LUCY
"Should I introduced myself?" Mark asked while looking intently at me.
A memory suddenly flooded me. Series of images, mga pangyayari kung saan kasama ko siya at ang dalawa pa naming kaibigan na hindi kilala nila Eveyth. My memories about that other circle of friends of mine is still in unclear, my memories are still incomplete. His identity is still mystery to me but I feel like I already unveil it when I was kid but I just can't remember it.
I have this feeling... this feeling that I've known him already for a long time. As I stared back to his blue and green eyes, the familiarity is becoming more intense.
I slightly arched my eyebrow. "Should you though?"
Mark smiled.
"I am Mark Maruu Flitwick and I am an old friend of yours Lucy." nakangiti niyang saad.
I heard Eveyth's awe.
"Oh Holly cow! You're also a Marru? Coincidence, yun din ang pangalan ng boyfriend ni Lucy." saad ni Eveyth na tunog na pang aasar habang nakaturo sakin ang hinlalaki niya.
Lance suddenly gasped and looked at me with wide eyes.
"Boyfriend mo na yun?!"
Lahat ng mata nila ngayon ay nakatingin sakin, specially Mark. His eyes never left mine. Napatikhim ako at napaayos ng upo. Hindi ko alam kung sasagutin ko ba ang tanong ni Lance, kasi kahit ako di ko rin alam ang sagot sa tanong niya.
Kami ba ni Marru?
"Nah, hindi sila." Chaerin answered after a minute of silence waiting for my response. I wanted to thank Chaerin for answering for me, unti-unti na kasi akong nakaramdam ng uneasiness dahil sa mga titig nila.
"Really?!" pang eechos ni Eveyth. Tangina ng gagang to sarap lagyan ng electrical tape ang bibig. "Eh anong meron sa inyo ni Marru?"
Napahinga ako ng malalim at nilingon si Eveyth. Bago ko pa maibuka ang bibig ko ay biglang nagsalita ulit si Chaerin.
"Platonic landian."
Or maybe I should put also an electrical tape on Chaerin's mouth.
Mabilis akong napalingon sa kanya.
"Nandito ba tayo para pagusapan ang buhay pag-ibig ko?" puno ng sarkasamo kong tanong.
Eveyth laughed in a most annoying way.
Inikotan lang ako ng mata ni Chaerin. "Is that even called love? The guy can't even commit on you, ni label o assurance hindi maibigay sayo."
Napahilot nalang ako sa tngki ng ilong ko.
Eveyth is still laughing while looking at Mark na parang nang-aasar habang si Mark naman ay walang emotion na nakatingin sakin at sandaling tinapunan ng tingin si Eveyth.
"Remember our bet Lucy when we were like 10? The bet we made? Kung mapaibig ko si Lance ay liligawan mo itong si Minecraft?" tanong niya sabay turo kay Mark na masama na ang tingin sa kanya. Forget about it—"
"Because the former won't happen." putol na saad ni Mark then Eveyth responsed with a smirk.
"And same goes to the latter. My money is on the other Marru. Di ko kayo ship ni Lucy. Sorry minecraft boy, kikilos ka pa lang talo ka na agad."
"Di nga nakakilos eh." Chaerin added.
Napahilot nalang ako sa nose bridge ko dahil sa pinagsasabi ni Eveyth. "Hindi parin kayo tapos sa ship-ship na yan?" I flatly asked.
Sabay na umiling si Eveyth at Chaerin.
Ngumiti si Mark kay Eveyth pero halatang pilit dahil sa panggagalaiti sa inis.
"Tumahimik ka na bago ko pa ipalamon tong medyas ko sayo." mariin niyang saad bago kami binalingan.
Pasimple kong sinipa si Eveyth nang makitang sasagot pa siya, kaya di kami matapos-tapos dito kasi walang nagpapatalo sa dalawang to.
Mark inhaled then exhaled loudly before looking at us again.
"I know that you've already figured out the Dark Land's plan. Getting rid of you so they can easily take down the Hasherine and the other people under the ruling of the Hasherine family. Putting all the blame on you, making you as the scapegoat of the traitors who opened the barrier, accusing you blah blah blah..."
We all remained silent as we listened to his words.
"Now that you're out on their watch, you're giving them the hope of false victory."
Bahagya akong tumango at prenteng sumandal sa upuan.
"That's what I want. Let them celebrate their false victory hanggang sa makampante silang wala na ako. Sa oras na magiging kampante sa ideyang wala na ako, hindi na sila magiging alerto pa. Their attention will shift to that fake Marru and to the throne."
"And when that happens we will attack and kill them." Mark continued and I agreed.
