Hello Guys! :D
Bago niyo man mabasa ang update ng Fate of Love gusto ko lang po linawin na hindi pa ito matatapos or hindi rin nalalapit ito sa katapusan. Parang sa isang show eto ang season 2. Ayokong gawing book two kasi pwede pa naman siya dito diba?
Bakit ganito ang outcome? Gusto ko lang kasi medyo mature na sila. Ang hirap magsulat pag alam kong highschool pa lang sila. Tignan niyo yung Kissing Coach na chapter, feeling ko fail ako nun. Sorry =__________=
Simula nga po pala ngayon ay bobonggahan ko na ang mga pictures. Oha. Talagang nagsearch pa ako ng mga mukha nila. Sana naman macommentan niyo rin ang pics na gawa ko.
Singit ko lang, gusto ko lang po i-plug ang isa ko pang story na Perfect Match <3 at yung one shot ko na Too Late for Love. Sana po mabasa niyo din at makapagcomment kayo dun. Please Please. Sana masuportahan niyo yun gaya ng pagsusuporta niyo sa Fate of Love. Nakikiusap ako. (Hala, desperada na kasi ginawa ko po yun para rin sa mga readers ng Fate of Love) Thank you!
At syempre, Thank you very much sa lahat ng support na binibigay niyo.
Hope you'll like this one,
<3
Rain
______________________________________________________________________________
It's been three years.
Three years nung nawala sa akin si Warren.
Three years na hindi ko alam kung pano mabuhay ng kumpleto.
Three years ng pagpepeke ng ngiti.
Three years ng paghihintay.
Akala ko OA na pag sinabi ng isang tao na di niya kayang mawala ang taong mahal niya. Di siya makakakain, makakatulog at mabubuhay ng wala yung partner niya.
Yung pakiramdam na may kinuha sayo ng di mo namamalayan.
Yung pakiramdam na nawala ang isa sa mga bagay na pinagkakaingatan mo.
Yung pakiramdam na hindi ka pa man lumlaban eh talo ka na o kahit yung pakiramdam na lalaban ka palang nawala na yung pinaglalaban mo.
Yan ang naramdaman ko nung nawala si Warren.
KORNI siguro nung una pero nung nangyari sa akin yun.
Shit!
ang sakit.
Wala naman akong pinangrarap na iba kundi ang makatagpo ng isang magmamahal sakin at mamahalin ko rin. Ayun natagpuan ko na kaso bakit ambilis nawala?
Isang buwan.
Pag ikaw tinanong kung hanggang kelan kayo ng ex mo at sasabihin mong isang buwan. Hindi mo maalis sa kanya na magisip na walang seryosohan na nangyari. Trip trip lang.
Eh bakit yung akin hanggang ngayon masakit?
Gaguhan naman oh!
Bakit ang hirap sumaya?
Bakit ang hirap maging masaya ngayong wala na siya?
Tinamaan ka nga naman oh!
Putyang Pagibig to.
Sana alam niyang mahal na mahal ko siya.
Na sana nung araw na hindi ko sinagot ang tanong niya ay oo ang sinisigaw ng puso ko.
Oo, gusto ko siyang mag-stay sa buhay ko kasi alam ko sa kabila ng galit ko marerealize ko na mas malaki ang pagmamahal ko sa kanya.
Na darating ang araw na matatangggap ko siya kasi siya lang ang laman ng puso ko. Masosolusyunan namin ang problema basta kasama ko siya.
Hindi tulad ngayon nagiisa na ako.
Sana nakita niyang siya lang ang nagpabago sa Akin ng ganito.
Siya lang ang taong nagpakita sa akin kung gaano kasarap magmahal.
Sana andito pa siya.
Warren,
Miss na miss na kita : (
Asan ka na ba?
Tatlong taon.
Madaming nagbago.
Dahil bukod sa pagkawala ni Warren sa buhay ko eh sumunod na rin sila Kuya Nico at Sasha after one year. Natanggap si Sasha sa scholarship na pinagapplyan niya sa Amsterdam at si Kuya Nico ang guardian niya dun.
Si Papa naman nagkaruon ng new contract sa England. Ayaw niya man umalis sa na nung huling dalaw niya sa Pilipinas dahil sa nangyari sa amin ni Warren wala siyang nagawa.
