ตอนที่ 3
หลังจากที่ผมตามจองกุกออกมาจากร้านเหล้าขึ้นรถกลับมาที่คอนโดซึ่งตลอดทางที่กลับมานั้นเขาไม่พูดอะไรกับผมเลย
จองกุกไม่เคยเป็นแบบนี้นะ แล้วผมก็ไม่รู้จะทำยังไงให้เขาปริปากพูดกับผมด้วย
เรา 2 คนยืนอยู่ในลิฟท์ที่กำลังพาขึ้นไปชั้นที่เราอยู่ ผมแอบลอบมองสีหน้าของจองกุก ใบหน้าของเขาก็ยังเหมือนเดิมเรียบเฉยและเย็นชา
"จองกุก..."
ผมเรียกเขาอย่างแผ่วเบา เอื้อมมือไปสะกิดที่ใหล่กว้างๆของเขาด้วย
"..."
แต่เขาก็ไม่พูดอะไรกับผมแถมยังไม่สนใจอีกต่างหาก
"จองกุกอ่า...เป็นไร"
ผมถามอีกครั้งแล้วเลื่อนมือของตัวเองลงไปจับมือขาวๆของจองกุก
"..."
ไม่ตอบ...
เออ! ตามใจ พูดด้วยก็ไม่พูด! เป็นอะไรก็ไม่รู้ ไม่คุยด้วยแล้ว!
ถอนหายใจแล้วเขยิบตัวออกมาให้ห่างจากร่างสูงแล้วหยิบมือถือขึ้นมาเล่น ก็เจอข้อความไลน์ของแทฮยอง
KIM'V : จีมิน
KIM'V : เป็นไงบ้าง
KIM'V : จองกุกโกรธเหรอ
หมับ!
เฮ้ย!
อยู่ดีๆมือหนาของจองกุกก็แย่งโทรศัพท์มือถือของผมไป
"จองกุก!"
"ทำผมโกรธแล้วยังจะเล่นมือถืออีกนะ"
เขาตอบแล้วเอามือถือของผมยัดใส่กางเกงตัวเองเพื่อไม่ให้ผมแย่งคืน
"ก็บอกสิ ว่าโกรธอะไรอ่ะ"
ติ๊ง~
"ของแบบนี้ต้องรู้ด้วยตัวเอง ถ้าคิดไม่ออกผมไม่คืนนะมือถืออ่ะ"
พูดจบก็้ดินออกจากลิฟท์ไปโดยไม่หันมามองผม เอาแล้วไงงานนี้
หรือจะโกรธที่....
ที่ผม...
ต้องใช่แน่ๆ
คิดได้ดังนั้นผมก็เลยวิ่งออกจากลิฟท์ตามจองกุกที่กำลังเปิดประตูเข้าห้องไป
แอ๊ด~ ปัง!
"จองกุก!! ฉันคิดออกแล้ว!!!"
พอเข้ามาในห้องผมก็รีบวิ่งไปดักหน้าเขาไม่ให้เขาเข้าห้องนอนพร้อมตะโกนใส่หน้า
"งั้นก็อธิบายมาเดี๋ยวนี้"
เขามองหน้าผมแล้วเอามือกอดอกรอฟังคำอธิบาย
กลัวโกรธ...จริงๆนะ
"คือ..ฉันเห็นว่ามันขาด แถมตัวเล็กด้วยนายคงใส่ไม่ได้แล้วอ่ะเลยแอบเอาไปทิ้ง"
"ห๊ะ?..."
"ฉันรู้ว่านายรักเสื้อตัวนั้นมาก ขอโทษนะจองกุก ฉันน่าจะบอกนายก่อน"
"เดี๋ยวนะ...อะไร จีมินพูดถึงเรื่องไรเนี่ย"
"เสื้อยืดสีแดงที่นายชอบใส่ไง หรือว่านายไม่รู้..."
