"Lauren. Ξύπνα. Είναι επτά και μισή. Έχεις σχολή σήμερα", άκουσα τη φωνή της κοπέλας μου αλλά δεν ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου και να αντικρίσω τη μέρα. "Δεν θα πάω", είπα και γύρισα το κεφάλι μου προς το μαξιλάρι του καναπέ στο οποίο κοιμόμουν. "Έχεις εργαστήριο με απουσίες. Αν δεν πας θα κοπείς". Ένιωσα το σώμα της να κάθεται στον καναπέ και το χέρι της να με χαϊδεύει στα μαλλιά απαλά. "Έχω περιθώριο", είπα πολυ σιγά. Ελπίζω να το άκουσε. "Αν δεν σηκωθείς αμέσως θα σε ρίξω από τον καναπέ και δεν το θέλεις". Γέλασα ελάχιστα αφού ήξερα ότι δεν θα μπορούσε να το κάνει. Μέχρι που μέσα σε δευτερόλεπτα ένιωσα το σώμα μου να παίρνει το σχήμα του κρύου πατώματος. "What the fuck Camz!", φώναξα από τον πόνο στη μέση μου. "Πως σκατά το έκανες αυτό; Δεν μπορούσες καν να με κουνήσεις παλιότερα". Στηρίχθηκα στους αγκώνες μου και κοίταξα την Camila η οποία φίλησε τα μπράτσα της με περιφάνεια. "Γυμνάζομαι. Σε λίγο θα μπορώ να σε σηκώσω κι όλας. Με το ένα χέρι θα σε έχω". "Θα παίζουμε και ξύλο;". "Εννοείται; Ξεκίνα να προπονείσαι αν δεν θέλεις να χάσεις". "Θα σταματήσω να σε φωνάζω Camz. Πολύ ξεπερασμένο. John Cena θα σε αποκαλώ. Άντε μπρατσαρά μου, βοήθησε με να σηκωθώ τώρα γιατί πονάω". "Είδες; Αυτά παθαίνεις αν είσαι αγύμναστη. Δώσε μου το χέρι σου", είπε και σηκώθηκε όρθια και με βοήθησε να σηκωθώ. "Ώρα είναι να μου πεις ότι πάχυνα κι όλας", είπα καθώς πήγα στο μπάνιο για να πλύνω το πρόσωπο μου και τα δόντια μου. Η Camila ήταν ήδη ντυμένη και απλώς με ακολουθούσε σε όλα μου τα βήματα μέχρι να ετοιμαστώ. "Κοίτα. Λίγο μαγουλάκι έκανες". Σταμάτησα να βουρτσίζω τα δόντια μου γυρίσα και την κοίταξα τρομοκρατημένη. "Οκ. Αυτό ήταν. Πολλά άκουσα σήμερα κι ακόμη δεν ξύπνησα", είπα και ξέπλυνα το στόμα μου από την οδοντόκρεμα. "Έλα ρε μωρό μου πλάκα κάνω και το ξέρεις". "Μέσα στην πλάκα λέγονται οι περισσότερες αλήθειες. Τώρα το είπες δεν αλλάζει". Ξεφύσηξε δυνατά και μου χαμογέλασε γιατί ήξερε πως απλώς την πειράζω.
Ντύθηκα γρήγορα και άφησα τα μαλλιά μου να πέσουν στους ώμους μου. Πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου και την τσάντα μου και βγήκαμε από το σπίτι. "Αλήθεια δεν το εννοούσα", είπε και έπιασε το χέρι μου απαλά ενώ οδηγούσα. Επικρατούσε σιωπή για αρκετή ώρα στη διαδρομή μας για τη σχολή. "Στάματα John, οδηγάω". "Σοβαρά τώρα;". Δεν της απάντησα. Πάρκαρα το αυτοκίνητο έξω από τον χώρο του πανεπιστημίου και βγήκα από το αυτοκίνητο όπως έκανε και αυτή. Κλείδωσα και περίμενα να έρθει δίπλα μου για να πιάσω το χέρι της. "Ξέρεις τι παρατήρησα τις τελευταίες μέρες;". Γύρισα και την κοίταξα για να την παρακινήσω να συνεχίσει. " Έχεις ξανά βρει τον αέρα σου, την αύρα σου. Περπατάς και αποπνέεις αυτοπεποίθηση, όπως παλιά. Όπως τότε που σε γνώρισα. Όπως τη στιγμή που σε είδα πρώτη φορά να ανεβαίνεις τις σκάλες για να μπούμε για μάθημα. Μήπως πρέπει να ανησυχώ που έχεις γίνει επικίνδυνα σέξυ;". "Θες να γυρίσω στο μίζερο πλάσμα που ήμουν;". "ΌΧΙ! Σε καμία περίπτωση. Απλώς ήθελα να σου το πω, να το συνηδειτοποιήσεις". "Το ξέρω. Σε πειράζω. Η αλήθεια είναι πως δεν το είχα καταλάβει αλλά για να το λες εσύ", είπα και της χαμογέλασα έντονα και τη φίλησα απαλά στο κεφάλι. Άφησα το χέρι της όταν μπήκαμε στην είσοδο καθώς είχαμε σε διαφορετικές αίθουσες μάθημα. "Θα τα πούμε μετά το μάθημα. Και μη ξεχνάς, το απόγευμα έχουμε να πάμε κάπου με τα κορίτσια", είπα και ανέβηκα τις σκάλες βιαστικά για να μην αργήσω.
