→Gri - Olmaz
Geri dönüş.
Önceden belki defalarca kez İzmir'e gidip, geri dönmüştüm. Belki sadece tatillerdeydi ama elinde sonunda buraya geri dönüyordum.
Şimdi ise herşey çok farklıydı.
2 yıl.
Tam tamına İstanbul'dan uzak geçirdiğim 2 Yıl.
İlkay ve Müge'den uzak 2 yıl.
Ondan kaçtığım 2 Yıl.
O.
Hayatımın belki de bu noktaya gelmesini etkileyen tek kişi.
Asla unutamadığım kişi.
Hayatımda büyük ve acımasız kararlar almamı sağlayan kişi.
Sorarsınız ki onun bunlardan olanlardan haberi var mı ?
Kesinlikle Yok.
Hatta benden haberi olduğuna bile şüpheliyim.
Onu ilk Lise 2.sınıfta görmüştüm. O zamanlar tek derdim eğlenmek, hayatı dolu dolu ve eksiksiz yaşamak, zamanımın her salisesini boşa geçirmemekti.
Sonra o geldi.
Bütün Lise hayatım onu çözmeye çalışmakla geçti. Gizli gizli, haberi olmadan çözmeye çalıştım onu. O en güçlü tuğlayla döşenmiş olan duvarlarının nedenini öğrenmek için çabaladım.
Peki ya sonuç ?
Koskoca bir hiç.
Yavaş yavaş hiçliklerde boğulmaya başlarken, annem fark etti beni. Halime, acizliğime, çöküşlerime şahit oldu.
Ama her zaman yanımda oldu. Her ne olursa olsun. Ağlasam bile ağlama demedi, omzuna yatırıp ağlattı.
Her gece benimle sohbet etti. Bir nebzede olsa umut yeşerdi içimde. Sonra birgün bir karar aldım. En büyük etkenlerden ikisi de Müge ve İlkay'dı.
Müge ve İlkay.
Hani insanın keşke gerçekten kardeşim olsa dediği insanlar vardır ya, kesinlikle benim için onlar Müge ve İlkaydı.
Anaokulundan bu yana, her zaman beraberdik biz.
Anaokul, ilkokul, ortaokul, lise..
Aldığım kararla beraber birgün otoparkta çıktım karşısına. Anlattım her şeyi 2 yıldır uzaktan izlediğimi, onu sevdiğimi hatta duvarlarını yıkmaya bile hazır olduğumu söyledim.
O ne yaptı ?
Öylece yanımdan geçip gitti.
Kalbim daha önce hiç parcalanmadığı kadar parçalandı. Cam kırıkları vücudumun her yerine ulaştı ve derin yaralar açtı.
Dayanamadım. En çok ölmeyi düşündüm. Belki saçma geliyordu insanlara, ama değildi.
Saçma bir lise aşkı değildi benimki..
Gerçekten aşıktım ona.
Grurumu hiçe sayamadım, annemin aldığı karar ile İzmir'e geri döndük.
İlk yılım ortada ruh gibi gezmekle geçti.
Sonra unutmak için çabaladım. Başardım da. Başarmamam için bir sebep yoktu.
Sonuç olarak şuan İstanbulda, kızların üniversitesi, ve benim yeni üniversitem olan Doğu Üniversitesinin önündeydim.
Kızların tepkisi ne olurdu bilmiyordum. Ama onları fazlaca özlemiştim. İlkay'ın şakalarını ve güldürme çabalarını, Müge'nin internette tanıştığı çocukları anlatmasını...
En çokta birlikte oluşumuzu özlemiştim. Birlikte eğlenmemizi.
Geleceğimden haberleri olmadığı için, nerede olduklarını bilmiyordum ama bulabilirdim sanırsam değil mi ?
Ayaklarım geri gitmek istese de, ruhum büyük ve güçlü adımlar atarak içeri girdi. Girişteki panodan Aslı Abladan öğrendiğim sınıflarının katına baktım.
Ne güzel 3. Kat!
