"Sir, andito na po tayo," narinig kong sabi ng driver ko sa harapan ng kotse kahit nakasuot ako ng headphones at nakikinig ng music.
🎶 Ladies all across the world, listen up! We're looking for recruits.
If you're with me let me see your hands, stand up and salute!
Get your killer heels, sneaker pumps or lace up your boots. Representing all the women. Salute! 🎶
Tinanggal ko ang headphones ko at mabilis ko iyong inilagay sa loob ng backpack ko.
"Salamat, kuya!" masigla kong sabi saka ko binuksan ang pinto ng kotse. Pero bago ako tuluyang lumabas ay tumingin ako kay kuya Rhanie, ang driver ko, saka ko sinabing, "Dating oras po mamaya, kuya."
Lumingon siya sa'kin saka ngumiti. "Yes, sir! Ingat po kayo."
Napangiti din ako dahil sa sinabi niya. "Kayo rin po," sabi ko saka tuluyang lumabas sa kotse.
Nang makaalis ito ay pumasok na ako sa gate ng school campus. I inserted my ID at the machine then nakapasok na ako.
Yeah, my school is kinda luxurious and exclusive. Only wealthy people can get to study here though meron din namang mga scholars na yung mga medyo kinakapos sa pangtuition pero deserving mag-aral sa isang exclusive school.
Inayos ko ang Louis Vuitton backpack ko habang naglalakad ako sa hallway papuntang classroom ko.
Damn, I'm late. Napuyat ako dahil sa Korean series na pinanuod ko kagabi. Descendants of the Sun.
Dahil late narin naman na ako, naisipan ko nalang bigla na wag na munang pumasok sa first subject ko.
I immediately pivoted and went straightly to the restroom to check kung maayos ba ang itsura ko o mukha akong bangag because honestly, ang bigat ng mga talukap ng mga mata ko.
Anong oras ba ako natulog kanina? Four? Five? I don't know. Then I woke up at 7:30 to come here to school.
Kung bakit naman kasi nagsisipagsipagan pa ako eh. I could have stayed in bed and probably snoring at this moment.
Nang makapasok ako sa restroom ay agad akong humarap sa napakalaking salamin. Inilapit ko ang mukha ko and I saw my disgusting eyebags. Yuck!
Agad kong inilabas ang make up kit ko mula sa backpack ko and started applying concealer to hide my dark circles. Ugh! This is irritating. Buti nalang at maganda parin ako.
Ha!
Patapos na ako nang biglang bumukas ang main door ng restroom at may lalaking patakbong pumasok at dumiretso sa isang cubicle.
Napataas ang gilid ng pang-itaas kong labi nang marinig ko ang malakas na pagsuka ng lalaki.
Nakaramdam ako ng kakaiba sa tiyan ko at parang masusuka din ako habang naririnig ko ang patuloy na pagsuka ng lalaki.
Binilisan kong tapusin ang paglagay ng concealer sa gilid ng mga mata ko because the vomitting sound is so disgusting at nakakawala ng poise!
Nang matapos ay nagmamadali kong nilagay sa loob ng bag ko ang mga ginamit ko.
Pero hindi ko pa naisasara ang bag ko ay biglang bumukas ang pinto ng isang cubicle kaya gulat akong napalingon doon.
Nakatayo doon ang lalaki. Napatingin ako sa mukha niya and I noticed how pale he is! Namumuti din ang mga labi niya. Pansin kong nanginginig din ang mga kamay niyang nakahawak sa magkabilang side ng pintuan ng cubicle.
Mukha siyang hinang-hina.
Bumuka ang bibig niya na para bang may sasabihin siya pero bigla nalang siyang tumumba at nawalan ng malay na naging dahilan ng pagtili ko ng malakas.
I panicked kaya mabilis akong napatakbo palabas ng restroom. Medyo nakakalayo na ako nang bigla akong mapatigil sa pagtakbo. Hinihingal na ako.
Paano yung lalaki?
