Karlijn keek met open mond naar het beeldscherm. Ramon was snel gekomen, hij was net thuis en ging gelijk weer weg. De woede van Karlijn groeide met de seconde. Die klootzak had het mailtje naar alle mensen die in of rondom Enkhuizen woonde gestuurd. Dus ook naar Bas. Hij zou zich rot schrikken als hij zijn vriendin zo zou zien. Karlijn bekeek vol afschuw de foto’s van Anouk. Het waren naaktfoto’s. De vrouw op de foto leek bijna niet op de vrouw die ze was voordat ze bij die griezel kwam. Anouk keek angstig en leek net een zielig vogeltje dat uit het nest gevallen was en iedereen was verloren. Ze was in die paar dagen al flink wat kilo’s kwijt geraakt. Anouk zag er vreselijk uit.
‘We moeten haar echt vinden voordat ze er helemaal aan onderdoor gaat. Misschien verhongert ze wel, of droogt ze uit. Maar Anouk ziet er helemaal niet gezond uit,’ zei Karlijn. Ze praatte snel, sneller dan normaal, waarschijnlijk door de angst. Ze was niet snel bang, maar in dit geval wel. Karlijn kende Anouk niet eens, maar ze maakte zich constant zorgen om de jonge vrouw. Ze bekeek het e-mail adres van de afzender in de hoop daar iets uit te halen. naakt@hotmail.com stond er. Karlijn zuchtte, ze hadden ze niks aan. Ramon zuchtte, pakte een stoel en ging naast Karlijn zitten.
‘Misschien hebben we iets aan het IP-adres,’ zei hij.
‘Dat kunnen we wel aan Jan overlaten,’ zei Karlijn terwijl ze op stond en naar de koelkast liep. ‘wil je wat drinken?’ Ramon schudde zijn hoofd.
‘Ik moet zo maar gaan. Morgen moeten we weer vroeg aan de slag,’ zei hij. Karlijn knikte begrijpelijk, maar voelde de teleurstelling.
Een week geleden had Anouk die afspraak met Sam Aschman. Al een week zat ze opgesloten in de garage. Een week, zeven dagen, gewoon al 168 uur. Al een week lang hoopte ze dat ze haar oude leven terug zou krijgen; haar leven thuis, met Bas. Elke keer als de garage open ging was ze bang voor wat er komen zou. Ze wist dat Sam gevaarlijk kon zijn en dat elke moment het laatste moment kon zijn. Ze wilde gered worden, maar wist niet of dat er wel in zat. Anouk trok voor de honderdste aan de ketting om haar pols, maar voor de honderdste keer kwam ze niet los en bleek dat ze niet sterk genoeg was. Ze zou er gewoon nooit meer weg komen en voor altijd in die garage blijven.
‘Ik heb het IP-adres achterhaald,’ zei Jan toen hij het kamertje binnen kwam gelopen. ‘Het komt bij een internetcafé in Maastricht vandaan,’ zei Jan. Karlijn zuchtte.
‘Daar hebben we dus niks aan,’ constateerde ze.
‘Wel degelijk. We kunnen de lokale politie van Maastricht waarschuwen en we kunnen kijken wie een pistool heeft met het kogeltype luger 9 mm heeft in de buurt van Maastricht. ’ Jan gooide de papieren met de informatie over het IP-adres op het bureau en liep het kamertje uit.
‘Ik ligt de politie van Maastricht in dan maak jij het lijstje van personen,’ stelde Ramon voor. Karlijn knikte instemmend. Uiteindelijk maakte ze een lijstje van zes personen uit Maastricht.
Ramon ging achter Karlijn staan en legde zijn handen op haar schouders.
‘Ze stellen een zoekactie in en willen een fax hebben van de lijst met personen, verder hebben ze een kopie nodig van het aangelegde dossier van Anouk,’ vertelde Ramon. Karlijn knikte, ze stond op en een kwartier later was alles naar het bureau in Maastricht gefaxt.
Bas hing de telefoon op. Maastricht, dat was een heel eind hier vandaan. Hij was al lang blij dat er een zoekactie kwam in die omgeving. Maar nog steeds was Bas bang dat zijn meisje nooit meer terug zou komen. En dat wilde hij niet, dat zou zijn grootste nachtmerrie zijn. Hij keek nog eens goed naar Anouks foto op tafel. Hij miste haar. Hij miste het leven samen.
