/ Συγγνώμη που έκανα έναν αιώνα να ξαναγράψω. Υπόσχομαι ότι αυτό δεν θα ξαναγίνει :/ Ελπίζω να θυμάστε πάνω κάτω την ροή της ιστορίας και να απολάυσετε αυτό το κεφάλαιο όπως και τα υπόλοιπα. Είναι αρκετά συναισθηματικό οποτε να ειστε προετοιμασμένοι :)
Enjoyy :d /
...............................................................................................
"Μαμά; " ήταν η μοναδική λέξη που κατάφερε να ξεστομίσει η Μέγκαν βλέποντας την άγνωστη σκιά στο πίσω μέρος των καθισμάτων. Το άγνωστο χέρι που την ακουμπούσε σφίχτηκε με δύναμη πάνω στο δέρμα της Μέγκαν, στο άκουσμα αυτής της λέξης. Μαμά.
Η Μέγκαν ένιωσε την σκιά να την πλησιάζει και σιγά σιγά να αποκαλύπτεται το πρόσωπο της άγνωστης φιγούρας που καθόταν στα πίσω καθίσματα της λιμουζίνας. Τα μάτια της πήραν την απόχρωση ενός πιο βαθύ μπλε αντικρίζοντας αυτό το πρόσωπο που πίστευε ότι δεν θα ξαναδεί ποτέ στη ζωή της. Δεν γινόταν. Δεν ήταν δυνατόν. Ήταν πέραν από τους νόμους της φύσης και της λογικής. Ίσως το τραύμα που είχε στο κεφάλι της να την έκανε να βλέπει παραισθήσεις. Ίσως όλα αυτά να ήταν ένα κακόγουστο παιχνίδι που της έπαιζε το μυαλό της. Η φωνή που βγήκε μέσα από το στόμα της γυναίκας που καθόταν λίγα εκατοστά πίσω της έκανε τα αυτιά της Μέγκαν να βουίζουν και τα χέρια της να τρέμουν. Αυτή η φωνή. Ποτέ δεν πίστεψε ότι θα μπορούσε να ξαναακούσει αυτή τη φωνή.
"Μέγκαν.."
Η αβοήθητη μαυρομάλλα κοπέλα έβγαλε έναν αναστεναγμό απόγνωσης ακούγοντας αυτή την τόσο γνώριμη φωνή. Το βλέμμα της ήταν καρφωμένο πάνω στο πρόσωπο της γυναίκας που έβλεπε ενώ τα πρώτα δάκρυα άρχισαν να πέφτουν από τα μάτια της χωρις να μπορεί να τα συγκρατήσει. Αυτή η φωνή έκανε την καρδιά της να μουδιάζει, σαν το πιο γλυκό χτύπημα που θα μπορούσε να δεχτεί. Σαν το πιο όμορφο όνειρο που θα μπορούσε ποτέ να ζήσει. Σαν το ψέμα που ήθελε τόσο πολύ να πιστέψει αλλά ήξερε ότι αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ. Δεν μπορούσε η μητερα της να είναι ζωντανή. Πέρασαν σχεδόν 5 χρόνια μέχρι να μπορέσει να χωνέψει ότι σε αυτή τη ζωή θα έπρεπε να σταθεί μόνη της, χωρίς την μητρική φιγούρα δίπλα της. Και τώρα τι; Τώρα τι είναι αυτό που ξαναβιώνει;
"Μέγκαν μου. Εγώ είμαι. Η μαμά.. " είπε η γυναίκα που καθοταν στο πίσω κάθισμα της λιμουζίνας με τρεμάμενη φωνή, χωρίς να μπορεί να συγκρατήσει και η ίδια πλέον τα δάκρυα της. Η συναισθηματική φόρτιση που ένιωθε αντικρίζοντας μετά από τόσα χρόνια της κόρη της δεν μπορούσε να περιγραφεί με λέξεις. Το μόνο που ήθελε ήταν να αγκαλιάσει ξανά το μονάκριβο παιδί της μετά από τόσο καιρό. Να ξανανιώσει την επαφή με το πλάσμα που είχε φέρει σε αυτόν τον άδικο κόσμο. Ήταν το μοναδικό πράγμα που την κρατούσε τόσο καιρό ζωντανή. Αυτό το παιδί. Η Μέγκαν.