ผมทำหน้าเหวอใส่จองกุก ชิบก๋ายล้าว จองกุกส่ายหน้าปฏิเสธซะด้วย
อื้ม!!! กูตายแน่ๆงานนี้
"นี่แอบเอาเสื้อตัวนั้นที่ผมรักที่สุดไปทิ้งเหรอเนี่ย!"
เขาทำตาโตใส่ผมอย่างตกใจเล็กน้อย
"ฉันขอโทษ"
ผมพูดออกไปพร้อมพยายามบีบน้ำตาเรียกคะแนนความสงสารจากจองกุกอย่างสุดๆ แม้มันจะไม่ค่อยได้ผลสักเท่าไหร่ก็เหอะ
จองกุกอมยิ้มออกมา
"ไม่ใช่เรื่องนั้น~"
และฟังจากน้ำเสียงแล้วดูเหมือนเขาจะไม่โกรธผมซะด้วย
ถ้าไม่ใช่เรื่องนี้แล้วเรื่องอะไรวะ"
"เฮ้อ~ผมจะถามคำถามพี่ 2 ข้อนะ พี่ต้องตอบตามจริง"
เหี้ยละ! จะถามอะไรล่ะเนี่ย หรือว่าเรื่องถุงเท้าสีแดงคู่นั้น...
"ข้อแรก พี่กับเพื่อนพี่ที่ชื่อวีเป็นอะไรกันเล่ามา"
จองกุกยืนกอดอกเชิดหน้าใส่ผมรอฟังคำตอบ
"เพื่อนไง..เคยคบกันนะแต่เลิกกันน๊านนแล้ว นานก่อนที่ฉันจะเจอนายอีก"
จองกุกพยักหน้า
"แล้วทำไมต้องไปกระโดดกอดกันขนาดนั้นด้วย"
อ่า ชิบก๋ายแล้ววววว
ใครมันจะไปกล้าตอบวะ ว่าพี่นัมจุนให้ทำ พูดไปต้องโดนถามอีกแน่ๆอ่ะ...เอาไงดี....
อ๊ะ! รู้แล้วต้องใช้มุขนี้
"ก....ก็นายไม่ให้ฉันกอด ฉันก็เลยต้องไปกอดคนอื่นแทนไง"
ผมตอบแล้วเบือนหน้าหนีไปทางอื่น เหงื่อเหง่อนี่ไหลจนจะเป็นน้ำตกอยู่ละ
"ทำไมต้องกอดคนอื่นอ่ะ กอดผมก็ได้ ผมก็อยู่กับพี่นี่"
กอดผมก็ได้??
หูยยยยย ถ้าแกให้ฉันกอดนะ ฉันคงไม่ต้องพาแกไปให้เพื่อนๆรู้จักหรอกว่ะ จองกุกก
"ก็แล้วนายให้ฉันกอดมั้ยล่ะ!"
ผมกระแทกเสียงใส่จองกุก เขามองหน้าผมแล้วก็เบือนสายตาหนีไปทางอื่น เหมือนกำลังจะใช้ความคิด ไม่นานริมฝีปากได้รูปก็คลี่ยิ้มให้ผมพร้อมกับสบตา
"พี่อยากให้ผมกอดเหรอ"
ผมรีบพยักหน้าทันทีหลังจากฟังที่ฟังจองกุกพูด
"งั้นหลับตาสิ"
งั้นหลับตาสิ
งั้นหลับตาสิ
งั้นหลับตาสิ
งั้นหลับตาสิ
ก็ทำสิครับ!!!
ผมรีบปิดเปลือกตาลงทันที นี่สินะวันที่ผมรอคอย วันที่ผมจะได้กอดจองกุกและจองกุกก็จะกอดผม แอร๊ยยยยย วันของปาร์คจีมินนนน
เอาซี่~ นี่อยากกอดจนหรรมส์หดตดหายแล้วนะ
แต่ว่า...
ผมรู้สึกถึงอะไรนุ่มๆมาแตะที่ริมฝีปากตัวเองเลยลืมตาขึ้นดู..
!!!
!!!
!!!