"Wait... may patayan?" tanong ni Nico. Napalingon kami sa kanya.
"We are in a war Nico, we have to cut the roots to prevent the plant from growing." I answered and they all remained silent.
"Paano natin silang mapapaniwala na patay na si Lucy? Na wala na talaga siya? We vanished in front of their very own eyes, sa point of view ko mukha kaming tumakas ni Lucy." saad ni Chaerin. Sumandal si Mark sa upuan habang nakatukod ang dalawang siko niya sa magkabilang armrest.
He cracked his knuckles one by one and its sound echoed to the whole room.
"I already sent dead bodies. Yours and Lucy's." napaarko ang kilay ko sa sinabi niya.
"And they'll believe it?"
"Yes. I made sure of that, polido na ang pagkamatay niyo. Now here comes the plan. Both of you will stay here under the care of Mr. Parker. Babalik si Eveyth sa Academy and will continue her flirtatious act with that fake one—"
"Noooo!" Eveyth disagreed in horror.
"Yeeesss!" Mark mimicked as he leaned towards the table looking at Eveyth with annoying face after that ibinaling niya ang tingin kay Lance at Nico.
"Habang kayo, mag eenroll kayo sa Academy, we need more eyes."
"Allowed bang tumanggap ng transferess ang Academy? With the existence of the Old Rule and the ranking?" tanong ko sa kanya.
"No, but I pulled some strings," he glanced at Nico and Lance.
"Just show up and enrolled yourselves."
Napalingon ako sa dalawa at maya-maya ay napadako ang tingin ko kay Lance.
"Anong nangyari sayo? Bakit bigla ka nalang nawala?" I randomly asked, and all eyes are now on Lance.
Muli ay binalot kami ng katahimikan. It took him minutes to finally answered.
"Kinuha ako ng Dark Land noong sampung taong gulang pa lang tayo..."
"Sa pagkakaalala ko, mom and dad moved Heaven and Earth to find you."
Malungkot na ngumiti sakin si Lance.
"They hid me so well. Someone rescued me after 3 years of being Dark Land's prisoner. Pinalabas nilang patay na ako kaya ang alam ng Dark Land ay patay na ang isang anak ng Nakahara at Walter. After that nanirahan ako sa poder ng tumulong sakin sa loob ulit ng tatlong taon. Then when I reached the age of 16 I went back to Dark Land at doon namuhay ng limang taon, at those time frame I met Eveyth, Chaerin and Nico."
Natahimik ako ng ilang segundo habang pino-proseso ko sa sistema ko ang sinabi niya sakin. Those Dark Users are hitting me on my nerves, they kidnapped him and killed our parents.
"Sinong tumulong sayo?" I asked. Hindi nakatakas sa paningin ko ang pasimple niyang sulyap kay Mark kaya napalingon rin ako kay Mark na ngayon ibinialing ang tingin sa'kin.
"It was Alexander, Mark's foster dad. I assumed you've met him already."
Napalingon ako kay Lance and then I remembered the guy named Alexander na nakilala ko sa Dark Land, yung may ari ng bahay na may pintang larawan ng isang itim na tore na may pangalang Darktower.
"Tinutukoy mo ba yung Alexander na pinakilala sa'kin ni Marru?"
Tumango si Lance.
"So you're with Mark for three years?" rinig kong tanong ni Nico.
"Yes."
Napalingon ako kay Mark. "So kilala mo si Marru? Marru happened to know your foster father..." I trailed.
"Hindi na siya babalik Lucy." seryoso niyang saad na ikinatahimik naming lahat. "What?"
His mismatched eyes looked at me intently.
"Hindi na siya babalik, your old Marru will never comeback anymore."
Binalik ko ang mga titig niya. I never backed down as I stared him back with confusion, denial, and pain. Anong ibig sabihin niyang hindi na babalik? Nag usap ba sila? Sinabi ba ni Marru sa kanya yun?
Mark inhaled sharply and shut his eyes tightly.
"Pag sinabi kong hindi na siya babalik, hindi na siya babalik." mariin niyang sambit sabay dilat ng mga mata niya.
"Pag tinanong kitang bakit, sagutin mo." I said with the same intensity.
Binalot ang lahat ng katahimikan, it's like I and Mark is in a staring contest and no one is backing down. Nakita ko ang pagkuyom ng kamao niya, it was so tight that his hands turned red.
"You're fucked Mark." I heard Lance uttered.
"Give me a break Lucy..." he breathed. "My foster mom just died." he added.
Sadness filled his eyes. "Allison just died."
