This chapter is dedicated to 'TakehumiTAMII'. Chapter 2 na lang pala, hehe. Salamat sa suporta mo sa akin ha! Fighting sa writing career natin pareho. Lols. (^___^)v
*****
CHAPTER 2: That Creepy Smile
“W-WAAAAAAA!!!! ZOMBIEEE!!! ZOMBIEEE!!!! KYAAAAA~ KATAPUSAN NA NG MUNDO!! MAY ZOMBIE APOCALYPSE NAAAA!!!” nilagpasan ko lang si Aira at si Charisse. Parang loka loka yung dalawa, ano kayang ginawa ng dalawa kagabi at ang hyper nila ngayon?
“T-Teka Aira, hindi yata zombie yung dumaan… Si Patrice yata yun! Tama, si Patrice nga yun!” sabi ni Charisse at dahang- dahang lumapit yung dalawa papunta sa upuan ko. I ignored their craziness and decided to rest my head on the table.
“WAAAAA!! Ikaw nga yan, Pat! Anong nangyari sayo, gerl?!! (O___O)” sabi ni Charisse. I got up and looked at them. Yung dalawa bigla namang namutla na akala mo ay nakakita ng multo, at may payakap yakap pa sa isa’t isa na nalalaman.
“Of course it’s me. Patrice. Tao ako. I’m not a zombie. (=_____=)” sabi ko sa kanila. Nilapit nila pareho yung mukha nila sa akin na parang pinag-aaralan yung mukha ko. Seriously? Mga puga talaga sa mental itong dalawang ‘toh.
“Yay! Tao ka nga pero bakit mukha kang zombie?” sabi ni Aira. Siniko naman agad sya ni Charisse.
“Baliw ka talaga, Aira! Yan ang napapala mo kakanuod ng World War Z eh! Wala ka ng bukambibig kundi zombie! Uy gerl, bakit nga ganyan ang itsura mo? Ang laki ng eye bags mo, nagsuklay ka ba bago pumasok?” tanong ni Charisse tapos hinawakan yung buhok ko. Basang-basa at buhol-buhol.
“Hindi nga eh. Tinamad akong mag-suklay. Inaantok pa kasi ako. Pasuklayan nga.” utos ko sa kanila. My eyelids feel so heavy, parang anytime babagsak na talaga yung mata ko at matutulog na ako eh. Napuyat ako kakaiyak dahil kay Julian tapos nagsagawa pa ako ng orasyon para naman dun sa lalaking masama ang ugali sa bus stop kagabi.
“Haynako! Ako na magsusuklay sayo. Where’s your brush, Pat?” tumayo si Aira tapos hinanap sa akin yung bag ko.
“I forgot my bag. I’m going to pick it up later after class.” Sabi ko pa na walang ka-energy energy at antok na antok.
“Patrice, papasok ka ng basa ang buhok at hindi pa nakakasuklay tapos wala kang dalang gamit. Yung totoo, mag- aaral ka ba talaga? San ang gora, teh?” pamimilosopo ni Aira. Sinimangutan ko sya. Tama nga naman, hindi ko na kasi naisip pa yung mga bagay na yung pag-uwi ko kagabi eh. I’m so pre-occupied by the sudden events last night. My bad.
“Pick it up, where? Hindi mo ba sa bahay niyo naiwan?” tanong ni Charisse, nilabas na niya yung sarili niyang suklay at ibinigay kay Aira. She started brushing my wet and damp long brown hair.
“Nope, sa bus stop ko naiwan.” Simpleng sagot ko. I closed my eyes but I’m half-awake. Ito namang si Aira may balak yata akong kalbuhin, grabe naman kung makasuklay. Yung totoo, buhok po yan! (=____=)"
“Ikaw talaga, napaka-kalimot mo. Ano palang ginagawa mo sa bus stop? Diba sabi mo si Julian ang magsusundo sayo kahapon?” nakaupo sa upuan niya pero sa likod nakaharap si Charisse para makipagkwentuhan sa amin.
“That jerk. We broke up last night.” Nanatili pa ring nakapikit yung mga mata ko. Binalita ko iyon sa kanila na para ko lang sinasabi na nakakita ako ng pusa kagabi.
“Break na naman, gerl? Di ba kayo nagsasawa diyan?” sabi ni Charisse. Aira sat on the chair beside me after brushing my hair.
“Hayaan mo na sila, Charisse. Parang di ka na nasanay. Pero sana Pat, this time totohang hiwalayan na yan ah. Ayoko ng maririnig na nagkabalikan na naman kayo. Nako!” *face palm* san kayo nakakita ng mga ganyang kaibigan? Imbis na mag-alala sakin, sila pa ang nagpu-push na maghiwalay kami ni Julian. (-_____-)”
“Wow, thanks for the support, girls.” Comment ko sa kanila in a very sarcastic tone. Tumawa naman sila at nag-welcome. Ang mga loka loka, di man lang nahalata ang sarcasm sa sinabi ko.
“Alam mo kasi Pat, maghanap ka na lang ng iba, wag na si Julian.” Sabi ni Aira.
“Oo nga. Ang panget ng love story niyo. Arranged marriage? Yawk.” Sabi naman ni Charisse.
