ΕΠΕΞΕΡΓΑΣΜΈΝΟ
Η λεπτή εφημερίδα κρύβει το πρόσωπο του.
Η ίδια εφημερίδα,βρίσκεται στα χέρια του για περίπου δεκαοκτώ χρόνια.
Κάθε Σάββατο,συμβαίνει το πράγμα αυτό.
Εκείνη,ποτέ δεν κατάλαβε γιατί έχει τόσο μεγάλη σημασία για τον πατέρα της,μία στοίβα από σκισμένα χαρτιά που με το πέρασμα του χρόνου,έχουν αφήσει μερικές κίτρινες κηλίδες σε απροσδιόριστα σημεία τους.
Η γραμματοσειρά με μαύρα και κόκκινα γράμματα έχει ξεθωριάσει όσο το φωτογραφικό υλικό με θέμα το κραχ της Νέας Υόρκης,έχει αλλοιωθεί και με δυσκολία διακρίνεις τους αγανακτισμένους Αμερικανούς με τα ακριβά κοστούμια και τα πολυτελή μαύρα καπέλα να μην διστάζουν να οδηγηθούν στην αυτοκτονία μιας και η ζωή τους καταστράφηκε ολοκληρωτικά.
Η οικονομική κρίση του 1929 και η απελπισία του κόσμου είναι μερικά από τα θέματα που αναγράφονται στον παλαιό αυτό Τύπο.
Έτσι λοιπόν,ο άνδρας ακόμη και τώρα αρνείται να απομακρυνθεί από την συνήθεια του.
Τα κομψά γυαλιά με τον γκρι σκελετό στέκονται στα μάτια του και τα χείλη του έχουν μετατραπεί σε μία τρομακτική,ευθεία γραμμή καθώς διαβάζει ξανά και ξανά τα άθλια γεγονότα τα οποία έπρεπε να αντιμετωπίσουν οι ένοχοι και οι μη για την σωτηρία της,ήδη,κατεστραμμένης Γης.
Πίνει λίγο από τον καφέ του,που τώρα έχει κρυώσει και συνεχίζει να αποστηθίζει τα άρθρα,στην τελευταία σελίδα της εφημερίδας.
Λίγο αργότερα,ένα μαύρο φόντο παίρνει την θέση του φοβερού κειμένου κάτι που τον προβληματίζει.
Φέρνει τα χέρια του στο πρόσωπο του που κατευθύνονται προς τα μάτια του όταν ένα εμπόδιο τον σταματάει.
Το γλυκό άρωμα σοκολάτας που τον περικλείει τον κάνει να καταλάβει σε ποιον ανήκουν οι παλάμες που κρύβουν το οπτικό του πεδίο.
Η μυρωδιά αυτή,είναι ξεχωριστή.Σε άλλη περίπτωση θα χαμογελούσε,ωστόσο τώρα δείχνει εκνευρισμένος.
Με μία απότομη κίνηση πετάει τα γυναικεία χέρια από το πρόσωπο του.
''Σου έχω πει ότι με εκνευρίζει όταν το κάνεις αυτό.'' μουρμουρίζει αφήνοντας την πήλινη κούπα πίσω στην θέση της,στο ξύλινο τραπεζάκι.
Το βλέμμα του ταξιδεύει στην κοπέλα που τώρα στέκεται απέναντί του.
Παρατηρώντας το μαύρο μελάνι στην επιφάνεια του καρπού της δεν μπορεί παρά να κουνήσει το κεφάλι του απογοητευμένος με την 'πορεία',την οποία αποφάσισε να ακολουθήσει η κόρη του.
''Δεν σε εκνεύριζε μερικά χρόνια πριν.'' τοποθετεί το παράπονο της κάπως θλιμμένα και παίρνει την άδεια κούπα στα χέρια της κατευθυνόμενη προς την κουζίνα του πρώην σπιτιού της.
''Μερικά χρόνια πριν ήσουν παιδί.Τώρα δεν είσαι,Violet!'' η βαριά φωνή του εισέρχεται από το σαλόνι μόλις η νεαρή φτάνει στο διπλανό δωμάτιο.
Η μεθυστική μυρωδιά από το κέικ καρότου και την κομμένη πιπεριά αυξάνει την επιθυμία της να γευτεί το φαγητό της μητέρας της.
Αγνοεί το σχόλιο του Dylan και επιτρέπει στην χαμογελαστή γυναίκα να τοποθετήσει την κούπα στον νεροχύτη.