The soft breeze of air touched my skin and waved my untied hair. I am back at the yellow field, standing meters away from Mark whose sitting on the ground with a faraway serious face.
Noong sinabi niyang si Allison ang isa sa tumatayong magulang niya ay nilamon ako ng konsensya. Allison died in the war, even that I have no fault on the tragedy there's still a guilt eating me up.
Allison died. Malapit na rin si Allison sa akin, she became one of my first friend in White Land, siya ang nagtya-tyagang magpaliwanag sakin ng mga bagay-bagay. She saved me once when my life was in a verge of danger when I and Marru was doing our mission back then.
I wanted to mourn for her death pero sa sobrang dami ng nagyayari, sa sobrang dami ng emosyong bumabagsak... nawalan na ako ng oras magluksa.
Nasaktan ako sa pagkamatay niya, paano pa kaya ang lalaking nakaupo sa may di kalayuan? Allison raised him, he treated her like his own mother. Naalala ko ang mga sinasabi niya sakin dati, lagi niyang nababanggit na masaya siya sa mga nagaalaga sa kanya, na kahit hindi niya totoong magulang ay tinuring siyang anak, na sa kanila niya lang naramdaman ang pagmamahal ng isang magulang, sa taong hindi niya pa kadugo.
I can't help but to feel guilty. Kung napaaga lang sana ko ng gising, kung hindi lang ako bumalik sa loob ng bahay noong pabalik na kaming White Land, eh 'di sana walang Margarret na mangugulo.
"Alam mo kahit na anong pagsisisi ang gawin mo wala ng magbabago. Don't beat up yourself Lucy, you've already gone through so much."
"Allison died." I mutter while looking at Mark. Nico sadly smiled.
"And it's no one's fault. It's not your fault, biktima ka lang din. Walang may gusto sa nangyari so don't beat yourself up." mahinang sambit niya sabay tapik sa balikat ko.
Nginuso niya ang direksyon ni Mark. "Go talk to him. I feel like both of you need to talk. Alam kong marami ka pang katangungan. Hindi pa buo ang alalaala mo sa nakaraan and I think the only person who can help you to remember is him."
Ibinaling ko ang tingin ko kay Nico. "Paano mo nasabi?"
Nico smiled.
"Sa ating lahat siya ang nakakakilala sayo, it's not like we don't know you but there are things, side of you na siya lang ang nakakaalam at nakakakita. The fact that he's part of your other group of friends made him more special and differs him from us. I think he can help you."
Napatingin ako kay Mark sa malayo. He can help me...
"At siya lang ang nakasama mo matapos ang pagkawala ni Lance. You know, nag kawatak-watak tayo matapos ng pagkawala ni Lance. I moved out, Chaerin and Eveyth did the same. Huling kita namin sayo 11th birthday mo and he was there beside you."
He inhaled then let out a quick exhale.
"Pasensya ka na kung nawala kami noong matapos ang trahedya ni Lance. We really wanted to be with you, to stay on your side kasi alam namin ang hirap mo nang mawala si Lance but we failed, but Mark didn't and stayed by your side." puno ng lungkot niyang saad. "We don't want to make same mistakes anymore that's why we are here now. The gang is back to help and defend you tulad ng parating nating ginagawa para sa isa't isang tuwing may napapahamak sa atin."
I smiled at Nico.
"Thank you."
Isang ngiti ang sumilay sa labi niya bago ako binigyan ng yakap at marahang tinapik ako sa likod.
"You are always welcome Lucy. We are your strong defense."
Tinapik niya ang balikat ko sabay tulak sakin paabante papunta sa direksyon ni Mark. "Sige na, kausapin mo na."
I heaved a deep sigh before walking towards Mark. Napalunok ako nang maramdaman ko ang dagundong ng tibok ng puso ko. Wala na akong marinig kundi ang kabog ng dibdib ko. Teka bakit ba ako kinakabahan? Eh tropa ko naman to.
Tahimik akong umupo sa tabi niya nang malapitan ko siya habang pinagmamasdan ang tanawin sa harap namin. Ang kulay dilaw na kapatagan, ang kalmadong kalangitan, mga ibong malayang nagliliparan, mga ulap na marahang tinatangay ng hangin sa itaas.
"I'm sorry about Allison."
Nanatili ang mga mata niya sa harapan namin. "Don't be sorry, I'm not blaming you."
Sandali ko siyang tinapunan ng tingin at sa sandaling yun ay nasilayan ko ang perpekto niyang mukha, ang matangos niyang ilong, mahabang pilik-mata, makapal na kilay at ang makalaglag panty niyang jawline.
Edi siya na anak ng Diyos, pinagpala ng may kapal.