Nakaramdam ako ng pagnanais na bumalik sa loob at tulungan yung lalaki pero baka pagbintangan pa akong may ginawa sa kanya.
Nahahati ang kagustuhan kong bumalik o tuluyan nang umalis. But in the end, I decided to go back.
Nang makita ko ulit ang nakahandusay na lalaki ay muling bumalik ang lakas ng kaba ko.
Fvck! Ba't ba walang pumapasok dito sa restroom? Wala tuloy akong mahingan ng tulong. I cannot fucking carry this man outside and bring him to the clinic!
Clinic!
Right, I have our school clinic's telephone number.
Dahil sa naisip ay agad kong inilabas ang phone ko mula sa back pocket ko and quickly dialed the number.
"Come on, come on, come on! Pick up! Pick up!" I'm trembling, damn it! Paano kung patay na 'tong lalaki na ito at ako ang mapagbintangan? No way!
"Sanderson University clinic, may I help you?" sagot ng isang babae, which I assume is the nurse in charge.
Napahinga ako ng malalim and I even clutched my chest because of relief.
"Hello? May I help you?" ulit ng babae sa kabilang linya nang hindi ako sumagot at parang bumalik naman ako sa huwisyo.
"A-ah, y-yes! Yes, yes. This is Cyrus," napapangiwing sabi ko. I don't need to tell my last name. Everyone her in school knows my name.
"Sir Cyrus! Yes, is there any problem?" tanong niya.
"Yes! Gosh, I'm panicking. Can you send someone here at the restroom four? There's a man who collapsed here. Hurry!" sabi ko and I slowly stepped closer to the man lying at the restroom's floor.
"Right away, sir!" the nurse responded and the call ended. I pocketed my iPhone and bent down to check the man kung buhay pa ba o hindi na.
"You bastard, don't die on me," mahinang sabi ko. Nakahinga naman ako ng maluwag nang makita kong gumalaw ang tiyan niya, senyales ng paghinga niya.
Halos tumagal ng limang minuto bago may pumasok sa loob ng restroom na tatlong lalaking nakasuot ng mga puti. I was already flaring up.
I faced them. "What took you so long?!" halos pabulyaw kong tanong and I saw them na parang natakot.
One of them has had the guts to speak.
"S-sorry, sir. May tinapos lang po kami sa clinic," sagot niya and my ends of my ears heated.
"Bullshit! Don't give me those alibis! I informed whoever the fuck answered my call that there is a man who collapsed here but you still came here late just to tell me you have to finish whatever your business was? Aren't you be more stupid? Was that more important than this?" I asked while pointing a finger to the unconscious man. "Paano kung naghihingalo itong lalaking ito and suddenly died, anong gagawin niyo?"
I swear, I have never gotten mad like this before.
Namula ang tatlong lalaki dahil sa mga sinabi ko. Walang nakaimik sa kanila.
"Oh, tapos tutunganga lang kayo diyan? Come on! Move!" sabi ko and they immediately moved. They carried the man out habang naiwan naman ako sa loob ng restroom para magpababa ng galit.
Nang medyo umokay na ako ay sinundan ko sila sa clinic to check the man. Kahit papano ay nakakaramdam ako ng pag-aalala sa kanyang kalagayan.
Nang makarating ako doon ay naabotan kong busy ang tatlong lalaki sa pag-check sa walang malay na lalaki na ngayon ay nakahiga na sa clinic bed.
Wala silang naging imik pero halatang ingat na ingat sila sa kanilang mga kilos.
Nang matapos sila ay lumapit sa'kin ang isa sa kanila and informed me about the man's situation.
"Sir, mukhang nawalan ho siya ng malay dahil sa gutom," sabi niya and I just nod. I motioned them to go back to their other works. Hindi na ako masyadong galit at parang wala na akong energy pa para magalit.
Nang magsibalikan sila sa kanilang mga ginagawa ay saglit kong tinapunan ng tingin ang lalaking walang malay then humiga ako sa couch sa tabi ng clinic bed and I instantly fell into deep slumber.
