Τελικά, δεν είναι καλό να μιλάς χωρίς να σκέφτεσαι πρώτα. Μου έχουν πει την παραπάνω πρόταση πάρα πολλές φορές κι όμως εγώ δεν την βάζω ποτέ στο νου μου. Όχι καλά να πάθω όμως, το πάθημα γίνεται μάθημα. Έφαγα το δούλεμα της ζωής μου από τον Άντριαν μέχρι να φτάσουμε στο σπίτι του. Σε κάθε ευκαιρία που έβρισκε μου τσιμπούσε τα μάγουλα και με έλεγε με χαζή κοριτσίστικη φωνή..κορίτσι του, κοπέλα του και όλα τα συναφή.
"Λοιπόν αγάπη μου -ένα μικρό ηλίθιο γελάκι- φτάσαμε." μου τσίμπησε το μάγουλο και κατέβηκε γρήγορα από το αυτοκίνητο. Ρόλλαρα τα μάτια μου και ξεφύσηξα απαλά.
Ανώριμε!
Μου άνοιξε ξανά την πόρτα και μου έκανε χώρο για να κατέβω. Κοίταξα τριγύρω μου. Το μέρος ήταν πραγματικά όπως το φανταζόμουν, αν και πολύ μεγαλύτερο. Ένας μεγάλος κεραμιδί στάβλος δέσποζε κοντά στο μικρό δασάκι που βρισκόταν δίπλα από την αγροικία, μία αρκετά μεγάλη λίμνη στο απέναντι άκρο, στη μέση ένα όμορφο σπίτι με πολλές γλάστρες απ' έξω και πάρα πολλά λουλούδια και δέντρα παντού.
"Σου αρέσει;" στη φωνή του διακρινόταν μία νότα περηφάνιας και δεν τον αδικούσα, ήταν πραγματικά πανέμορφο.
"Είναι καλό..αγόρι μου." του απάντησα και αμέσως μετά του έβγαλα την γλώσσα. Ρόλλαρε επιδεικτικά τα μάτια του και σταύρωσε τα χέρια του.
"Κάνεις σαν πεντάχρονο." μου είπε και μου χάρισε το γνωστό στραβό χαμόγελό του. Ανασήκωσα αδιάφορα τους ώμους μου.
"Στο στάβλο τι έχετε;" τον ρώτησα, ενώ ταυτόχρονα προχωρούσαμε προς το σπίτι. Ασυναίσθητα γύρισε να τον κοιτάξει.
"Άλογα." είπε όταν φτάσαμε στην εξώπορτα. Και ως γνωστόν επειδή είμαι χαζό παιδί χαρά γεμάτο, μου μπήκε η ιδέα της ιππασίας. Χτύπησε ρυθμικά την πόρτα και μετά από λίγο ακούστηκαν βήματα. Την πόρτα την άνοιξε ένα μικρό κοριτσάκι γύρω στα έξι με γκρι μάτια και σκούρα καστανά μαλλιά.
"Άντριαν!" φώναξε χαρούμενη και τον αγκάλιασε σφιχτά. Του έφτανε στα γόνατα. Ο καημένος πήγε να πέσει. Παρόλα αυτά παρατήρησα ότι έμοιαζαν αρκετά.
"Έχεις κόρη και δεν μου το είπες;" του ψιθύρισα. Στριφογύρισε τα μάτια του και πήρε στην αγκαλιά του το μικρό μοντέλο. Την γαργάλησε και την φίλησε στο μάγουλο.
"Που είσαι μικρό τερατάκι;" την έβαλε στον ώμο του και αυτή άρχισε να γελάει δυνατά. Στην πόρτα εμφανίστηκε μία γυναίκα με γκρι μαλλιά πιασμένα σε κότσο.
"Άντριαν; Τι κάνεις εδώ;" φάνηκε έκπληκτη. Το αγόρι άφησε κάτω την μικρή και αγκάλιασε την μεγαλύτερη σε ηλικία γυναίκα.
"Γιαγιά ομόρφυνες βλέπω." της είπε μόλις την άφησε από την αγκαλιά του. Ήταν σχετικά ψηλή για μια γυναίκα στην δικιά της ηλικία με όμορφα χαρακτηριστικά και μεγάλα μελί μάτια. Του χαμογέλασε πλατιά και τον σκούντηξε απαλά στον ώμο.