Die middag zaten Ramon en Karlijn weer bij Karlijn thuis. Het was eigenlijk een dagelijkse gewoonte geworden. Voor beide agenten was het leuker, Ramon zat anders alleen en Karlijn eigenlijk ook, aangezien Julia altijd met vriendjes en vriendinnetjes speelde. Nu dus ook, ze speelde buiten met Nicky. Ramon ging dichter tegen Karlijn aanzitten, ze merkte het, maar liet het toe. Ze wilde bij hem zijn, het liefst de hele tijd. Maar eigenlijk kon het niet. Ze waren collega’s en werk en privé hoorde je gescheiden te houden. Karlijn kon een relatie met Ramon niet voor zich zien. Ze had al eens eerder een relatie verpest en dat wilde ze niet nog een keer meemaken. Julia zou opnieuw door een hel gaan omdat haar nieuwe vader haar ook in de steek zou laten.
Een pijnlijke steek op Karlijns borst zorgde ervoor dat haar gezicht betrok. Zo onopvallend mogelijk leunde ze tegen Ramon aan; niet iets dat ze bij een normale vriend zou doen, maar dat interesseerde Karlijn eigenlijk helemaal niets. Ze keek hem even aan en hij keek terug. Ze smolt in zijn ogen en sloeg haar ogen neer. Ramon streelde met zijn hand langs Karlijns gezicht en duwde haar hoofd een klein stukje omhoog. Zo zag hij haar mooie ogen weer. Langzaam boog hij zich naar voren. Ramon drukte een kus op haar bovenlip en bewoog zijn hoofd langzaam weer naar achteren. Hij wendde zijn blik toen Karlijn hem aan bleef kijken. Ze lachte. Karlijn legde haar handen om zijn nek en bleef naar hem kijken. Dit kon ze uren doen, alleen zou de verleiding elke seconde groter worden, de verleiding om hem te zoenen. En na een tijdje zou ze die verleiding niet meer kunnen weerstaan. Dat moment was eigenlijk nu. Ze hield het niet meer, ze wilde Ramon, ze kon er niet omheen. Opnieuw keek hij haar aan. Karlijn boog haar hoofd dichter naar die van Ramon en voelde hoe zijn handen om haar middel rustte. Nu hield ze het echt niet meer. Ze wilde hem. Ze voelde hoe hij zijn warme, zachte lippen op de hare drukte. Ze voelde immens zacht aan. Zijn tong zocht een weg en Karlijn zoende hem vol overgave terug. Ze trok Ramon zo dicht mogelijk tegen zich aan. Eindelijk. Eindelijk had ze hem.
Ramon kroop met zijn hand onder haar shirt en streelde voorzichtig over haar rug. Hij wilde meer, zij wilde meer. Ze bleven zoenen terwijl Karlijn het shirt van Ramon uittrok. Ze stopte even. Verwonderd bekeek ze het ontblootte bovenlijf van haar collega. Hij was nog gespierder dan ze van te voren gedacht had. Ramon drukte zijn lippen weer op de hare en ze zoende, minuten lang. Abrupt stopte Karlijn de zoenpartij. Ze keek hem in zijn ogen en trok Ramon van de bank af. Karlijn zoende Ramon weer en vervolgens liepen ze de trap op. Ze voelde zich net een zestienjarige wiens ouders niet thuis waren, maar dit was haar eigen huis en Karlijn was al een tijdje geen zestien meer. Ik de slaapkamer van Karlijn plofte ze direct neer op het grote tweepersoonsbed. Ramon begon Karlijn heftig te zoenen en hielp haar langzaam uit haar kleren. Het was fijn. Alles met Ramon was fijn.
Karlijn voelde zich beter dan ooit, minuten lang lagen Ramon en Karlijn zwijgend in elkaars armen. Kleding lag door de kamer verspreid en het was één grote chaos. Maar het maakte niet uit, want eindelijk waren ze samen en zou alles goedkomen.
Beneden hoorde ze Julia huilen. Karlijn slaakte een diepe zucht en verborg haar gezicht in het gespierde lijf van Ramon. Julia bleef huilen.
‘Ik moet naar beneden, mijn plicht roept,’ zuchtte Karlijn toen Julia om haar moeder begon te roepen. Ramon knikte terwijl Karlijn zich bevrijdde uit Ramons armen. Snel kleedde ze zich aan en liep ze de trap af. Julia stond in het midden van de kamer met een betraand gezicht. Nicky stond er naast en probeerde Julia tevergeefs te troosten.
