο σας", είπα και ήπια λίγο από το νερό, ένιωθα το στόμα μου στεγνό από το άγχος. "Δεν ενοχλείτε, μην ανησυχείς παιδί μου. Ο Αντώνης ίσως κάνει λίγο φασαρία. Όσο για τον σύζυγο μου, είμαι χήρα". "Λυπάμαι πολύ δεν το γνώριζα. Από τι, αν επιτρέπεται". "Είχε ένα ατύχημα πριν αρκετά χρόνια. Μόνη μου τον μεγάλωσα". "Πάντως δεν σας μοιάζει", είπε η κοπέλα μου και της χτύπησα διακριτικά στο χέρι γι'αυτό που είπε. "Συμφωνώ. Είναι ίδιος ο πατέρας του". Όλα όσα γνωρίζαμε ήταν σαν να γκρεμίστηκαν με αυτή την φράση της. Πως γίνεται να μοιάζει στον πατέρα του; Αφού είναι υιοθετημένος; Το μυαλό μου έκανε εκατό διαφορετικά σενάρια μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα για να επεξεργαστώ τη νέα πληροφορία. "Lauren, δε νιώθω ιδιαίτερα καλά. Είναι εύκολο να με πας σπίτι; Κι ερχόμαστε άλλη φορά". "Αν μπορώ να βοηθήσω σε κάτι. Είμαι γιατρός και μπορώ να σε εξετάσω αν θέλεις". "Όχι μην ανησυχείτε, είναι γυναικολογικό θέμα. Καλό σας βράδυ", είπε η κοπέλα μου και σηκώθηκε όρθια. Καληνύχτισα ευγενικά και φύγαμε όσο πιο γρήγορα γινόταν. "Το άκουσες αυτό που είπε; Είναι ίδιος ο πατέρας του; Πως γίνεται αφού είναι υιοθετημένος;". "Μπορεί να το είπε επειδή δεν ήθελε να μας πει ότι είναι υιοθετημένος. Ηρεμήσε. Τον λάκο της προσπαθεί κλείσει".
Γυρίσαμε σπίτι και μπήκα να κάνω ένα μπάνιο για να ηρεμήσω. Γέμισα την μπανιέρα με νερό και μπήκα μέσα. Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να χαλαρώσω με την αίσθηση. Άκουσα την πόρτα να ανοιγεί και η κοπέλα μου μπήκε μέσα. "Να έρθω;". Της έγνεψα καταφατικά και έκλεισα ξανά τα μάτια μου. Μείναμε ώρα μέσα, δεν μιλούσαμε, απλώς χαλαρώναμε από την πίεση της ημέρας. Βγήκαμε μετά από σαράντα λεπτά περίπου και ετοιμαστήκαμε για ύπνο. Με όλα αυτά που είχαν συμβεί σήμερα, αποφάσισα να κοιμηθώ στον καναπέ. Πήρα το μαξιλάρι μου και μια κουβέρτα από την κρεβατοκάμαρα και κατευθύνθηκα στο σαλόνι. "Τι κάνεις;", είπε η κοπέλα μου και βγήκε από το μπάνιο με την οδοντόβουρτσα στο χέρι. "Νομίζω πως είναι καλύτερο να κοιμηθώ στο σαλόνι σήμερα. Δεν θέλω να σε ενοχλώ". Δεν μου μίλησε. Έγνεψε καταφατικά και μπήκε ξανά στο μπάνιο. Έβγαλα τα πίσω μαξιλάρια του καναπέ για να κάνω περισσότερο χώρο και ξάπλωσα. Πέρασε ώρα και ήξερα πως η Camila είχε ξαπλώσει και αυτή για ύπνο. Άκουσα βήματα στο πάτωμα και ένιωσα το σώμα της να ξαπλώνει πίσω από το δικό μου. "Δεν θέλω να κοιμηθώ μόνη. Μου λείπεις", είπε και με φίλησε απαλά στο λαιμό και με αγκάλιασε από τη μέση. Ήμουν σχεδόν έτοιμη να με πάρει ο ύπνος οπότε αποφάσισα να μην απαντήσω. Έσφιξα λίγο το χέρι της και κοιμήθηκα.
