... I remember what you wore on the first day ...
"พี่ชื่ออะไรหรอ เราชื่อเผิงป๋าย เรียกป๋ายก็ได้นะ"
2538
ร้อน!
ร้อน! ร้อนมากกกกกกก
ป๋ายพึมพำกับตัวเองในใจเป็นรอบที่ล้าน วันนี้เขาต้องมานั่งเฝ้าร้านโชห่วยของม๊าโดยไม่ต้องไปโรงเรียนเนื่องจากปิดเทอม แถมป๊ายังพาแม่และเฮียไปรำลึกวันครบรอบแต่งงานกันที่โอกินาวา แอร์บ้าบอก็ดันมาเสียในวันที่พยากรณ์อากาศบอกเอาไว้ว่าวันนี้ร้อนที่สุดในรอบเดือนอีกต่างหาก
'ป๋าย' เป็นลูกเจ๊กที่ได้รับเชื้อจีนมาเต็มๆทั้งบ้าน เฮียเล่าให้ฟังว่า ตอนคนตัวเล็กเกิด ม๊าอยากได้ชื่อจีนๆ แล้วเฮียก็เลยเสนอคำว่า 'เผิงป๋าย' ขึ้นมาเพราะอยากได้น้องสาว แล้วม๊าก็เห็นดีเห็นงามด้วย แต่พอโตมาจากเผิงป๋ายก็เหลือแค่ป๋ายเพราะขี้เกียจเรียกยาว นามสกุลเขาเองยังใช้แซ่เลย ถึงแม้คนทั้งบ้านจะใช้นามสกุลไทย ชื่อไทยกันหมด
กึง! กึง!
"เฮ้ยๆ" ขาสั้นๆของเด็กชายวัยสิบขวบถีบลงที่คอมแอร์หลังบ้านไปหนึ่งทีประชดชีวิต แต่คอมแอร์ที่มีสภาพเกรอะกรังกลับล้มกึงพร้อมกับเศษเหล็กเล็กๆที่น่าจะกระเด็นมาจากข้างใน "แม่ย้วย! ทำไมหลุดออกมาเป็นชิ้นๆแบบนี้เนี่ย"
พัง! ชีวิตป๋ายเนี่ยแหละจะพัง!
"นี่ๆ! ป๋าย ไปปั่นจักรยานเที่ยวแถวท้ายตลาดกัน" ร่างเล็กหันกลับไปตามเสียงเรียก ก่อนจะรีบวิ่งมาหาต้นเสียง
"อิน!" ป๋ายยิ้มกว้าง ก่อนจะเดินกลับไปเข็นจักรยานที่จอดอยู่ใต้บันได
อินเป็นลูกคนเดียวของบ้านฝั่งตรงข้าม เลยสนิทกันมาตั้งแต่เด็กๆ แต่พ่อแม่น่ะสนิทกันมาก่อนเขาจะเกิดเสียอีก จึงไม่แปลกที่ทั้งสองบ้านจะไว้ใจกันในทุกๆเรื่อง
"คอมแอร์ห้องม๊ามันพังอะดิ นี่เพิ่งพังเมื่อกี้เลย ป๋ายไปเตะมัน แล้วก็ล้มลงมาเลย ทำไงดีอะอิน" คนตัวเล็กดึงประตูไม้มาไว้ตรงกลางทั้งสองข้าง ล็อคแม่กุญแจใหญ่เสร็จสรรพ ก่อนจะเบะปาก "เดี๋ยวม๊ามาก็บ่นอีกอะ คราวนี้โดนด่าเละแน่"