Η Μέγκαν κοιτούσε σαν άγαλμα την μητέρα της χωρίς να μπορεί να καταλάβει ακόμη αν αυτό που βλέπει είναι αληθινό η όχι. Τα δάκρυα έπεφταν από τα μάτια της ενώ το πανιασμένο πρόσωπό της κοιτούσε απεγνωσμένα την γυναίκα που είχε να δει 5 σχεδόν ολόκληρα χρόνια και θεωρούσε ότι δεν προκειται να ξαναδεί ποτέ. Η μητέρα της Μέγκαν χωρίς δεύτερη σκέψη βγήκε από την λιμουζίνα και άνοιξε την θέση του οδηγού για να κάτσει μπροστά. Η Μέγκαν άφωνη κοιτούσε την γυναίκα που είχε την μορφή της μητέρας της, χωρίς να μπορεί να πάρει τα μάτια της από πάνω της. Ο κουκουλωμένος σοφέρ βγήκε από την λιμουζίνα και η Σοφία κάθισε αυτόματα στη θέση που καθόταν πριν ο σοφέρ.
Η μητέρα της Μέγκαν κλείνοντας την πόρτα της λιμουζίνας, πήρε μια βαθιά ανάσα και γύρισε το κεφάλι της για να αντικρίσει την μονάκριβη κόρη της μετά από τόσο καιρό . Είχε τόσα πολλά να της πει. Τόσα πολλά που δεν ήξερε. Τόσες πολλές εξηγήσεις να δώσει σε αυτό το βασανισμένο παιδί που ένας θεός ξέρει τι βίωνε αυτή τη στιγμή μέσα του. Τα μάτια της Σοφίας έπεσαν πάνω στο πρόσωπο της κόρης της που την κοιτούσε λες και είχε δει κάποιο φάντασμα χωρίς να μπορεί να βγει μιλιά μέσα από το μισάνοιχτο στόμα της. Πως άλλαξε έτσι. Πως μεγάλωσε έτσι. Έγινε ολόκληρη γυναίκα. Η μητέρα της Μέγκαν άπλωσε το χέρι της πάνω στο κρύο πρόσωπο της κόρης της. Τα καλοσχηματισμένα δάχτυλά της μούδιασαν χαϊδεύοντας απαλά τα μάγουλα του παιδιού της, προσπαθώντας να επεξεργαστεί κάθε χιλιοστό του προσώπου της.
"Πως μεγάλωσες έτσι.. " βγήκε η ψυθιριστή, όλο συναισθήματα φωνή μέσα από το στόμα της, σε τέτοια ένταση που μπορούσε να ακούσει μόνο κάποιος που καθόταν τόσο κοντά της όσο η Μέγκαν. Ήταν σαν να μιλούσε στον εαυτό της. Χωρίς να το καταλάβει έβαλε με όλη της την δύναμη την Μέγκαν μέσα στην αγκαλιά της και την έσφιξε τόσο δυνατά σαν να προσπαθούσε και η ίδια να πιστέψει ότι αυτό που βίωνε είναι αλήθεια και όχι κάποιο όνειρο.