Οι ώρες περνούσαν βασανιστηκά αλλά αυτό που θα κάναμε αργότερα μου έδινε κουράγιο και ενέργεια να αντέξω. Είχα καιρό να νιώσω χαρούμενη. Στο μυαλό μού ήρθε η συζήτηση που είχαμε πριν με την Camila. Γύρισα και κοίταξα τριγύρω μου, ο καθένας στον δικό του κόσμο καθώς ο καθηγητής παρέδιδε το μάθημα. Άλλοι κοιμόντουσαν, άλλοι πρόσεχαν, αφηρημένα πρόσωπα. Ομιλίες και ψίθυροι. Τότε κατάλαβα πως είμαι μόνη. Πως το κατάφερα αυτό; Βέβαια πολλοί πλέον δεν έρχονται στα μαθήματα, προσπαθούν να τελειώσουν την πτυχιακή τους. Κοίταξα στην πόρτα και είδα τον Μάνο να μπαίνει αργοπορημένος όπως πάντα. Μου χαμογέλασε και προσπάθησε να έρθει στην κενή θέση που είχα δίπλα μου χωρίς να αναστατώσει ιδιαίτερα το αμφιθέατρο. Ήξερα πως με ήθελε. Το φανέρωνε πολύ έντονα. Δε λέω, καλό παιδί και όμορφο αλλά ενδιαφέρομαι μόνο για κοπέλες και ιδιαίτερα για μία συγκεκριμένη. "Hey. Τι κάνεις;", είπε και έβγαλε το τετράδιο του και ένα στυλό. "Καλά είμαι. Εσύ;". Αρχίσαμε να μιλάμε για διάφορα θέματα, του ζήτησα και τη βοήθεια που ήθελα για την εργασία και δέχθηκε με τον όρο να με βγάλει το σαββατοκύριακο για ποτό. Να δω πως θα το φέρω στην Camz αυτό. Τώρα που είχα παρέα, η ώρα πέρασε πιο ευχάριστα και πολύ πιο γρήγορα.
