Let's dance put on your red shoes and dance the blues
Let's dance to the song
they're playin' on the radio
Let's sway
while color lights up your face
Let's sway
sway through the crowd to an empty space
David Bowie - Let's Dance
(Kimberley)
Je moet weten dat ik helemaal niet ga slapen. Ja, ik weet het, liegen mag niet, maar Amy... Haar hele leven is een leugen.
Amy haar Woede-niveau is nogal hoog, waarschijnlijk een fout in haar programma.
Ik heb het al eerder gezegd. Die goedkope robots ook.
Het is ondertussen al avond geworden, de stalen Ozonlaag is verdwenen en er zijn sterren te zien. Dagelijks halen ze de Laag tijdelijk weg, maar als het weer zonlicht wordt, wordt de hele Aarde omringd door een pak ijzer.
Het is de mensen hun idee nog geweest, die wij hebben overgenomen. Ook is het de mensen hun ondergang geworden.
Oké, het gat in de Ozonlaag was gedicht, maar zonder zon... konden planten niet groeien, niet aan fotosynthese doen. Mensen kregen op een gegeven moment geen zuurstof meer - al hadden ze toen al een viertal extra zuurstofflessen in hun huis hangen - en vielen er nogal dood bij neer.
Robots bestonden toen ook al.
Een van hen was Stuurman Dedector Buys, die de oorzaak al snel voor de hand had.
De mensen bedankten hem, maar nadat het zuurstofprobleem zo goed als opgelost was, behandelden ze hem als grof vuil.
Daar werd onze leider zo kwaad voor dat hij zijn robotvrienden opriep voor een opstand. Een wel erg grote opstand. Mensen gingen hoe dan ook dood, slechts een paar overleefden de terreur van Buys.
En die paar, die jagen de speciale soldaten nu op en vermoorden hen.
Vuile wezens.
Vraag je je af hoe ze overleefden? Ze zijn zo slim geweest om een speciaal systeem te maken dat ze moeten inslikken, dagelijks, zodat ze geen adem nodig hebben of gewoon kunnen ademen.
In de pil zit blijkbaar alles wat het lichaam nodig heeft om te overleven.
Maar, natuurlijk, er zit een mindere kant aan - gelukkig. Als ze de pil een dag niet nemen, dan sterven ze. Yeey.
Al dansend zwier ik door de straten van mijn Sector. Robots gaan glimlachend langs de kant en ik knik naar hen, mijn glinsterende ijzeren tanden prijsgevend.
Vanavond ga ik uit!
Niet naar die chique club Bout, waar ik morgenavond moet zijn, maar naar mijn lievelingsclub in het vervallen stuk van Sector A: Club Humantic.
Gore robtos overal, maar toch, de meeste van hen hebben een onontdekt kantje dat me aantrekt.
Vanavond speelt een plaat van de oude, en al gestorven, groep Daft Punk.
Dat waren pas mensen met respect, een mens met een robotkostuum.
Ik weet niet hoe het liedje heet, het kan me weinig schelen, maar het doet me smachten naar meer.
Maar voor ik me los laat gaan, ga ik even naar de bar om een drankje uit de bar in de muur gaan halen. Roze olie, die smaakt naar aardbeien, is mijn favoriet.
En blijbkaar van meerdere, want hij is op.
Dan ga ik maar voor de alcohol olie.
Wel, hoewel ik die alcohol zo lekker vond, had ik het beter niet gedaan.
Veel kan ik me niet van gisterenavond herinneren, maar ik heb bonkende koppijn, dus het kan niet veel goeds geweest zijn.
Ja, ook robots krijgen een kater, maar dat komt omdat het systeem te veel te verwerken heeft gekregen. Geen fijn gevoel, zelfs niet voor een robot zoals ik met een systeem dat om jaloers van te worden is. Daar ben ik wel blij om, mijn ouders hebben me goed in elkaar gesteld met de fijnste - en duurste - materialen. Het is daarom dat ik vaak aangestaard word in sloppenwijken.
En oh, daar komt een herinnering op.
Mijn vijfde glas valt uit normaal zo krachtige handen. Mijn ogen weten niet waar ze moeten kijken, mijn voeten weten zich geen weg te vinden. De een zegt naar rechts de andere naar links.
Robots kijken me geamuseerd toe en ik grijns breed terug, niet wetend wat ik doe.
Af en toe grijp ik iemand z'n schouder vast, maar ze lijken het niet te merken. Ze zijn namelijk te druk bezig met hun gezelschap.
