I tried my best to act normal the next morning. Ayokong mailang si Alex. Lalo na sa harap ng ever observant na si Ven. I'm glad he seemed okay. Parang wala lang nangyari kagabi.
I served them their favorite breakfast, corned beef kay Ven, bacon with egg naman kay Alex.
"Mom, why are you eating leaves?" Tanong ni Ven na tumigil talaga sa pagkain para lang panoorin akong kumakain ng talbos ng kamote.
"It's good for the health!" Binigyan ko ng matamis na ngiti ang anak ko na takang-taka dahil minsan na niyang tinikman ang talbos ng kamote at talagang hindi niya nagustuhan.
After breakfast, naglaro na si Ven sa kanyang room. May isang oras pa bago ang pasok niya sa school. Pumasok lang si Alex do'n upang mag-goodbye kiss. Pagdaka ay inihatid ko na siya sa main door. There, I felt the tension slowly building up. Inayos ko ang kuwelyo ng green niyang polo shirt.
"Bye, ingat sa pagmamaneho," mahinang wika ko.
"Thanks! Kayo rin mamaya," yumuko siya upang hagkan ako sa pisngi just like he usually do every morning.
Ewan kung bakit biglang umandar ang kakulitan ko. Sinalubong ko ang mga labi niya. Nagulat siya kaya pinagtawanan ko tuloy.
"Why are you teasing me?" Napangiti siya, pero namumula. I swear, ang cute niyang tingnan kapag namumula siya. Huwag lang galit.
"What's wrong with it? I'm your wife," may bahid pa ng panunudyong wika ko.
Saglit siyang natigilan. Saka nakangiting pinisil ang ilong ko bago tuluyang tumalikod.
Natatawang pinuntahan ko na si Ven sa room niya. I have to get her ready for school in a while. Nakipaglaro lang ako sa kanya ng saglit bago ko siya isinabay sa shower.
.
.
.
Nang makita kong settled na sa upuan niya si Ven inside the classroom, I waved my goodbye to her. Ngiti at wave din ang itinugon niya. I headed to my usual spot in the coffee shop. Umorder lang ako ng espresso saka nagbukas na ng laptop ko.
Nasa kalagitnaan ako ng pagbabasa ng mga emails nang may umupo sa harap ko. Hindi ko 'yon pinansin. This is a coffee shop, natural lang na may uupo sa harap ko.
"You seem busy," hindi nakatiis, nagsalita na ang nakaupo sa harap ko.
Pag-angat ko ng mukha, nakilala ko ito. Ang lalaking nakabangga ko kahapon.
"Good morning, Vanessa," nakangiting bati niya. I felt uncomfortable when I heard my name being spoken by a stranger, in a very familiar way.
"Good morning. Nagbabasa lang ng email. Is there something I can do for you?" Ibinalik ko ang atensiyon ko sa panghuling email sa inbox ko.
"Wala naman. After meeting you yesterday, something told me, magkikita pa tayong muli. I just tried this place again and here you are," nakangiting nagkibit-balikat siya.
Amazing! Nais kong sabihin. Pinigil kong magpakita ng inis. Still, I didn't smile or even look up. Done with the email, I started on working. I got two translation-jobs for today. Kunti lang. Maybe I should take this Japanese kid looking for an English tutor. It would be fun.
I worked without being disturbed for more than an hour. Akala ko tuloy ay umalis na ang lalaking nakaupo sa harap ko. But when I stole a glance, he was still there, reading a book while luxuriously sipping his coffee.
I sighed. Is he trying to prick on my conscience?
Nang matapos ko ang ginagawa ko, nando'n pa rin siya. Tahimik na nagbabasa ng makapal na aklat ng Taxes and Politics.
Lawyer ba siya?
In fairness, hindi niya ako inistorbo sa ginagawa ko. Mukha tuloy siyang kawawa.
"Ano nga pala ulit ang pangalan mo?" I decided to strike up a conversation.
Bahagya siyang nasurprisa. Hindi siguro niya inaasahang magsasalita ako. Mahigit isang oras nga namang hindi ko siya pinapansin.
