So called Mr Rock And Roll
Is dancing on his own again
Talking on his phone again
To someone who tells him that his balance is low
He's got no where to go
He's on his own again
Rock chick of the century
Is acting like she used to be
Dancing like there's no one there
Before she never seemed to care
Now she wouldn't dare
It's so rock and roll to be alone
And they'll meet one day
Far away
And say "I wish I was something more"
And they'll meet one day
Far away
And say " I wish I knew you, I wish I knew you before"
(Amy MacDonald - Mr Rock & Roll)
(Kimberley)
Zo, wat een leven heb ik.
Ik moet me de weg laten leiden door een mens dat ik veracht, moet slapen in een zaal vol met kwebbelende meisjes en daarna nog met beide eten? Top.
Ondertussen ben ik nog geen stap verder geraakt. Ik heb de aantallen, maar meer ook niet.
Hun beweegredenen zijn simpel: Wraak. Plus, het is een gewoonte geworden om zich te verdedigen.
Ook is er een nieuwtje verspreid dat Leyla Guikers zwanger is van Pieter Molenhof. Wat hebben ze toch met die verwarrende achternamen? Het kind krijgt dezelfde achternaam als de vader... of zo.
Robots zijn logischer, al zeg ik het zelf. Het begin van de generatie begint met een letter uit het alfabet, maar ondertussen zijn er al families met twee of zelfs drie letters.
Bepaald op de generatie die gecreëerd wordt, krijgen ze een cijfer. Ik ben de zesentwintigste generatie van R. We zijn een familie die bij het begin van het glorieuze tijdperk zijn geboren, maar het duurt even voor de volgende generatie klaarstaat. Vader kreeg de naam van moeder. Hij is Basil R25.
Simpel als wat.
'Ik begrijp wat je bedoelt!', haalt Roxy - een nieuw meisje dat ik heb leren kennen - me uit mijn gedachten. Het is bijna twaalf uur, maar ze blijven maar doorgaan over die ene daar die zo kan zingen en die andere daar die zo mooi kan lopen. Oh, en dan hebben we die ene nog niet gehad, die zo sierlijk kan dansen. Andere meisjes kirren of maken jaloerse geluiden, maar ik eet mijn boterham verder op. Niet zo goed voor mijn systeem, maar ik mag niet opeens verdacht gaan doen. Net nu ik bij de groep hoor.
Vannacht was trouwens een ramp.
Het eerstvolgende uur hebben de meisjes een kussen gevecht gehouden, terwijl ik in mijn bed lag, ergens in de hoek, en daarna hebben ze elkaars haar gedaan. Midden in de verdomde nacht. Je ziet er trouwens niks meer van!
Ook Valentine nam deel aan de meidenavond. En ik? Ik vroeg me af wanneer ze gingen ophouden en als ik de mannen misschien maar eens wakker moest gaan maken. Als ik niet kan slapen, dan zij zeker niet.
Uiteindelijk is mijn batterij overgegaan in oplaad-modus en ben ik in een diepe slaap gevallen. De meisjes hun gekir hoor ik nog na. Een uur niks anders horen dan gillende meisjes is niks. Geloof de robot maar.
Ik pulk aan mijn boterham met ham - smaakt nog niet zo mis - als Thomas voor me komt zitten aan de bank. Met naast hem... Vince. Oh-ow.
Snel prop ik de boterham in mijn mond en maak aanstalten om te vertrekken.
Hem wil ik even niet zien, al ben ik niet minderwaardig. Het tegengestelde eerder, zou ik zeggen...
Thomas "Thoms" Lagan grijpt mijn pols vast. Emotieloos kijk ik naar hem op, de man naast hem negerend. Die lijkt het niet erg te vinden en begint aan zijn berg boterhammen. Rantsoeneren, daar lijkt geen sprake van te zijn.
'Wacht', stopt hij me, zijn reactie wat laat. Ik geef geen antwoord, maar wacht gewoon af.
'Zit.' Ik gehoorzaam en zit. Hij weet dat ik niks zal zeggen, Thoms heeft door wat er tussen mij en Vince speelt.
'Nu, luister.' Ik geef geen reactie, maar als Thomas naar Vince kijkt, ben ik wel verplicht mijn blik te verplaatsen. Recht in Vince zijn prachtige ogen. Oh... de natuur...