โอ้ว!! พระ!! สงฆ์!!
เขาถอนริมฝีปากออกแล้วก้มหน้า
O////O
"ถึงผมจะไม่ใช่คนขี้หึงแต่ใช่ว่าผมจะไม่หึงนะครับ"
"..." /สติหลุด
"จีมินก็รู้ผมแสดงออกเรื่องความรักไม่เก่ง"
"..."
"และที่ผมไม่กอดพี่อ่ะ เพราะว่า..."
"..."
หืมมมม~~ อะไรนะ..อะไรกอดๆนะ พอได้ยินเรื่องกอดนี่สติมาเลยครัชชชช
เพราะอะไรไมไม่กอด!!
"เอ่อ...เพราะ...ช่างมันเหอะ ผมมีเหตุผลส่วนตัวน่ะ"
หง่ะะะ เหตุผลอะไรละะ นี่อยากรู้นะเนี่ย ผมก็ไม่กล้าถาม ถามไปก็แบบไม่ตอบ ผู้ชายคนนี้ชอบเล่นลิ้นนนนน
"เอาเป็นว่าเรื่องพี่วี ผมไม่โกรธพี่ก็ได้นะ ผมเชื่อใจพี่ แต่ว่าเรื่องเสื้อของผมที่พี่แอบเอาไปทิ้งอ่ะ..."
อ่าว นั่นไงไม่โกรธเรื่องไอ้แทแต่โกรธเรื่องเสื้อสีแดงนั่นแน่เลยยย
"วันอาทิตย์นี้ พี่ต้องพาผมไปซื้อใหม่ด้วย"
อ๊ายยยยยยย ค่อยยังชั่วนึกว่าจะแบบให้ผมไปเก็บเสื้อตัวนั้นมาซะอีก
งั้นก็เอามือถือฉันคืนมานะจองกุกก
"มือถือ.."
"ไม่คืนครับ คืนพรุ่งนี้"
"แต่พรุ่งนี้ฉันต้องไปทำงานนะจองกุก"
"จริงสินี่ก็...จะ 5 ทุ่มแล้วด้วย.."
จองกุกพูดแล้วดูเวลาที่นาฬิกาข้อมือของตัวเอง
"งั้นก็รีบไปอาบน้ำแล้วนอนสิครับ ที่รัก"
เขาว่าแล้วยกมือขึ้นมายีหัวผมจนยุ่งแล้วเดินเข้าห้องไป
ส่วนผมเหรอ...
ยืนอึ้งกิมกี่สิครับพี่น้อง วันนี้แฟนผมเขาเป็นอะไรร ทำไมมุ้งมิ้งแบบนี้ แถมมีจุ๊บปากอีก -/////- ถ้าจองกุกโกรธแล้วเป็นแบบนี้ ผมจะทำให้เขาโกรธทุกวันเลยยยย
-------------------------
KIM'V : จีมิน
KIM'V : เป็นไงบ้าง
KIM'V : จองกุกโกรธเหรอ
P'Jimin : ไม่โกรธ
P'Jimin : แค่ไม่ชอบให้แฟน'เก่า'
มายุ่งวุ่นวาย
P'Jimin : ถ้าตัวเองโดนบ้าง
จะรู้สึกยังไง ถามใจดู
P'Jimin : ไม่โดนต่อยก็ดีแค่ไหนแล้ว
KIM'V : อ้อ....
KIM'V : นี่น๊า~~~ จีมิน ถ้าแฟนนายไม่ยอมกอด ก็มากอดฉันแทนก็ได้น๊า
KIM'V : นายชอบไม่ใช่เหรอ เช้าก็ขอกอด กลางวันก็ขอกอด เย็นก็ขอกอด ตอนนอนยังขอกอดเลย
KIM'V : คิดถึงร่างกายของนายจังเลยปาร์คจีมิน
KIM'V : ฉันยังรักนายเหมือนเดิมนะ...
KIM'V : ฉันรู้นะว่านายยังรักฉันเหมือนเดิม ไม่งั้นนายไม่มากระโดดกอดฉันหรอก
KIM'V : กลับมานะ...