"So Alexander is your foster dad." I stated. Mula sa peripheral view ko ay nakita ko siyang tumango.
"Yes, sinabi ko na sayo dati yun diba?" napairap naman ako.
"Wala nga akong maalala diba?" narinig ko ang mahina niyang tawa na nagpatayo sa balahibo ko. Those deep husky laugh. Pasimple akong napalunok nang lalong lumakas ang kabog ng puso ko.
Tangina Lucy may Marru ka na diba? Aba't salawahan kang gaga ka!
"Aahh, always the I-don't-know-what-the-fuck-happened-to-me-in-the-past Lucy."
Napalingon ako sa kanya pero siya ay nanatili pa rin ang magandang mata niya sa harapan namin at maya-maya ay tumingala siya sa kalangitan na kulay asul.
"I remembered you always adore the blue sky. Sabi mo pa nga, kung mamamatay ka gusto mo maging clouds sa susunod mong buhay para kasama mo ang kulay asul na kalangitan." kalmado niyang sambit na sinundan ng mahinang tawa.
"Tapos sabi ko, 'bakit ayaw mo maging bituin? Diba paborito mo rin ang buwan, ang kalingatan tuwing gabi?' tapos sabi mo sakin 'sobrang dilim na ng paligid ko tapos hanggang kabilang buhay mapapalibutan rin ako ng walang katapusang kadiliman? Kasama ng liwanag na walang kasiguraduhan kung kailan magtatagal? No way.'" he tried to mimicked my voice.
Habang nagsasalita siya ay nakatingin lang ako sa kanya na nakatingin pa rin sa kalangitan. Malungkot ang bakas ng boses niya at kahit hindi ko makita ang mata niya ay nasisiguro kong malungkot din ito.
Bakit?
"Then it hit me."
Inilipat niya ang tingin sa akin at malungkot na ngumiti. "Your life is like a night sky. Madilim, may kunting liwanag mula sa mga buwan at bituin pero habang tumatagal, habang papalapit ang bukang-liwayway, nawawala ang liwanag nila. Unti-unting maglalaho ang mga bituin at ang buwan, maglalaho lahat sa kadiliman. Their light will just stay for a couple of hours then later on they will fade to the depth of darkness as the time goes by. Then there you are, left in the dark again as the dark night sky."
Ilang segundo siyang nakatitig sakin matapos niyang magsalita. I am out of words. I don't know what to say. I felt a pang on my chest with his words, unti-unting bumibigat ang damdamin ko sa mga salita niya. His sadness mirrored on mine. Napalunok ako nang maramdaman kong may bumabara sa lalamunan ko hanggang sa maya-maya ay naramdaman ko ang mainit kong luha na gustong kumawala sa mata ko.
I am lost with this feeling... again.
Bakit ko to nararamdaman? The emotions are similar to what I'm feeling every time a memory from my past life appeared. Sadness, agony, pain with a mix of anger, hatred, and disappointment, pero ngayon mas nangingibabaw ang lungkot.
Simple lang naman ang sinabi niya ah, inihambing niya lang ang buhay ko sa madilim na kalangitan tuwing gabi kaya tangina bakit ako nalulungkot?! Bakit parang ang sakit ng mga sinasabi niya?
It's not that big deal. It's just a fucking simple figurative speech.
"When all the lights faded, the hopes, the wills... when all of those vanish you'll end up again with darkness—in darkness. No suffering and pain from others that can compare to yours. You suffered enough and up until now you're still suffering, confused, and lost."
Muli kong nilunok ang mabigat na humaharang sa lalamunan ko at bumuga na hangin. "Ano bang pinagsasasabi mo?"
"We failed you. I failed you."
"What as humans?" I tried to joked out na sinundan ko ng tawa na nauwi sa pagkapiyok dahil sa balakid sa lalamunan ko at sa mga luhang handa ng kumawala sa hindi ko malamang kadahilanan.
Napatitig ako sa kulay asul at berde niyang mata. His green eye felt familiar but I just shrugged it away. Those eyes of his are full of sadness, guilt, and regrets but why? What did he do to feel this way? What did he do to fail me? Anong ibig niyang sabihin?
Nagulat ako nang biglang may luhang kumawala sa mata niya. I can't say a word, para akong nahihirapang buksan ang bibig ko at magsalita. All I can do is just stare at his face... his face full of sadness and tears, and for some reason it breaks me to see him like this.