‘Wat is er lieverd?’ vroeg Karlijn geschrokken. Ze liep naar haar dochter toe en bukte zich. Karlijn streelde met haar hand langs Julia’s wang en legde haar hand op haar arm.
‘Au!’ gilde Julia. Karlijn keek haar dochter geschrokken aan. Ze zei nikt en bleef alleen maar huilen.
‘Ze viel van het klimrek af, op haar arm,’ legde Nicky uit. Karlijn knikte en tilde Julia voorzichtig op. Ze zette haar dochter op het aanrecht neer en keek haar bezorgd aan.
‘Ow, lieverd toch. Dat was vast even schrikken. Kun je je arm nog bewegen?’ Julia bewoog haar arm een klein stukje en gaf een gil. ‘Rustig mar meisje,’ fluisterde Karlijn terwijl ze Julia omhelsde. Ze keek achter zich en zag dat Ramon naast Nicky in de opening van de keuken was gaan staan.
‘Ramon kun jij mij alsjeblieft de telefoon aangeven?’ vroeg Karlijn. Ramon knikte en haalde de telefoon die hij aan Karlijn gaf. Ze zocht snel het nummer van de huisarts op en kreeg gelijk de voicemail. Na vijf uur moest je naar Hoorn. Karlijn keek op de klok, twee minuten over vijf, dat had ze goed uitgezocht.
‘Ik rijd naar Hoorn, naar de eerste hulp,’ zei Karlijn.
‘Zal ik meegaan?’ vroeg Ramon. Karlijn schudde haar hoofd.
‘Dat hoeft niet, jij kunt maar beter Nicky naar huis brengen en daarna lekker naar huis gaan,’ zei Karlijn snel. Ze tilde Julia van het aanrecht af.
‘Oké ik ga wel lopend, dan kun je mijn auto lenen,’ zei Ramon. Van binnen baalde hij, hij wilde mee, hij wilde Karlijn steunen. Nu moest hij een kwartier lopen naar Nicky’s huis en vervolgens 25 minuten naar zijn eigen huis. Maar hij had het voor haar over, als zij het zo wilde, gebeurde het zo. Ramon gooide de autosleutels naar Karlijn. Ze glimlachte nu even en liep toen samen met Julia snel naar Ramons auto. Julia kroop achterin terwijl Karlijn achter het stuur plaats nam. Haar dochter verging van de pijn.
Na een half uur naderde ze de eerste hulp. Karlijn parkeerde de auto en stopte twee euro in de parkeermeter. Samen met haar dochter liep ze het gebouw in en meldde ze zich bij de balie. Gelukkig was het rustig en konden ze gelijk naar binnen. Julia huilde niet meer.
‘Wat is er gebeurd?’ vroeg de arts toen Karlijn en Julia in het kamertje zaten. Julia vertelde in geuren en kleuren over haar val in de speeltuin. De dokter kwam dichterbij haar zitten en bekeek haar arm voorzichtig. Hij drukte erop en direct betrok Julia’s gezicht.
‘Ik denk dat we foto’s moeten maken om te zien of het is gebroken,’ zei de arts. Julia knikte terwijl Karlijn over de hand van haar dochter wreef. Ineens dacht ze aan Ramon. Ze vond hem leuk, meer dan leuk en na vanmiddag al helemaal. Maar het kon echt niet. Julia ging met de dokter mee om foto’s te maken, Karlijn volgde het tweetal, met haar gedachten ergens anders. Julia moest haar arm op een plaat leggen en vervolgens werd er een foto gemaakt. Karlijn keek naar haar kind en net op dat moment ging haar telefoon af. Snel liep ze naar de gang en nam ze op. Het was Ramon.
‘Hoi, met mij. Ik ben net thuis, weet je al wat er precies is met Julia?’ vroeg hij.
‘Er worden nu foto’s gemaakt. Waarschijnlijk is het gebroken,’ zei Karlijn. Het was even stil. Ze dacht na, moest ze erover beginnen? Of kon ze het gewoon doodzwijgen? Karlijn schraapte haar keel, verzamelde moed en zei: ‘Even over vanmiddag, dat had nooit mogen gebeuren. Wij kunnen niet meer als vriendschap delen.’ Direct verbrak Karlijn de verbinding, om het niet nog moeilijker te maken, het was namelijk al moeilijk genoeg.
