Adımlarım hızlanmış ve sürekli arkama bakarak yarı koşar yarı yürür halde ilerliyordum. Aslında bunu yapmama gerek yoktu. Tam bir yıldır her gün nereye gidersem gideyim peşimde ki siyah araba yine takipteydi. Sağa doğru dönerek dar sokağa girdim. Yurda giderken hep bu yolu kullanırdım. Daha doğrusu siyah araba takibe başladığından beri. Sokağın çıkışına doğru hızla ilerlerken karşı kaldırımda arabanın beklediğini fark ettim. Her zamanki gibi! Sokaktan çıkıp sola döndüm ve koşarak yurdun bahçesine girdim. Arkamı döndüğümde araba kenara çekilmiş duruyordu. Camları film ile kaplı olduğu için içeride kimin olduğunu göremiyordum. Ama şuan beni izlediğine emindim. Yavaşça merdivenlere doğru ilerleyip çıkmaya başladım. Güvenlik görevlilerine yurt kartımı gösterdikten sonra asansöre binip üçüncü kata çıktım. 306 numaralı iki yıldır kahrımı çeken odam yine havasızlıktan boğulmak üzereydi. İçeri girip önce perdeyi sonra da camı açtım. Kızların kızacağını biliyordum ama artık alışmışlardı. Daha doğrusu ben öyle umuyordum.
Karşı kaldırıma baktığımda arabanın hareketlendiğini gördüm. Yine benim cama çıkmamı beklemişti gitmek için. Artık soru sormayı bırakmıştım ama hala anlam veremiyordum bu takip işine. Beni neden takip ederlerdi ki. Düşüncelerime ara verip arkamı döndüğüm de oda arkadaşlarımın kızgınlıkla bana baktığını gördüm. Bir süre birbirimize öyle bakıp sonradan gülmeye başladık. Hazal bana bakarak:
'' Nereden geliyorsun? '' diye sordu.
'' Kitabevinden. '' dedim gülerek.
'' Neden çalışıyorsun ki iyi gelirin var. ''
'' Boş durmayı sevmiyorum. '' dedim. Böyle söylemek zorundaydım.
Her ne kadar iyi durumum yani iyi burslarım olsa da çalışmak zorundaydım. Herkesin yıl sonun da gideceği evi varken benim yoktu. Ya da ders notları kötü geldiği için bursu kesildiği zaman ailesi karşılarken benim bir ailem yoktu. Bu hayata yalnız başlamıştım ve yalnız devam edecektim. O yüzden benim her zaman birikim yapmam ve okulum bittikten sonra kendime düzenli bir hayat kurmam gerekiyordu. Kendi ayaklarımın üzerinde durmam ve kimseye kendimi ezdirmemem gerekiyor. Bu yüzden de hep gülümseyen, insanları güldürmeyi seven ve arkadaşlarımı ailem gibi gören biri olmama rağmen kimse içimde neler olduğunu bilmez. Ve kimse bilmeyecek de.
Ben Zehra Arın'ım ve bu da benim hayatım.