"I believe you now Lucy. I really do. Kahit hindi ko alam ang buong pangyayari, kung ano ba talaga ang nagyari noong araw na yun, I still believe you. Naniniwala na ako sayo ngayon—no, matagal na akong naniniwala sayo. I'm sorry I doubted you one time, if I judged you one time and that one time fucked me up. Kinain lang ako ng galit at disappointment, pinaniwalaan ko ang salita nila kesa sayo and I'm sorry. I let them control me. I was hypnotized that day, they brainwashed me and manipulate me with what I'm feeling towards you that day. I know it's an unacceptable reason, but please.... I hope you forgive me, handa akong maghintay ng matagal mapatawad mo lang ako."
His lone tears became river, he started sobbing loudly to the point that he's having a hard time to breath. Inaasahan kong iiyak siya pero dahil kay Allison ang pag iyak niya at hindi sa'kin. Wala akong naiintindihan sa mga sinasabi niya, sa mga salitang lumalabas sa bibig niya not even a word, pero iba ang nararamdaman ko, I should be only confused, dapat pagtataka lang ang nararadaman ko at walang kasamang matinding lungkot dahil sa mga sinasabi niya.
"Hindi kita maintindihan." mahina kong sambit habang hinayaan ng tumulo ang luha ko.
Malungkot siyang ngumiti, inangat niya ng kamay niya at idinampi sa basa kong pisngi. Marahan niyang pinunasan ang luha ko.
He knew something... may alam siya sa nangyari sakin. This only happens when a memory from the past appeared. I only felt random emotions when that happened. Hindi ako maapektuhan sa mga salita niya kung wala itong kinalaman sa nangyari sakin sa nakaraan and I'm pertaining to my other past. My past life.
These random, unescessary emotions only resurfaced when I remembered something about my past life...
"You were there, galing ka rin sa nakaraan, pareho tayo ng nakaraang pinaggalingan." I breathed as I stare back at him intently.
I knew it, the child Lucy and me felt na may kakaiba kay Mark. There's something hidden beneath his shown identity.
Malungkot siyang ngumiti at tumango.
"I was there...." bakas sa mukha niya ang paghihirap. Naramdaman ko ang panlalamig, paninigas at panginginig ng kamay niya.
"They forced me to watched you, controlled me like a fucking puppet."
I don't know what's gotten into me but I pulled him into a hug as soon as I saw him started to slightly shaking. Nawawasak ako lalo sa nakikita ko, I don't know why but seeing him like this, crying in pain and having a hard time, it breaks my heart into pieces.
"I was there..." ulit niya habang humihikbi na unti-unting lumalakas.
Naramdaman ko ang paghigpit ng yakap niya sakin na para bang ayaw niya akong pakawalan, na para bang mawawala ako ano mang oras, ang panginginig ng katawan niya, ang panlalamig ng kabuuan niya. It's like he's relieving a painful and horrifying memory that made him reacted like this. I want him to stop now, I want to shout at him to stop but I can't find my strenght. Nanghihina ako sa nakikita ko, sa nasasaksihan ko.
I'm just here hugging him tightly with tear flowing from my eyes like a river.
Pahigpit ng pahigpit ang yakap niya sakin habang pinipigilan ang malakas niyang hikbi, palakas ng palakas ang panginginig ng balikat niya dahil sa mga hikbing sinusubukan niyang pigilan.
I swallowed hard as I hug him.. "Mark, s-stop. Forget it already, what happened in the past stays in—"
"I was there w-when they murdered you... I was there when they..."
His words stopped me.
"When they hanged you in front of everyone like an animal."
Then a memory assaulted me.
Nakita ko ang isang babaeng hirap na hirap na naglalakad sa isang daan na tila palabas ng bayan kasama ang anim na gwardyang nakapalibot sa kanya. Walang siyang suot na pangyapak, nakakadena ang dalang kamat niya sa harapan, madumi at punit-punit ang putting bestidang suot na maraming bahid ng putik at dugo, maraming galos at malalalim na sugat at ang iba ay umaagos pa ang dugo at ang mukha ay namumutla at tila wala ng buhay.
Ang mga tao ay nasa gilid ng daan at lahat sila ay masamang nakatingin sa babae, ang iba ay binabato siya ng bato, ng lupa, sinasabuyan ng tubig at kung ano-ano pa at ang iba ay gumamit na ng kani-kanilang mga kapangyarihan pero ang mukha ng babae ay nanatiling blanko, walang emosyong mababasa. She accepted all the things that were thrown to her.
Ilang minuto silang naglakad hanggang sa makarating sila sa isang malawak na lupain, isang lupain na may maraming mga tao at lahat nakatingin sa kanya ng masama na para bang papatayin na nila ito. If not for the guards, these people will attack the woman and kill her on the spot.