'Spreek', commandeert de beste vriend nu. Ik grijns, want Thoms klinkt best overtuigend. Moest hij geen mens zijn, dan kon hij bij het leger.
Vince gromt een weerwoord en legt met tegenzin zijn boterham neer. Dan boort de jongen zijn blik weer in de mijne.
'Luister, en luister goed, ik zeg dit maar een keer.' Ik zie dat hij me probeert te intimideren, maar hij weet ook dat het niet zo snel zal lukken. Hij zucht en laat even zijn hoofd hangen voor hij weer doorgaat. Ik moet mezelf concentreren op zijn woorden om het te horen. Die ogen... 'Het spijt me', knarst hij eruit. Wát? 'Het spijt me voor gisteren', legt hij verder uit. Thoms knikt grijnzend naar me. Mijn blik zit vol verbazing en verstomming. Is dit een grap of zo?
'Wat zeg je?', sla ik er ademloos uit. Het klinkt echt als een hoopje lucht. Misschien heeft hij het niet eens gehoord. Er moet iets mis zijn met mijn bedrading, mijn mond spartelt nogal tegen.
'Ik zei toch dat ik het maar een keer ging zeggen', zegt hij simpelweg. Oh, ja, tuurlijk, het aardige momentje is over. Mij een zorg. Vince eet verder, mij geen aandacht meer gevend.
'Nou, was dat even gezellig!', kirt Thomas. Hij is even erg als de meisjes.
Het valt me opeens te binnen dat dit nog maar de eerste nacht was.
Oh nee. Wat wordt de rest dan niet.
Niet aan denken, niet aan denken, niet aan denken... Ik knijp mijn ogen samen en laat de spieren pas weer los als ik weet dat ik gekalmeerd ben.
Maar met de verrassing als extra van Vince gaat het niet zo makkelijk.
Ook heertje Lagan begint aan zijn boterham. Wat ga ik nou eigenlijk doen?
Al de mensen zitten hier en weer naar de uitgang zoeken is hopeloos. Ik moet bij het team zien te raken dat buiten mag. Wanneer...
'Wanneer is de volgende jacht?', vraag ik ronduit. Vince verslikt zich even in zijn boterham en geeft me een sceptische blik. Die negeer ik.
De meisjes naast ons hebben niks van ons gesprek gehoord, die kwetteren vrolijk verder.
Misschien maar beter, anders hebben ze een nieuw onderwerp om het over te hebben vanavond. En ik ben bang dat ik er een deel zal van uitmaken.
'Ergens volgende week, denk ik, hoezo?' Thoms kijkt naar zijn half opgegeten boterham terwijl hij het zegt.
Ik haal mijn schouders op. 'Zomaar.'
De mensen gaan vandaag om de beurt naar de sportzaal, of iets wat er op lijkt.
Een beetje zoals de mijne, thuis. Ook hier is de naam een beetje overdreven, zoals ik al eerder zei.
Ik moet me inschrijven op een papier dat aan de muur hangt, maar het eerste vrije plekje is ergens om... achttien uur. Morgen. Al zie ik dan pas de lijst voor de avond, daar nog plek...
Plotseling valt het me op dat Vince er ook op staat. Helemaal onderaan. Om... negen uur 's avonds. Zo laat nog? Om acht uur kan ik nog begrijpen. Maar om negen uur?
Ik besluit me net het halfuur voor hem in te schrijven. Tegen de tijd dat hij komt, ben ik weg en kan ik misschien wat sneller in slaap vallen. Die batterij moet plat vandaag, zeker weten.
Maar hoe ga ik achtenveertig uur leeg krijgen op een dag...
Positief denken, Kimberley, positief denken!
Waar is Vreugde als je hem nodig hebt?
Wat ga ik ondertussen doen?, is de vraag die me bezighoud.
Snel antwoord gevonden: de speelzaal. Wat doet een mens anders op zijn vrije dag?
Er zijn vele spelletjes vrij, maar de meeste sla ik over.
Tot ik bij een schietspelletje kom. Ach, ik vermoord niet graag, maar die spelletjes zijn altijd de leukste.
Gretig grijp ik naar het plastieken geweer - dat aan sommige kanten gehavend is - en start het spelletje op. 'Kill the bitches', is mijn dierlijke motivatiezin.