-------------------------------------------
เช้าอีกวัน
"จองกุก~ ตื่นได้แล้ว ข้าวเช้าเสร็จแล้วนะ"
ผมออกแรงดึงแขนของเขาให้ลุกขึ้นมา ปลุกอย่างนี้ทุกวันแหละครับจนชิน ถึงจองกุกจะมีงานตอนกลางคืนนะ แต่เขาก็ตื่นเช้าเพื่อนมากินข้าวพร้อมผมเสมออ่ะ
อิจฉาอ่ะดิ มีผัวดี๊ดี ไม่เคยนอกใจ
"เร็วๆเข้าสิ จองกุก ฉันต้องรีบไปทำงานนะ"
"ก็ไปสิคร้าบบ"
เขาตอบผมด้วยน้ำเสียงงัวเงีย
"ไม่เอาาา จีมินอยากกินข้าวเช้าพร้อมจองกุกอ๊ะะะ"
พูดด้วยน้ำเสียงง๊องแง้งแล้วออกแรงดึงให้ลุกอีกรอบ
ตัวหนักหง่ะะ
"พี่ก็ไปกินกับพี่วีสิ"
เดี๋ยวๆ เกี่ยวไรกับไอ้แทวะ
"ลุกขึ้นมาสิจองกุกก คิดว่าตัวเองเบาหรือไง~"
" ใครมันจะไปตัวเบาหวิวเหมือนพี่วีล่ะ"
อีกละ เกี่ยวไรกับไอ้แทวะะะะ นึกว่าเมื่อคืนจองกุกจะโอเคแล้วซะอีก
หรือว่ายังไม่หายโกรธ??
"นี่~ จองกุกฉันขอโทษษษ ฉันกับวีไม่มีอะไรต่อกันอีกแล้วนะ ลุกขึ้นมาเถอะะ"
ผมทำเสียงง๊องแง๊งอีกรอบเผื่อจะเรียกคะแนนความตั๊ลลัคจากจองกุกได้
"แฟนเก่ามันก็เหมือนภูเขาไฟที่ยังไม่ดับอ่ะ พร้อมจะปะทุได้ตลอดเวลา"
ดูดู๊ดู ดูเปรียบเทียบเข้าซิ
"แต่ฉันเป็นภูเขาไฟที่ดับแล้วนะจองกุกกกก ฉันรักนายคนเดียวนะะ"
ผมทำเสียงง๊องแง๊งอีกรอบเผื่อจะเรียกคะแนนความตั๊ลลัคจากจองกุกได้
เฟดเฟ่! เหมือนกับอย่างกับก็อปวาง
แต่ก็ก็อปวางจริงๆนะแหละะ
"คำพูดเป็นเพียงแค่ลมปากของคนเท่านั้น ใครๆก็พูดได้"
ผมฟังแล้วปล่อยมือจากการดึงแขนจองกุกทิ้งทันที พร้อมสายตามองแรง
"เป็นอะไรของนายเนี่ย! ฉันเริ่มหงุดหงิดแล้วนะ!"
" ผมไม่ใช่พี่วีนี่ที่.."
"คำก็วี! 2 คำก็วี! ก็ได้ ฉันจะไปกินข้าวกับวีฉันจะเป็นภูเขาไฟที่ยังไม่ดับ ฉันจะรักวีคนเดียว ฉันไม่รักนายแล้ว! จอนจองกุก!"
ผมตะโกนใส่คนที่นอนคว่ำหน้าให้ผมอยู่แล้วกระแทกเท้าเดินออกจากห้องนอนมา
แต่เดี๋ยวก่อนเหมือนจะลืมมือถือ...