Een uur later had Julia roze gips om haar arm, het was gebroken op twee plaatsen. Ze had een lolly in haar mond en liep tevreden naar buiten.
Nog even en Anouk zou dood gaan, ze voelde het aan. Na een tijdje zat een mens gewoon aan het maximum aantal dagen zonder eten en drinken. Haar mond was kurkdroog en haar maag begon bijna zichzelf te verteren van de honger. De tijd tikte verder en het vreselijke gevoel werd alleen maar erger. Anouk wriemelde aan haar verlovingsring, de enige verbinding tussen haar en Bas op dat moment. Ze hoorde een geluid van buitenaf komen, de garagedeur ging op en Sam kwam binnen. Hij zette een emmer in het midden van de garage en maakte zwijgend Anouks kettingen los. Ze wist al precies wat er ging gebeuren, ze mocht haar behoefte doen. Maar dat deed ze inmiddels gewoon wanneer het nodig was, het maakte haar toch niks meer uit.
‘Opstaan!’ schreeuwde Sam toen de kettingen allemaal los waren. Sam hield zijn pistool op Anouk gericht. Gehoorzaam stond Anouk op, maar ze zakte bijna direct weer in elkaar. De kracht in haar benen was helemaal verdwenen en haar enkels deden pijn. Sam pakte haar ruw beet en trok haar mee richting de emmer.
‘Plassen!’ schreeuwde hij. Anouk knikte en liet voorzichtig haar broek zakken. Ze ging boven de emmer zitten, maar het lukte gewoon niet. Al het vocht was uit haar lijf verdwenen. Ze schudde haar hoofd en trok snel haar broek weer aan. Vervolgens nam ze plaats op de grond, omdat staan niet zo makkelijk meer ging.
‘Opstaan!’ schreeuwde Sam. Het leek wel alsof hij niks anders kon dan schreeuwen.
Anouk stond langzaam op, haar benen trilde. Het kostte haar ongelooflijk veel moeite om overeind te blijven.
‘We hebben drinken voor je meegenomen,’ zei Sam. Zijn twee handlangers kwamen de garage binnengelopen. Anouk zag dat één van het een flesje water in zijn hand had. Er verscheen een glimlach op Anouks gezicht. Thuis dronk ze bijna nooit water, het was slechts een smaakloze vloeistof, ze hield er niet van. Maar nu was ze blij met elke druppel die ze kon krijgen.
‘Je moet het verdienen,’ zei Sam. Sam duwde Anouk op de grond en begon haar te zoenen. Anouk zoende met tegenzin terug, ze moest wel ze had geen keuze. Alleen dan zou ze overleven. Bas zou het wel begrijpen, iets anders dan meewerken kon niet. In haar ooghoeken zag ze een flits. De handlangers maakte foto’s van de zoenpartij. Sam trok zich terug en veegde zijn mond af. Hij stond op en pakte de camera aan van de man zonder naam. De lange, in het zwart geklede man, kwam op Anouk afgelopen. Ook hij drukte zijn lippen op die van haar. Ze wilde zich direct terugtrekken, maar het kon niet. Ze moest dat water krijgen, anders ging ze dood. Sam maakte foto’s en Anouk kon wel janken. De man zonder naam stopte met zoenen en dat was het teken voor Deon om naar Anouk toe te lopen. Ook hij begon de jonge vrouw te zoenen. Ze walgde ervan, hij was nog erger dan Sam en de man zonder naam. Hij smaakte naar asbakken en bier, heel veel bier. Toen Deon stopte met zoenen kon Anouk een glimlach niet onderdrukken. Het was een glimlacht van opluchting, eindelijk hoefde ze niet meer met haar lippen op de lippen van die viezeriken te zitten. Sam wierp Anouk het flesje water toe en beval haar te drinken. Anouk knikte en dronk gulzig het flesje water leeg, tot aan de laatste druppel. Sam kwam in Anouks richting gelopen en sleurde haar naar het hoekje, naar haar plek. Hij maakte haar pijnlijke pols en enkel weer vast.
‘Mag het alsjeblieft andersom, het doet zo’n pijn,’ smeekte Anouk. De tranen stonden in haar ogen terwijl ze Sam aankeek. Hij schudde zijn hoofd, lachte, maakte haar vast en liep weg. Hij had plezier als zij pijn had. Hij had plezier als Anouk werd vernederd. Het was een misselijkmakend persoon. Toen de deur amper dicht was gaf ze een gil. Met een klap ging de garagedeur weer open. Sam kwam stampvoetend binnenstormen.