"ยังไงเราก็ปั่นผ่านซอยห้าอยู่แล้ว แถวนั้นมีร้านรับซ่อมอยู่ อินเคยปั่นผ่าน" ร่างเข้มบอกอีกคนด้วยน้ำเสียงเนือยๆ
"อือ ตามนั้นแหละ แวะร้านแปะที่เดิมด้วยนะ อยากได้อาร์ซีเย็นๆสักขวด" ยิ้มแป้นแล้นให้เพื่อนรัก ก่อนจะปั่นจักรยานนำออกไป
"แปะคร้าบบบบ อาร์ซีสองขวดเหมือนเดิม เอาวุ้นเย็นๆเลยนะฮะลุง" คนแก่พยักหน้าหงึกหงัก หยิบอาร์ซีในตู้ออกมาสองขวด แล้วใช้ที่เปิดฝาจีบงัดฝาออกมาจากปากขวดอย่างคล่องแคล่ว โดยไม่ลืมหยิบหลอดใส่ขวดแก้วแล้วส่งให้เด็กๆขาประจำทั้งสอง "นี่ฮะ ขวดละห้าบาท สองขวดก็สิบบาทเนอะ โอ๊ะ แปะเปิดไรไว้เนี่ย **พรพรหมอลเวงหรอ"
"รีบกินแล้วรีบไปเถอะ จะไปร้านแอร์ไม่ใช่รึไง" อินสะกิดเพื่อนที่ลงนั่งเก้าอี้โยกของแปะเรีบร้อยแล้ว คนตัวเล็กทำหน้าขัดใจ ก่อนจะรีบดูดน้ำในมือให้หมด
"อินอะ ป๋ายอยากดูจะตาย ทุกวันนี้โดนป๊าแย่งไปดูมวยตลอดเลย ม๊าก็เล่าไม่ครบ ป๋ายก็คุยกับเพื่อนไม่ถูกอะ"
"หมดแล้วก็ไปได้แล้ว บ่ายสองกว่าแล้วเนี่ย แดดเริ่มแรงแล้ว เดี๋ยววันหลังพามาดูละครร้านแปะอีกก็ได้" เพื่อนผิวเข้มดุคนตัวเล็กที่เริ่มงอแง กึ่งลากกึ่งจูงเพื่อนรักให้ออกจากร้าน "ถ้าทำตัวดีเลี้ยงโจ๊กท้ายตลาด"
"ว้าว จริงนะ งั้นก็ไปกันเถอะ!!"
"อ้วนเอ๊ย!"
"โจ๊กอร่อยจังเล้ยยยยยยย ขอบพระคุณเด็กชายนฤอินทร์ที่เป็นผู้ช่วยให้เราในวันนี้ วันหลังจะพาไปดูโลกดนตรีเลยอะ สาบาน" ลูบพุงตัวเองป้อยๆ ก่อนจะบ่นต่อ "โอ๊ะ นั่นๆ ดอกอัญชัญ"
"หือ นี่เราใกล้ถึงร้านแล้วหรอ"
"นี่ๆ อินว่าเราเด็ดอัญชัญบ้านนี้ให้ม๊าไปผสมข้าวหุงดีแมะ เราอยากได้ความแปลกใหม่ เห็นแม่เพื่อนเคยทำใส่ปิ่นโตมาให้เพื่อนกินอะ ป๋ายอยากลองบ้าง" ร่างบางเดินจูงจักรยานลัดเลาะอยู่ข้างรั้วอัญชัญกับเพื่อนผิวเข้ม "นี่ อินมองไรอะ"
"เรื่องไม่ดีนี่ขอให้บอกเถอะ ไปได้แล้ว เดี๋ยวเย็นซะก่อน"
"ง่า แป๊บนึงไม่ได้หรอ อยากได้จริงๆนะ เราอยากกินข้าวสีฟ้าาาาา"
"แต่ว่า--"
"ทำอะไรกันตรงนั้นน่ะ!"