Hé, iedereen zijn eigen leven.
Zo, heb ik me even uitgeleefd op die vlezige wezens. Zelfs digitaal zijn ze irritant.
Hijgend sluit ik het spelletje, maar het voelt alsof ik nog kilometers kan rennen. Mijn batterij geeft weer dat ik nog niet over de helft ben gegaan!
Het eten sla ik deze middag over, ik heb niet zo'n honger. Wat zou jij doen als je net honderden mensen hebt doorschoten en er overal bloed spatte? Ook niet zo'n honger, hé? Ja, dat dacht ik al.
Ik zweet niet, dus die last moet ik niet van mijn gezicht vegen. Toch nog iets positiefs aan het lichaam.
Ik wandel nog even door de speelhal, maar wordt al snel verplicht me naar het plein te bevinden. Er wordt gesproken door luidsprekers, maar ik kan de stem niet plaatsen. Die heb ik hier nog niet gehoord.
Maar ik heb de oudere mensen hier nog niet echt gesproken. Ik wist tot voor kort niet eens dat ze een eigen gebouw hebben! Waarom sloeg Valentine deze delen over? Ik twijfel steeds meer aan mijn plattegrond.
Het is in me opgekomen dat ze me ook niet vertelt heeft waar ze de wapens bewaren.
'Beste mede-overlevende', kraken de verouderde boxen, 'Nogmaals proficiat voor de overwinning. Ik heb ook vernomen dat we een nieuwe ziel onder ons hebben. Proficiat aan het ijzersterke meisje.' Er draaien ettelijke mensen zich naar me om, maar ik let niet op hen. Waar ik wel op let is zijn woordspeling. Was het toeval? Aangezien ik de spreker niet ken, weet ik ook niet hoeveel hij weet of vermoedt.
Of ben ik gewoon te achterdochtig? 'Er komt een nieuwe missie binnenkort, maak zeker dat je er klaar voor bent.' Er stijgt gejoel op, maar niet veel.
'Ook wil ik melden dat er morgenavond een feest gehouden wordt, dus slaap goed vannacht. Dat is alles. Nog een fijne avond.' We beantwoorden zijn groet en de mensen gaan over in hun normale gang van zaken. Alsof het hele gesprek niet is gebeurd. Dan zijn wij het vreemde ras...
Verder op de dag, nadat ik heb gelopen, voel ik dat ik nog geen zin heb om te gaan slapen. Mijn batterij kan nog uren doorgaan - ik zou moeiteloos het feest van morgen kunnen meemaken zonder te slapen - dus waarom zou ik mijn tijd er aan verspillen?
Vince kwam net de doucheruimte binnen toen ik naar buiten vertrok en we gaven elkaar geen blik waardig. Maar waarom wou ik in zijn ogen kijken?
Ik slenter over het centrum in rondjes. Zo zal ik dus de hele nacht doorgaan, slenterend en rusteloos. Hoe is het mogelijk, ik heb nog niet eens gemoord.
Soort van.
Weg met de foute gedachten, weg ermee! Positeve gedachten, zoals dat ik hier snel weg kan. Ik stamp even ter plekke voor ik weer door ga. Als ik me omdraai, schrik ik van de plotse verandering.
Er is een licht aan de andere kant van het pleintje. Wie is er nog zo laat op?
Ik besluit een kijkje te gaan nemen, als is het maar een klein detail zoals dat de lichten 's avonds laat aangaan.
Maar het is allesbehalve.
'Kun je ook niet slapen?', verrast Vince me. Hij draait zich niet om. Hoe weet hij dat ik er ben?
'Nee', lieg ik zonder enig probleem. Ik stap traag op hem af. Gaan we aardig doen tegen elkaar? 'Wat ben je aan het doen?'
Ik sta naast hem en kijk nieuwsgierig over zijn schouder. Is hij... Is hij aan het lezen? In een echt boek? Waar komt het papieren ding vandaan? Het ziet er ook niet meer zo nieuw uit....
Thuis heb ik ook boeken, maar dat zijn tablets met kaften rond.
'Lezen, robot, ooit al eens geprobeerd?' Oh, daar gaat de gezellige sfeer. Ik ga naast hem op de sofa zitten. Wel maak ik zeker dat we ver genoeg van elkaar zitten.
