Fenna.
De warmte in de kamer is zo bedrukkend dat ik er duizelig van word en grijp mijn kans om weg te vluchten met beide handen aan.
Ik ben Rosa een uur geleden kwijtgeraakt aan een jongen die zijn ogen niet van haar af kon houden, en zonder haar wordt het pijnlijk duidelijk dat ik hier niet op mijn plek ben. Dat ik hier niet thuis hoor.
Op de zoveel stappen trek ik mijn jurkje naar beneden, dat hardnekkig elk stukje van mijn huid bloot probeert te leggen.
Af en toe word ik tegengehouden door een jongen die duidelijk een slokje teveel op heeft, maar ik weet me altijd net op tijd los te trekken en in de mensenmassa te verdwijnen.
Mijn benen beginnen zwaar te worden van het dansen en ik vecht me een weg naar de keuken om mijn droge keel te bestrijden.
Na een eeuwigheid kom ik eindelijk bij de kraan aan en vul snel een beker met water. De vloeistof is een welkome verlichting en ik blijf even staan om van de rust te genieten.
Echt lang de tijd krijg ik niet, aangezien de stilte al snel door een bekende stem word verstoord.
'Vermaak je je een beetje Fenna?' fluistert Chris in mijn oor, en hoewel hij naar mijn smaak veel te dichtbij is, probeer ik mijn rust te bewaren en hem niet weg te duwen. Op de een of andere manier besef ik me maar al te goed dat hij niet helemaal zuiver is en ik wil hem geen enkele reden bieden om me te wantrouwen.
Ik knik terwijl ik nog een slok neem en duw hem onopvallend een stukje terug. Hij grijnst scheef naar me, een grijns waar ik geen aandacht aan wil schenken, maar waar ik onwillekeurig geen weerstand aan kan bieden.
'Ik had dit feestje veel heftiger verwacht, dus dat valt in ieder geval mee.' Ik doe een poging om te lachen, maar de glinstering bereikt mijn ogen niet en ik weet dat ik mijn lichaam niet voor de gek kan houden.
'Ben jij heftigere feestje gewend dan?' vraagt Chris zacht, met een ondeugende ondertoon zijn stem.
Ik verkoop hem onwillekeurig een plagerige mep tegen zijn schouder en probeer de triomfantelijke blik in zijn ogen te negeren.
'Natuurlijk ben ik heftigere feestjes gewend. Dit is kinderspel.' Ik grinnik zachtjes en voel mijn lichaam ontspannen. Voel hoe ik voor even kan geloven dat ik hier vrijwillig ben en ik gewoon lol maak met mijn vrienden.
Dan buigt Chris zich naar me over, veegt een pluk haar uit mijn gezicht en strijkt vederlicht langs mijn nek, een daad waar ik kippenvel van krijg. 'Dan moeten wij samen maar eens een feestje bouwen.'
Zijn stem, hees en warm, weet me bijna te overtuigen. Laat me bijna geloven dat dit goed is, dat ik me aan hem over moet geven.
Net op tijd neemt mijn verstand het echter weer over en probeer ik de afstand tussen onze lichamen te vergroten.
'Wat is er?' vraagt hij, duidelijk in de war door mijn plotselinge aarzeling.
'Dit is niet goed,' weet ik eruit te persen en zet mijn glas op het aanrecht, klaar om weg te gaan. Ik stap over de drempel, sta op het punt om me weer door de warmte te laten omringen, als ik door een onzichtbare kracht wordt tegengehouden en iemand mijn pols in een ijzeren greep gevangen houd.
Chris trekt mijn lichaam naar zich toe tot ik tegen hem op bots en ik zijn spieren in mijn rug voel prikken.
'Kom op Fenna, het was net zo gezellig,' zegt hij terwijl zijn lippen langs mijn slaap strijken en ik mijn benen week voel worden.
'Laat me los Chris,' fluister ik angstig, en ik vervloek de duidelijke trilling in mijn stem. Ik haat het dat ik zo zwak ben. Ik haat het dat ik me niet tegen deze jongens kan beschermen en ik niet in staat blijk te zijn om mezelf te verdedigen.
Hij grinnikt, duidelijk niet van plan om me te laten gaan, om me mijn vrijheid terug te geven.