"อ๋อ พวกเธอแค่จะมาหาช่างซ่อมแอร์ใช่ไหม ฮ่ะๆ ลูกชายฉันก็ตกใจหมด นึกว่าเธอจะมาขโมยอะไรซะอีก ความจริงร้านมันอยู่หน้าบ้านอีกฝั่งน่ะ แต่พวกเธอเดินมาอยู่ฝั่งนี้เลยไม่เห็นร้านกันใช่ไหม อ้าวชาญ เอาน้ำมาให้น้องๆเขาเร็ว เอ้อ เรื่องซ่อมแอร์เดี๋ยวฉันไปหาที่บ้านมะรืนนี้นะ ก่อนจะไปเดี๋ยวช่วยจดที่อยู่ให้ด้วย" เจ้าของบ้านเรียกลูกชายอย่างอารมณ์ดี แต่สีหน้าลูกชายบึ้งตึงสนิท อาจจะเพราะพวกเขาไปดุ้มๆมองๆแถวๆต้นไม้สุดหวงของพี่คนนี้เข้า
"อ่า ขอบคุณนะครับ" ร่างเล็กลอบมองใบหน้าของพี่ตัวสูง หน้าตาก็ดีแต่ดุอย่างกับอะไร แก่กว่าปีสองปีก็ไม่ให้อภัยหรอกนะ "พี่ชื่ออะไรหรอ เราชื่อเผิงป๋าย เรียกป๋ายก็ได้นะ"
"ฉันไม่จำเป็นต้องรู้จักกับนาย" สายตาเข่นเขี้ยวยังคงถูกส่งต่อมาให้คนตัวเล็กนี่ เมื่อกี้เจ้านี่พูดอะไรเขาได้ยินทั้งหมดนั่นแหละ บังอาจคิดจะเด็ดดอกอัญชัญ ของขวัญวันเกิดตอนหกขวบของเขาได้ยังไง "ไม่ต้องมามองค้อน"
"พี่อ่า.."
"อะไร"
"โหดจัง แค่คิดเฉยๆเอง ยังไม่ได้ทำอะไรเลยเนอะอิน;;_;;"
"เอาน่า อย่าไปถือสาน้องเลย อยากได้ดอกอัญชัญหรอ เอาสิ ลุงซื้อมาเยอะเลย เจ้านั่นมันหวงของ" เจ้าของบ้านเปลี่ยนสรรพนามให้ตัวเองเสร็จสรรพ ก่อนจะเดินไปหยิบของที่ร่างบางต้องการมาให้
"จะเอายังไง" คนตัวเล็กขมวดคิ้ว
"อะไรอีก"
"พี่นั่นแหละ จะเอายังไง ถ้าเอาโจ๊กท้ายตลาดมาให้พี่จะหายไหมอ่ะ พอดีซื้อมาเกินถุงนึง"
"เห็นฉันเป็นคนยังไง"
"ก็..อะ งั้นพี่อยากได้อะไร เดี๋ยวพ่อพี่จะมาซ่อมแอร์บ้านผมมะรืนนี้"
"ไม่อยากได้ ไปเขียนที่อยู่ให้พ่อฉันได้แล้ว เสร็จแล้วจะได้กลับ" ร่างสูงหันหลังเดินกลับขึ้นห้อง "กระดาษอยู่ตรงโต๊ะนั่นแหละ ไปละ"
"ป๋ายเขียนลายมือไม่สวยอะ อินเขียนให้หน่อยๆ" ยื่นกระดาษให้เพื่อนตัวสูง ก่อนจะส่งปากให้อีกที
"ตลอด" จงอินจับปากกาแล้วลงมือเขียนอย่างคล่องแคล่ว แหงล่ะ ก็ห้องเรียนของจงอินน่ะคุณครูอนุญาตให้ใช้ปากกากันแล้ว แล้วดูห้องของเขาสิ เรียนประถมมาสี่ปียังได้ใช้แต่ดินสออยู่เลย จะว่าก็ว่าเถอะ เขาเองก็อยากได้ดินสออพอลโล่บ้าง แต่พอซื้อไปยกโหลทีไรก็หายตลอด ให้ตายเถอะ "เสร็จละ เอาโทรศัพท์เขามาวางทับไว้ก่อนจะได้ไม่ปลิว"