Η Μέγκαν έκλεισε μάτια της και τα καυτά δάκρυα άρχισαν να πέφτουν πάνω στα μάγουλα της φτάνοντας μέχρι και την μπλούζα της. Χωρίς να το καταλάβει βρέθηκε μέσα στα ζεστά χέρια της μητέρας της. Τα άκρα της γατζώθηκαν γύρω από την μέση της μητέρας της και τα δάχτυλα της εγκλώβιζαν σφιχτά το ύφασμα της δερμάτινης καμπαρντίνας που φορούσε η γυναίκα που την αγκάλιαζε. Το πρόσωπο της βρισκόταν πάνω από το ώμο της μητέρα της ενώ τα πνευμόνια της είχαν γεμίσει ολόκληρα από την μυρωδιά που είχε να νιώσει τόσο πολύ καιρό μέσα της. Την μυρωδιά της μαμάς. Αυτή η μυρωδιά που δεν μπορεί να αντικατασταθεί με καμια άλλη στον κόσμο. Αυτή η μυρωδιά που ηρεμεί το είναι σου και το μέσα σου και σου δίνει την ελπίδα ότι όλα θα πάνε καλά. Ναι. 'Ολα θα πάνε καλά . Γιατί σε αυτό τον κόσμο έχεις την μαμά σου, που ότι και να γίνει θα είναι για πάντα δίπλα σου σαν βράχος. Έχεις την μαμά σου, που μπορεί με μια της αγκαλιά να ζεστάνει το ταλαιπωρημένο κορμί σου. Έχεις την μαμά σου για να μπορείς να ξεσπάς τα νεύρα σου καθώς ξέρεις ότι ποτέ δεν πρόκειται να σου κρατησει θυμό γιατί είναι η μαμά σου. Έχεις την μαμά σου να είναι εκεί όταν κανένας άλλος δεν είναι, για να σου θυμίζει ότι σε αυτό τον κόσμο δεν είσαι μόνος σου και ποτέ δεν θα είσαι. Έχεις την μαμά σου να σου κρατάει το χέρι σε μία δυσκολία και χαίρεται πιο πολύ από εσένα με την χαρά σου και να πονάει το ίδιο αν όχι περισσότερο με τον πόνο σου. Και όλα αυτά μεσα στον βωμό της ζωής γίνονται καθημερινότητα. Είναι δεδομένη η αγάπη της μάνας. Αλλά όχι δεδομένη η ίδια η μάνα. Ξεχνάς να της πεις πόσο πολύ την αγαπάς και πόσο πολύ την χρειάζεσαι γιατί το θεωρείς δεδομένο. Θεωρείς δεδομένο ότι πάντα θα είναι εκεί για εσένα. Μέχρι που κάποτε φεύγει και καταλαβαίνεις το λάθος που έκανες. Μετράς το πόσες φορές θα μπορούσες να της πεις σ'αγαπώ και δεν της το είπες. Και στεναχωριέσαι και κλαις και πονάς. Αλλά μετά ζεστένεται η ψυχούλα σου γιατί ξέρεις ότι η μητέρα σου ακόμη και αυτό θα στο συγχωρούσε.
'Ολες οι αναμνήσεις της Μέγκαν άρχισαν να ξυπνούν μία μία μέσα στην αγκαλιά της μητέρας της, εισπνέοντας κάθε σπιθαμή αυτής της μητρικής μυρωδιάς που μπορούσε. Ήταν σαν αυτή η μυρωδιά να ζέσταινε όλα τα πληγωμένα κομμάτια που είχαν διαλυθεί τόσα χρόνια μέσα της και να τα ξαναένωσε με τη μία. Πλεον ήταν σίγουρη. Δεν είχε καμία αμφιβολία ότι η γυναίκα που αγκάλιαζε ήταν η μητέρα της. Την κρατούσε τόσο σφιχτά σαν να ήθελε να την κρατήσει για πάντα εκεί. Φυλακισμένη μέσα στην αγκαλιά της για να μην ξαναφύγει ποτέ. Μετά από τόσα χρόνια ένιωσε για πρώτη φορά ότι είναι ακόμη κόρη. Ότι έχει ακόμη μαμά.
Η Σοφία δεν ήξερε πόση ώρα μπορεί να είχε περάσει έχοντας στην αγκαλιά της την μονάκριβη κόρη της. Μπορεί να ήταν λεπτά, ώρες, μέρες. Είχε χάσει την αίσθηση του χρόνου. Ένιωσε την καρδιά της να σφίγγεται όταν η Μέγκαν τραβήχτηκε μέσα από την αγκαλιά της. Ήθελε να πάρει λίγες ακόμη δόσεις από το παιδί της που είχε να δει τόσα χρόνια. Πόσο μπορεί να της έλειψε.