Merdivenleri bulduktan sonra hızla çıkmaya başladım. 3. kata geldiğimde etrafı taramaya başladım. Kafam karmakarışık olurken bir ses duydum.
"Güzel Gülüş!"
Müge'nin sesiydi bu. Hemen arkamı döndüm. Müge etrafındaki insanları umursamadan bana koştu ve sarsılacağım derecede sımsıkı sarıldı. Bende gözlerim dolarken aynı şekilde kollarını doladım ona. Ayrıldığımıza gülümsedi.
"Manyak mısın kızım sen?! İnsan haber verir!Hem sen ne zaman geldin bakayım?! Ya da boşver gel bir daha sarılacağım!" dediği gibi tekrardan kaburgalarımı kıracak bir şekilde sarıldı.
"Oha Güzel Gülüş!"
Koridorun sonundan gelen bu sesle gülümsedim.
İlkay.
"Oha! Oha! Oha!"dedi ve Müge'yi yana ittirip sıkıca sarıldı. Aynı şekilde bende ona sımsıkı sarıldım.
"Ya ama ilk ben gördüm!Ayrılın banane!"
Müge'nin bu çocuksu haline gülümserken bir anda ikisine birden sarıldım.
"Sarılmamızı özlemişim" dediğimde ikisi de beni onayladı ve gözlerimiz dolu doluyken birbirimize baktık.
"Sen saçlarını mı boyattın? Evet evet!Boyatmışsın! Ve kızıl sana çok yakışmış! Ee kimin güzel gülüşü"
Müge'nin cümlenin sonunu yine kendine bağlamasıyla kıkırdadım.
"Ay gülüşe bak gülüşe! Bir daha gül bakayım! Ama dur önce İlkay gel bu kızı saklayalım sadece bize gülsün sonra gelir biri aşık olur! Paylaşmam ben Güzel Gülüş'ümü kimseyle!"
"Müge ya!" dedim bir kez daha kıkırdarken.
"Ne zaman döndün sen?" diyen İlkay'a döndüm.
"Bu sabah" dedim omuz silkerken.
"Ve direk buraya geldin?"
"Evet. Çok özlemiştim sizi." dedim gülümserken.
"Ya şimdi açık konuşalım, aslında Müge'yi çok özledim diyecekti de alınma diye şey etti o. Üstüne alınma sen hiç."
"Tabi ya" dedi İlkay ona ters ters bakarken.
"Hııı! Kızım tam tamına 20 saniye sonra hoca geliyor. Geç kalırsak bittik."
"Tamam siz gidin ben kantin de bekliyorum sizi."
"Bulabilecek misin?"
"Bulurum dert etme. Hadi koşun siz." dedim gülerken. Hızla koşmaya başladıklarında gülümsedim. Kaç yaşında olursa olsunlar her zaman çocuk kalabiliyorlardı.
Arkamı dönüp yürümeye başladım. Koridor yavaş yavaş boşalırken 1. kata indim. Okulun içini tavaf etmemin bir faydası olmadığını anlayınca koridorda tek gördüğüm insan olan uzun boylu deri ceketli, panoya bakan çocuğa doğru ilerledim.
"Bakar mısınız?" dediğim anda elimdeki telefon yere düşerken eğildim ve hızlıca aldım.
"Baktım."
Duyduğum sesle bakışlarım yukarı kalkarken yavaşça ayağa kalktım.
Hiç degişmeyen parfümünün kokusu, ses tonu, her zaman sağ tarafa doğru taradığı saçı ve aynı bakışlarıyla karşımda duruyordu.
Bolat Eroğlu.
Olamazdı değil mi?Burada okuyamazdı?Hayatımı birkez daha mahvedemezdi.
Aynı bakışlarla bana bakmaya devam ederken, gerçek, yüzüme soğuk esen bir rüzgar gibi vurdu.
Ben O'nu Unutamamıştım.
Sahadaki Prenses ve Yine Yalnızdan Sonra Unutulamayan Sizlerle!
Umarım begenirsiniz :)
Düşüncelerinizi,hissettiklerinizi,fikirlerinizi yoruma bırakın lütfen 🙊