ผมเดินย้อนกลับไปเอามือถือที่ห้องอีกรอบก็ยังเห็นไอ้เด็กบ้านั่นนอนอยู่ไม่ขยับตัว
"มือถือฉันอยู่ไหน! เอาคืนมา"
ผมตะคอกเสียงใส่จองกุก เขาเอื้อมมือลงมาเปิดลิ้นชักตรงข้างเตียงแล้วยื่นมือถือมาให้
"คืนนี้ฉันจะไม่กลับห้องนะ ฉันจะไปอยู่กับแฟนเก่าของฉัน"
พูดจบก็สะบัดหน้าหนีเดินก่อนออกจากห้องไม่ลืมคว้ากระเป๋าสะพายข้างออกมาด้วยแล้วประตูห้องใส่อย่างเสียงดัง
ชิบหายแล้วไง ทำไมอยู่ดีๆต้องพูดจาประชดประชันแบบนั้นออกไปด้วยนะ จีมินน
ผมยืนอยู่หน้าห้องด้วยท่าทางหัวเสีย ก็แหมดันไปพูดจาแบบนั้ยใส่จองกุกอ่ะ ไม่รู้เขาจะโกรธผมมั้ย ฮืออออ
ว่าแต่ว่าเขาเป็นอะไรทำไมอยู่ดีๆก็นอยด์ผมมาซะดื้อๆอ่ะ ก็ไหนว่าเชื่อใจผม ไม่โกรธผมแล้วไง
หรือว่า...แอบรู้เรื่องเรื่องถุงเท้าสีแดงคู่นั้นที่ผมเอาลงไปซักแล้วโดนขโมย...
ช่างเหอะ! ไม่สนใจแล้ว อยู่ดีๆก็มานอยด์ใส่แบบนี้ อยากให้ไปอยู่กับไอ้แท ผมก็จะไป จะเซลฟี่คู่กับไอ้แทเอาลงอินสตราแกรมเลยคอยดู!!
แล้วจะมายืนหัวเสียอยู่หน้าประตูทำไมเนี่ย ไปทำงานนนนน
------------------------------------
ตกเย็น
"งั้นเดี๋ยวผมจะส่งให้ดูทางอีเมล์นะครับ บก."
"โอเคตามนั้นก็แล้วกัน นี่ก็เลยเวลาเลิกงานมาสักพักละ นายรีบกลับบ้านเถอะเดี๋ยวแฟนจะเป็นห่วง"
ผมโค้งตัวให้แล้วเดินออกมาจากห้องทำงานของบก.
โธ่เอ้ยย บก.เป็นห่งเป็นห่วงอะไรล่ะตอนนี้คงนั่งดีดกีตาร์ร้องเพลงสบายใจอยู่น่ะสิ
แต่พูดถึงนะ เมื่อเช้าไม่น่าไปประชดใส่แบบนั้นเลย แถมยังไปบอกจองกุกอีกว่าจะไม่กลับบ้านจะไปอยู่กับวี
ผมล้วงกระเป๋าเอามือถือขึ้นมาดูเผื่อว่าคนบางคนเขาจะสำนึกผิดโทรมาหาผมแล้วบอกว่า ขอโทษนะครับจีมิน ผมมันงี่เง่าเอง กลับห้องนะครับ อะไรแบบนี้ แต่ก็....
ไม่มี...
ใจร้ายเกินไปแล้วจองกุกกก
ในเมื่อไม่โทรมาง้อแบบนี้ เพราะฉะนั้นเราจะไม่กลับห้อง เราจะไปหาไอ้แทตามที่เราบอกเอาไว้เพราะผมเป็นคนรักษาคำพูด (บางทีก็รักษาเกินไปนะ)
เดินข้ามถนนไปเลยละกัน ที่ทำงานในอยู่ใกล้แค่นี้เอง นี่แหละครับเหตุผลที่ผมกับมันสนิทกันมาก ไอ้แทมันเปิดสตูดิโอถ่ายภาพอยู่ตรงข้ามที่ทำงานผม จะเพราะบังเอิญหรือฟ้าแกล้งกันก็ไม่รู้...