Zelf ben ik mij een hobbelige weg aan het banen door het koude, maar vrolijke, volk op naar de grote dansvloer.
Daar is het drukker, nog drukker, maar wonder boven wonder raak ik in het midden.
De gedachte aan de kussende robots doet me rillen. Het is nooit echt mijn ding geweest om me te bemoeien met de anderen hun... innigheden.
En dan nog een rilling, want ik besef dat ik niet thuis in mijn bed lig. Lig ik... lig ik nou op straat? Op een stuk karton dat nogal nat aanvoelt?
Ja, ik lig inderdaad op straat op een doorweerkt stuk karton. Jech! Ik mag dan niet zo geven om een nette uitstraling, maar dit gaat toch te ver.
Versuft spring ik recht en strompel door de weer zo donkere straten van het vervallen stuk van Sector A. Hopelijk ben ik op weg naar huis, want mijn navigatiesysteem is niet zo helder. Alles draait en ik moet even op mijn hoofd kloppen om het te doen ophouden.
Dat wordt een duur onderhoud vandaag, want in deze toestand kan ik niet naar dat - ik herinner me het plots weer - feest. Het is te gevaarlijk om door de straten te rollen, maar hoe raak ik snel thuis?
En dan ineens verschijnen er drie nogal lugubere types achter me en ben ik klaarwakker. Hier is niemand te vertrouwen. Maar om niks te laten merken, blijf ik gewoon doorwandelen alsof ik niks in de gaten heb.
Ik hoor hun stappen weerkaatsen door de straatjes, maar verder is er geen geluid.
Het doet me denken aan vannacht, toen een aantal jongens me volgden op de dansvloer.
Tijd om er aan terug te denken, krijg ik niet.
'Waar ga je naartoe, liefje?', roept een achter me. Door alleen maar zijn stem te horen, weet ik dat hij van de middel klasse is.
Zijn stembanden zijn gewoon, niet uitermate hoog of laag, maar zullen toch elke maand vervangen moeten worden. Evenals zijn oren, al zal dat misschien vaker zijn omdat hij rondhangt in Sector P. Zeker als de mijne geregeld moeten vervangen worden. Dan vraagt Arts Ruben wat er gebeurd is en dan zeg ik dat ik tegen een deur ben gelopen. Of zoiets.
Hij weet dat ik lieg, maar zegt er vaak niks op. Die andere keren zegt hij: 'Nou, dat deed vast veel zeer.' En dan knik ik triest.
'Weg van jou, lieverd', zeg ik terug.
'Oh, maar waarom? We hadden het zo fijn vannacht!' Mijn systeem blokkeert even, waardoor mijn passen haperen, maar al snel kan ik weer verder.
Al zoenend met een duistere robot zit ik op de lege bar van de club. Muziek is te horen, maar daar let ik niet meer op. We zoenen innig, en ergens ver weg hoor ik wat machines schreeuwen.
Daar letten we niet op.
De opeens warme handen van de robot zonder naam gaan van mijn heupen naar mijn borsten. Ik giechel en stop met zoenen.
'Dat zal nog even moeten wachten', glimlach ik tegen zijn tanden. Ik heb ondertussen al ondervonden dat ook hij geen Vreugde kent, maar wel Lust. Het is geen ware Emotie, maar Gevoelens rekenen we vaak ook als Emoties.
'Waarom?', gromt hij dierlijk. Zijn lichaam gaat in overdrive, zo warm voelt het aan. Als antwoord giechel ik meer.
Ik schud mijn hoofd. De rest kan ik me niet herinneren, maar ik wil het eigenlijk niet weten.
'Dat was vannacht, we waren dronken.'
'Oh, dat doet me zeer, ik denk dat mijn moter zal stilvallen, liefje.' Er drijft spot door in zijn stem.
'Dan hebben we tenminste geen problemen meer.'
Dan haal ik mijn blades boven en zoef over de hobbelige - of zou het aan mij liggen? - straten van het ruige stuk van Sector A.
Jammer genoeg zijn zij ook van deze tijd en hebben ze er ook, iets minder gesmeerd natuurlijk.
'Gaan we niet verder waar we gisteren gebleven zijn, beestje van me?', roept hij naar me.
Robots die vroeg in de ochtend al op zijn gaan verbaasd aan de kant voor ons, maar houden ons niet tegen. Ik voel geen Angst, maar ik erger me kapot.