Ik ga niet in op zijn kinderachtige gedrag. 'Zo laat nog?'
Nu kijkt hij op, al is het maar even. Onze blikken kruisen elkaar en ik krijg de blik waar ik zonet nog naar verlangde. Zou de natuur er zo uitgezien hebben in de tijd van de mensen? Schande dat het vergaan is...
'Ja. Wat was jij dan aan het doen?'
Snel iets verzinnen, snel! 'Wandelen.'
Hij grinnikt humorloos, schijnt me niet te geloven. Mensen... Vreemd ras. 'Wandelen?'
Vince heft zijn hoofd weer naar me op. 'Zo laat nog?' Hij herhaalt mijn woorden met een plagende ondertoon.
Het doet me lachen.
Mijn gelach is... anders. Vooral in Vince zijn bijzijn. Het is de eerste keer dat hij mijn lach hoort en zelf heb ik hem ook nog niet zo vaak gehoord.
Het doet hem verstommen en knipperen met zijn ogen.
Ik kuch ongemakkelijk en schuif wat dichter naar hem toe, zodat ik kan meelezen. 'Waar gaat het over?'
Vince slaat zijn boek vluchtig toe. Teleurgesteld kijk ik naar hem op. 'Het is niet belangrijk.'
Dan staat hij recht en beent diep in gedachten weg.
Wat een... vernieuwend momentje hebben we gehad. Ik wist trouwens niet dat Vince humor had.
Enkele uren later word ik wakker op de zetel, maar mijn klok geeft aan dat het nog geen tijd is om naar de kantine te gaan. Waarom werd ik dan wa... Oh.
Een licht gedreun dringt mijn superieur gehoor binnen. Hoe laat is het? Drie uur 's nachts? Wie houdt er nu nog een fuif? Of heb ik een gehele dag geslapen?
Tijd om het uit te zoeken. Ik ga enkele hoeken om, maar mijn plattegrond bezit te weinig informatie. Weer vervloek ik Valentine.
Maar dan wordt de muziek opeens luider en heb ik het jusiste spoor gevonden.
Mijn zoektocht eindigt uiteindelijk bij een feestzaal - grot - waar allerlei boxen staan. Er zijn drie lichten. Een bij de ingang, waar ik sta dus, een aan het einde van de zaal en... een bij Vince.
Vince?
Hij staat de bewegen op de muziek, die uit de muziekboxen komt. Het is bijna grappig.
Net als ik wil gaan lachen, draait hij op de maat in mijn richting. Oeps.
Betrapt.
Zijn mond valt open en gaat dan weer toe. Vince herhaalt de actie nog eens voor hij zichzelf herpakt. Hij kucht. 'Hoor je niet te slapen?'
Ik haal mijn schouders op. 'Zo te zien had je veel pret?'
Zijn beurt om onverschillig te reageren. Ik stap naar het midden van de grot - waar alles goed weerkaatst - en kijk rond. 'Hoe heb je deze plek gevonden?', fluister ik stil. De jongen lijkt het niet gehoord te hebben.
Vince stapt rustig naar de boxen, waar hij begint de prutsen aan een iPod. Bestaan die dingen nog?! Mijn Trainer heeft me verteld dat de dingen zeldzame gadgets zijn. Leugenaar.
'We houden hier feesten, zoals degene morgenavond, ik was het geluid aan het testen.' Tuurlijk. Vertel me wat je wilt, maar ik geloof het even min als dat ik geloof dat iPods van de aarbol verdwenen zijn.
Er start een nieuw liedje. Opgewekt en snel, het sleurt me mee. Wat wil ik graag dansen! Net als thuis, in Sector P...
En zo komt het dat ik me niet kan inhouden en begin te dansen. Wild, maar nog steeds met stijl.
Als Vince zich omdraait, moet hij grijnzen. Wat hebben we een fijne avond.
Alle mensen nog aan toe, begijnt hij nou ook te dansen?! Vince klapt ondertussen in zijn handen en er gaan verscheidene neonlichten aan. Met grote ogen vol bewondering draai ik mijn hoofd naar alle mogelijke kanten. Als ik alles heb gezien, haakt de blik van Vince de mijne vast.
Gierend van het lachen komen we naar elkaar toe, op de maat zwierend.