2nd year college na ako under BS Nutrition. Payapa naman ang buhay ko as of now. Nakakaya pa naman ang acads pero hindi ko na pinagpatuloy ang paglalaro.
I quit playing volleyball.
Sabi ni Kuya Nico, hindi ko dapat ginawa yun pero sa tingin ko isa din yun sa mga bagay na dapat imove on ko.
Naaalala ko yung paguusap namin ni Warren nun.
"Nung tumatakbo ako kanina, iniisip ko pano kung yung problema na to di na natin mapaguusapan. Pano na yung future ko na hindi ka kasama kasi di kayo magkasundo ni Kuya Nico. Natatakot ako. Kaya masyado akong napaiyak"
"Ano bang nakikita mo sa future mo?"
"Madami at di ko kaya na wala ka dun"
"Gaya ng?"
"Na si Papa babalik na siya dito sa Pilipinas. Si Lola aabot pa siya ng matagal na matagal hanggang makita niya akong magasawa at magka-apo. Na si Sasha ay magiging chemist at magpapakasal sila ni Xyrus. Si Charles na magiging engineer. Tapos ikaw magiging piloto ka. Gagaling yung kapatid mo. Gagawan pa tayo ng another baller ng mama mo. Matatanggap tayo ng Papa mo. Yun ang nakikita ko"
"Tanggap mo na agad ang pamilya ko kahit di mo pa nakikita?"
"Oo naman. Ganun naman dapat diba?"
"Bakit?"
"eh kasi mahal kita"
Nakatingin lang sa akin si Warren nun then he touched my face by his hands.
"Mahal din kita" he kissed me on my foreheads and said "I am so blessed to have you in my life"
He hold my hands as we looked to the scenery in front of us.
"Kung ikaw ang tatanungin anong nakikita mo sa future mo?"
Tumingin ako kay Warren. Marami kaming gustong maabot na pangarap pero ano ang bagay na gusto naming makita ngayon pa lang.
Sumeryoso yung mukha niya kahit nakatingin siya sa malayo.
"Isa lang naman ang bagay na nakikita ko sa hinaharap..." tumingin siya sa akin.
"Ikaw at ako"
Ikaw at ako? Asan na yun? Lumalabo na ang future na nakikita ni Warren kagaya rin ng paglabo ng future ko.
Kung may may umalis man. May dumating din naman. Sila Lyka, Joyce at si Jayson.
Si Lyka Hernandez ang pinaka-anghel sa lahat ng anghel. Napaka-hinhin at bait niyan. Akalain mong college na eh wala parin sa isip ang pagboboyfriend? Habulin na sana eh, kaso bago pa man makapalagayang loob nila si Lyka eh nakabantay na si Joyce.
Si Joyce Wenceslao. Joysee kung tawagin. Ang vocal at napaka-liberated kong kaibigan. Anak mayaman pero hindi makitid ang pagtingin sa ibang tao. Hawig niya nga medyo ang ugali ni Sasha. Kaya masaya ako na kasama yun.
Syempre si Jayson. Jayson Velasco. Ang lalaking mahal na mahal si Joyce. Sa totoo lang ang cute nila tignan. Parehas sila ng ugali. Bestfriend kung ituturing. Hindi pa man din sila pero dun na rin pupunta yun. Nakakatuwa, sana ako din ganun.
Siguro sa kundi ko sila nakilala wala akong lakas para itago ang sakit.
"Huy Rachel" gulat sa akin ni Joyce
"Joysee, Kanina pa ba kayo diyan?"
"Ano na namang ineemote mo diyan?"
"Wala may iniisip lang"
"Ray, wag mo sabihing iniisip mo na naman si --" tanong ni Lyka
"Ops. ops. lyka. Wag mong babanggitin ang pangalan nun at nako baka magtransform si Joyce" pigil ni Jayson kay Lyka
"Tama. Ano ba naman yan Ray ha. Tatlong taon. Tatlong taon wala kang nabalitaan sa taong yun. Hindi nagpakita sayo. Hindi tumawag at sumulat. Tapos hinhintay mo pa? Ginawa mo na ang lahat hindi ka pa ba susuko? Nako hindi ako nagkamali, magkamaganak talaga kayo nitong si Lyka eh"
"Ako na naman nakita mo" sabi ni Lyka
"O siya tama na yan, tara na lang sa cafeteria. Gutom na ako eh"
"Puro na lang pagkain yang nasa isip mo Jayson" pingot ni Joyce sa tenga ni Jayson habang naglalakad.