‘Ze horen je niet, maar hou verdomme een keer die rot smoel van je!’ schreeuwde hij. Sam kwam in haar richting gelopen en gaf haar een trap. De tranen sprongen in haar ogen. ‘Vervelend rotwijf dat je bent! Hou je gedeisd oké!? Anders doen we je wat!’ ging hij verder, nadat hij Anouk nog een trap had gegeven. Hij trapte haar nog één keer in haar gezicht en liep vervolgens stampvoetend de garage uit. Anouk gilde van de pijn en het bloed drupte over haar gezicht. Hij had haar een bloedneus getrapt. Boven haar wenkbrauw zat een flinke wond. Haar hele lichaam deed pijn en Anouk huilde als een klein kind. Zoveel pijn had ze nog nooit gevoeld, niet van binnen en niet van buiten. Ze wilde hier weg, ze kon er niet meer tegen.
‘Help! Alsjeblieft help me!’ schreeuwde Anouk, maar niemand leek haar te horen. Ze sloeg met haar vuisten tegen de betonnen muur en zakte in elkaar. Wat had het allemaal nog voor zin? Anouk kneep haar pijnlijke neus dicht toen ze het bloed ineens proefde in haar mond. Ze haatte Sam en op deze manier het leven.
Bas zat achter zijn computer en bekeek nogmaals de naaktfoto’s van Anouk. Het deed hem pijn dat iemand zijn vriendin naakt op de foto zetten. Anouk zag er bang en ongelukkig uit. Hij wilde haar beschermen, kosten wat het kost. Anouk moest hier gewoon levend uit komen. Hij miste haar. Bas kon niet zonder zijn meisje, deze week was daarom ook vreselijk geweest. Hij klikte de naaktfoto’s weg en bekeek de vakantiefoto’s van vorige zomer. Ze waren met zijn tweeën naar Spanje geweest. Op alle foto’s keek Anouk met een brede lach en leken ze een gelukkig stel. Dat waren ze ook, dat hoorde ze nu ook te zijn. Dat hadden ze kunnen zijn als die klootzak Anouk niet had meegenomen. Als hij in de handen van Bas zou komen ging hij eraan, dat was een ding dat zeker was.
Karlijn zat thuis op de bank, het was negen uur ’s avonds en ze had Ramon de hele dag niet meer gesproken. Misschien was het maar beter zo. Julia lag boven in bed te slapen en Karlijn staarde alleen maar voor zich uit. Ze had niets te doen, voor het eerst sinds tijden.
Haar gedacht dwaalde af naar Anouk. Ze leek van de aardbodem verdwenen en de zaak maakte niet echt snel vorderingen. Karlijn baalde, Anouk was een jonge vrouw en haar leven was een puinhoop. Zaken als vermissing en ontvoering moesten snel opgelost worden en het lukte dit keer gewoon niet.
Plotseling voelde Karlijn zich vreselijk misselijk. Ze sprong op en rende naar de keuken waar de overgaf in de wasbak. Ze bleef even staan en spoelde vervolgens haar braaksel weg. Toen ze voor de bank stond en last kreeg van haar rug besloot ze maar naar bed te gaan. Ze zat hier toch alleen maar de piekeren en ziek te zijn.
De volgende ochtend werd Karlijn vroeg wakker, nog voor haar wekker was gegaan om naar haar werk te gaan. Het was pas half zeven. Haar keel leek wel dichtgeknepen zo benauwd als ze het had. Met een zucht stond ze op om het raam te openen. Haar benauwdheid verdween niet en leek steeds erger te worden. De beklemmende en branderige pijn in het midden van haar borst werd met de seconde erger en haar handen en vingers tintelde als gekken. Het ging niet goed. Misschien moest ze zich vandaag maar ziek melden en Ramon vragen of hij Julia naar school bracht. Karlijn hapte naar adem en ging rechtop in haar bed zitten. Ze zette haar voeten op de grond en stond voorzichtig op. Ze voelde zich bijna gelijk weer neerzakken, maar kon zich net staande houden. Langzaam liep Karlijn naar de badkamer, waar ze zichzelf in de spiegel bekeek. Ze schrok zich dood toen ze zichzelf in de spiegel bekeek. Haar huid was helemaal grauw, ze herkende zichzelf niet eens meer. Karlijn draaide zich om en liep voorzichtig weer naar haar slaapkamer. Ze dacht aan Julia die ze over een uur wakker moest maken voor school en nu nog lekker lag te slapen. Karlijn ging weer in bed liggen. Ze had het warm en zweette zich kapot. Het tintelen, de pijn en de misselijkheid wilde maar niet overgaan. Ze pakte haar telefoon en zag dat het inmiddels kwart voor zeven was. Twijfelend toetste ze het nummer van Ramon – die ze inmiddels uit haar hoofd kon - in en belde hem. Na een aantal keer over gaan hoorde ze zijn voicemail. De tranen sprongen in Karlijns ogen. Dit kon ze er niet bij hebben. Alsjeblieft Ramon neem op! Dacht ze. Hoe vroeg het ook was, hij moest nu echt zijn telefoon opnemen. Nogmaals toetste Karlijn zijn nummer in. Hij nam op.