Η Μέγκαν σκούπισε τα δάκρυα της με τα λεπτά της δάχτυλα και έχοντας το βλέμμα της κατεβασμένο κάτω πήρε μια βαθιά ανάσα καθαρού αέρα λίγο πριν σηκώσει τα μπλε της μάτια για να ξανα αντικρίσει την μάνα της. Το βλέμμα της είχε αλλάξει. Από εύθραυστο φαινόταν πλέον φοβισμένο. Η Σοφία έβαλε τις παλάμες της πάνω στα χέρια της κόρης της και τα χάιδεψε απαλά. Ήξερε πολύ καλά το παιδί της . Το τείχος προστασίας που έβαζε η Μέγκαν δεν «έπιανε» στην μάνα της. Ήταν η μοναδική από την οποία δεν μπορούσε να κρυφτεί ή να προσποιηθεί. Η Μέγκαν απαιτούσε εξηγήσεις. Για να μπορέσει να ηρεμήσει η ψυχη της θα έπρεπε να λυθεί κάθε ερωτιματικό που βασάνιζε το μυαλό της. Είχε ακούσει την εκδοχή του Σεμπάστιαν αλλά όχι την ολοκληρωμένη εκδοχή. Η μοναδική που γνώριζε ακριβώς τι είχε γίνει εκείνο το βράδυ στην Γαλλία λίγο πριν εξαφανιστεί η μητέρα της Μέγκαν, ήταν ίδια η μητέρα της.
"Μου έλειψες τόσο πολύ " ξεφώνισε η Σοφία κοιτάζοντας τα κόκκινα και ταλαιπωρημένα μάτια της κόρης της.
Η Μέγκαν κοιτούσε τα χέρια της που ήταν καλυμμένα από τις παλάμες της μητέρας της και προσπαθούσε να σταθεροποιήσει την ανάσα της από το έντονο κλάμα που είχε ρίξει λίγα λεπτά πριν.
"Ξέρω ότι έχεις πολλές απορίες και αυτή τη στιγμή δεν ξέρεις τι να πιστέψεις και τι όχι. Αλλά η μαμά είναι εδώ και δεν πρόκειται ποτέ μου να σε ξανα αφήσω " συνέχισε με χαμηλή όλο πόνο φωνή η μητέρα της Μέγκαν κοιτάζοντας την μαυρομάλλα κοπέλα που φαινόταν να είναι ακόμη στα χαμένα.
Η Μέγκαν ακούγοντας τα τελευταία λόγια της μητέρας της σήκωσε το βλέμμα της για να την αντικρίσει. Τα μάτια της είχαν πάρει μία άλλη όψη. Σαν να πονούσε και να θύμωνε με αυτά που άκουγε.
"Ναι αλλά με άφησες" ακούστηκαν τα πρώτα λόγια της Μέγκαν να βγαίνουν μετά από ώρα από τα χείλη της. Η φωνή της ήταν διαφορετική. Σαν να έβγαινε και η καρδιά της μέσα από το στόμα της ταυτόχρονα με τα λόγια της. Η μαυρομάλλα κοπέλα τράβηξε τα χέρια της μέσα από τις παλάμες της μητέρας της. Σαν να αμυνόταν. Όλα αυτα τα 5 χρόνια αποχής της είχαν στοιχήσει πολύ παραπάνω από ότι υπολόγιζε. Πλέον δεν ήταν το μικρό κοριτσάκι που ήταν κάποτε. Μεγάλωσε απότομα. Και όλα αυτά εξαιτίας αυτής της αποχής. Αυτης της έλλειψης της μητρικής αγάπης. Και τώρα τι; Ξαφνικά επέστρεψε το άτομο που εξαιτίας του έγινε αυτή η συναισθηματικά νεκρή κοπέλα;
"Ποτέ δεν ήθελα να σε αφήσω. Ποτέ μου δεν θα σου το έκανα αυτό. Αν είχα έστω και μία επιλογή δεν θα άφηνα δευτερόλεπτο να περάσεις μακριά μου. Ήταν μια απόφαση που με «σκότωσε» αλλά έπρεπε να την πάρω " το τρέμουλο στη φωνή της μητέρας της στις τελευταίες λέξεις πρόδιδε το πόσο συναισθηματικά ράκος ένιωθε και η ίδια με τις πράξεις της. "Αλλά το μοναδικό που με κρατούσε ζωντανή ήσουν εσύ και κανένας άλλος. Ότι κάποτε θα σε ξαναδώ, ότι κάποτε θα μπορέσω να σε ξανα αγκαλιάσω και να σου πω το πόσο πολύ σε αγαπώ. Ποτέ δεν έπαψες να υπάρχεις μέσα μου και δεν υπήρξε μέρα που να μην σκέφτομαι το πότε θα σε ξαναδώ ξανά. Αλλά έπρεπε να κάνω υπομονή, να μάθω να σε αγαπάω από μακριά. Αυτό ήταν το καλύτερο για όλους μας. " είπε η Σοφία χαιδευοντας απαλά το πόδι της Μέγκαν.