'Waarom zou ik dat doen?' vraagt hij, zo arrogant dat hij eigenlijk geen antwoord verwacht.
Wanhopig probeer ik zijn handen weg te duwen, probeer ik een ontsnapping te vinden waar ik me aan kan vastklampen. Dan valt mijn blik op een stoel in de hoek en op de jongen die erop heeft plaatsgenomen. Zijn haren zitten tegen zijn bezwete voorhoofd geplakt en hij ziet eruit alsof hij het liefst zou willen wegrennen. Alsof de bedrukte sfeer ook zijn energie heeft opgezogen en hij nu probeert op te laden.
'Omdat Jack mijn vriend is weet je nog?'
Zodra ik het gezegd heb, daalt er een rust die ik niet kan plaatsen op me neer en ik probeer de vlinders, die in mijn buik om voorrang vragen, te negeren.
Chris lijkt even uit het veld geslagen te zijn, alvorens hij me omdraait en met zijn ogen elke centimeter van mijn gezicht scant.
'Jack doet niet aan vriendinnetjes, alleen aan one night stands. Wat maakt jou zo bijzonder dat hij van zijn geloof is afgestapt?'
Ik zet mijn emoties op slot, probeer zijn blik gevangen te houden.
'Ik heb geen idee, maar ik kan het bewijzen.'
Hij laat me los, grijnst alsof hij mijn leugen nu al doorziet.
Zo zelfverzekerd mogelijk loop ik naar Jack toe, en als Lars een langzaam nummer in zet krijg ik een ingeving waar ik Chris misschien nog mee weet te overtuigen ook.
Alsof hij mijn aanwezigheid kan ruiken, kijkt Jack op, en ik meen te geloven dat zijn ogen beginnen te stralen.
'Wil je met me dansen?'
Ik houd mij adem in, bang dat hij zal weigeren. Bang dat hij me onbewust in de handen van de leeuw zal laten lopen.
Ik voel de hoop met elke seconde vervagen en op het moment dat ik mijn hoofd laat hangen, fluistert hij een woord waar ik zowel blij als doodsbang van word.
'Graag.'
De glimlach op mijn gezicht is er voordat ik het kan tegenhouden en in een opwelling pak ik zijn hand vast, om hem naar het midden van de dansvloer te leiden.
De dominantie die ik meestal van hem gewend ben, lijkt te ontbreken, alsof ik het met mijn aanwezigheid weet te onderdrukken.
Hij neemt geen enkel initiatief om me aan te raken, terwijl hij meestal staat te popelen om mijn huid te beroeren, om me keer om keer weer pijn te doen.
Ik plaats zijn hand om mijn middel, probeer geen aandacht te besteden aan de warmte die door de stof heen brand. Vastberaden leg ik mijn hand op zijn schouder, houd zijn hand vast alsof dat het enige is wat ik in deze wereld nodig heb.
Ik leid hem met mijn lichaam, sleep ons door de tonen van de muziek.
Een aantal mensen kijken naar ons, maar op de een of andere manier kan me dat helemaal niet schelen.
Jack lijkt al helemaal niet bezig te zijn met de omgeving, heeft enkel oog voor mij, voor onze lichamen die tegen elkaar aan schuren. Een rode blos kruipt naar mijn wangen, maar het lukt me niet om zijn intense blik te ontwijken. Om te doen alsof ik geen gevoelens voor hem koester.
Mijn hart schreeuwt me toe dat ik dichter naar hem toe moet, terwijl de lucht tussen ons al is weggenomen en zijn warmte mijn hele wezen verlicht.
Mijn hoofd is niet meer in staat om mijn verwarrende gevoelens te beperken, laat staan tegen te houden. Ze gieren door mijn lichaam, nemen alles over en vullen mijn hart met de liefde die ik altijd al voor Jack heb gekoesterd.
Hij neemt even afstand van mijn huid om me een rondje te laten draaien, en in die ene glimp die ik van mijn omgeving meekrijg, vang ik de gekwelde blik van Tyler op.
Een blik die mijn ziel uiteen scheurt en alle twijfels weer op doet laaien.
Jack kan niet degene zijn van wie ik houd, kan niet degene zij die mij gelukkig kan maken.