"Πάντα αυτό λες. Όλο με καλομαθαίνεις." του είπε γλυκά. Άλλαξα αμήχανα το βάρος μου από το ένα πόδι στο άλλο και τότε φάνηκαν να με παρατηρούν.
"Άντριαν ποιο είναι το κοριτσάκι που έφερες μαζί σου; Είναι το κορίτσι σου; Μου είχες υποσχεθεί ότι εγώ είμαι!" φώναξε το μικρό. Γέλασε και την ξαναπήρε στην αγκαλιά του.
"Εσύ είσαι το κορίτσι μου Έλλα." της χάρισε ένα στραβό χαμόγελο. Έπειτα την άφησε κάτω και της ανακάτεψε τα μαλλιά.
"Έλλα, γιαγιά από εδώ η Άρια." μας σύστησε μεταξύ μας. Έδωσα το χέρι μου στην γιαγιά του και αυτή μου είπε να την φωνάζω γιαγιά. Όχι ότι υπήρχε καμία περίπτωση να την φωνάζω έτσι αλλά τέλος πάντων. Η μικρή με αγκάλιασε σφιχτά και μου είπε ότι όλοι οι φίλοι του Άντριαν είναι και δικοί της φίλοι.. Εκτός άμα είμαι το κορίτσι του. Μπήκαμε μέσα στο σπίτι και ο Άντριαν έκλεισε την πόρτα πίσω μας.
"Ο παππούς;" ρώτησε.
"Είναι στον στάβλο με τα άλογα, ξέρεις πόσο τα αγαπάει." του απάντησε η κυρία Έλλα. Η μικρή μας έπιασε από το χέρι και μας τράβηξε μέχρι την πόρτα.
"Πάμε, πάμε!" φώναξε ενθουσιασμένη. Πριν κλείσει την πόρτα η γιαγιά τους φώναξε στην μικρή να μην λερώσει πάλι. Έτρεξε γρήγορα προς τον στάβλο και εξαφανίστηκε από το πεδίο οράσεως μας. Ο Άντριαν με έπιασε από το χέρι. Ένιωσα τα μάγουλά μου να φλέγονται.
Πραγματικά δεν θα το συνηθίσω ποτέ..
"Έχεις κάνει ποτέ ιππασία;" με ρώτησε. Κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.
"Ωραία θα σου μάθω να κάνεις!" είπε ενθουσιασμένος.
Τι στο καλό; Πολύ ενθουσιασμός έπεσε σε αυτήν την οικογένεια.
Μπήκαμε μέσα στον μεγάλο χώρο και είδα, λογικά τον παππού του, να ταΐζει το μεγάλο ζώο και το μικρό τερατάκι δίπλα του να τραγουδάει το πόσο αγαπάω τους μονόκερους ή κάτι τέτοιο. Ο Άντριαν πήγε κοντά τους και εγώ έμεινα καρφωμένη στην θέση μου. Οι δύο άντρες αγκαλιάστηκαν και κάτι είπαν μεταξύ τους πριν ξεκινήσουν να έρχονται προς το μέρος μου.
"Καλωσόρισες κόρη μου, έχει περάσει πολύς καιρός από τότε που ο Άντριαν μας έφερε επισκέψεις." μου είπε χαμογελαστός.
Επισκέψεις; Τι επισκέψεις; Φίλους του ή το κορίτσι του; Και αν ήταν το κορίτσι του το συμπάθησαν πιο πολύ από εμένα; Και αν εμένα δεν με συμπαθούν;
Μάλλον έμεινα για αρκετή ώρα χωρίς να πω κάτι γιατί ο Άντριαν με σκούντηξε απαλά. Χαμογέλασα στον παππού του και συστήθηκα.
***
"Εμ.. Μπορώ να σου πω κάτι;" ρώτησα το αγόρι απέναντί μου. Σταμάτησε να σελώνει το άλογό μου και με κοίταξε.
"Τι είναι;" είπε.
"Πρέπει να πάω στην τουαλέτα." του είπα ντροπαλά. Στριφογύρισε τα μάτια του, με έπιασε από το μπράτσο και αρχίσαμε να περπατάμε.