XXX STUDIO
ผมยีนเกาหัวตัวเองอยู่หน้าสตูดิโอมันข้างในไม่มีใครอยู่เลยเว้นแต่ผู้หญิงใส่แว่นที่นั่งจิ้มมือถือตัวเองอยู่คาดว่าคงเป็นลูกจ้างมันอ่ะ เข้าไปถามเลยย
พรึบ!
"น้องครับไอ้วีอยู่มั้ยครับ"
ผู้หญิงใส่แว่นเงยหน้าขึ้นมามองผมอย่างตกใจก่อนจะรีบเก็บมือถือตัวเอง
ฮั่นหน่อวว น้องคนนี้เป็นคนเหนือแน่เลย เพราะอู้งาน.... (มุขกระปริบประปรอยก็เล่นไปเหอะ)
"อะไรนะคะ"
หูตึงเหรอครับน้อง
"ไอ้แทอยู่ปะ"
"อยู่ค่ะกำลังทำงานอยู่ข้างบนน่ะคะ"
"อ้อเหรอ ขอบคุณนะ"
ผมยิ้มกล่าวขอบคุณเธอแล้ววิ่งขึ้นไปชั้นบนซึ่งชั้นไหนก็ไม่รู้ที่มันทำงานอยู่ค่อยสุ่มๆหาเอาก็แล้วกันท่าทางน้องเขาจะอยากอู้งานต่อ
แชะ! แชะ!
หืม..เสียงกดชัตเตอร์อย่างนี้
"เอียงคอนิดนึงครับ ครับ จิกกล้องหน่อยครับ"
เสียงแบบนี้ ใช่แน่ห้องนี้แน่ๆ แต่ถ้าเราพรวดพราดเข้าไปนี่จะโดนทีมงานของมันไล่ตะเพิดออกมาหรือเปล่าวะ
แกร๊ก!
ผมค่อยๆเปิดประตูแล้วชะโงกหน้าเข้าไปดูในห้องว่ายุ่งมั้ย
ก็ยุ่งกันนะแต่ยางคนก็ยืนมองนางแบบแอคท่านั่นท่าโดยไอ้แทก็กำลังรัวชัตเตอร์อย่างเป็นมืออาชีพ
"โอเคครับ พัก 15 นาที"
ไอ้พูดจบก็ลดกล้องลงแล้วเดินมาดูภาพที่จอคอมพิวเตอร์ ผมรีบเดินไปหามันแล้วสะกิดใหล่
"ครับ...อ้าววว"
มันหันมาหาผมแล้วทำตาโตใส่ งงอ่ะดิว่ามาทำไม
"คิดถึงกูเหรอถึงมาหาอ่ะ"
เอาอะไรมาพูดว่าคิดถึง /มองแรง
"อย่ามองกูแบบนั้นนน ล้อเล่นๆๆ ว่าแต่มาหากูมีไรอ่ะ ไลน์ก็ไม่ตอบกูนะมึงอ่ะ"
"มึงทักมาเหรอ กูเปิดดูแปป"
ผมหยิบมือถือขึ้นมาปลดล็อคหน้าจอเปิดแอพไลน์สีเขียวดู ทักมาเหรอไม่เห็นขึ้นแจ้งเตือนเลย แต่เดี๋ยวนะ ขอเข้าไปอ่านแปป.....
...
...
...
...
...
ไอ้สัสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสสส
เมื่อคืนจองกุกเล่นไลน์กูววววววว ถึงว่าเมื่อเช้าถึงได้นอยด์แบบนั้น ไอ้แทไอ้เฬว บังอาจมาเล่นเรื่องเมื่อก่อนให้จองกุกฟัง
"เชี่ยวี!! เพราะมึงนี่เองที่ทำให้กูกับจองกุกทะเลาะกันเมื่อเช้า"
ไอ้แทหันมามองหน้าผมแล้วทำหน้างงๆแบบเสแสร้งสุดๆ มันยกนิ้วขึ้นชี้ที่อกตัวเอง
"เพราะกู? อะไรมึง มึงพูดบ้าอะไร"
โอ้ยย สตอเบอแหลลลล
"มึงอย่ามาทำเป็นวีวี่ศรีธัญญา!มึงรู้ใช่มั้ยว่าเมื่อคืนจองกุกเล่นไลน์กู"
"...เอ่อ....."