"Michael. Michael Barrios. Nakalimutan mo pala talaga ako," ngumiti siya, alanganin. Did I somehow hurt his ego?
"Sorry, I'm bad with names and faces. Kaya nga pasang-awa lang ako sa History. Saan ba tayo nagkita before?" I tried to relax. He seems not a bad person after all.
"It was five years ago. Sa isang disco house sa Cubao. I guess you were so drunk to remember me," nakangiting tinitigan niya ako.
Cubao? Lahat ng senses ko ay biglang naalarma. Muntik na akong masamid sa sarili kong laway. Isang masamang alaala na matagal ko nang ibinaon sa limot ang ngayon ay pilit na umaahon sa kasuluksulukan ng utak ko. The memory sent me back to a cold, dark, and suffocating place I refused to even remember. I unconsciously hugged myself.
"You were drinking all alone kaya nilapitan kita. We talked, had a few more drinks..." patuloy niya sa pagbabalik-tanaw, hindi pansin ang sarili kong dilemma.
"Excuse me!" Bigla akong napatayo. I can't meet his eyes anymore. Nagmamadaling iniligpit ko ang laptop ko at cellphone. "Kailangan ko nang sunduin ang anak ko."
Hindi na siya nakaimik. I might have cut his story abruptly. But, no! I can't listen to it anymore. Dali-dali akong lumabas ng coffee shop kahit na mahigit kalahating oras pa bago ang labasan nina Ven.
We met at a disco bar sa Cubao.
Is it what I think it is? Could he be the one?
I sat down on one of the wooden benches sa labas lang ng classroom nina Ven, which also serves as waiting area para sa mga mommies at nannies na naghihintay din ng kani-kanilang mga estudyante.
Hindi ko maiwasang mag-isip ng mga posibilidad. Did I pass out and he took the opportunity to take me home? How was he able to find kung saan ako nakatira? My identification card? Did he just help himself to rummage my bag for my keys and stuff?
Why the hell can't I remember anything that happened that night? Napayuko ako at napapikit, pero kahit anong gawin ko, wala talaga akong maalala. Maliban na lang sa iniwan ako ni Alex upang puntahan si Carl sa Makati. After that, talagang blangko na ang memorya ko. Was I a bitch that night to a total stranger?
I tried to think back how was I with Jeff kapag nalalasing ako. Sure I loved to cuddle kapag umiikot ang paningin ko. Sinanay yata ako ni Alex ever since I started drinking alcohol. Palagi akong nakasiksik kay Alex kapag nalalasing ako. But with Jeff, kapag nagsimula nang mag-iba ang kilos niya, I always stopped him from going further, kahit gaano pa ako kalasing.
How was I that night with Michael? I want to ask myself? Did I lose all my control? Did I let him touch me just like a..?
"Mommy!"
Nagulat ako nang bigla akong yakapin ni Ven. Ni hindi ko man lang napansin na nagsilabasan na sila.
I don't know what came over me. Hinawakan ko si Ven sa magkabilang balikat at tinitigan ng mabuti sa mukha. I want to cry deep inside, but I can't in front of my daughter.
"Mommy? Why are you sad?" Nagtaka tuloy siya, biglang nabura ang masayang ngiti niya.
"Nothing, my baby. Sorry!" Niyakap ko siya ng mahigpit.
.
.
.
Naging tahimik ako hanggang matapos ang hapunan. Mas madalas, nakatitig ako kay Ven na ngayon ay abala sa kanyang barbie doll house na merong dalawang Barbie, isang Chelsea, isang Ken, at dalawang pet dinosaur.
"What happened today?" Naupo si Alex sa tabi ko.
I've been sitting on the sofa in the living room for quite a while now, just looking at Ven. Iniisip ko kung may pagkakahawig ba sila ni Michael. Is there some striking resemblance somewhere?
Not the hair. Itim na itim at straight ang buhok ni Michael while brownish na medyo makulot ang kay Ven. Moreno si Michael, maputi si Ven. The eyes and the lips are mine. Ang ilong ni Ven, mas maganda ang hubog at matangos talaga.
"Earth to Vanessa, earth to Vanessa... come in," untag muli ni Alex sa katahimikan ko.