'Voor mij is het genoeg geweest, sprinkhaantje van me', antwoord ik hem. Zijn vrienden heb ik tot nu toe niet gehoord, maar ik weet dat ze er zijn. En de een is vlakbij.
Ik versnel mijn tempo, maar sneller dan dit met een kater zal ik niet durven.
Misschien hoeft het ook niet, want ik nader het stadscentrum. En om daar te raken, zal ik eerst door een controle moeten waar je je chip zal moeten tonen, waarna je door mag.
Laten we hopen dat mijn achtervolgers er geen hebben.
'Wacht, ik wil je helpen', zegt de dichtste vriend tegen me. Er verschijnen vraagtekens in mijn hoofd en ik vertraag mijn tempo, zodat ik naast hem rijd. Toch houd ik genoeg afstand, zodat hij me niet opeens grijpt.
'Je krijgt dertig seconden.'
'Dan zal ik het kort houden...'
'Mijn timer is al bezig, jongen.'
'Oh, ok. Ik ben Kris F14, en jij bent Kimberley R26. Vraag me niet hoe ik dat weet, dat zal ik je strak uitleggen als ik nog wat extra tijd krijg...'
'Vijftien seconden.' Met wat wil hij me nou helpen, er valt niks te helpen.
'Ik wil je helpen met mensen op te sporen.' Ik laat wat seconden voorbij gaan.
'Hoe weet jij van mijn titel?' Hij rolt met zijn ogen, voor zover ik het kan zien.
'Iedereen weet het, domoor. Jij bent momenteel de beroemste persoon van de Sectoren.'
'Applaus. Wat is je punt?'
'Ik heb het al gezegd, ik wil je helpen met mensen op te sporen. Ik weet er een paar zitten en...'
'Waarom wil je me helpen? En hoe weet je die dan zitten, waarom dood je ze niet zelf? Ik vertrouw je niet, ik heb zelfs nog niet met mijn opdrachtgevers gesproken!' We bereiken het controlesysteem.
'Wel, ik weet welke opdrachten je zult krijgen en een van daarvan zal zijn dat je mensen moet opsporen. Ze zullen je geen locatie geven, je moet jezelf bewijzen. En waarom ik ze zelf niet pak? Ik heb niet zo een duur systeem als jij hier. Ik wil je helpen omdat ik geld nodig heb.'
'Je wilt geld van me?'
'Je krijgt telkens een geldprijs per mens dat je vermoord.' Ik word achterdochtig en zet een stap achteruit, naar de chiplezers.
'Hoeveel wil jij dan hebben?'
'De helft.' Ik vernauw mijn ogen. Dit is vreemd.
'Ik vertrouw je nog steeds niet, F14.'
'Je zou het beter doen, want je zult me nog nodig hebben. Ik ben hier, als je van gedachten verandert.'
Dan pakt hij mijn pols en houdt die voor de lezer. De poorten gaan open en ik word naar binnen geduwd.
Een laatste keer kijk ik naar de helpgrage robot voor de poorten zich weer sluiten. Hij grijnst mysterieus naar me. Alsof hij iets weet wat ik niet weet.
Ik besluit om eerst een blik olie te gaan halen uit een automaat om me op te frissen en daarna naar Arts Ruben te gaan. Het vreemde gesprek met F14 ga ik proberen vergeten en als ik hem toch nodig heb... dat zie ik dan wel.
Arts Ruben zijn praktijk ligt niet ver van Ac1, dus hij is de Arts van de meeste robots op de verblijfplaats. Ik heb gehoord dat Ac2 Arts Iréne heeft, en ze schijnt niet erg goed in haar vak te zijn. Daarom wordt ze ook overgeplaatst naar Ac5, de Academie voor de armen.
Er zitten verschijdene robots in de praktijk, maar het gaat erg snel. Al snel is het mijn beurt.
Ruben geeft me een blik als hij mij ziet. 'Weeral?'
'Jep.'
'Wat is er nu weer?'
'Ik heb een kater, lap me even op.' Hij zucht, maar voert zijn taak rustig uit.
'Ga nog even langs bij Anna, zij zal de uiterlijke... verwondingen oplappen.' Ik knik gehoorzaam en sta recht, met een fris gevoel.
'Je bent de beste, Arts.' Hij trekt zijn handschoenen uit en gooit ze in de vuilbak.
'Weet ik, weet ik. En nu, hup, naar de volgende post.' Ik grijns en volg zijn bevel grondig op.