"Και που ξέρεις εσύ τι ήταν το καλύτερο για εμένα; " η φωνή της Μέγκαν ήταν σκληρή. Η βαριά αναπνοη της έβγαινε από τα ρουθούνια της προσπαθώντας να συγκρατήσει τον θυμό που έβραζε μέσα της ενώ τα μάτια της ήταν υγρά προσπαθώντας να συγκρατήσει τα δάκρυα που ήταν πάλι έτοιμα να βγουν στην επιφάνεια. Πως μπόρεσε η ίδια της η μάνα να την αφήσει να υποθέτει ότι είναι νεκρή; Πως μπόρεσε να το κάνει αυτό στο παιδί της; Να την αφήσει μόνη της να πονάει και να θρηνεί πιστεύοντας ότι δεν θα την ξαναδεί ποτέ. Αυτό είναι απάνθρωπο.
"Ήταν το καλύτερο για εσένα γιατί αν ερχόμουν να σε δω νωρίτερα πολύ πιθανό να ήμουν πραγματικά νεκρή " απάντησε με χαμηλή φωνή η Σοφία πιάνοντας ξανά τα χέρια της κόρης της και κοιτάζοντας με αγάπη τα ψυχρά μάτια της μαυρομάλλας κοπέλας που καθόταν απέναντι της. Σίγουρα το παιδί της είχε αλλάξει. Οι καταστάσεις την έκαναν πιο σκληρή. Αλλά η ίδια ήξερε πόσο ευαίσθητη είναι η κόρης της μέσα της και ότι όλη αυτή η σκληρότητα που έβγαζε ήταν απλά η άμυνα του οργανισμού της. Τα μάτια της Σοφίας έγιναν ξανά υγρά κάνοντας αυτές τις σκέψεις. Κατηγορούσε τον εαυτό της που η Μέγκαν κατέληξε έτσι. Θα μπορούσε να είναι ένα ευτυχισμένο 18χρονο κορίτσι που θα ειχε όλα αυτά που της άξιζαν σε αυτή τη ζωή. Παρ΄όλα αυτά απέναντι της τώρα έχει μία βασανισμένη κοπέλα, που την χτύπησαν οι συνέπειες των δικών της πράξεων, χωρίς να φταίει σε τίποτα αυτή. Το μόνο σίγουρο ήταν ότι δεν έφταιγε σε τίποτα η Μέγκαν.
