"Dus dit is de... Ghostly Galaxy," mompelt Lila.
Ze staat aan de rand van het dek en bijt op haar lip als ze het grote, duistere huis ziet staan op een zwevend stuk grond midden in het universum. De sfeer die er hangt is niet bepaald gezellig, en Lila kan zweren dat ze zachte, onverstaanbare stemmen hoort. Op aarde hoefde ze zich nooit zorgen te maken over spookhuizen, Lila begreep alle technische middelen die ingezet werden om alles zo eng mogelijk te maken. Lila was nooit onder de indruk, maar dit huis... Dit was duidelijk een écht spookhuis.
"Zo, we zijn er!" roept Bowser.
Lila schrikt zich dood en draait zich om. "Ik zou het fijn vinden als u me even waarschuwt wanneer u plotseling achter me begint te schreeuwen, meneer de kapitein," zegt ze met amper hoorbare trilling in haar stem. Zelfs nu ze op het punt staat om opgesloten te worden in een spookhuis, moet ze zich kalm houden. Wie weet, misschien zijn de spoken wel makkelijker te manipuleren dan Bowser! Lila zucht diep. Ze moet proberen te ontsnappen uit dat huis voordat Bowser haar weer komt ophalen. Maar hoe? Deze galaxy is in de middle of nowhere...
Ik vind wel iets, denkt Lila dan. Ik vind altijd iets. En ondanks dat deze plek zich niets aantrekt van de logica op onze planeet, ik zal de regels van dit universum te weten komen en mijn lot naar mijn hand buigen. Ik red mezelf hieruit!
"Ik was je alleen maar aan het voorbereiden," begint Bowser gladjes, "op de afschrikwekkende dingen die je dáár zult vinden.." Hij wijst naar het vervloekte huis.
Lila's rechteroog geeft een spastisch trekje. "Afschrikwekkende dingen," herhaalt ze met een goedkeurend knikje. "Interessant, interessant."
Als die pizzabakker bezig is met het verpesten van dit monster zijn plannen, kan ze hem beter helpen door het schildpad-monster zo lang mogelijk bezig te houden voordat hij zijn plannen in actie zet. Wees vertraging.
"Erg interessant..." Lila gaat met haar vingers langs haar kin alsof ze erg haar best doet het spookhuis te beoordelen. "ENORM interessant..."
Bowser staart haar aan alsof ze gek is. Lila knijpt haar ogen tot spleetjes en fronst haar wenkbrauwen.
"Het is héél interessant," gaat ze verder, "maar wat ik me afvraag.. Hebben ze hier wel gehaktballen?"
"...Gehaktballen?"
"Ja..." Ze trekt een verdrietig gezicht en staart in de verte alsof ze terugdenkt aan haar verleden. "Mijn oma deed altijd gehaktballen... In de SPAGHETTI BOLOGNESE."
"Hou daar nou eens een keer mee op!!" roept het monster nijdig uit. "Ik weet wat je van plan bent. Je probeert me gewoon weer belachelijk te maken omdat je denkt dat een Italiaanse kok mij opnieuw gaat verslaan!"
"Opnieuw?" zegt Lila. Ze moet haar best doen een grijns te onderdrukken. "Dus de pizzabakker heeft je al vaker in elkaar geslagen!"
"Ik kan je hier en nu van mijn schip afgooien, weet je dat?!"
"Dat zou u niet doen."
"Oh nee?!"
"Nee."
Dat zou hij zeker niet doen, denkt Lila zelfverzekerd. Want anders zou dat betekenen dat hij helemaal voor niets naar de Ghostly Galaxy was gekomen, en dat al zijn dreigementen over het opsluiten in een spookhuis voor niets waren geweest. Nee, dit monster is misschien onvoorspelbaar, hij is te ijdel om haar nu nog te vermoorden.
Bowsers ogen beginnen vuur te spuwen, en Lila's ogen beginnen te glimmen als ze de overwinning voelt. Even is het stil.
"Correct," gromt hij dan. "Maar mij kun je niet langer manipuleren, Lila."
"En u mij ook niet, Bowser."
Lila merkt dat dit de eerste keer is dat ze het monster bij zijn naam noemt. Bowser grijnst langzaam.
"Goed.. Dan bij deze..."
Hij steekt zijn hand– nee, zijn klauw –uit, en kijkt Lila afwachtend aan.
Lila kijkt even naar zijn niet-gezellig uitziende klauw, maar denkt dan aan hoe ruw het monster haar hand eerder had vastgegrepen. Ze beseft zich dat ze dat niet opnieuw wil meemaken, en met een lichte trilling in haar hand pakt ze de klauw vast.
"Tot later," zegt Bowser grijnzend. "Ik hoop dat je het naar je zin zult hebben bij de geesten, en ehh.. Misschien krijg je zelfs nog wel wat ander gezelschap."