"Ah! Sorry! May sinasabi ka ba?" Saka ko lang yata na-realize na katabi ko na pala si Alex, titig na titig sa akin.
"Bakit ba nagkakaganyan ka na naman? What happened?" Malumanay na tanong niya habang hinahagod ang buhok ko.
He knows when something is bothering me. He always does. And he's always there.
Isinubsob ko ang mukha ko sa dibdib niya at nagpakawala ng malalim na buntong-hininga. He rubbed my back, gently massaging some area near the shoulders. It felt so good I want to fall asleep. He really knows what to do.
"So, what's troubling you? Is it work? Some clients giving you a hard time?" Mahinang waring lullaby ang boses niya.
I hesitated. Should I tell him? How will he react? Still, he has the right to know. Lalo na at tungkol ito kay Ven.
"Remember what I told you last night? About the man in the coffee shop?" Simula ko.
"Yeah. What about him?" Tuloy siya sa marahang paghagod ng likod ko.
"I met him again today. So I asked him his name. It's Michael Barrios." Saglit ko siyang pinakiramdaman.
No reaction. Tuloy pa rin siya sa ginagawa.
"I asked him kung paano niya akong nakilala. Sabi niya, sa Cubao daw... sa isang bar, five years ago."
I felt him suck in a breath and froze. Is telling him a bad idea after all? No, nasimulan ko na 'to. I'd feel bad kung hindi ko sasabihin ang nasa isip ko. Wala akong ibang makakausap tungkol dito.
"Naisip ko, hindi kaya siya ang taong hinahanap ko? Hindi kaya siya ang ama..." kumalas na ako at tiningnan siya sa mga mata.
His reaction surprised me. Nagulat siya, ngunit may bahid ng takot sa kanyang mga mata.
"Wh-what are you saying all of a sudden?" Humigpit ang pagkakahawak niya sa balikat ko.
Right! Hindi niya alam ang nangyari sa akin nang gabing 'yon. All this time, iniisip niyang si Jeff ang ama ng bata. Now I've blown it all away. I look much worse now in Alex's eyes. Napayuko ako.
"I'm sorry if I kept it from you. Pero nang gabing 'yon, something happened to me. I was so drunk I don't know who I was with that night. It might be him," pabulong na amin ko.
"No!" Napalakas ang boses ni Alex. Nagulat ako ro'n. Galit ba siya?
"Daddy? What happened?" Napatayo si Ven mula sa pagkakaupo sa maliit niyang pink na monobloc chair sa harap ng kanyang doll house.
She's playing four meters away from us. A hushed conversation won't normally reach her ears, lalo na at nalilibang siya sa kanyang paglalaro. Kaso, biglang tumaas ang boses ni Alex, which never happened before. Kung ako nga, nagulat... si Ven pa kaya?
Now the kid looks scared. Nakatitig lang siya kay Alex.
"I'm sorry, baby. Mommy just said something scary but it's okay now. Come, let's wash up. I will tuck you in," mabilis na nakabawi si Alex sabay lapit sa bata.
His face becomes softer once again as he smiled at Ven. Niyakap niya ito at hinagkan sa pisngi saka kinarga patungo sa sarili nitong room. Naiwan akong hindi nakakilos sa sofa.
Mommy said something scary...
I realized, I just did something horrible to Alex. Si Alex na bestfriend ko... si Alex na saviour ko sa aking kahihiyan. I threatened him, para bang ipinaalam ko lang sa kanya na nakita ko na ang ama ni Ven at kukunin na kami someday. That was so mean of me. Nakita ko naman kung gaano niya kamahal ang bata, then I just came and spewed this nonsense.
No, it's no nonsense. I have the right to know. I'm itching to know the truth. Si Michael nga ba ang ama ni Venus?
But then again, what will I do kung sakaling siya nga? Sasabihin ko ba sa kanyang may anak siya sakaling mapatunayan ko nga? At paano ko mapapatunayan? DNA test?
Nanghihinang tumayo ako at tumungo sa kwarto namin ni Alex. I don't really know what to do. I just want to know the truth.