"Συγγνώμη" ακούστηκε να βγαίνει δυνατά μέσα από την ψυχή της Σοφίας αυτή η λέξη και αγκάλιασε για ακόμη μία φορά το μαρμαρωμένο κορμί της Μέγκαν. "Συγγνώμη που δεν ήμουν εκεί, συγγνώμη που αναγκάστηκες να τα περάσεις όλα αυτά εξαιτίας των λαθών που έκανα εγώ, συγγνώμη που δεν ήμουν εκεί να σου λέω καλημέρα και να σε αγκαλιάζω όποτε το είχες αναγκή. Συγγνώμη που σε άφησα μόνη σου." ξέσπασε κλαίγοντας η Σοφία μέσα στην αγκαλιά της έφηβης κόρης της. Το κλάμα της ήταν δυνατό. Δεν μπορούσε να συγκρατήσει άλλο τον αβάσταχτο πόνο που ένιωθε μέσα της. " Αλλά θα ήθελα να ξέρεις ότι όλα αυτά τα έκανα για να μπορέσω πάλι κάποτε να σε ξαναδώ και να επανορθώσω " συνέχισε με τρεμάμεμη φωνή η μητέρα της Μέγκαν προσπαθώντας να πάρει λίγες ακόμη δόσεις αγκαλιάς από την κόρη της.
"Μαμά " ακούστηκε η φωνη της Μέγκαν να βγαίνει σταθερή μέσα από το στόμα της πιάνοντας με τα χέρια της τους ώμους της Σοφίας για να την αντικρίσει. Η καρδιά της Σοφίας έλιωσε ακούγοντας αυτή τη λέξη μετά από 5 χρόνια. Πόσος καιρός μπορεί να είχε περάσει από τότε που κάποιος την φώναξε έτσι. Η μητέρα της Μέγκαν άνοιξε τα μάτια της ελευθερώνοντας τα δάκρυα που είχαν μείνει φυλακισμένα εκεί και κοίταξε τα υγρά μπλε μάτια της κόρης της. "Τι έχει γίνει; Που ήσουν τόσο καιρό; " συνέχισε η Μέγκαν με την φωνή της να έχει μαλακώσει σε σχέση με πριν. Προσπαθούσε ακόμη να συνειδητοποιήσει ότι απέναντι της έχει την μητέρα της. Ανά διαστήματα έπιανε τον εαυτό της να αμφιβάλλει αν αυτό που βλέπει είναι αληθινό ή όχι. Της ήταν τόσο δύσκολο να χωνέψει ότι απέναντι της βρίσκεται με σάρκα και οστά η μητέρα της που τόσο καιρό θεωρούσε νεκρή.
Η Σοφία σκούπισε τα δάκρυα της και προσπάθησε να συγκεντρώσει τις σκέψεις της λίγο πριν μιλήσει στην μονάκριβη κόρη της. Το βλέμμα της έπεσε έξω από το παράθυρο και παίρνοντας μία βαθιά ανάσα οξυγόνου γύρισε τα μάτια της προς την Μέγκαν που την κοιτούσε ήρεμη πλέον περιμένοντας μια απάντηση της.
Η Σοφία ήξερε πολύ καλά ότι αυτή η στιγμή κάποτε θα ερχόταν. Ότι η κόρη της κάποτε θα μάθαινε για την κρυφή σχέση που κρατούσε τόσα χρόνια με τον Σεμπάστιαν. Εξάλλου η ίδια είχε στόχο να της το πει όταν η Μέγκαν θα έκλεινε τα 18 της. Αυτή η στιγμή βέβαια έφτασε λίγους μήνες πιο πριν και κάτω από τελείως διαφορετικές συνθήκες από ότι και η ίδια θα φανταζόταν.
"Λίγες ώρες πριν με πήρε η Μάρθα τηλέφωνο και μου είπε ότι πλέον έμαθες για την παράλληλη σχέση που κρατούσα στο παρελθόν με τον Σεμπάστιαν " ξεκίνησε να λέει η Σοφία και σταματησε για να ξεροκαταπιεί τον αβάσταχτο κόμπο που ένιωθε στο λαιμό της. Στο αμάξι δεν ακουγόταν τίποτα , ενώ το βλέμμα της Μέγκαν πρόδιδε ότι είχε μείνει ήδη άφωνη πριν καλά καλά ξεκινήσει η μητέρα της να μιλαει. Η Μάρθα; Που κολλάει η Μάρθα. Ήξερε τόσα χρόνια η Μάρθα ότι η μητέρα της είναι ζωντανή και δεν της το έλεγε; Τι στο διάολο έχει γίνει και της κρατούσαν κρυφό τόσα χρόνια κάτι τόσο σημαντικό; Πως στο διάολο ζούσε τόσα χρόνια μέσα σε ένα καλοστημένο ψέμα;
Η ανάσα της Μέγκαν άρχισε να γίνεται πιο έντονη και το βλέμμα της κοφτερό. Παρ΄ όλα αυτά δεν έβγαινε μιλιά από το στόμα της και περίμενε την μητέρα της να συνεχίσει να λέει αυτό που είχε ξεκινήσει.