Marahas na hinila ng mga gwardya papunta sa isang mataas na gawa sa kahoy na maliit na entabldo, sa tuktok ng entablado ay isang mahabang noose na nakasabit sa isang pahigang pole na sinusuportahan ng tubo sa magkabilang dulo. Walang nagawa ang babae kundi ang magpahiwala sa mga gwardya, halata sa mukha niya ang sakit na pilit niyang tinatago sa lahat dahil sa mga natamo niyang sugat. The woman looked like she came from hell, like she came from a battle. Hirap na hirap siyang maglakad at kitang-kita ang kanang paa niyang tila na dislocate na, namamga ito at halos mangitim na.
Halos mapasubsob ang babae sa lupa dahil sa marahas na maghila sa kanya ng mga gwardya papunta sa entablado na may halos 10ft ang taas. Kinaladkad na ng mga ito ang babae paakyak at kasabay nito ay ang mga hiyawan ng mga tao na tila ba natutuwa sa kanilang nakikita.
Lahat sila ay sumisigaw, lahat sumisigaw sa tuwa sa tuwing nakikita nilang kinakaladkad ang babae paakyat, kung sumigaw ang lahat ay parang nasa sabungan sila, sa pasugalan.
Most of them are happy to what they're seeing and some are disgusted, not to what's happening but to the woman in chain. Walang lungkot na mababakas sa mukha ng mga tao maliban sa isang grupo na nasa harapan, they are all crying and screaming in agony and protest, bilang lang ang mga ito, bilang lang sa mga bali-baling daliri ng babae.
Pinagmasdan ng babae ang mga taong nasa ibaba, ang mga galit na taong sumisigaw na tapusin na agad ang buhay niya. They all shouted in disunity but they all have the same shouts and cheer.
"Kill her already!"
"Ano pang hinihintay niyo! We don't want any ceremony! Just go hang her!"
Muli siyang tinulak ng mga gwardya papunta sa pinakagitna ng mataas na entablado kung nasaan ang pole at ang isang mahabang noose. Isang babae ang lumapit sa kanya at malungkot itong nginitian.
"I'm sorry." malungkot na sambit ng babae sa kanya at maingat na tinurukan siya ng itim na likido na ginagamit sa mga taong paparusahan ng kamatayaan.
The woman's face remained stoic as she watched the people in front of her, shouting, yelling to kill her immediately, all of them are cheering. Sinimulan ng isuot sa babae ang isang noose sa kanyang leeg at hinigpitan ito matapos siyang turukan. Ramdam ng babae ang magaspang na makapal na lubid sa leeg niya pero hindi na ito alintana sa kanya.
Mariing napapikit ang babae, ilang segundo itong pumikit na inabot ng minuto at mayamaya ay dumilat ito at tumingin sa nag iisang grupong umiiyak, nagluluksa at nag p-protesta sa gagawin sa kanya.
The woman looked in pain as she looked at that group. Her stoic faced vanished and replaced with full of sadness. Malungkot siyang ngumiti sa grupong iyon habang unti-unting umaagos ang luha niya pero agad niyang binura ang emosyon yun at pinatapang ito.
The people started yelling loudly again kaya napatingin ang babae sa kanila. Lahat sila ay sumisigaw na para bang mga baliw. Mahinang tumawa ang babae at kalauna'y nauwi sa halakhak, rinig na rinig sa bawat tawa niya ang galit, sakit, poot at lungkot. Lalong lumakas ang sigawan ng mga tao dahil sa ginawa niya. Sigaw ng mga galit sa kanya.
She laughed as her tears streams down to her face, she laughed like she lost her sanity at natigil lang ito nang mahagip ng mata niya ang isang lalaki na nasa likod ng grupong umiiyak dahil sa kanya.
The man stared back at her without any emotions. Malungkot na ngumiti ang babae sa kanya, nanatili ang mga titig niya rito hanggang sa tuluyan ng bumaba ang inaapakan niya at kasabay nito ay ang kanyang katawan.
The woman was dropped to a 10 ft. stage with a noose wrapped around on her neck. Rinig ng mga tao malapit sa entablado ang tunog ng pagkabali ng leeg ng babae and as if on cue people from the back cheered habang ang isang grupo ay pumalahaw sa iyak habang pinagmamasdan ang babaeng walang buhay na inuugoy ang katawan ng lubid na nakatali sa leeg nito.
Isang luha ang tumulo sa mata ng lalaki na nasundan pa hangang sa umagos na ito ng walang tigil. The man cried with stoic expression as he stares at the woman's body hanged 3 feet above from the ground.
The whole scene repeated at sa pag kakataong ito, ako na ang nasa posisyon ng babae.