''Μην του δίνεις σημασία.'' την συμβουλεύει η Ellie προσφέροντας της λίγη σπιτική λεμονάδα.
''Έχω σταματήσει να το κάνω εδώ και πολύ καιρό.'' την πληροφορεί ρίχνοντας τα λαχανικά στην κατσαρόλα που κοχλάζει.
Η ταλαιπωρημένη γυναίκα την ευχαριστεί με ένα νεύμα και όταν χαμογελάει,η Violet δεν μπορεί να μην παρατηρήσει τις διακριτικές,ρυτίδες που εμφανίζονται στο λευκό πρόσωπο της.
Επιστρέφουν πίσω στο σαλόνι πριν πάρουν την θέση τους στον καναπέ απέναντι από τον ψυχρό άνδρα.
Η εφημερίδα στα χέρια του, μετατρέπεται σε έναν κακοφτιαγμένο κύλινδρο πριν ο Dylan κοιτάξει με σοβαρότητα την γυναίκα του.
Τα παπούτσια στα πόδια του, προκαλούν φασαρία όσο έρχονται σε επαφή με το ξύλινο πάτωμα.
Πάντα φορούσε παπούτσια στο σπίτι και όλοι γνωρίζουν πως δεν μπορούν να αλλάξουν τη συνήθεια του.
''Προσπάθησε να της τηλεφωνήσεις ξανά.'' συμβουλεύει την κόρη του και χτυπάει το σώμα του στην πολυθρόνα κουρασμένος.
Η Violet ψάχνει στις επαφές του τηλεφώνου της και όταν βρίσκει το όνομα της,διστάζει να την καλέσει.
Ο Dylan ξεφυσάει ξανά,δείχνοντας την ενόχληση του.
Με τα δάχτυλα της μητέρας της να ακουμπούν το γόνατό της,φέρνει την συσκευή στο αυτί της και αυτή την φορά εύχεται,η κοπέλα με τα κόκκινα μαλλιά και τα γαλανά μάτια,να απαντήσει στην κλήση της.
Μετά από κάμποσους χτύπους,η άλλη γραμμή παραμένει νεκρή.
Η απαισιοδοξία την κυριεύει και τείνει να κλείσει το τηλέφωνο όταν μία φωνή,λεπτή όμοια με ψίθυρος την αποτρέπει από την ενέργεια αυτή.
''Diana;'' καλεί προσεκτικά το όνομα της και νιώθει άβολα όσο αισθάνεται τις καυτές ματιές των γονιών της να ζωγραφίζουν,θανατηφόρες καρικατούρες στην επιδερμίδα της,παρακολουθώντας με τον τρόπο αυτό,τα λόγια και τις πράξεις της.
Γνωρίζουν για την εγκυμοσύνη της Diana.Δεν μπορούν πέρα από το να αισθανθούν λύπηση για τον γιο τους.
''Δεν απάντησα στην προηγούμενη κλήση σου.Συγγνώμη.'' μιλάει χαμηλόφωνα και η κοπέλα δυσκολεύεται να την καταλάβει.
Σηκώνεται από την θέση της και ανεβαίνει τις μαρμάρινες σκάλες,κατευθυνόμενη προς το παλιό δωμάτιο της.
''Ωω..δεν πειράζει.Μην αισθάνεσαι άσχημα για κάτι τέτοιο.'' θέλει να την καθησυχάσει.
''Ο Josh σου μίλησε;Ναι,φυσικά και σου μίλησε.Γιατί να μου τηλεφωνήσεις εξάλλου;'' η σύγχυση μοιάζει να καταβάλει την κοπέλα.
''Ναι,μου μίλησε.'' την επιβεβαιώνει το κορίτσι παρατηρώντας το δωμάτιο της.
Μελαγχολεί βλέποντας το τόσο άδειο,τόσο νεκρό.
''Φοβάμαι.'' παραδέχεται η Diana επαναφέροντας την νεαρή στην πραγματικότητα.
Διστάζει να την πιστέψει.Διστάζει να πιστέψει τα λόγια της.
''Γιατί φοβάσαι;'' μιλάει αργά και εκνευρίζεται ακόμη και η ίδια με τον εαυτό της.Οι λέξεις που χρησιμοποιεί,είναι φτωχές λες και αναφέρεται σε κάποιο τετράχρονο παιδί.