Zo gaan we een tijd door. Als het liedje gedaan is, zijn we beide buiten adem. Al mijn gedachten en gevoelens zijn overgenomen door Vreugde. Nooit geweten dat ik de optie zo leuk zo vinden. Voor even.
Plotseling begint er een traag liedje. Het is een slow.
De menselijke jongen kijkt me aan, wacht mijn reactie af. Die is snel besloten.
'Dans met me.' Zijn reactievermogen is even snel als de mijne.
Zo dansen we, al slowend op ons eigen plekje. Terwijl we verzonken zijn in de dans, kijken we elkaar in de ogen.
Ik zie pijn, ergens ver achter de pret die hij nu vooral voelt. Pijn voor zijn familieleden, kan ik snel achterhalen, pijn voor zijn vrienden en alles waar hij voor strijdt. Hij vecht al zo lang...
Mijn hoofd belandt op zijn warme borst, en ik kan zijn hart horen bonken. Het is te snel voor het ritme waar we op draaien, maar wat kan mij het schelen.
Ik mis de warmte al zo lang. Sinds mijn moeder overleden is.
Vince legt zijn kin op mijn kruin, nog steeds dansend.
'Vince?', vraag ik stil zodat de sfeer niet verdwijnt. Het moment lijkt wel perfect te zijn...
'Hm?' Hij lijkt rust te voelen, ondanks de pijn.
'Hoe ben je je ouders verloren?' Bam. Daar gaat de sfeer. Vince laat me ruw los, maar ik geef niet zo snel op.
'Ik ben de mijne ook kwijt, dus je kan het me vertellen.' Zijn blik lijkt opeens ergens anders te zijn, vooral niet hier. Een plotse verandering op het gezicht van de koude jongen. Het doet me pijn. Ik wil dansen!
'Ze...' Hij lijkt in een strijd met zichzelf te zijn. 'Ze zijn...' Vince ziet het gebeuren voor zijn ogen en ergens zit ik met hem in. Hij heeft het zien gebeuren?
'Mijn vader... Hij... Hij was een groot man. Hij leidde de rebellengroep, degene die nu nog steeds intact is.' Hij wandelt traag naar de rand van de grot en zakt daar in een. Ik volg zijn voorbeeld, stil en met een luisterend oor.
'Zo besloot hij om een nieuw gebied te veroveren. Sector D, zoals het wel bekend staat.' De Sector waar ze me gevonden hebben. 'Het was altijd zijn droom om die welvarende Sector te veroveren, maar het mocht weer eens niet wezen.' Zijn stem bezit pure haat als hij het volgende zegt: 'Die stalen barbaren moesten het weer eens verpesten. Ze hebben hem opgepakt nog voor hij aan zijn opdracht kon beginnen. Ze wachtten hem gewoon op! Iemand moet het de machines vertelt hebben, een spion misschien. Vader... Hij is nooit teruggekeerd. Hoe moeder het ook verwoordde, ik wist gewoon dat hij niet meer terugkwam. Toen ík het eindelijk onder woorden bracht...' Zijn stem wordt zo stil dat ik hem amper kan horen en ik heb een perfect gehoor.
Vince is even verzonken in gedachten. 'Heeft moeder zichzelf vermoord.'
Ik houd mijn adem in. Dat is heftig, zelfs voor een mens. Vince lijkt zo in zichzelf gekeerd dat ik niet weet of hij mijn geschokte reactie gehoord heeft.
Ik leg mijn hand op zijn schouders. 'Het spijt me', fluister ik. En ik meen het.
Het is deels mijn schuld dat zijn beide ouders er niet meer zijn.
Wie weet wie ik wel niet het leven ontnomen heb de dag van mijn eerste jacht...
Er rolt een traan over Vince zijn stoppelige wang. Met een aarzelend, bevende hand veeg ik hem van zijn plek.
'Ik... Het moet afschuwelijk geweest zijn, Vince.' Hij slikt en knikt treurig en een laatste keer snuift hij. Op slag verdwijnen zijn weke gevoelens en is hij weer de harde blok waar ik zo aan gewend ben. En nu ik het besef, het voelde niet eens vreemd dat we zo dicht bij elkaar waren daarnet.
Eerder... vertrouwd.
'Kimberley?'
'Hm-hm?'
'Ik wou dat ik je eerder kende.'