All the emotions came back, the unbearable pain from my body, from my physical wounds starts to swallow me. I was like put in a shoe, in my old shoe.
Rivers of memories flowed like a river as I watched the angry people below. This is one of the memories that I'm trying to buried more than six feet under the ground.
Fuck....
Napapitlag ako ng itulak ako ng mga gwardya papunta sa gitna ng entablado. Halos hindi na ako makahinga ng maayos sa klase ng sakit na rumihistro sa'kin gawa ng mga bali kong buto sa paa at mga sugat.
My head is in turmoil idagdag pa ang mga sigawan ng mga taong nasa ibaba.
"I'm sorry." napalingon ako sa babaeng malungkot na nakatingin sakin, bakas sa mga mata niya ang pamumugto. Inilabas niya and isang injection na naglalaman ng itim na likido na nagpapawala ng bisa ng kapangyarihan ng ilang minuto. Ginagamit lang ito sa mga taong may mataas na kapangyarihan at posisyon na papatawan ng parusang kamatayan.
I felt a sting made by the needle when the woman injected the black liquid on me. The pain from the needle is nothing compared to my dislocated bones, opened wounds, scared soul and broken heart.
Naramdaman ko ang pagsuot ng noose sa leeg ko at hinigpitan nila ito, sapat na para mabali ang leeg ko pagbagsak ko sa ibaba. It was so fucking tight that I can't even swallow properly.
I wanted to laughed. Talagang sinisiguro nilang babagsak ako na bali na ang leeg.
Napatingin ako sa ibaba at nakita ko ang pamilya at iilang kaibigan ko na umiiyak.
My real family... I longed to see them but not in this horrible memory.
I shut my eyes tight as I convinced myself that this is just a memory, a fucking nightmare. You are just reliving a part of your fuck-up life, but no matter how I convinced myself that this is just a memory, I still found myself lost in this horiffic nightmare.
Parang naulit lahat, lahat ng gusto kong gawin sa oras na to ay gusto kong gawin, lahat ng nararamdaman ko, lahat ng poot at galit, lahat bumalik. It was like I was givin a chance to repeat this shit.
This feels so real, na para bang ito ang unang beses na nangyari to, na para bang hindi ito memorya at nangyayari talaga. The pains are unbearable. I can't even point out which kind of pain is too much.
I opened my eyes only to get greeted my angry faces. I immediately shifted my gaze to my family.
I tried to act strong in front of them, mabilis kong inalis ang lungkot sa mga mata ko at nginitian sila pero agad ding nabaling ang atensyon ko sa mga taong nagsisigawan, lahat ay nakatingin sakin.
They want me dead. I flatly watched them yelling like there's no tomorrow. Shouting justice for the dead Goddess.
Isang tawa ang kumawala sa bibig ko, ang mahinang tawa ay nauwi sa halakhak.
I am the one who needs justice not that fucking goddess! Ako ang naagrabyado, ako at ang buong angkan namin.
All I want is justice for us, and seeking for justice brought me to where I am now, standing in front of everyone waiting for my end. Napahinto ako sa pag tawa nang mahagip ng paningin ko ang isang lalaki na nakatayo sa likod ng pamilya at kaibigan ko.
His mismatch eyes were staring at me. I smiled at him.
Pain assaulted me... even in a memory, masakit pa rin.
I pleaded, cried, yelled for help but you never listened. No one listened. Isang malakas na tunog ang narinig ko bago ko maramdaman ang marahas kong pagbagsak.
Before I gave up my life to the unknown, it was him that I've last saw before my end.
Wala sa sa sarili akong napatitig sa kisame habang nakahiga sa malambot na kama. Tears streaming down on my face, wetting my pillows. That nighmare was vivid... that fucking memory. Marahas akong bumuga ng hangin habang unti-unting kinain ng sakit ang buong sistema ko.
Umupo ako sa kama at natigilan nang makita ko ang lalaking nasa panaginip ko na nakaupo sa tabi ko paharap sa'kin.
"Lucy."
It was me. It was me who was hanged in front of everyone. Lahat malinaw, ang mag pangyayari ng araw na yun, ang nararamdaman ko. Everything is so fresh to me that I wanted to go back to my old life and kill the people behind my suffering. Mahina akong napatawa at napahawak sa ulo ko habang muling inaalala ang araw na yun.
"I pleaded, cried, yelled for help but you never listened."
Ang mga mata ko ay itinuon ko sa kanya, particularly to his green eyes.
"Why the fuck are you here?" puno ng diin kong saad.