Η επόμενη μέρα ήταν αρκετά αγχωτική. Από τη στιγμή που ξύπνησα ήμουν σε εγρήγορση για να προλάβω να επιστρέψω ότι μου είχε δώσει. Έφυγα νωρίς από το σπίτι, η Camila δεν είχε ξυπνήσει ακόμη. Θα πήγαινε αργότερα στο μάθημα. Μόλις άνοιξε η δημοτική βιβλιοθήκη, μπήκα στον χώρο και μίλησα με την μεγάλη σε ηλικία κυρία που καθόταν πίσω από ένα γραφείο. Μου έδειξε που είναι το φωτοτυπικό μηχάνημα και άφησα τα έγγραφα να εκτυπώνονται. Ήταν άδεια η αίθουσα, ήταν το πολύ οκτώ το πρωί και καθημερινή, ποιος θα ερχόταν τέτοια ώρα. Βρέθηκα στον διάδρομο με τα αποκόμματα από τις εφημερίδες και αναζήτησα την ημερομηνία για να βρω αν είχαν γράψει οι εφημερίδες για την φωτιά που μου στέρησε τα περισσότερα μέλη της οικογένειας μου. Αποδείχθηκε πως προφανώς είχαν γράψει καθώς είχαν χαθεί πολλές ζωές εκείνο το βράδυ. Στα ονόματα αυτών που απεβίωσαν, ήταν του αδερφού μου και των δύο γονιών μου. Μου ήταν πολύ δύσκολο να κρατήσω τα δάκρυα στα μάτια μου όμως έπρεπε να το κάνω, δεν ήταν σωστό. Υπήρχε το όνομα μου και της αδερφής μου στα άτομα που έζησαν. Γύρισα και κοίταξα το φωτοτυπικό και είδα πως είχε τελειώσει με τα προηγούμενα έγγραφα. Αποφάσισα να βγάλω τα άρθρα φωτοτυπίες, δεν είχα διαβάσει ποτέ γι'αυτό κι ένιωθα την ανάγκη να το κάνω, να μάθω τι έγινε πραγματικά και με περισσότερες λεπτομέρειες. "Να σας ρωτήσω κάτι. Μπορώ να βγάλω φωτοτυπίες και αυτά τα άρθρα;". "Ναι φυσικά". Έβγαλα μερικές ακόμη φωτοτυπίες και πήγα όλα τα χαρτιά για να τα μετρήσει και να πληρώσω. Της έδωσα και την ταυτότητα μου καθώς έπρεπε να κρατήσει τον αριθμό για τυπικούς λόγους λόγω της αναζήτησης μου για τόσο παλιά άρθρα. Κοίταξε το όνομα μου για λίγο και το βλέμμα της έπεσε πάνω μου. "Είσαι το κοριτσάκι που έσωσε την αδερφή του εκείνο το καλοκαίρι!", είπε και σηκώθηκε όρθια. Ένιωσα πολύ αμήχανα, η στάση της έδειχνε πως είχε εκπλαγεί. "Εεε. Ναι εγώ είμαι". Μου χαμογέλασε τρυφερά και κάθισε πάλι στην θέση της. "Ήσουν ένας μικρός ήρωας. Είχες γίνει μεγάλο θέμα". "Αλήθεια; Δεν το περίμενα. Δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα για τότε και γι'αυτό ήθελα να διαβάσω αυτά τα άρθρα". "Ναι. Σε θυμάμαι. Και σε θυμάμαι όταν σε βρήκαν και σε εξέταζαν. Ο άντρας μου εργαζόταν στο ίδιο εργοστάσιο και όπως καταλαβαίνεις". "Λυπάμαι πολύ". "Δε χρειάζεται. Τουλάχιστον αυτός που ευθυνόταν, πλήρωσε με το ίδιο νόμισμα". "Τι εννοείτε;". "Αυτός που ξεκίνησε την φωτιά ήταν ο εργοστασιάρχης. Και κάποιος τον τράβηξε μέσα όταν πήγε να το σκάσει και κάηκε μαζί τους. Δεν θα το βρεις σε αυτά τα αποκόμματα, πρέπει να ψάξεις τον Ιανουάριο του επόμενου έτους. Ένας κατάφερε να ζήσει. Βέβαια τα εγκαύματα καλύπτουν το μεγαλύτερο ποσοστό του σώματους του, όμως μίλησε". "Φωτιά; Νόμιζα πως ήταν έκρηξη". "Όχι, η έκρηξη έγινε μετά εξ αιτίας των υλικών που είχε το εργοστάσιο στο υπόγειο. Ως φωτιά ξεκίνησε. Γι'αυτό ήρθε πολύ γρήγορα και στον καταυλισμό σας. Είχε ξεκινήσει από πιο πριν". "Κατάλαβα. Σας ευχαριστώ και πάλι", είπα και πλήρωσα το ποσό που μου ζήτησε. Είχα ένα παράξενο συναίσθημα που βρήκα κάποιον ο οποιός έχει ζήσει αυτό που έζησα κι εγώ. Έφυγα γρήγορα για το ορφανοτροφείο και παρέδωσα τα χαρτιά στον κύριο Τάσο, δεν ήθελα ούτε να την δω την κυρία Πηνελόπη. Γύρισα σπίτι μετά από ώρα, η κοπέλα μου είχε φύγει στη σχολή οπότε κάθισα στον καναπέ και είπα να ρίξω μια ματιά στις σημειώσεις του Μάνου, άλλωστε δεν μου τις έδωσε τζάμπα. Ωστόσο το μυαλό μου γυρνούσε συνεχώς στα άρθρα των εφημερίδων. Αποφάσισα να τα ρίξω μια ματιά όταν ένα μήνυμα μου τράβηξε την προσοχή.