Χαιρετηθήκαμε και κατέβηκα στο σημείο που συναντιόμαστε για να φεύγουμε μαζί με τα κορίτσια, είχαμε τελειώσει όλες το μάθημα. Βρήκα την Ally με τη Normani και τις αγκάλιασα. "Η Mila είπε ότι έχεις να μας πας κάπου το απόγευμα", είπε η μικροκαμωμένη κοπέλα και έβγαλε ένα μπουκάλι νερό από την τσάντα της. "Ναι. Και έχω να σας πω μερικά πράγματα γενικά. Λέω να πάμε για φαγητό και στη συνέχεια πάμε και τη βόλτα μας". "Εγώ είμαι μέσα. Που είναι οι άλλες;", είπε η Normani και έκανε μερικά βήματα μπροστά για να δει καλύτερα μέσα στον χώρο του πανεπιστημίου. "Φυσικά όλοι αναζητούν την Θεά. Ηρεμήστε κορίτσια, εδώ είμαι", είπε η Dinah από μακριά και ήρθε κοντά μας. "Ναι Θεά, ότι πεις. Που είναι η Camila;", είπα και έβγαλα το κινητό μου για να την πάρω τηλέφωνο. "Που θες να ξέρω; Μαζί είμαστε; Που θα πάμε το απόγευμα;". "Η Lauren πρότινε να πάμε για φαγητό και μετά να πάμε όλες μαζί σε αυτό που μας έχει ετοιμάσει", είπε η Ally. "Αχχ μπράβο ρε κορίτσια. Και είχα μία πείνα". "Το κακό θα ήταν να είχες δύο. Θα έτρωγες και τα δικά μας φαγητά". "Είσαι τόσο αστεία, ξεκαρδίστηκα ρε Mani. Αν και της Ally το έτρωγα ευχαρίστως. Σιγά, πόσο θέλει να τραφεί αυτό το απέραντο κορμί". Απομακρύνθηκα λίγο για να την καλέσω στο κινητό της. Άργησε πολύ να απαντήσει αλλά μετά από ώρα το σήκωσε. "Που είσαι; Σε περιμένουμε στο σημείο με τα κορίτσια". "Φύγετε, θα έρθω να σας βρω μετά". "Δεν είσαι στο μάθημα;". "Όχι σχόλασα ένα δύωρο νωρίτερα και έφυγα". "Λέγαμε να πάμε για φαγητό και μετά-". "Θα έρθω να σας βρω εγώ. Τα λέμε", είπε και μου το έκλεισε απότομα. Ήξερα ότι κάτι δεν πάει καλά. Ήταν πολύ απότομη. "Η Camz θα έρθει μετά, πάμε να φάμε εμείς", είπα και κατευθυνθήκαμε όλες προς το αυτοκίνητο μου.
Στη διαδρομή ήμουν αρκετά σιωπηλή, τα κορίτσια είχαν βάλει δυνατά ραδιόφωνο και τραγουδούσαν ανεξέλεγκτα. Είχε πολύ κίνηση τέτοια ώρα οπότε δεν είχαμε κάτι καλύτερο. Σταμάτησα το ραδιόφωνο και γύρισα και τις κοίταξα. "Πρέπει να σας πω κάτι". "Πάλι ότι είναι στρέιτ θα μας πει και θα προσπαθήσει να το τεκμηριώσει. Δεν σε πιστεύω, να το ξέρεις", είπε η Dinah που καθόταν ακριβώς από πίσω μου. "Όχι. Πρέπει να σας το πω γιατί το απόγευμα θα πάμε σε ένα ορφανοτροφείο". Επικράτησε σιωπή για μερικά δευτερόλεπτα και η Ally άρχισε να φωνάζει ενθουσιασμένη. "Μύγα την τσίμπησε;", είπε η Normani που καθόταν στη θέση του συνοδηγού αφού γύρισε το κεφάλι της και κοίταξε την κοπέλα που ήταν στον κόσμο της. "Τι σκατά θα κάνουμε στο ορφανοτροφείο; Εγώ δεν πάω να προσέχω μούλικα, στο λέω. Μου φτάνουν τα αδέρφια μου". "Καλά είστε ηλίθιες; Δεν καταλαβαίνετε; Η Lauren με την Camila θέλουν να υιοθετήσουν παιδί". Επικράτησε πάλι σιωπή και τώρα ήταν η σειρά μου να αρχίσω να γελάω. "Καταρχάς, δεν είμαστε παντρεμένες, αρραβωνιασμένες ή ό,τι χρειάζεται για να γίνει αυτό. Επίσης, είμαστε στην Ελλάδα και τρίτον, η Camila είναι μόνο δεκαεννιά χρονών. Δεν έχουμε ζήσει τίποτα. Πάμε καλά;". "Με ξενέρωσες απίστευτα", είπε η Ally και σταύρωσε τα χέρια της. "Τι θα κάνουμε στο ορφανοτροφείο", είπε η κοπέλα δίπλα μου και γω ξεκίνησα το αυτοκίνητο γιατί είχε αρχίσει να ελλατώνεται η κίνηση. "Θέλω να σας γνωρίσω την αδερφή μου". "Έχεις αδερφή; Και γιατί είναι στο ορφανοτροφείο", είπε η Dinah και έφερε το κεφάλι της μπροστά, ακριβώς δίπλα από το δικό μου. "Οι γονείς μας έχουν πεθάνει. Όταν ήμουν πέντε. Και γω στο ορφανοτροφείο μεγάλωσα. Την λένε Taylor και... Αυτά".