Meteen voel ik hoe mijn hart op slot gaat, hoe de emoties in mijn binnenste weer worden verjaagd.
Ik dwing mezelf om door te gaan tot het liedje voorbij is, maar zodra de laatste tonen wegsterven, maak ik me van hem los.
'Ik ga even wat drinken halen,' zeg ik snel, en voel zijn ogen in mijn rug prikken als ik er als een speer vandoor ga.
Mijn hazelnootkleurige kijkers nemen alle aanwezigen in de kamer in zich op, maar Tyler, de jongen waar ik van hoor te houden, is nergens te bekennen.
Zijn blik achtervolgt me, dwingt me om als een gek door het huis te lopen en hem te zoeken.
Chris lijkt in rook te zijn opgegaan, maar hij is op dit moment wel mijn laatste zorg.
Paniek maakt zich van mij meester als iemand een arm om mijn middel vouwt en me een donker hoekje in trekt.
Voordat ik de kans krijg om te gillen, verzekert Tyler's stem me ervan dat ik veilig ben en ik heb even de tijd nodig om op adem te komen voordat ik me tegen hem aan nestel en hem verzeker dat die dans niks betekende.
Zijn lange lichaam wekt te illusie dat ik voor altijd veilig zal zijn en de zachte kussen die hij op mijn haar plant verzekeren me ervan dat hij nog steeds van me houd.
'Weet je het zeker Fenna? Jullie zagen er beide te gelukkig uit om gespeeld te zijn.'
Zijn woorden breken mijn hart in tweeën en de gekwelde toon doet me geloven dat ik hem absoluut niet waard ben.
'Ik haat hem niet meer Tyler, maar dat is iets heel anders dan verliefd op hem zijn.'
Hij laat me los, zet een kleine stap achteruit zodat hij me in de ogen kan kijken.
'Waarom haat je hem niet meer? Ben je dan vergeten wat voor vreselijke dingen hij je heeft aangedaan? Zie je dan niet dat hij niet van je houdt? Dat hij je alleen maar gebruikt zodat hij het mooiste meisje van school aan zijn lijst toe kan voegen? Ik houd van je Fenna, oprecht en met heel mijn hart. Waarom is het zo moeilijk voor je om voor mij te kiezen? Voor een optie waarvan ook jij weet dat je er gelukkig van word?'
Teveel vragen die hij op me afvuurt. Te veel emoties die ik niet kan benoemen.
Hij drukt me met mijn neus op de feiten, en ik weet niet of ik daar al klaar voor ben.
Tranen van onmacht stromen over mijn wangen, en de besluiteloosheid slurpt al mijn energie op.
Tyler veegt mijn tranen weg, en doet dan iets wat ik nooit had verwacht en waar ik zowel doodsbang als dolgelukkig van word.
Hij drukt zijn lippen krachtig op de mijne, eist ze met zijn liefde op. Het is een hele andere kus dan dat vederlichte gebaar in het café, die zo lang geleden lijkt dat het bijna onwerkelijk is. We open beiden onze monden een stukje en onze tongen spelen op een manier die ik nooit voor mogelijk heb gehouden.
We vloeien samen tot een ondoordringbaar baken van liefde en verlangen, en het voelt heerlijk om de controle kwijt te raken. Om volledig op hem te vertrouwen.
Buiten adem maak ik me van hem los, glimlach alsof ik de hele aarde met die straling zou kunnen verwarmen.
Tyler drukt zijn voorhoofd tegen de mijne, zucht alsof hij nog steeds niet kan geloven wat er zonet is gebeurd.
En dat is het moment waarop ik Jack in het oog krijg, en aan de trillende en verschrikte uitdrukking op zijn gezicht kan ik opmaken dat alles heeft meegekregen van wat er zonet is gebeurd. En onwillekeurig krimp ik ineen als hij zijn blik afwend en wegrent alsof zijn leven ervan afhangt.
Oké, ik heb stiekem een heel klein beetje medelijden met Jack. Ze waren net zo schattig bezig samen, moet Tyler er weer tussenkomen!
Wat vonden jullie ervan? Altijd leuk om te horen!!
En misschien zeg ik het niet genoeg, maar super bedankt voor alle stemmen en leuke comments! Ik ben jullie daar echt heel erg dankbaar voor!!
Xx
Daniek.