‘Help…. Alsjeblieft, het gaat niet goed,’ zei Karlijn moeizaam. Ze haalde met moeite adem en de pijn op haar borst leek steeds erger te worden.
‘Wat is er?’ vroeg Ramon.
‘Ik..’ verder kon Karlijn niet komen, ze was haar bewustzijn verloren. Julia kwam de kamer binnengelopen en zag haar moeder liggen.
‘Mama!’ gilde ze. Ze rende naar het bed toe en schudde Karlijn heen en weer. Tranen sprongen in de ogen van Julia. ‘Mama! Mama! Mama!’ jammerde ze. ‘Laat me niet alleen!’ Karlijn opende haar ogen en keek recht in het betraande gezicht van haar dochter.
‘Mama, wat is er?’ vroeg Julia.
‘Ik hou van je,’ was het enige dat Karlijn kon uitbrengen, toen viel ze alweer weg.
‘Nee, mama, nee! Niet dood gaan. Blijf bij mij, alsjeblieft,’ gilde Julia. Maar haar mama reageerde niet en even leek het alsof ze dat ook nooit meer zou doen. Op dat moment ging de bel. Snel rende Julia naar beneden om de deur te openen. Het zat op slot. Snel keek ze om zich heen om te kijken of er ergens een sleutel hing. In haar ooghoeken zag ze iets glinsteren. Ze griste de sleutel van het haakje en opende de voordeur. Daar stond Ramon, hij keek Julia verbaasd aan. Haar gezicht was rood van het huilen.
‘Waar is je moeder?’ vroeg hij gelijk. Julia wees naar de trap en liep achter Ramon aan naar boven, Karlijns kamer in. Ramon schrok toen hij haar zag liggen. Hij aarzelde geen moment en belde 112.
‘Ik heb een ambulance nodig, op de drie groene eikels nummer 5 in Enkhuizen,’ riep Ramon door de telefoon. De telefoniste vertelde hem dat ze er zo aan zouden komen en Ramon verbrak de verbinding. Hij ging naast Karlijn op bed zitten en Julia kroop op zijn schoot.
‘Gaat ze dood?’ jammerde Julia.
‘Nee meisje, mama gaat niet dood,’ zei Ramon. Aan zijn stem kon je horen dat hij het ook niet zeker wist. Karlijn kwam weer bij, langzaam opende ze haar ogen.
‘Mijn borst,’ zei ze zachtjes. Ramon streelde met zijn hand langs haar gezicht.
‘Er komst zo een ambulance, blijf kalm,’ zei Ramon. Karlijn knikte moeizaam en hapte naar lucht.
‘Het is zo benauwd,’ zei ze. Ramon pakte haar hand stevig beet.
‘Niet weggaan bij ons, blijf bij ons. Je dochter heeft je nodig. Ik heb je nodig, alsjeblieft Karlijn,’ smeekte Ramon. Karlijn knikte moeizaam. Ramon keek op de wekker en zag zat het bijna kwart over zeven was. Waar bleef die ambulance?
‘Ik moet overgeven,’ zei Karlijn. Julia sprong van Ramons schoot en rende de kamer uit. Een paar seconde later kwam ze terug met een emmer en keek ze toe hoe haar moeder overgaf. Toen ze klaar was pakte Ramon de emmer aan en zette die neer naast het bed. Legen kwam later wel. Karlijn sloot haar ogen.