"ตอบ!"
"ก็...โหยยย อะไรวะ ทำไมตอนอยู่กับจองกุกถึงอ่อนหวานกับมันจัง ทีตอนคบกับกูข่มกูอย่างกับอะไร"
"มึงอย่ามานอกเรื่องนั่นมันอดีต มึงตอบกูมาว่ามึงรู้ใช่มั้ย ถ้ามึงไม่ตอบกูจะโวยวาย!"
"ตอนนี้มึงก็โวยวายอยู่"
เออว่ะ ผมกลอกตารมองรอบๆเห็นพวกทีมงานทั้งหลายกำลังมองผมกับไอ้แทอยู่ แต่ช่างเหอะ..ผมไม่อายการทำตัวเป็นจุดสนใจ ผมชอบบบบบบ
"ตอบกูสัส!"
มันทำหน้าหนักใจก่อนจะตอบ
"เออๆ กูรู้ แต่กูก็แค่อยากจะช่วยมึงนะ กูคิดว่าอย่างน้อยข้อความไลน์มันจะทำให้แฟนมึงรู้สึกอยากกอดมึงขึ้นมาบ้างก็แค่นั้นเองอ่ะ"
"พูดมาได้แค่นั้นเอง มึงรู้ปะเรื่องร้านเหล้ากูเคลียร์กับจองกุกจบไปแล้วตั้งแต่เมื่อคืน แต่อยู่ดีๆเช้ามาแม่งก็...."
RRRRR
'ผัวขา'
"เฮ้ย...จองกุกโทรมา"
ผมยกมือถือให้ไอ้วีมันดู
"รับสิ...เปิดลำโพงด้วย
ผมเงยหน้ามองมันอย่างงงๆ มันถอนหายใจแล้วดึงมือถือผมไปกดรีบสายพร้อมเปิดลำโพง
"..ท..โทรมาทำไม"
พยายามเก๊กเสียงให้นิ่งมากที่สุด
(ทำไมยังไม่กลับ นี่มันเลยเวลาเลิกงานมานานแล้วนะ)
ฟังจากน้ำเสียงแล้ว จองกุกคงหงุดหงิดอยู่ไม่น้อย
"ก็บอกแล้วไงว่าวันนี้จะไม่กลับอ่ะ พูดไม่รู้เรื่องเหรอ"
ฝืนใจพูดสุดๆๆ ตั้งแต่คบกับจองกุกมาก็ไม่เคยพูดประชดประชันอะไรแบบนี้มาก่อนเลยย T_T
(......)
เหมือนจองกุกจะหยุดพูดไปสักพักนึง
(แล้วนี่อยู่ไหน)
"อยู่....."
ผมเงยหน้ามองไอ้แทเพื่อขอความช่วยเหลือมันชี้ไปที่ตัวเอง
"..อยู่กับวี บอกไปแล้วไงว่าคืนนี้จะอยู่กับวี"
(อยากอยู่กับมันจริงๆใช่มั้ย)
เอ๋า จองกุกต้องโกรธแล้วแน่ๆเลยยอ่ะ T T ตายแน่ๆกลับไปตายแน่ๆ น้ำเสียงที่พูดก็เหมือนกับตอนอยู่ในลิฟท์เป๊ะๆ
"อ...อือ.."
(ถ้าพี่ต้องการอย่างนั้นจริง...)
ตู๊ด ตู๊ด ตู๊ด
จองกุกวางสายไปแล้ว...
ผมจะทำยังไงดี กลัวเขาโกรธมากเลย แถมยังพูดจาประชดแบบนั้นใส่อีกด้วย
"ฉันต้องกลับแล้ว.."
ผมเงยหน้าบอกไอ้แทแล้งรีบเก็บมือถือลงกระเป๋าตัวเอง กำลังจะหันหลังเดินแต่ก็ถูกมันรั้งแขนไว้
"อย่าเพิ่งกลับ.."