"Bakit pag tumaba ba ako hindi mo na ako mamahalin?"
"Please lang ha. Ang jologs mo!"
"Eto naman si Joysee, parang di kinikilig" Sunod ni Lyka sa kanila.
Alam nila ang nakaraan ko. Sa totoo lang hindi naman ako magsusurvive dito na siya lang ang kausap. Hindi ko pa naman siya ka-course.
"Elise" halatang hingal na hingal siya.
Paglingon ko, its him.
Si Patrick.
"Eto na pala si Sekyu ni Rachel eh" pangaasar ni Jayson.
"Si Rachel kasi iba iba pa ang hinahanap. Hindi niya makita na nasa harap niya lang yung dapat para sa kanya" dagdag pa ni Joyce
"Sinisimulan niyo na naman si Patrick at si Rachel. Tara na Pat. Pupunta kaming Cafeteria" yaya ni Lyka.
Nagsimula na kaming maglakad.
Madami na ring nagbago kay Patrick. Ngayong college na hindi na siya basagulero tulad ng dati. He quit smoking na rin. Parang ibang tao na nga rin si Patrick eh, naging kagalang-galang na siya. Kaso minsan pag tinamaan ng sumpong deretso at masakit parin siya magsalita.
BS Biology ang course ni Patrick. Ewan ko nga ba mas gusto niya daw ang daan na yun patungo sa pagduduktor. Nasa kabilang building pa siya kaya minsanan lang kami magkita. Kaya sekyu ang tawag sa kanya nila Jayson eh basta daw makahanap ng libreng time eh nakadikit sa akin. Para daw akong lugar na kailangang bantayan.
Yun kasi ang bagay na hindi nagbago sa kanya. Hindi niya ako pinabayaan simula nung iniwan ako ni Warren. Lagi na siyang nasa tabi ko. Sa totoo lang hanggang ngayon hindi ko parin siya tinatanong kung bakit niya ginagawa yun. Pero kung ako tatanungin, masaya ako na nandito siya. Kasi isa siya sa mga pinagkukunan ko ng lakas na ituloy ang buhay.
"Napapangiti ka diyan?" tanong ni Patrick sa akin kaya kami napahinto.
"Wala, kasi kahit anong asar sayo nila Joysee ay hindi ka parin napipikon"
"Bakit naman ako mapipikon?"
"Payag kang maging sekyu?"
"Kung sayo ba naman, bakit hindi?"
Hindi ko namalayan kung pano nangyari basta bigla na lang ako na-out of balance. May tumulak sa akin at napasandal ako kay Patrick. Buti na lang nasalo niya ako. Napahawak ako sa dibdib ko.
Nagkatinginan kami pero una niya ding binawi ang mata niya.
"Mga loko kayo ah. Kayo kaya itulak ko!" Sigaw ni Patrick dun sa mga nagtatakbuhan kaya ako natulak sa kanya. "Ayos ka lang?"
"Oh anong pwesto yan?" tanong ni Joysee na napatigil rin ata sa paglalakad nila sa unahan.
"Ang sweet!" Asar pa ni Jayson
Umayos kami ng tayo ni Patrick.
"O-okay lang ako"
"Magingat ka din kasi"
Napagalitan pa tuloy ni Patrick. Nauna na siyang maglakad sa akin.
Ano ba yung nangyari kanina?
Nako naman.
Makalakad na nga.
Kaso napatingin ako sa dibdib ko, at nalaman ko ang isang bagay na hanggang ngayon ay hindi parin nagbabago sa akin.
I still protect the necklace that has a pendant of Warren's name on it.
Hindi ko sinasadya pero napahawak ako dun nung natulak ako.
Hanggang ngayon siya parin.
Hanggang ngayon sa kanya parin.
Kahit ba may mga taong handa na samahan ako para sa bagong buhay na kakaharapin ko?
Si Joycee, Lyka, Jayson at si Patrick?
Hindi pa ba sila sapat para makalimot?
Ewan ko.
Kahit ano mang sabihin na iba na matagal na niya akong iniwan mayroon paring nagsasabi sa puso ko na hindi niya gusto ang nangyayari sa amin ngayon.
Now, tell me how can I start my empty beginning?