“Anong pangit dun? At least yung family namin gusto kami para sa isa’t isa.” Sagot ko sa kanila. Ewan ko ba dyan sa mga drama o novels, kapag arranged marriage, ayaw nila, kesyo parang guguho yung mundo nila… pero kami ni Julian, nung malaman namin nung High School kami na para kami sa isa’t isa talaga tuwang tuwa kami nun! Hihihihi! Hindi niyo kasi natatanong, childhood friends kami ni Julian, bata pa lang ako, sya na ang gusto ko. :”>
“Eeeeehhh, walang thrill. Maganda yung you and me against the world ang peg, Pat!” sabi ni Aira sabay hampas pa sa akin. Aray ha.
“Oo nga! parang mala-Romeo and Juliet lang! noh, Pat?” sabi ni Charisse at hinampas din ako. Ouch ha, pangalawa na yan. (>3<)
“E di kayo na lang! Ayoko nga ng love story na parang gulong ng buhay ang kwento!” sabi ko sa kanila. Ayos yung dalawa eh! kung gusto nila, bakit hindi na lang sila diba? HAHAHA.
*****
Bus Stop, 6:30 PM
Nakatayo lang ulit ako dito sa bus stop, hinihintay yung walang modong lalaking mahilig sa lollipop na nakakuha ng bag ko kagabi. Haaaayy grabe! Ang kapal ng mukhang paghintayin ako ngayon dito!
Tumingin ako sa relo ko. Late na talaga sya, promise. Pero wala naman akong magagawa kasi ako naman ang may kailangan sa kanya. Dapat makuha ko na yung gamit ko dahil nasa bag ko yung notebook ko eh kailangan kong mag-review para sa test tomorrow.
Nakatingin ako sa matangkad at payat na lalaking naglalakad papunta sa pwesto ko. Nakasuot lang sya ng itim na long sleeves at pants. Yung isa niyang kamay nasa loob ng bulsa niya at yung isa naman ay nasa phone niya. May kausap ulit sya sa phone. Nako, for sure yun yung girlfriend niya. (=____=)
“Oh, yes, sweetie… I’ll be there shortly. I love you…” then binaba na niya yung phone niya at inilagay iyon sa kanyang bulsa. He looked at me after that.
“Oh,” tapos inabot niya sa akin yung bag ko na nakasakbat sa balikat niya kanina. I grabbed my stuff the instant he offered it to me.
“Thanks,” I muttered then ready na sanang talikuran sya para pumunta sa kotse namin ng bigla naman niyang hawakan yung braso ko.
“E-Eh? W-Why?” I asked him, binitawan niya yung braso ko tapos inilahad yung kamay niya sa harap ko.
“A-Ano yan?” I asked him again, hugging my bag.
“Bayaran mo ako.” Simpleng sagot niya sa akin. Nakatingin sya sa mukha ko at ganun din ako sa kanya. He has a blank expression on his face.
“HA? And why would I do that?” tanong ko na naman ulit sa kanya. Ang labo niya ah! Bakit sya nanghihingi ng bayad?
“Kasi inistorbo mo ako. Kagabi nakinig ka habang may kausap ako sa phone. Tapos ngayon male-late ako sa appointment ko dahil kailangan kong ibalik yan sayo. Kaya bilang kapalit, bayaran mo na lang ako.” Nakatingin pa rin sya sa akin at nakalahad ang kamay. Kapal! Parang hindi niya ako pinaghintay ng 30 minutes dito ngayon ah!
“Ayaw. Bakit kita babayaran? Sorry, I don’t have money.” Pagsusungit ko sa kanya. Inalis na niya yung pagkakalahad ng kamay niya then tumingin sa akin. But this time, ibang tingin. He looked at me from head to toe.
“Ano ba yan. Mukha ka namang mayaman pero wala kang pera?” sabi niya, tumingin sa malayo at ginulo yung buhok niya. Maya- maya, binalik niya yung tingin sa akin. He took one step forward then leaned in to whisper something to me.
“Fine. Dahil maganda ka naman, one night will do.” Biglang nagtindigan lahat ng balahibo ko sa aking leeg sa binulong niya. Nilayo na niya yung mukha niya sa akin atsaka sya nag-smirked. Napalunok ako. Nilakasan ko yung loob ko at lumapit sa kanya para sampalin sya.
My hand sting after hitting his face. Mabuti na lang at naabot ko pa rin yung pisngi niya, medyo matangkad kasi sya compare sa akin eh. Ang bilis ng tibok ng puso ko. Actually, first time ko manampal ng lalaki.
“Aray naman… Ang sakit mo palang manampal…” hinawakan ng kamay niya yung cheek na sinampal ko. Nag-start na iyong mamula. Lalong bumilis ang tibok ng puso ko ng tingnan niya ako… sabi ko naman sa inyo medyo weird yung mata niya, parang ang sama tumingin or something. Basta, hindi ko ma-describe tingnan niyo lang yung picture sa gilid. XD
“Kasi bastos ka! I never want to see your face again!” tapos tinalikuran ko sya at mabilis na tumakbo papunta sa kotse namin. Pagkasakay ko, tinanong agad ni Manong Jose kung ano daw ang nangyari, susugod na daw sya dapat eh. Sabi ko, wag na lang niyang pansinin at umuwi na kami agad.
Yakap-yakap ko yung bag ko. Kinakabahan pa rin ako. Nag-start na ng sasakyan si Manong Jose. Tumingin ako sa bintana at nakita ko na nakatayo pa rin sya. Bigla syang tumingin dun sa kotse namin. He gave me a lopsided smile that sent shivers all over my spine.
ANG CREEPY NIYA TALAGAAAAA~ Natatakot ako sa kanya! Sana hindi na talaga kami magkita! Ayoko ng magkita ulit kami!!! T^T
******
A/N: Please vote and post some comments. Thank you! X -euzaku35^^