Με ρώτησαν αρκετά πράγματα κατά τη διάρκεια του φαγητού και προσπάθησα να τις εξηγήσω όσο καλύτερα γινόταν. Έστειλα μήνυμα στην Camila αλλά δεν μου απάντησε. Με αγχώνει το γεγονός πως μου κρύβει κάτι. Και είμαι σίγουρη γι'αυτό γιατί πάντα μου λέει τι κάνει. Πήραμε έναν καφέ στο χέρι και κάναμε βόλτα με τα κορίτσια καθώς περιμέναμε να περάσει η ώρα για να ανοίξει το επισκεπτήριο. Έξι το απόγευμα ήμασταν ακριβώς έξω από το κτίριο. Δεν μπορούσαν ακόμη να πιστέψουν την παλιά μου ζωή αλλά θα το συνήθιζαν. "Που είστε;". Διάβασα το μήνυμα και για μερικά δευτερόλεπτα σκέφτηκα να μην της απαντήσω, να μην έρθει. Όμως ήθελα πολύ να τη γνωρίσει η αδερφή μου και έτσι της έστειλα τη διεύθυνση ξερά και μπήκα με τις φίλες μου στον χώρο της υποδοχής. Χαιρέτησα όσους ήξερα εκεί μέσα και μας έδωσαν ένα καρτελάκι επισκέπτη την κάθε μία. "Εγώ θα ήθελα να δω και την αδερφή μου αν γίνεται", είπα στην κυρία Φρόσω που ήταν στην γραμματεία. "Taylor Jauregui αν θυμάμαι καλά. Σίγουρα στον κοιτώνα της θα είναι, δεν βγαίνει ιδιαίτερα, το ξέρεις αυτό άλλωστε. Έχει μεταφερθεί στην πτέρυγα των εφήβων. Κοιτώνας 4". Την ευχαρίστησα και προχωρήσαμε μέχρι να φτάσουμε εκεί που μας είπαν. "Είναι τόσο περίεργη η ζωή εδώ μέσα", είπε η Normani καθώς κοιτούσε πολλά παιδιά να παίζουν όλα μαζί σε έναν αρκετά μεγάλο χώρο. "Είναι τελείως διαφορετικά", της απάντησα και άνοιξα την πόρτα του 4ου κοιτώνα.
Δεν υπήρχε κανένας μέσα, εκτός από την αδερφή μου η οποία άκουγε μουσική στο κρεβάτι της και δεν έδωσε σημασία. Πήγα από πάνω της και έβγαλα τα ακουστικά. Άνοιξε τα μάτια της και με κοίταξε. Για λίγο δεν έκανε τίποτα, απλώς με κοιτούσε. Περίμενα πάλι να φάω την απόρριψη της όμως η αγκαλιά που μου χάρισε, ζέστανε την καρδιά μου ξανά. Δεν χρειαζόταν να μιλήσει κάποιος, η κίνηση της τα φανέρωσε όλα. Χαίρομαι που μου έδωσε τη δυνατότητα να την ξανά πλησιάσω. Περνούσε τη φάση της και δεν ήθελε να με βλέπει μπροστά της, ειδικά όταν εγώ βγήκα από το ίδρυμα. "Συγγνώμη", μου είπε και με κοίταξε στα μάτια. Είχε βουρκώσει, δεν το ήθελα αυτό. "Δε χρειάζεται συγγνώμη, το καταλαβαίνω. Άλλος ένας χρόνος και θα με αφήσουν να σε έχω κοντά μου". "Δεν αντέχω άλλο εδώ μέσα Lauren. Θέλω να βγω. Είμαι μόνη". Ένιωσα την καρδιά μου να σπάει σε χίλια κομμάτια. Έχω κάνει τα πάντα για να την προστατεύσω, για να είναι κοντά μου αυτή τη στιγμή. "Μπορείς να βγαίνεις τα σαββατοκύριακα. Να έρχεσαι μαζί μου. Πρέπει απλώς να κάνουμε την αίτηση στην κυρία Πηνελόπη". Είχα ξεχάσει πως είχα έρθει μαζί με τις φίλες μου. Γύρισα το κεφάλι μου στην πόρτα και είδα τα κορίτσια μαζί με την κοπέλα μου να χαμογελάνε έντονα. "Πάμε έξω; Θέλω να σου γνωρίσω τις φίλες μου. Και την κοπέλα μου", είπα