"Οι μοναδικοί που ήξεραν ότι είμαι ακόμη ζωντανή ήταν η Μάρθα και ο Κάρλος. Ήταν τα μοναδικά δύο άτομα που μπορούσα να εμπιστευτώ και ήξερα ότι θα σε φρόντιζαν σαν δικό τους παιδί όσο εγώ δεν μπρορούσα. Όχι γιατί δεν ήθελα αλλά γιατί μου απαγορευόταν. Δεν πέρασε μέρα που δεν μίλησα με την Μάρθα στο τηλέφωνο και δεν πέρασε δευτερόλεπτο από την ζωή μου που να μην θέλω να ξανα ακούσω την φωνούλα σου σαν τρελή. Μέσα μου αργοπέθαινα με αυτή την κατάσταση και η μοναδική σκέψη που με κρατούσε ζωντανή ήταν ότι κάποτε θα σε ξαναδώ. Μετρούσε αντίστροφα ο χρόνος για εμένα μέχρι να έρθει αυτή η ωρα. Μέχρι να κλείσεις τα 18 σου για να μπορέσω να σε ξαναδώ και να σε ξανα ακουμπήσω με τα χέρια μου." η Σοφία βούρκωνε χωρίς να το θέλει. Προσπαθούσε να φανεί δυνατή μπροστά στην κόρη της αλλά της φαινόταν σχεδόν αδιανόητο μετά από τόσο καιρό που είχε να την δει. " Παρ' όλα αυτά δεν γινόταν να περιμένω μέχρι τα γενέθλια σου για να σε ξαναδώ. Μετά τα σημερινά γεγονότα δεν μπορούσα να σε αφήσω πάλι μόνη σου. Είσαι πολύ μικρή ακόμη για να μπορέσεις να διαχειριστείς αυτή την κατάσταση. Προτιμώ να πεθάνω η ίδια παρά να το περάσεις αυτό μόνη σου. Όταν η Μάρθα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι πλεόν γνωρίζεις όλη την αλήθεια για εμένα πήρα το πρώτο αεροπλάνο και ήρθα να σε βρω. Δεν ήθελα να είσαι μόνη σου. Ούτε να κάνεις κάτι που θα μετανιωνες για όλη σου την ζωή " είπε η Σοφία σκουπίζοντας τα δάκρυα που ανα διαστήματα έβγαιναν από τα μάτια της ανεξέλεγκτα.
Η Μέγκαν κοιτούσε την μητέρα της με μία μίξη απορίας και πόνου. Δεν καταλάβαινε τίποτα από αυτά που της έλεγε. Τα κομμάτια του παζλ στο μυαλό της ήταν ακόμη μπερδεμένα και δεν μπορούσε να δει την καθαρή εικόνα.
"Γιατί να περίμενες μέχρι τα 18 μου για να με ξαναδείς; Γιατί δεν μπορούσες να έρθεις νωρίτερα; " ήταν τα μόνα λόγια που κατάφεραν να ακουστούν από τα χείλη της Μέγκαν.
"Για να σου απαντήσω σε αυτό θα πρέπει να ξεκινήσω από εκεί που τελείωσαν όλα για εμένα. Θα πρέπει να μάθεις ακριβώς τι έγινε 5 περίπου χρόνια πριν, όταν ο πατέρας σου έφυγε τρέχοντας μέσα από το δωμάτιο που ήμουν εγώ και ο Σεμπάστιαν "