"..??.."
"ถ้านายอยากให้จองกุกกอดนาย คืนนี้อยู่กับฉัน"
บางทีถ้าผมกลับตอนนี้จองกุกอาจจะไม่โกรธผมแล้วก็ได้นะ
"แต่ว่า..."
"เชื่อฉันสิ"
แทฮยองพูดเสียงอ่อนราวกับว่าคืนนี้มันอยากให้ผมอยู่กับมันด้วยจริงๆ สายตาที่มันสื่อออกมาเหมือนมันยัง...
บ้าน่าาา ผมกับมันก็เลิกกันไปตั้งนานแล้วนี่
มันคงอยากช่วยจริงๆนั่นแหละ
"ก็ได้ เชื่อก็ได้"
ใบหน้าของแทฮยองยิ้มแป้นทันทีหลังจากที่ได้รับคำตอบจากผม
"แล้วนี่เสร็จเมื่อไหร่อ่ะ หิว"
"เดี๋ยวถ่ายอีก 3 เซ็ตอ่ะ แป๊ปเดียว ไปนั่งรอฉันตรงนู้นก่อนนะ"
มันว่าแล้วชี้ไปที่เก้าอี้ว่างๆตัวนึง ผมพยักหน้าให้มันแล้วเดินไปนั่ง ถ่ายอีกตั้ง 3 เซ็ต ผมว่าแม่งนานชัวร์ๆ
"เอ้า! เร็วครับน้องๆ รีบเซ็ตฉาก แฟนพี่หิวข้าวแล้วครับ"
"แฟนพ่อมึงสิ!"
4 ชั่วโมงต่อมา
ผมนั่งหาวอยู่กับเก้าอี้ตัวเดิม ตาก็จะปอดแหล่ไม่ปิดแหล่ ไม่นานเลยครับแป๊ปเดียวจริงๆ แค่ 4 ชั่วโมงอ่ะ นางแบบนี่น่ารักมากๆดันท้องเสียตอนจะถ่ายเซ็ตสุดท้ายยาวเลยมั้ยละยาวว ผมนี่นั่งหิวข้าวจนหายหิวไปหลายชั่วโมงละ
ทีมงามแต่ละคนกำลังช่วยกันเก็บของเพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน ส่วนไอ้แทก็กำลังคุยกับผู้ช่วยตัวเองอยู่ ผมว่ามันต้องโยนงานให้ผู้ช่วยมันทำแน่เลย สมัยตอนเรียนด้วยกันนะเวลามีงานคู่งานเดี่ยวหรืองานกลุ่มมันก็จะโยนให้คนอื่นทำตลอด มันไม่ทำเองหรอก มันบอกมันเกิดมาเพื่อเป็นคนใช้ไม่ใช่คนถูกใช้
เออ..กูเชื่อ เพราะคนที่ถูกใช้มันคือผมเอง T T
"เสร็จแล้วจีมิน เห็นมั้ยแป๊ปเดียวเอง"
ผมมองแรงใส่มัน
"แป๊ปพ่อมึงสิกูง่วงจะตายห่าอยู่ละ หิวข้าวก็หิว นี่เลือกไม่ถูกอยู่แล้วเนี่ยว่าจะกินหรือจะหลับดี"
"โหย มึง..ก็เสร็จแล้วนี่ไง ป๊ะ! เดี๋ยวพาไปกินอาหารญี่ปุ่น กูเลี้ยง"
อยากจะด่ามันจริงๆนะ แต่พอได้ยินคำว่า 'กูเลี้ยง' นี่รีบกลืนคำด่าลงคอแล้วลุกขึ้นยืนเลย ผมไม่ใช่คนเห็นแก่กินอยู่แล้ว...
จริงๆนะ...
ไอ้แทเอามือมาคล้องคอผมแล้วเดินไปด้วยกัน
#ฟิคกอดกุกมิน