‘Mama!?’ riep Julia, die ondertussen weer bij Ramon op schoot was geklommen. Karlijn reageerde niet. Julia schudde haar moeder voorzichtig geen en weer, met de arm die niet in het gips zat. Ze keek Ramon met betraande ogen aan.
‘Mama, alsjeblieft, wordt wakker!’ gilde Julia. Ramon had tranen in zijn ogen.
‘Karlijn, blijf bij ons oké, hoor je me? Je gaat niet dood. Je laat ons niet in de steek,’ zei hij. In zijn stem klonk een snik, hij had het moeilijk. Hij was bang, bang voor de dood van de vrouw van zijn leven. De liefde was waarschijnlijk niet wederzijds – dat bleek wel uit het telefoontje van gisteren – maar Karlijn moest blijven leven. Ze reageerde niet. In de verte hoorde ze sirenes van de ambulance. Julia sprong op en rende naar de deur. Ze gooide het open en wachtte tot de ambulancebroeders de deur hadden bereikt. Met een brancard rende ze naar binnen, de trap op. Julia kwam er achteraan gerend. Ramon was inmiddels opgestaan en stond aan de andere kamer toe te kijken hoe Karlijn op de brancard werd gelegd. Julia ging naast hem staan en pakte zijn hand vast.
‘Ik ben zo bang,’ zei ze zacht.
‘Ik ook, lieverd.’ Julia veegde haar tranen weg. De mannen liepen met Karlijn op de brancard voorzichtig de trap af en Ramon en Julia liepen erachteraan. Julia, met haar ene arm in het gips en haar andere hand strak om die van Ramon heen geknepen.
‘Bent u haar man?’ vroeg de man.
‘Ik ben haar vriend en dit is haar dochter,’ zei Ramon zo kalm mogelijk. De man knikte en zei dat ze mee mochten in de ambulance. Normaal zou elk kind het leuk vinden om in een ambulance te zitten met gillende sirenes aan, maar Julia vond het vreselijk. Haar moeder was in gevaar.
Karlijn lag in een onderzoekskamer terwijl Ramon en Julia in de wachtkamer zaten. Julia huilde en Ramon probeerde haar tevergeefs te troosten. Artsen liepen in en uit en het leek uren te duren.
‘Wil je wat drinken?’ vroeg Ramon aan Julia. Ze schudde haar hoofd.
‘Ik wil naar mama,’ jammerde ze.
‘Dat mag strak, lieverd. Nu kan het even niet,’ zei Ramon.
‘Ik wil nu naar mama,’ jammerde ze. Ramon zweeg en Julia kroop op zijn schoot, dicht tegen hem aan. Ramon sloeg zijn armen om het meisje heen en drukte een zoen in haar haren.
Het was donderdag 26 juni, een vreselijke dag.
‘Kunt u mij vertellen wat er met haar is?’ vroeg Ramon beleefd aan één van de artsen, toen hij langs liep.
‘We kunnen helaas nog niks zeggen,’ zei de man, hij liep meteen weer verder.
‘Ik wil mama niet kwijt,’ zei Julia.
‘Ik wil haar ook niet kwijt, dus we raken haar niet kwijt. Wij gaan er samen voor zorgen dat mama bij ons blijft,’ zei Ramon. Julia knikte en lachte naar hem. Het was inmiddels half negen, Ramon werd gebeld. Hij keek op het display en zag dat het het bureau was, hij zou om acht uur al beginnen.
‘Ramon Pauwels.’
‘Waar ben je? Je bent al een half uur te laat, net als Karlijn,’ zei Jan. Ramon zuchtte.
‘Luister, ik ben in het ziekenhuis. Karlijn ligt hier, ik zit hier met Julia en ik kan en wil niet weg,’ zei Ramon zo kalm mogelijk.
‘Is alles goed?’
‘Nee, het is helemaal niet goed. Maar als ik meer weet bel ik je wel, doei.’ Hij verbrak snel de verbinding. Ramon wilde er niet over praten, dat maakte het definitiever.
Een half uur later kwam het bed inclusief Karlijn het kamertje uit. Ze had haar ogen gesloten en de grauwe gloed over haar huid was een beetje weggetrokken.
‘Wat is er?’ vroeg Ramon geschrokken.
‘We plaatsen haar over naar de afdeling hartbewaking,’ zei een van de artsen. Ramon schrok en Julia keek hem vragend aan, ze had geen idee wat er gaande was. Hij pakte Julia’s hand en trok haar mee. Ze liepen snel door naar de afdeling hartbewaking en mochten eindelijk bij Karlijn komen. In het kamertje stond een arts.