"บ้านนี้เขามีโทรศัพท์บ้านใช้กันด้วยหรอเนี่ย ให้ตายเถอะ รวยเป็นบ้า" บ่นงึมงำ ก่อนจะยกโทรศัพท์มาทับกระดาษ รวบปากกาและสมุดฉีกที่เหลือมาวางให้เป็นระเบียบ ก่อนจะเดินไปรับของจากคุณลุงเจ้าของบ้านใจดีที่ไปหยิบดอกอัญชัญมาให้ "ขอบคุณมากๆครับ อ่า..ผมกลับก่อนนะครับ"
"ไม่เป็นไรๆ กลับบ้านดีๆนะเด็กๆ"
"เนี่ย เดี๋ยวม๊ากลับมาอาทิตย์หน้า ป๋ายจะเอาอัญชัญให้แม่หุงกับข้าว ได้มาตั้งเกือบโล ทำน้ำดอกอัญชัญขายได้เลยนะเนี่ย เนอะอิน" คนตัวเล็กปั่นจักรยานเทียบข้างเพื่อนรัก ก่อนจะพูดต่อ "เย็นนี้บ้านอินทำอะไรกินอะ ฝากท้องหน่อยซี่" คนตัวโตกว่าพยักหน้า ก่อนจะยื่นถุงโจ๊กในตะกร้าให้คนตัวเล็กเมื่อปั่นมาจนถึงหน้าบ้าน
"อุ่นโจ๊กกินสิ หรือจะให้แม่อินอุ่นให้"
"แม่อินอุ่นให้ดีกว่า เดี๋ยวป๋ายไปอาบน้ำก่อนแล้วเดี๋ยวไปหา โอ๊ะ ทำไมประตูบ้านเปิด อินๆ ไปดูเป็นเพื่อนหน่อยสิ ยังมีขโมยอยู่อีกหรอเนี่ย ยังไม่มืดเลยนะ" ร่างบางตั้งเบรกจักรยานของคนตัวเองไว้ที่หน้าบ้านเพื่อน ค่อยๆย่องมาข้างๆประตูบ้าน "อ้าว ลูกกุญแจใหญ่ที่ล็อคไว้หายอะ ตายแน่เลย ม๊าเอาตายแน่ฮื่อ"
"เสียงไอ้ป๋ายเรอะ! มันอยู่ไหนเนี่ย ให้มันมาดูผลงานที่ทำไว้ซิ นี่ไง ไอ้ป๋าย เข้าบ้าน!!"
"อ้าวม...ม๊า กลับมาแล้วหรอ...ว..ไวจังเนอะ แหะๆ โอ๊ย! ม๊า บอกว่าอย่าตี มันเจ็บนะม๊า!!"
"จะได้จำไง มานี่!!"
ฮือ วันหยุดแสนสบายของเผิงป๋าย....หมดกัน...
100% loading complete!
- พจนานุกรม ความทรงจำในวัยเด็ก -
อาร์ชี - คล้ายๆเป๊บซี่ค่ะ หวานกว่าแต่ซ่าน้อยกว่านิดหน่อย ปัจจุบันน่าจะยังมีขายอยู่น้า
พรพรหมอลเวง(2535) - อันนี้หลายๆคนบอกว่าดังมากๆค่ะ เป็นละครของช่องเจ็ด ถูกรีเมคมาหลายเวอร์ชั่นแล้ว แต่อันนี้เราเอามาโยงเป็นปีสามแปดนะคะ ถือซะว่าสมมติว่าเอามารีรัน ที่ดังจริงๆสมัยนั้นก็ สายโลหิต (สุวนันท์xศรราม)
โลกดนตรี - อันนี้คล้ายๆเจ็ดสีคอนเสิร์ตเลยค่ะ มาก่อนนานอยู่เหมือนกัน เป็นคอนเสิร์ตย่อมๆแบบเปิดค่ะ คนดูเลยเยอะมากๆในแต่ละครั้ง มีฉายทางทีวีช่องห้าค่ะ