"Πες μου ότι φοβάσαι." είπε με το χαζό χαμόγελό του να διαγράφεται ξεκάθαρα στο πρόσωπό του.
"Όχι γιατί να φοβάμαι;" ήταν σειρά μου να ρολλάρω τα μάτια μου. Η αλήθεια ήταν πως φοβόμουν λίγο να μην πέσω από το άλογο, αλλά μετά σκέφτηκα πόσες φορές είχα πέσει μόνη μου στο ίσιωμα οπότε το ξεπέρασα. Η Έλλα, η οποία ακολουθούσε τον Άντριαν παντού, μας φώναξε να την περιμένουμε γιατί αυτή ήταν μικρή και δεν περπατούσε γρήγορα. Σταμάτησε να περπατά και μαζί του σταμάτησα και γω. Μου έδειξε την τουαλέτα και μπήκα γρήγορα μέσα. Ωστόσο αυτό που είδα μετά από λίγο, δεν με χαροποίησε καθόλου. Είχα ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα και ντρεπόμουν πολύ να ζητήσω βοήθεια και ειδικότερα από τον Άντριαν. Βγήκα από το μπάνιο και με κατακόκκινο πρόσωπο του είπα το πρόβλημά μου. Στην αρχή χλώμιασε αλλά αμέσως μετά ξέσπασε σε γέλια και με ρώτησε στα ίσια αν έχω περίοδο. Γούρλωσα τα μάτια μου και κοκκίνησα ακόμα περισσότερο, ενώ ταυτόχρονα η ξαδέρφη του ρώτησε τι είναι αυτό. Αυτός πρώτα κοίταξε την μικρή και μετά εμένα με γουρλωμένα μάτια. Ζητούσε βοήθεια. Αλλά σιγά μην τον βοηθούσα μετά από αυτό που μου έκανε. Σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος μου και του χαμογέλασα ύπουλα. Αυτός ξεφύσηξε και πήρε την μικρή στην αγκαλιά του.
"Λοιπόν μικρή είσαι έτοιμη να ακούσεις ένα παραμύθι;" την ρώτησε ενώ με κοίταξε σκληρά.
"Ναι!" φώναξε αυτή.
"Λοιπόν.." άρχισε "πες ότι έχεις ένα αγόρι και εσύ μετά την δουλειά σου γυρίζεις στο σπίτι και τον βλέπεις να φτιάχνει το παιδικό δωμάτιο, αλλά εσύ δεν έχεις μωράκι και πρέπει να του πεις ήρεμα 'Μα αγάπη μου δεν έχουμε παιδί.' και αυτός θα νευριάσει και θα σου φωνάξει 'ΤΙ ΕΝΝΟΕΊΣ ΔΕΝ ΈΧΟΥΜΕ ΠΑΙΔΊ; ΈΚΑΝΑ ΌΛΗ ΑΥΤΉ ΤΗΝ ΔΟΥΛΕΙΆ!' και για τις επόμενες εφτά ημέρες θα χαλάει όλο το δωμάτιο και θα πετάει πράγματα στον δρόμο και θα σου φωνάζει συνέχεια. Και όταν επιτέλους αδειάσει όλο το δωμάτιο, θα ηρεμήσει και θα σου πει 'Δεν πειράζει αγάπη μου, θα έχουμε παιδί τον άλλον μήνα.' και έτσι θα αρχίσει να φτιάχνει το δωμάτιο ξανά από την αρχή μέχρι να έχετε μωράκι. Κάτι τέτοιο είναι η περίοδος μικρό τερατάκι." τελείωσε ο Άντριαν την ιστορία του.
"Και Άντριαν.. Πως γίνονται τα μωράκια;" τον ρώτησε με αθώο βλέμμα.
Ρίκα Ρίκα Ρίκα Ρίκα Ρίκα Ρίκα Ρίκα Ρίκα Ρίκα. Rika_Gdv.
ΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΑ ΚΛΑΊΩΩΩ. Οκ πάει και αυτό το κεφάλαιο μεγάλο μεγάλο. Δεν είχε ιδιαίτερα πολύ χιούμορ, αλλά πιστεύω ότι το τελευταίο ήταν όλα τα λεφτά. Αυτά από εμένα, περιμένω τα σχόλιά σας.
Εύη χχ.