‘Wat was het?’ vroeg Ramon.
‘Ze heeft een hartinfarct gehad,’ zei de arts. Ramon schrok. ‘Karlijn heeft mazzel gehad, als het een uur later was ontdekt was het fataal geweest. We hebben haar medicijnen gegeven om de schade te beperken, maar de schade is groot. Het komt niet vaak voor dat zulke jonge mensen zo’n ernstig infarct krijgen,’ vertelde de man. Ramon knikte terwijl Julia alleen maar oog had voor haar moeder.
‘We gaan een ziekenhuisopname doen,’ legde de arts uit. ‘Verder krijgt ze elke dag medicijnen, die ze thuis ook zal moeten slikken,’ ging hij verder. Julia liet Ramons hand log en liep richting het bed van haar moeder. Ze pakte haar hand vast en kneep erin. Karlijns ogen waren gesloten en haar ademhaling was redelijk constant, maar nog steeds zag Karlijn er anders uit dan normaal. Julia luisterde naar de ademhaling van Karlijn. Het stelde haar gerust, haar moeder leefde zolang ze nog adem haalde.
Een kwartier lang zaten Ramon en Julia zwijgend naast elkaar bij het bed van Karlijn. Langzaam opende Karlijn haar ogen. Ze keek Ramon en Julia versuft aan.
‘Mama!’ riep Julia opgewekt. Direct drukte ze een zoen op haar moeders wang.
‘Waar ben ik?’ kreunde Karlijn. Het kostte haar moeite om geluid te produceren en haar lippen te bewegen.
‘Je bent in het ziekenhuis, je hebt een infarct gehad,’ zei Ramon. Hij veegde een traan weg uit zijn ooghoek. Karlijn reageerde niet op Ramons woorden en staarde doelloos voor zicht uit. Een hartinfarct? Hoe kon dat? Een infarct was voor oude mensen, of voor rokers, maar niet voor mensen zoals Karlijn. Ze was 32, rookte niet en dronk zelden, waar was het fout gegaan?
‘Je bent nu op de afdeling hartbewaking, ze nemen je op,’ zei Ramon terwijl hij Karlijns hand vast pakte. Hij kneep er zachtjes in en keek de prachtige vrouw bezorgd aan. Weer knikte Karlijn, maar verder zweeg ze. Julia had tranen in haar ogen, maar glimlachte even toen Karlijn troostend over haar hand wreef. Ze drukte haar lippen op Julia’s hand en liet die weer los. Vervolgens pakte ze Ramons hand vast.
‘Dank je,’ fluisterde ze.
‘Bedankt waarvoor?’
‘Dat je kwam, na je weet wel.’ Ramon knikte en drukte een zoen op Karlijns hand. Julia had nog steeds tranen in haar ogen, ze vond het vreselijk om haar moeder zo te zien.
Het was acht uur in de avond, Anouk was een week en ene dag verdwenen. Bas zat al acht dagen lang zonder zijn verloofde, in angst. Hij keek aandachtig naar het nieuws en wachtte op het stuk dat over Anouk zou gaan. De meest vreemde dingen kwamen langs op het nieuws, maar waar hij op wachtte leek maar niet te komen. Waarom wachtte hij eigenlijk op dat vreselijke nieuws? Misschien was het beter als hij het niets zag.
Plotseling verscheen de grote foto van Anouk in beeld.
‘Woensdag achttien juni is Anouk Slagmolen spoorloos verdwenen na het schietincident in het kleine café te Enkhuizen. Aanwijzingen leidde naar de stad Maastricht, waar inmiddels grote zoekacties zijn begonnen. Heeft u Anouk Slagmolen gezien, of heeft u een tip over deze 22-jarige vrouw, laat het dan weten via het onderstaande nummer,’ meldde de nieuwslezeres. Bas zuchtte en drukte de Tv uit toen de foto van Anouk weer uit beeld verdween. Hij was er klaar mee.
-------------------------------------------------------------------------------------
Hallo! Ik heb nog steeds vrij weinig lezers voor dit verhaal en dat zal ook wel deels aan het genre liggen, maar ik wil heel graag tips etc. Wees niet bang om iets negatiefs te melden! Als je het leuk vind zou ik het ook heel leuk vinden als je op de vote knop klikt :) dan weet ik dat ik door moet gaan!