Ωστόσο,δεν ξέρει πως να συμπεριφερθεί σε μία τέτοια κατάσταση.
''Μου θυμίζω την αδερφή μου.'' σιγή επικρατεί για λίγο μετά από την ομολογία της.
Ένα πικρό χαμόγελο εμφανίζεται στα χείλη της Violet και συγκρατείται ώστε να μην γελάσει.
Προσπαθεί να κάνει τον παραλληλισμό μεταξύ των δύο κοριτσιών και δεν μπορεί να βρει τίποτα κοινό,πέρα από την συγγενική τους σχέση.
''Έχεις επικοινωνήσει με τον Josh;'' κλείνει τα μάτια της και για λίγο σκέφτεται τα χθεσινά του λόγια.
Είναι σίγουρη πως ο Zayn δεν θα φτάσει τόσο μακριά.Δεν θα την παντρευτεί.
Κουνάει το κεφάλι της και επικεντρώνεται στην συζήτηση που μοιάζει ατελείωτη.
Τα λεπτά της δάχτυλα,διασχίζουν απότομες γραμμές στο ύφασμα του παντελονιού της.
''Δεν είναι ακόμη έτοιμος να γίνει πατέρας." συνεχίζει να μένει δύσπιστη ακούγοντας την Diana να μιλάει.
Το παγωμένο πάτωμα,το οποίο φιλοξενεί το σώμα της,στολίζεται από μικροσκοπικούς κόκκινους,κίτρινους και πράσινους κύκλους.
Χαμογελάει καθώς θυμάται τις δημιουργίες της στον χώρο αυτό και τις 'ζημιές' που έκανε χωρίς πρόθεση.
Παρά τις άπειρες προσπάθειες της να απαλλαγεί από την μπογιά που έχει πέσει στο λείο,ξύλινο δάπεδο,δεν τα κατάφερε ποτέ.
''Εσύ είσαι έτοιμη να γίνεις μητέρα;'' την ρωτάει γεμάτη περιέργεια κλείνοντας την πόρτα του δωματίου της.
Φτάνει στον κάτω όροφο όπου ο Dylan την χειροκροτεί με αποδοκιμασία.
''Δεν ξέρω.'' η απάντηση της είναι μονολεκτική.
''Προσπάθησε να μιλήσεις με τον Josh.Εντάξει;Όλα θα πάνε καλά.'' το πνεύμα της αισιοδοξίας ξετρυπώνει κρυφά από την ψυχή της.
Οι βαριές αλυσίδες που κρατούσαν αιχμάλωτη την καρδιά της,έχουν εξαφανιστεί.
''Συγγνώμη.'' ψιθυρίζει η Diana και πριν προλάβει εκείνη να απαντήσει,η άλλη γραμμή έχει μείνει νεκρή ξανά.
Τοποθετεί το τηλέφωνο στην τσέπη της ζακέτας της και πλησιάζει τους γονείς της.
''Φαίνεται μετανιωμένη.'' ομολογεί και ο Dylan γελάει.
''Είχα όνειρα για τα παιδιά μου.Όλα καταστράφηκαν από την στιγμή που γνώρισες αυτόν τον ρημαγμένο νεαρό και ο Josh αυτή την κοπέλα.Τα παιδιά μου έχουν ακολουθήσει ακριβώς αντίθετη πορεία από αυτή που ονειρευόμουν!'' σπρώχνει ευγενικά την κόρη του και προχωράει προς την έξοδο του σπιτιού εκνευρισμένος και θυμωμένος.
Ο δυνατός κρότος από το κλείσιμο της πόρτας κάνει την Ellie να τρομάξει.
Κάποια λεπτά αργότερα,με τις δυό τους να βρίσκονται βυθισμένες στις σκέψεις τους,η γυναίκα παίρνει τον λόγο.
''Είμαι σίγουρη πως θα λατρέψεις το κέικ καρότου!'' ενθουσιασμένη προχωράει προς την κουζίνα.
Η Violet χαμογελάει και,αυτή την φορά,χαίρεται για την αδράνεια της μητέρας της.
•••
''Έχουν περίεργες αντιλήψεις.'' καταλήγει στο συμπέρασμα η Violet ανασηκώνοντας το φρύδι της.
Το αγόρι γελάει φέρνοντας το χέρι του στην πλάτη της και χαϊδεύοντας την απαλά.