Hindi ko alam kung gaano ako katagal nakatulog but I was woken up by a mild shake.
I opened my eyes and I saw a pair of dark orbs looking intently at me kaya napabalikwas ako ng bangon.
"Teka lang," sabi niya. Gosh, what a deep voice he has! Buy aside from those features of him that I noticed, he looks.. well, just ordinary.
He has sun-kissed skin and he has pimples, though hindi ganun kahalata at kadami. His eyebrows are dark and thick. His..
Hindi ko na tinuloy ang pagsiyasat sa mukha niya at bumaba naman ang tingin ko sa kanyang suot.
He's wearing maong pants na kumukupas na ang kulay, sapatos na ewan ko kung ilang daang taon na. That's exaggeration, of course, but those shoes really look like a hundred-year old. Mukhang nagtutuklap pa ang kulay.
"Ako nga pala si Cedric Esguerra. Ikaw ba yung nasa CR kanina nung mawalan ako ng malay?" tanong niya. Bumalik siya sa kama pero umupo lang siya doon habang nakatitig sa akin.
"Uh, yeah," sagot ko. Kinuha ko ang bag ko sa tabi at sinuot. I also checked my iPhone and I cursed when I saw that it was already 12 fucking 30 in the afternoon.
Damn, I missed two classes!
Nagmamadali akong tumayo pero naramdaman ko ang kamay nung lalaki sa kamay ko kaya napatigil ako at nilingon siya.
"Teka lang," pigil niya. "Saan ka pupunta?"
"I have a class. Yes, ako yung nandun kanina sa restroom when you passed out. And since you already look well and good, pwede na siguro kitang iwan dahil malaki ka narin naman. Siguro naman ay kaya mo na ang sarili mo," sabi ko at binawi ang kamay ko.
"Teka lang," sabi niya ulit.
"Ano?" Nauubosan na ako ng pasensiya dito. Ang kulit!
"Wala ka bang kahit tinapay man lang diyan?" tanong niya and I wrinkled my forehead. Nahalata niya iyon.
"Gutom na talaga kasi ako. Nanghihina pa nga ako eh. Naubosan kasi ako ng pera, napunta lahat sa boarding house," dugtong niya.
I sighed. Gosh, where did this man come from? At ano naman kasi ang ginagawa niya dito sa school namin? He doesn't look like he can afford to study here. That's real talk.
Mabilis kong inilabas ang wallet ko na nasa bag ko and brought out a one thousand peso bill saka inabot sa kanya.
"Here. Go to the canteen and eat whatever you want," sabi ko. Tiningnan niya lang ang perang hawak ko.
"Hindi matatanggap yan. Kahit tinapay lang, okay na," sabi niya.
"Well, I don't have one," I said at hinawakan ko ang kamay niya saka nilagay sa palad niya ang pera saka mabilis na umalis sa loob ng clinic.
I have to enter my next subject so I walked hurriedly to my classroom.
Kung tutuosin, hindi ko na kailangan lang pumasok at nag-home study nalang but I don't want that.
Yes, my parents own this school, Sanderson University. I am Cyrus Sanderson, the third child and bunso of my parents.
After one and a half hour ay natapos din ang klase ko and I hurried to the canteen to grab a lunch. Damn, I can eat a whole cow.
When the crew saw me ay agad na lumapit ang isa sa'kin.
"Yung dati," I simply said and took my special seat. Alam na nila kung ano ang kinakain ko tuwing lunch. They exclusively cook it for me. Medyo maselan kasi ako sa pagkain.
Habang hinihintay ko ang pagkain ko ay inilabas ko muna ang iPhone ko and I opened my Instagram to check my notifications. As usual, thousands of likes na naman ang nakuha nung isang kong pinost na picture ko.
Hindi nagtagal ay dumating na ang pagkain ko so I inserted my headphones on my phone and wear it. Gusto ko kasing nakikinig sa music while eating.