και την φίλησα στο μέτωπο. "Μαλακισμένο έχεις σχέση και δεν μου είπες τίποτα. Κάτσε να θυμηθώ κάτι ντροπιαστικό από μικρά που ήμασταν να πάρω το αίμα μου πίσω". "Θα σε σκίσω". Σηκωθήκαμε και πήγαμε προς την πόρτα. Σύστησα τα κορίτσια στην αδερφή μου και φύγαμε από το δωμάτιο για να βγούμε στο προαύλιο. Καθίσαμε σε ένα παγκάκι και καμία δεν μιλούσε. "Λοιπόν. Αν μαντέψω σωστά ποια είναι η κοπέλα σου, θα μου κάνεις δώρο ένα κινητό. Πλέον μπορώ να έχω". "Σώπα ρε μάγκα. Ένα κινητό για μια μαντεψιά; Τι μας λες;". "Η Camila είναι πάω στοίχημα". Γύρισα και κοίταξα την κοπέλα μου έκπληκτη, όπως και αυτή. "Πως το βρήκες;". "Η κοπέλα είναι λατίνα και είχες μια μεγάλη αδυναμία σε αυτές στην εφηβεία". "Θα με κάνεις κι άλλο ρεζίλι;". "Το βρήκα; Μη μιλάς. Samsung θέλω". "Σήκω- σήκω, κάτσε-κάτσε σε έχει η μικρή", είπε η Ally και γελάσαμε.
Η ώρα πέρασε ευχάριστα με την αδερφή μου. Ήμασταν ωραία ατμόσφαιρα. Εγώ συμπλήρωσα και την αίτηση για να μπορεί να βγαίνει τα σαββατοκύριακα και όταν την εγκρίνουν, θα μπορώ να τη βλέπω κάθε βδομάδα. Όταν τελείωσε το επισκεπτήριο, φύγαμε και πήγα την κάθε μία στο σπίτι της. Μετά από ώρα φτάσαμε και στο σπίτι της Camila. Σε όλη τη διαδρομή δε μιλήσαμε καθόλου. Ξέρω πως νιώθει τύψεις για κάτι, μπορώ να το καταλάβω από την στάση του σώματος της. Άνοιξα την πόρτα της και περίμενα να βγει. "Δεν θα έρθεις;", είπε και με κοίταξε με απορία. "Αν μου πεις τι έκανες σήμερα και γιατί νιώθεις τύψεις γι'αυτό, τότε ίσως να έρθω. Αλλιώς δεν έχω καμία όρεξη". "Σπίτι ήμουν. Ανέβα και θα καταλάβεις". Κάτι δεν μου κολλούσε αλλά αποφάσισα να ανέβω μαζί της και να δω τι είχε σχεδιάσει. Λες να έχουμε επέτειο; Όχι, θα το θυμόμουν. Μπήκα στο σπίτι χωρίς να της έχω μιλήσει. Το τραπέζι της κουζίνας δεν ήταν στρωμένο. Αντίθετα, ήταν τα έγγραφα της Μαριέτας όλα. Τακτοποιημένα και με τη σειρά. "Σκέφτηκα πως αν τα ξεκαθαρίσω, ίσως σε βοηθήσω να καταλάβεις καλύτερα", είπε ενώ εγώ κατευθύνθηκα στο τραπέζι και κοιτούσα τα χαρτιά μπροστά μου. "Σε ευχαριστώ. Νομίζω πως θα με διευκολύνει πολύ", είπα και πήγα και την αγκάλιασα. "Βρήκα και μερικά πράγματα που ίσως αποδεικνύουν πως η τρελή σου θεωρία, είναι αλήθεια". "Τι εννοείς;", είπα και την άφησα από την αγκαλιά μου και την ακολούθησα αμέσως. "Η κυρία Πηνελόπη σου έχει δώσει μια λίστα με όλα τα άτομα που έχουν υιοθετηθεί από το ίδρυμα από την αρχή της ύπαρξης του συν μία ακόμη λίστα όλων των παιδιών που έχουν μπει στο ίδρυμα, η ημερομηνία εισαγωγής και η ηλικία τους. Δεν το είδες;". "Όχι, δεν το παρατήρησα. Γιατί να μου το δώσει αυτό; Δεν υπάρχει καποιος λόγος.". "Και γω αυτό σκέφτηκα και το έβαλα στα χαρτιά λιγότερης σημασίας. Αλλά μετά σκέφτηκα ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο και κάθισα και τα κοίταξα. Και βρήκα κάτι που δεν μου στεκόταν σωστά. Η Μαριέτα μπήκε νεογέννητη, ήταν ημερών. Κάποιος την άφησε έξω από την πόρτα του ιδρύματος όταν ο φύλακας έκανε την βραδινή του περιπολία. Δες, λίγες μέρες μετά, ένα παιδί υιοθετήθηκε. Ήταν και αυτό ημερών. Αυτό δε γίνεται γιατί κανονικά μέχρι να συμπληρωθούν τα έγγραφα ότι ένα παιδί μπήκε στο ορφανοτροφείο κλπ, περνάει καιρός. Το συγκεκριμένο παιδί ήταν τρεις μέρες μέσα πριν υιοθετηθεί. Οπότε μάλλον κάποιος πλήρωσε πολύ καλά. Και στην τελική, τι σημασία θα είχε; Δεν θα μπορούσε να περιμένει ο γονιός; Δες το όνομα του παιδιού". "Αντώνης. Δεν μου λέει κάτι"."Δες ποιος τον υιοθέτησε". "Νικολέτα Παπαδοπούλου. FUCK! Θα μπορούσε να είναι η θεία της Μαριέτας!". "Είναι αυτή. Σου το γράφει η κυρία Πηνελόπη στην τελευταία σελίδα". Γύρισα αμέσως στην τελευταία σελίδα και είδα τη σημείωση της ότι είναι αυτή που υποψιάζομαι. Χωρίς να λέει τίποτα άλλο. "Ναι αλλά ποιος είναι αυτός ο Αντώνης;". "Μήπως αυτόν πρέπει να βρούμε; Ίσως αν ξεκινήσουμε από εκεί, οδηγηθούμε σε κάτι πολύ καλό". "Γιατί όμως αυτή να υιοθετήσει ένα παιδί; Ο κύριος Ανέστης γιατί δεν μου είπε τίποτα; Μήπως δεν το γνωρίζει; Και που θα μας οδηγήσει αυτό; Και στην τελική, ας κρατούσε τη Μαριέτα. Είμαι σίγουρη ότι αυτή την πήρε από αυτούς. Πάλι γεμίσαμε ερωτήματα", είπα και ξεφύσηξα δυνατά και κάθισα σε μία από τις καρέκλες. "Θα τα βρούμε όλα μωρό μου. Για αρχή, ας μάθουμε ποιος είναι αυτός ο Αντώνης που είναι και στην ηλικία σας. Και το κυριότερο, πρέπει να μάθουμε γιατί απήγαγαν κι εσένα εκείνο το βράδυ. Λες να έχει καμία σχέση όλο αυτό με το παρελθόν σου;". "Αποκλείεται. Είμαι από άλλη χώρα, δεν ξέραμε κανέναν εκτός απο τους συγγενείς μας. Δεν μας συνδέει τίποτα με την Μαριέτα", είπα και έπιασα τα χέρια της κοπέλας μου και την τράβηξα να κάτσει στα πόδια μου. "Τι θα έκανα χωρίς εσένα;", είπα και την φίλησα απαλά στο λαιμό. "Δεν ξέρω. Δεν θέλω να το σκέφτομαι καν". "Σε ευχαριστώ για όλα". "Εγώ σε ευχαριστώ που είσαι στη ζωή μου". "Ο Μάνος δέχθηκε να με βοηθήσει με την πτυχιακή μου αν βγω μαζί του το Σάββατο για ποτό". "Να τα μας", είπε και σηκώθηκε όρθια και ακούμπησε στον καναπέ. "Έλα βρε μωρό μου, δε γίνεται αλλιώς". "Θα έρθω κι εγώ". "Δε γίνεται, είπε μόνοι μας". "Αααα. Ακόμη καλύτερα. Δεν πρόκειται να σε αφήσω μόνη σου", είπε και έβγαλε το κινητό της από την τσέπη της. Πήρε τηλέφωνο κάποιον αλλά δεν ξέρω ποιον. "Έλα Dinah. Το Σάββατο θα βγούμε για ποτό. Πες και τα κορίτσια. Δεν δέχομαι όχι". Κούνησα το κεφάλι μου και χαμογέλασα έντονα. "Είσαι υπέροχη", είπα και την φίλησα απαλά στον κρόταφο και πήγα προς το δωμάτιο να ξεντυθώ.