''Τα σοκολατάκια με γέμιση καραμέλας,κατά την γνώμη μου,είναι τα νοστιμότερα.'' η ευγενική υπάλληλος προτείνει στα προβληματισμένα παιδιά.
Ο Zayn ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους του δίνοντας έμμεσα την υποχρέωση στην κοπέλα του να διαλέξει εκείνη ανάμεσα στα αμέτρητα γλυκά που προσφέρει το ζαχαροπλαστείο.
''Μία απλή υπενθύμιση.Αντιπαθούν την φράουλα και το κεράσι.'' ψιθυρίζει στο αυτί της κάνοντας την να γρυλίσει εκνευρισμένη.
Ο νεαρός γελάει ξανά.
''Εσύ αποφάσισες να με συνοδέψεις,αγαπητή μου.'' στριφογυρίζει τα μάτια της με την παρατήρηση του.
''Εσύ με ανάγκασες να έρθω,αγαπητέ μου.'' χτυπάει παιχνιδιάρικα τον ώμο του.
Ο Zayn βρίσκει την ευκαιρία να εγκλωβίσει το μικροσκοπικό της χέρι στο δικό του και να φιλήσει τις αρθρώσεις της.
Ο μη-πειστικός βήχας της υπαλλήλου,τους επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Γελάνε κρύβοντας την αμηχανία τους.
''Τα σοκολατάκια καραμέλας,μου φαίνονται υπέροχα.'' αποφασίζει τελικά η κοπέλα.
''Τα θέλετε για δώρο;'' ρωτάει η γυναίκα κρατώντας στα χέρια της μία γαλάζια κορδέλα.
Εκείνη νεύει θετικά ανακατεύοντας τα πυκνά μαλλιά του Zayn.
Το αγόρι ξεφυσάει κλείνοντας την πάλι στην αγκαλιά του.
''Όπως γνωρίζεις ο Lou και ο Harry μένουν μόνοι τους.Αυτό συμβαίνει,διότι ήρθαν αντίθετοι με τις απόψεις των γονιών τους.Είναι δυνατόν το αγόρι με τα σγουρά μαλλιά να γίνει επιχειρηματίας;'' μοιάζει αγανακτισμένος όσο πλησιάζουν την οικεία Tomlinson.
''Έτσι,κάθε χρόνο,προσπαθούν να χτίσουν τον διαλυμένο δεσμό τους με ένα πολυτελές δείπνο.Τα δύο αδέρφια το μισούν αυτό.Τα χρήματα και οι φιλοδοξίες που ανεβάζουν τον πήχη ψηλά,είναι κάτι ανήκουστο για εκείνους.Κάνουν μία παραχώρηση ωστόσο. ''Η μητέρα τους,επιμένει να συμμετέχω και εγώ σε αυτή την τρέλα.Με συμπαθεί πολύ,σύμφωνα με τα λεγόμενα του Lou.'' το όχημα σταματάει απέναντι από μία έπαυλη.
''Θεωρούν αγένεια το γεγονός να μην λάβουν σοκολατάκια από τους φιλοξενούμενους.Τέλος,έχουν τον δικό τους κώδικα ντυσίματος.Τα κοστούμια και τα μακριά φορέματα,αποτελούν την καθημερινή τους βάση.'' ένα νοερό γάβγισμα προέρχεται από την άλλη πλευρά του κήπου.
''Ryan!Έλα εδώ αγόρι μου!'' με την προσφώνηση αυτή,μία καφέ αστραπή τους πλησιάζει.
Το ζώο τρέχει τόσο γρήγορα και η Violet δυσκολεύεται να διακρίνει τα χαρακτηριστικά του.
Αμέσως μετά,αισθάνεται μία βαριά μάζα να συγκρούεται με το σώμα της.
Ανοιγοκλείνει τα μάτια της για να έρθει αντιμέτωποι με δύο ολοστρόγγυλες,μαύρες μπίλιες να την παρατηρούν προσεχτικά.
Γελάει και τρέχει τα δάχτυλα της στο κεφάλι του τριχωτού σκύλου.
''Violet,πρέπει να νιώθεις ευγνώμων που ο Ryan σε συμπάθησε.Την πρώτη φορά της επίσκεψης του Zayn,ο αγαπημένος μας σκύλος είχε καταβροχθίσει ένα κομμάτι από το παντελόνι του.'' η χαρακτηριστική φωνή του όμορφου αγοριού,ηχεί στα αυτιά τους.
''Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω,Lou.'' σχολιάζει ο Zayn γεμάτος ειρωνεία και σπεύδει να αγκαλιάσει τόν φίλο του.
Η Violet αντιγράφει τις κινήσεις του.
''Στις ομορφιές σου.'' το κομπλιμέντο δεν περνάει απαρατήρητο από τον νεαρό,με τα ξεχωριστά μελί,μάτια ο οποίος τον κοιτάζει απειλητικά.
Ο Lou κλείνει παιχνιδιάρικα το μάτι του και τους οδηγεί προς το εσωτερικό του σπιτιού.
Μία απαλή μελωδία πλημμυρίζει τον χώρο.
''Beethoven.'' το ζευγάρι μιλάει ταυτόχρονα και η Violet βλέπει με έκπληξη τον Zayn.
''Δεν το-''
''Είναι πολλά που δεν γνωρίζεις για εμένα.'' την διακόπτει αλλά αυτή την φορά η ανάλαφρη διάθεση λείπει ανάμεσα τους.
Δαγκώνει νευρικά τα χείλη του όσο η κοπέλα κρατάει το χέρι του.
''Δεν νομίζεις ότι ήρθε η ώρα να μάθω όλα όσα δεν γνωρίζω;'' τον ρωτάει και εκείνος αποφεύγει το βλέμμα της,παρατηρώντας το λευκό φόρεμα που στολίζει το σώμα της.
Πριν προλάβει να απαντήσει,μία επιβλητική γυναίκα έρχεται κοντά τους.
Τα καστανόξανθα μαλλιά της πέφτουν όμορφα στους ώμους της και το μακρύ φόρεμα αναδεικνύει περισσότερο την γλυκύτητα της.
Η Violet δεν μπορεί παρά να την θαυμάσει.
Ο Zayn προσφέρει το κουτί με τα σοκολατάκια και τα γαλανά μάτια της,γεμίζουν ελπίδα.
''Χαίρομαι που μας επισκέφθηκες.Violet,γεια σου.Ο Harry μου μίλησε για εσένα.'' με μία τυπική χειραψία,οι κοπέλες γνωρίζονται και η μητέρα των αγοριών,τους οδηγεί προς την τραπεζαρία.
''Με λένε Martina και από εδώ ο άνδρας μου Troye.'' ο πατέρας της οικογένειας επεξεργάζεται για λίγο το καινούργιο πρόσωπο και αμέσως μετά χαμογελάει στον Zayn καθώς φαίνεται να εγκρίνει την επιλογή του.
''Ελπίζω να σας αρέσει η σούπα λαχανικών.'' ανακοινώνει η Martina κατευθυνόμενη προς την κουζίνα.
Ο Lou βγάζει ένα επιφώνημα ενόχλησης όσο η Violet αναζητά το αγόρι με τις μπούκλες και τα σμαραγδένια,πράσινα μάτια μιας και η παρουσία του δεν είναι διακριτή στον χώρο.
~~~
''Η επιχείρηση βρίσκεται σε άνθιση.Τα κεφάλαια έχουν αυξηθεί κατά 25%.'' η υπερηφάνεια παρουσιάζεται στο πρόσωπο του καταξιωμένου άνδρα,ο οποίος δεν έχει σταματήσει να μιλάει για τις επιτυχίες του,την τελευταία ώρα.
''Πάω να βρω τον Harry.'' ενημερώνει χαμηλόφωνα η κοπέλα το αγόρι που πίνει λίγο από τον λευκό οίνο μέσα στο ψηλό,κρυστάλλινο ποτήρι.
Συγχωρεί τον εαυτό της και σηκώνεται από την θέση της πριν προλάβει ο Zayn να την σταματήσει.
''Δεν νομίζω ότι είναι απαραίτητο,Violet.'' μοιάζει ενοχλημένος καθώς την πλησιάζει.
Το βλέμμα του είναι σκληρό και ψυχρό.
''Θα έπρεπε να σε προβληματίζει το γεγονός ότι δεν έχει εμφανισθεί από την στιγμή που έχουμε έρθει.'' προσπαθεί να διατηρήσει την ψυχραιμία της μη θέλοντας να διαταράξει την ισορροπία της οικείας.
''Θα επιστρέψω γρήγορα.'' χαϊδεύει το πρόσωπο του κοιτάζοντας τον στα μάτια.Νευριάζει με την καχυποψία του νεαρού.Τον αγαπάει τόσο πολύ και στεναχωριέται όταν εκείνος ακόμη,δεν το έχει καταλάβει αυτό.