Hindi pa ako nakakakalahati sa pagkain ko nang may naglahad ng kamay sa harapan ko na may hawak na pera.
Sinundan ko ang kamay na iyon pataas until I saw his face. It was the man on the clinic earlier.
"What?" tanong ko, removing the headphones from my ears and head.
"Sukli mo," sabi niya at mas lalong inilapit ang kamay niyang may hawak na perang tig-iisang daan.
"Did I forget to say that the change is yours? Keep that. That's yours," sabi ko at muling niyuko ang pagkain ko.
"Bat ay.. ay kinnat kip dis."
Grabe. Parang nabingi ako sa tigas ng accent niya.
"What?" I asked kasi parang hindi nagregister sa utak ko ang mga sinabi niya.
"Kin yu.. anderstand.. tagalog?" paputol-putol na tanong niya and my lips curved into an amused smile. Probinsyano 'ata.
"Oo, nakakaintindi ako," sabi ko at muling itinuloy ang pagsubo ng pagkain.
"Yun naman pala eh. Pinapahirapan mo pa akong mag-ingles. Oh, heto na yung sukli mo," pag-iinsist parin niya.
"Ang sabi ko, sa'yo na yan," ulit ko. Hindi ba ito makaintindi o sadyang may pagkashunga lang? Nakakaubos ng pasensiya ah.
"Nakakahiya kasi eh. Baka ikaw yung mawalan ng alawans 'pag di ko binalik itong sukli mo," sabi niya and I chuckled. Buti nalang at nalunok ko na yung nginunguya ko kanina, kung hindi ay baka nabulonan ako.
Ako, mawawalan ng allowance? Hmm.
"Mister.. uh, what's your name again?"
"Eto naman, nakalimutan mo agad? Cedric. Cedric Esguerra," pagpapakilala niya ulit.
"Ah yes, Mr. Esguerra. If I were you, ibubulsa ko nalang yang perang hawak mo o ibili ko pa ng mas maraming pagkain," sabi ko at tumayo na. Tapos na kasi akong kumain.
"Teka lang--"
"Just.." pigil ko sa anumang sasabihin niya. Naririndi na ako. "Just stop!"
Tinalikuran ko na siya and I walked faster para makalayo na ako sa kanya.
Nang makalabas ako sa gate ng campus ay naisipan kong pumunta muna sa mall bago umuwi since walking distance lang naman ito.
I walked for almost three minutes bago ako makarating dun. Dumiretso agad ako sa isang shop para bumili ng damit. Naisipan kong bilhan yung dalawang kuya ko ng tig-iisang t-shirt saka jagger pants.
Mag-aalas singko na nang lumabas ako sa mall. With my free hand, dahil may hawak na dalawang paperbags ang isa kong kamay, ay kinuha ko sa bulsa ko ang iPhone ko to call my driver to pick me up.
Hindi pa nagri-ring ang cellphone ni kuya Rhanie ay may humablot na sa hawak kong iPhone na siyang ikinagulat ko. Napatili ako dahil doon.
Saglit na nablangko ang utak ko bago ko na-realize na may nag-snatch sa iPhone ko. Sumigaw ako para humingi ng tulong but no one seems to care.
That was all I thought until a man ran after the snatcher. Hinabol niya ito hanggang sa makalayo sila't hindi ko na sila matanaw.
Nanlulumo ang tuhod na napaupo ako. Hindi ako nanghihinayang sa iPhone because I can buy one anytime. What makes me feel bad is thinking about its contents.
Nandun yung mga mahahalagang contacts ko. And most importantly, nandun yung copy ng Descendants of the Sun na hindi ko pa natatapos panuorin.
Naman eh! Kainis!
Hindi ko alam kung gaano ako katagal sa posisyon ko. Maya-maya ay may tumigil na pares ng mga paa sa harapan ko.
Nag-angat ako ng tingin and I saw Cedric, panting hard while reaching out his hand with my iPhone in it. Tagaktak din ang pawis niya.
"Cellphone mo," sabi niya at saglit akong napatulala.