Malinaw na sa sikat ng araw kung sino siya. Hindi pa buong ang alaala ko mula sa dati kong buhay pero mas maliwanag pa sa sikat ng araw kung sino siya.
My hallow laughed echoed to the room.
Bigla kong naalala ang isang alala ng isang batang babae at batang lalaki sa loob ng library na nagatatalo, it was first blurry but as seconds passed by unti-unti itong luminaw and I saw him and myself.
"So you knew all along..." I trailed. Pumunta siya rito para tulungan ako, sinundan niya ako sa buhay na to para tulungan ako. Muli akong napatawa.
"Guilty ka ba sa ginawa mo kaya ka nandito?"
Hindi siya nakaimik. Taimtim ko siyang tinitigan na hindi niya iniwasan. "Naalala mo na lahat?"
Umayos ako ng upo at sumadal sa headboard habang hindi inaalis ang titig sa kanya.
"No, I only remember fragments of what happened in the past at sa nangyari sa akin noong bata pa ako sa buhay na to."
Hindi siya nakaimik.
"You knew about the plan." I concluded. "My plan." I added to broke his silence.
Mukhang hindi naman siya nagulat sa sinabi ko at tumango. "Naalala mo ba ang plano mo?"
Umiling ako sa tanong niya.
"So your replay told you..." he concluded. Napataas ang kilay ko sa sinabi niya.
"Alam mo rin yun?"
"I know every corner of your plan Lucy." seryoso niyang saad na ikinangisi ko. It was full of mock.
"Guilty?"
Natahimik siya na ikinangisi ko lalo. "Why are you doing this? Why are you blindly following this plan without knowing the reason? Hindi ka ba natatakot na baka ginagawa ko to para gumanti? Para pabagsakin ang gumawa nito sakin? That includes your beloved family Flitwick." I smirked.
"Do I give a fuck?" seryoso niyang bwelta na ikinaarko ng kilay ko.
"So bakit mo to ginagawa aside sa guilty ka?"
"Hanggang hindi mo pa naalala ang lahat pati ang plano ay ako muna ang kikilos. Everything is under control now Lucy."
Marrin akong napapikit nang hindi niya sagutin ang tanong. "Pota bakit mo nga ito ginagawa?!"
Instead of answering me he asked me an unfathomatble question that I'd never see coming.
"Mahal mo pa ba ako?"
Ang galit na umuusbong sakin ay biglang nawala dahil sa tanong niya.
"Do you still love me Lucy?" tanong niya na puno ng pag-asa. His eyes looked so hopeful in the middle of sadness.
"Fuck off Flitwick."
Marahas kong inalis ang kumot na nakabalot sa kalahating katawan ko at tumayo. Aalis na sana ako nang bigla siyang tumayo at pigilan ako sa braso.
"May Marru na ako pota ka."
Kita ko ang bahagyang pagkatigil niya, ilang minuto pa ang lumipas ay humigpit ang pagkakahawak niya sa braso ko.
"Hindi na siya babalik."
Lakas loob akong naglakad papalapit sa kanya at idinikita nag sarili sa kanyang katawan. I smirked inwardly when I saw him gulped. Lalo kong inilapit ang mukha ko na halos ramdam ko na ang pagtama ng tungki ng ilong namin.
"Kwento mo sa pagong." After that I stormed out and slammed the door loudly.
Padabog akong naglakad sa pasilyo ng bahay ni Mr. Parker, hindi ko alam kung paano ako napunta dito. Siguro dahil kay Mark? Wala na akong maalala matapos niyang sabihin na nakita niya akong binitay, maybe I lost my conscious when he said that and brought me here.
Napahinto ako sa paglalakad at napahawak sa dibdib ko na hindi matigil sa pagtibok. Hindi to dahil sa kaba...
I inhaled sharply as I massage the chest where my heart is. This is insane, fucking insane.
"Man stop beating loudly!"
"I think I know now the answer of my question." marahas akong napalingon sa pinaggalingan ng boses and there I saw Mark Flitwick with a sly smirk on his face.
"Kwento mo sa pamilya at angkan mong sugo ng diablo."
Hindi man malinaw sa alaala ko pero isa ang mga Flitwick sa nagpabasak samin. Hintayin lang nila akong makaalala na, babalikan ko sila. Babalikan ko lahat ng umalipusta samin, ngayon at noon. Hindi man sa ngayon pero darating tayo doon. I'll just stick to the plan and ride the flow of it and everything will turn out fine.
Justice will prevail sooner or later, the tables will turn soon. Balang-araw ako naman ang nasa ibaba habang pinapanood silang isa-isang bumabagsak paibaba habang may lubid sa kani-kanilang mga leeg. Mark my words.