''Σε χρειάζομαι.'' της λέει με την φωνή του να καταλήγει σε ψίθυρο.
''Θα επιστρέψω.'' του υπόσχεται και τελικά απομακρύνεται από κοντά του.Περνάει πολλούς διαδρόμους και αισθάνεται άσχημα με την αγένεια που δείχνει σε αυτό το σπίτι.
Επικεντρώνεται στον σκοπό της και κατευθύνεται προς την αυλή που στεγάζεται στο πίσω μέρος της έπαυλης.
Ανακουφίζεται διακρίνοντας τα σγουρά μαλλιά και την λεπτή μορφή λίγα μέτρα μακριά της.
''Μπορώ να σου κάνω παρέα;'' τον ρωτάει περιμένοντας την απάντηση του.
Ο Harry αρνείται να την κοιτάξει,γεγονός που την προβληματίζει.
Παίρνει την θέση της δίπλα του,στο νωπό γρασίδι.
Ακουμπάει τον ώμο του κάνοντας τον να 'ξυπνήσει' από τις σκέψεις του.
''Γεια.'' την χαιρετάει τελειώνοντας το μπουκέτο με τα λουλούδια που ο ίδιος έφτιαχνε.
Της προσφέρει τα άνθη και η κοπέλα χαμογελάει.
''Από το ένα έως το δέκα,πόσο χάλια περνάς αυτή την στιγμή;'' η μαύρη γραβάτα που τελείωνε την εμφάνιση του,τώρα έχει μετατραπεί σε ένα κουβάρι που ξεκουράζεται στο τραχύ έδαφος.
Χαμογελάει ελαφρά περιμένοντας την απάντηση της.
Μοιάζει να σκέφτεται την ερώτηση του.
''Έντεκα.'' λέει μετά από λίγο κάνοντας τον να γελάσει δυνατά.
''Αστειεύομαι.'' μιλάει κάποια δευτερόλεπτα αργότερα κλείνοντας τα μάτια της.
Το ίδιο γάβγισμα φανερώνει την παρουσία του χαριτωμένου σκύλου.
Ο Ryan κουνάει ενθουσιασμένα την ουρά του καθώς η Violet δέχεται να παίξει μαζί του.
Η ώρα περνάει γρήγορα και ευχάριστα.
Ένα ξύλο από το δένδρο βελανιδιάς,πηγαινοέρχεται στον απέραντο κήπο με την συνοδεία του κατοικίδιου.
''Ευχαριστούμε για όλα.Η φιλοξενία σας ήταν εκπληκτική.'' η νεαρή δείχνει την ευγνωμοσύνη της και η οικογένεια χαιρετάει το ζευγάρι ζητώντας τους,να επισκεφτούν πάλι την οικεία τους.
Η Violet κλείνει την πόρτα πίσω της και σπεύδει να φτάσει τον Zayn,ο οποίος την έχει προσπεράσει.
''Σταμάτα να κάνεις αυτό στο χέρι σου.'' τον παρακαλάει όταν πια βρίσκονται στο αυτοκίνητο.
Το αίμα λερώνει το τιμόνι και το παντελόνι του.
Ο Zayn χαμογελάει θλιμμένα πριν θέσει το όχημα σε λειτουργία.
Το βλέμμα του πέφτει στο μπουκέτο με τα λουλούδια που ο Harry της είχε δώσει.
Τα αρπάζει από το κράτημα της και τα σφίγγει στο ματωμένο χέρι του πριν τα πετάξει έξω στον τσιμεντένιο δρόμο.
Γεια:)
Συγγνώμη για το γεγονός ότι καθυστέρησα τόσο πολύ για να ανεβάσω καινούργιο κεφάλαιο.
Δεν μπορώ να σας ευχαριστήσω για τις 80.000 προβολές.Αυτό είναι τρελό :Ο
Τα ονόματα των γονέων της οικογένειας Tomlinson φυσικά και δεν είναι τα πραγματικά.Απλά για να μην παρεξηγηθούμε:)
Ποιό είναι το αγαπημένο σας τραγούδι από το album του Z;
Θεωρώ πως το drunk είναι από τα καλύτερα!
Vote&Comment
#Ziolet
Καλή συνέχεια στην ημέρα σας!
Συγγνώμη για οποιοδήποτε λάθος:)